Ze had honger. Zo’n ontzettende honger. Haar maag zeurde al een uur om eten, maar nu kon het meisje echt geen stap meer verzetten zonder die ongelooflijke irritante knor van haar maag te moeten aanhoren. Ayako zou ter plekke op de grond gaan liggen, was het niet voor het feit dat ze een pokémonei in haar handen had. Gelukkig liep Goku naast haar en was de pasgeëvolueerde Grovyle nu een stuk groter, dus stak ze Ei gewoon naar hem uit. Verbaasd pakte hij het aan, al wist hij niet meteen waarom hij dat deed. Uit reflex, waarschijnlijk. “Hou ’s vast,” had ze nog gemompeld, voordat ze pardoes op de grond zakte en daar doodstil bleef liggen. Goku zuchtte geërgerd, niet wetend wat hij aan deze situatie moest doen. Vragen wat er aan de hand was deed hij ook niet, want de mensen en pokémon in een straal van honderd meter konden haar knorrende maag nog horen, zo luid was het. “Gokuuuuu,” piepte ze op een zeurderige wijze. “Ik heb zo’n honger... Zo’n honger...” Het klonk zo dramatisch dat, als hij niet beter wist, hij zou denken dat ze zou sterven. Ayako zou echter hooguit flauwvallen van de honger, want ze had vanochtend wel nog wat ontbeten, meende hij zich te herinneren.

Het was op dat moment dat de brunette opkeek en de machine in vizier kreeg. De verschillende blikken die ze kreeg, het vele gestaar, het deed haar niks. Het enige wat Aya zag was de machine waar je eten uit kon krijgen als je er wat van je zuurverdiende centjes inwierp. Meteen schoot ze recht en spurtte ze erop af, haar portemonnee zoekend in het proces. Toen ze er eenmaal voor stond en haar portefeuille in handen had, bekeek ze haar keuzes en koos ze een lekker zakje chips uit. Daar zat meer in dan in de rest van die dingen, dus was ze veel goedkoper uit en had ze achteraf minder honger! Ha! Wat was ze toch weer slim! Ayako stopte het benodigde geld erin, drukte op de knopjes die ze moest indrukken en keek toe hoe haar zakje chips naar voren werd geduwd... Maar op het laatste moment bleef hangen.

Vol ongeloof staarde de brunette naar het zakje chips dat tegen de ruit geplakt leek te zitten. “Wat...” was het enige wat ze uit wist te brengen, waarna ze met grote, waterige oogjes naar haar Grovyle keek. Die scheen ook niet helemaal te kunnen bevatten wat er in Arceusnaam was gebeurd. Kennelijk was Arceus vandaag tegen die arme trainer van hem. “... Nee...” Ayako weigerde het feit dat ze nu zonder eten moest leven, want dat was verdikkeme haar laatste zakgeld wat ze in die machine had gedumpt! Ietwat op haar tenen getrapt, schopte ze tegen de machine aan, maar meer dan teenschade richtte het niet uit. “Auw! Rotding!” Ze greep meteen naar haar voet en viel om in dat proces, want evenwicht had ze vandaag kennelijk ook al niet. “Oef!” Kwaad keek ze op en kwam de klep onderin de machine in vizier. Als ze daar nou eens... Ayako stopte haar arm daarin, met het plan de zak chips zo te pakken, maar dat was natuurlijk veel te hoog voor haar om daadwerkelijk te kunnen pakken. Toen ze zich dat besefte, besloot ze haar arm maar weer terug te trekken. Dit had geen zin zo en Goku was overduidelijk niet van plan om haar te helpen, want die stond zichzelf voor zijn hoofd te slaan ietsje verderop.

Er was echter één probleem... Ze kreeg haar arm niet teruggetrokken.

Toen ze haar best deed om los te komen, merkte ze dat haar onderarm vastzat in de machine en het maakte niet uit hoe hard ze trok; ze zat echt klem. Ayako zette opnieuw haar waterige oogjes op. “Gokuuuu....” jammerde ze weer. De Grovyle keek op en hoefde niet lang na te denken over wat er aan de hand was. “Help me...” Hij snoof en draaide zijn hoofd weg. Schijnbaar was het haar eigen, stomme schuld dat ze nu vastzat en was hij niet van plan om haar los te komen halen. Aya wist niet of ze nu boos moest worden of moest gaan huilen, dus schommelden haar emoties tussen woede en verdriet. Totdat ze een wel heel bekende kleur roze zag verschijnen. “Leah!” gilde ze meteen toen ze het meisje herkende. Origineel was ze van plan geweest om hulp te vragen aan het meisje, maar ze realiseerde zich dat dit nog best een beschamende situatie was. “Euh... Ik kan dit uitleggen.”

Ze kon het uitleggen. Eerlijk waar. Leah had er echter geen oor naar en vroeg eerst of ze in orde was. Ayako keek haar aan alsof ze net uit een ei was gekropen, maar dacht toch even na of ze wel oké was. Pijn voelde ze niet echt. Misschien als ze met haar arm bewoog? De brunette probeerde het uit, wiebelde wat met haar arm en keek toen tevreden weer naar Leah. “Nope! Alleen een irritant, tintelend gevoel!” Wist zij veel dat dat betekende dat de bloedtoevoer niet goed door kon stromen en dat haar arm nu eigenlijk aan het afsterven was. Maar dat had bij de mensheid een andere, veel minder luguber klinkende term. Haar arm was “in slaap gevallen”. Toen de rozeharige haar geëvolueerde Treecko opmerkte, sprak ze dat die erg gegroeid was en dat ‘ie een ei had gejat. Goku keek haar verontwaardigd aan, snoof, maar bracht er niets tegenin. Ze zou hem toch niet verstaan. “Ja, Goku is nu een stap dichterbij het vinden van de Dragonballs!” zei ze grijnzend. Ze keek trots naar haar vriendin, maar moest haar wel nog ergens op wijzen. “Ei is niet gestolen hoor! Die heb ik ooit gekregen van een gekke man. Wilde hem denk ik niet meer hebben. Dus nu verzorg ik hem!” Haar grijns was nooit verdwenen tijdens het praten, maar ze moest toegeven dat de situatie nu teveel van haar vergde. “Euhm... Zou je me misschien kunnen helpen? Ik weet dat ik normaal klein ben, maar ik zit toch liever op mijn eigen niveau om met je te kunnen praten.”

