the one that games [Ayako]

Het klopte helemaal. Ha! Ayako was wel slim. Zie je wel. Een kleine, zelfvoldane grijns vormde zich rond de lippen van de brunette, waarop ze van Leah naar Goku en Azula keek. De Elekid leek helemaal in trans te zijn door het gesprek van de twee trainers en luisterde het dan ook graag af. Een normaal mens had dat waarschijnlijk brutaal gevonden, maar Aya vond het wel aandoenlijk. Het betekende dat de pokémon erom gaf. Goku scheen echter nog steeds geen interesse te tonen, al wist de brunette pertinent zeker dat hij mee luisterde. Toen de rozeharige vertelde dat ze twee natuur wonders hadden, werden de bruine ogen van Ayako groot van verbazing. Zij? Een natuur wonder als handen? “Woah,” bracht ze dan ook verbaasd uit, terwijl ze naar haar open handpalmen keek. “Kun je daar ook mee helen dan?!” vroeg het meisje toen enthousiast aan de ander, haar handen weer tot vuisten samen knijpend en haar blik strak op Leah gericht. Ze had een vastberaden blik in haar ogen, want als dit betekende dat ze kon helen, dan maakte ze er natuurlijk uitgebreid gebruik van!

Leah vertelde dat Ayako het eens uit moest proberen, maar de brunette had bij Arceus geen idee waar ze zou moeten beginnen. Gelukkig had de rozeharige dat wel, want ze begon algauw uit te leggen wat Aya het beste kon doen, waarop een kleine demonstratie werd gegeven. Hm, water en open handpalmen, dus? Maar ze had geen water. Schaapachtig hield Ayako haar handen voor zich en staarde naar de open handpalmen, waarna haar blik doorgleed naar Leah. Vervolgens pakte ze het meisje haar hand zachtjes vast en hield haar vrije hand ernaast, om het water van de rozeharige haar hand naar die van zichzelf over te schenken. Met een klein, duivels glimlachje keek ze toen naar het brouwsel in haar handpalm en kreeg toen te horen dat ze het op een zere plek moest houden om het te helen. Maar. Wacht. Die had ze niet. Ayako had nergens pijn. Wat moest ze nu doen? “Goku!” riep ze naar haar Treecko, die vragend opkeek. “Sla me!” droeg ze hem op. De Treecko keek haar verbouwereerd aan. Wát? Was ze gek? Nee, dit was eigenlijk heel normaal voor haar. Goku schudde met zijn hoofd, want hoewel hij wel een keertje verstand bij haar wilde inslaan, was dit niet het goede moment. “Eh?” reageerde de brunette teleurgesteld. “Maar hoe moet ik dan oefenen?” Het meisje keek van haar pokémon terug naar Leah. “Heb jij ergens pijn?” Dat had ze eigenlijk veel eerder moeten vragen.

Toen de brunette vroeg of het meisje ergens pijn had, kreeg ze eerst geen reactie. Geen directe, in ieder geval. Leah vond het nodig om haar flesje tegen haar hoofd aan te beuken en dat meerdere keren. Goku keek de twee aan alsof ze net een ei hadden gelegd en schudde toen afkeurend met zijn hoofd. Wat een hoop idioten. Daar moest hij dan mee optrekken? Als hij niet beter wist, dan zou hij nog zeggen dat ze voor elkaar gemaakt waren. Azula had een hele andere reactie dan de Treecko. De Elekid begon te lachen, niet zeker wetend of ze de hele situatie nu lachwekkend moest vinden of dat ze gewoon om het leedvermaak stukging. Ayako negeerde haar pokémon echter volledig; die was eerder bezorgd om de rozeharige. Leah vertelde al snel dat ze ‘toevallig’ hoofdpijn had. De brunette wilde erop reageren door te zeggen dat ze dan een paracetamol moest innemen, maar ze besefte zich nog net op tijd helende handen te hebben. Met een vastberaden gezichtsuitdrukking bewoog ze naar voren, haar handen boven het hoofd van Leah geheven. Vervolgens draaide ze haar handen zodanig om dat haar handpalmen nu naar het meisje haar hoofd waren gekeerd, waardoor het water bovenop Leah’s hoofd viel. Aya liet er geen gras over voelen en legde haar handen zachtjes op het roze haar en begon zich toen te concentreren, een zacht, hummend geluid haar keel verlatend. In alle ophef sloot ze ook haar ogen, maar ze voelde zich niet specialer dan anders. “Werkt het al?” vroeg ze blindelings aan Leah. Hopelijk wel...