Tinteling was niet goed? Huh. “Oh, maar het voelt niet echt heel vervelend,” merkte ze droogjes op. De paniekerige toon was haar echter niet ontgaan en dus probeerde ze Leah wat te kalmeren door grapjes te maken. Het leek te werken – de rozeharige had niet veel later een glimlach op haar gezicht. Om het nog beter te maken reageerde ze zelfs enthousiast over het ei, dat kennelijk erg leuk was om te hebben. “Ja! Maar het is minder leuk als het van je wegrolt en je het maar niet te pakken krijgt,” mompelde ze, haar blik kwaad richtend op Ei in Goku’s poten. Man, wat was dat een karwei geweest. Leah herinnerde zich echter al snel dat er iets anders gaande was en kwam naast de brunette zitten, waarna ze iets in haar tas aan het zoeken was en niet alleen een nieuwsgierige blik van Ayako kreeg, maar ook van de Grovyle. Toen er een potje tevoorschijn kwam, keek Aya er vragend naar. Een uitleg volgde echter al snel, waardoor ze niet echt bezwaar ertegen had. Het meisje knikte daarom ook. “Oké! Laat je magie maar werken.”

Karakter van haar pokémon? Goku keek op, voor een moment zich afvragend of het dan net zo eentje als Ayako zou worden. Hij hoopte vurig van niet, want één Ayako kon hij soms al niet aan, laat staan een tweede. De brunette zelf scheen er echter wel enthousiast van te worden. “Hey, ja! Misschien issie wel net zo als ik!” De Grovyle gromde zachtjes en rolde met zijn ogen. Als zelfs zij zoiets doorhad, dan kon het gewoon niet anders...

Leah knielde bij haar neer, haalde het potje tevoorschijn en verdween nu met haar eigen handen de machine in. Aya keek vol bewondering naar wat er misschien zou kunnen gebeuren, maar op het moment voelde ze alleen maar een vreemd, koud en glibberig gevoel op haar armen. Ze maakte een vies gezicht. “Eww, het voelt wel vies,” merkte ze op, maar verder klaagde ze niet. Als ze hiermee loskwam, dan moest het maar. Straks smolten haar armen weg. Of nog erger. Eigenlijk klonk het alleen maar cool in haar oren. Bang was ze in elk geval niet. Toen Leah klaar was, grijnsde ze lichtjes bij het horen van de uitspraak en deed toen een nieuwe poging om los te komen. Hm... Nog nie – oh, there we go. Ayako kwam met gemak los uit de machine en viel pardoes achterover. “Whoa! Je had gelijk!” bracht ze verbaasd uit, haar ogen glunderend van enthousiasme. Ze keek de rozeharige aan. “Wat cool! Hoe kom je daaraan?”

Geïntrigeerd luisterde de brunette naar de uitleg van de rozeharige. De drogisterij? Was ze daar ooit binnen geweest? Ayako meende van niet, maar ze had haar moeder er wel eens over gehoord en het klonk toentertijd als hekserij met al die verschillende zalfjes en geurtjes. Blijkbaar verkochten ze daar dus ook zalfjes waarmee zij uit snoepautomaten kon worden gered. En dat ook nog eens goed was voor droge plekken op de elleboog of lippen! Jeetje. Wat een wondermiddel. De brunette krabde nonchalant op haar achterhoofd en begon wat te giechelen, maar toen er opeens iets fel begon op te lichten werd haar aandacht voor Leah verstoord. Verrast keek Ayako opzij en zag dat Ei in Goku’s armen het schijnbaar grappig vond om voor discolampje te spelen. “Hey! Ei, laat dat!” riep ze boos naar hem. Ze was dat opstandige gedrag van hem wel een beetje zat aan het worden.

Een goed teken? Ayako keek vragend naar de rozeharige, welke begon uit te leggen dat dit een teken van uitkomen was. De brunette haar ogen begonnen meteen te glinsteren en ze richtte haar aandacht weer op het lichtgevende ei. Goku vond het minder leuk. Zijn blik zei al dat hij het liefst dat ding liet vallen, maar hij was nog wel aardig en sociaal genoeg om dat niet te doen. Zelfs hij wist dat het niet slim was om een baby te laten vallen. “Echt?!” riep het meisje verblijd, waarna ze naar Goku en het ei huppelde, om het van dichtbij te kunnen bekijken. Dat bleek niet zo’n slim plan, want fel licht betekende ook dat je bijna verblind raakte. Gelukkig nam het felle weg toen de vormen eenmaal waren bepaald en werden de kleuren van de pokémon zichtbaar. Verbaasd inspecteerde het meisje de kleine olifant die nu in de poten van Goku stond. Wat een raar ding, zeg! “Wow!” riep Ayako enthousiast. “Wat een lelijkerd!” Het zag er absoluut niet gemeen uit als het klonk, want ze had een brede glimlach rond haar lippen.