Leah vertelde haar dat het maar een beetje werkte, want het gaf haar wel een fijn gevoel, maar het schenen geen helende krachten te zijn. Ayako’s gezicht vertrok, een pruillipje nu op haar gezicht zichtbaar. Aww! En ze had nog zo gehoopt dat het waar was. “Misschien,” begon de brunette, proberend zichzelf moed in te spreken. “Misschien moet ik gewoon veel oefenen.” Ja, dat was het vast, want ze had zeker weten helende handen. Hm... Ayako besloot wat anders te proberen door zachtjes over Leah’s hoofd te aaien. Misschien hielp dat? Hoe noemde haar moeder het ook alweer..? Iets met mas... Mas... Masseren! Dat was het! Haar ouders gaven het elkaar wel eens en dat scheen ook helend te werken... Een beetje. “Hoe voelt dat?” vroeg het meisje nieuwsgierig. Hopelijk had dat meer effect, want anders zou zij het ook niet weten.

Het leek Leah ook een goed plan, dus dan moest het wel een goed idee zijn, niet waar? Bovendien scheen haar nieuw idee ook te werken; de massage had niet alleen een helend effect, maar ook een kalmerende op de rozeharige. Ha! Kijk eens aan! Zo zag Ayako het graag. Met een trotse blik in haar ogen keek ze haar nieuwe vriendin aan, die inmiddels erg moe leek te worden van de massage. Oei. Dat was niet de bedoeling. De brunette stopte meteen en legde haar handen op haar bovenbenen. “Niet in slaap vallen, gekkie!” sprak ze tegen Leah. “Hier is geen bed.” Oké, ze kon op het bankje slapen, maar ondanks dat ze beide trainers waren, waren ze nog altijd geen zwervers. Zelfs trainers sliepen niet buiten op een parkbankje. Alleen in een slaapzak op de grond.

Leah vertelde dat ze wel nog wakker was en dus zuchtte de brunette opgelucht. Mooi. Arceus wist wat er kon gebeuren als het meisje in slaap was gevallen. Wie weet werden ze nog opgepakt ook! Daar kon Ayako echt niet mee thuis komen. Haar moeder zou haar vermoorden. “Tenzij je in je slaap praat, ben je inderdaad wakker!” reageerde de brunette met een grijns; haar tanden ontbloot. Die viel even van haar gezicht toen ze zich bedacht dat zij dat wel eens deed. “Volgens m’n zusje ben ik wel zo iemand,” merkte ze bedachtzaam op. “Ik heb haar vaak genoeg laten schrikken.” Vooral wanneer ze een nachtmerrie had en schijnbaar in het echt een gil slaakte. Kaoru sliep nog wel eens bij haar op de kamer en als je dan met je oor vlakbij de giller hun mond lag... Ja, dan wilde je nog wel eens gehoorbeschadiging oplopen. “Maar zij is een snurker, dus ze verdient het wel.” Arceus, al die slapeloze nachten, alleen omdat haar zusjes niet eens gewoon zacht kon snurken. Wat dat betreft was Ayako toch wel blij het huis uit te zijn, hoor.

Leah kon niet in haar slaap praten. Jammer. Zoiets kon nog wel eens grappig zijn, vooral als iemand dan zo’n droom had waar diegene van moest fluisteren. Natuurlijk was het eng voor de persoon die ernaar moest luisteren, maar het was wel een geweldig verhaal om de dag erop te kunnen horen van de ander. Ayako had het vaak genoeg meegemaakt dat haar zusje boos was op haar, simpelweg omdat ze iets engs had gefluisterd in haar slaap. Zoiets als:“Kijk achter je...” Hilarisch. Leah stemde ermee in dat snurken irritanter was dan praten in je slaap en Aya knikte enthousiast. “Ja, ik ook!” voegde ze eraan toe, alsof de snelle knik – waarbij het vast en zeker leek alsof haar hoofd er ieder moment af had kunnen vallen – niet genoeg was geweest. Toen kwam er een interessante vraag, waar ze toch even over na moest denken. “Meestal wel,” beaamde ze. “Maar soms zei Kaoru dat ik niet te verstaan was en dan vroeg ze wat ik gedroomd had. Dat weet ik alleen nooit... Ik vergeet mijn dromen meestal.” Ze had sowieso geen goed geheugen, zelfs wanneer ze haar best deed om iets te onthouden. Dit tot ergernis van haar zusje, want die had vaak de neiging om Ayako te verbeteren. En dat moest dan om de haverklap gebeuren.