Emergency [+Ayako]

Goku was niet blij. Maar Goku was nooit blij, dus zo’n wonder was dat eigenlijk niet. Oké, Ayako overdreef nu enorm. Ze wist ook wel dat haar Treecko niet echt een chagrijn was, maar hij kwam niet vaak in de buurt bij een glimlach rond zijn lippen, dus zat ze niet ver uit de buurt ermee. Maar nu was zijn humeur wel erger dan normaal en dat omdat ze nog altijd niet bij de gym waren. Sterker nog, ze waren verdwaald in de Petalburg Woods en Ayako wist bij Arceus niet hoe ze eruit kwam. “Kan ik het helpen dat we de verkeerde afslag hebben genomen, jij zat nou ook niet bepaald op te letten,” sprak ze nonchalant tegen hem, haar enthousiasme iets minder dan normaal gesproken, maar nog altijd aanwezig. Ze keek opzij, haar bruine ogen op het groene wezentje gericht, die zijn poten over elkaar had geslagen en haar blijkbaar de silent treatment gaf. Omdat de brunette daar niet tegen kon, besloot ze hun andere teamgenootje er maar bij te roepen. Azula veroordeelde haar tenminste niet voor het kwijtraken van de weg, dus kon ze een gesprek met de Elekid aangaan.

Het was goed en wel tien minuten dat ze zo doelloos rondliepen. Aya stopte uiteindelijk abrupt met lopen en keek bedenkelijk om zich heen. “Lopen we nou in rondjes of heb ik dat?” vroeg ze aan de pokémon. Goku scheen haar opmerking eindelijk te willen horen en keek nu ook fronsend naar het gebied. Azula had niet echt een idee, omdat ze nog niet zo gek lang rondliep bij hen, maar ook zij voelde de nare sfeer hangen. Tijd om antwoord te geven op de vraag had de Treecko echter niet, want er kwam een onbekende pokémon op hen afgerend. Goku ging beschermend voor zijn trainer staan – in de gevechtshouding, klaar om te vechten – maar liet zijn poten zakken toen hij de gelaatsuitdrukking van de vreemdeling zag. Paniek? Nee, niet per se paniek, maar er was wel iets aan de hand. Ayako werd bij haar broekspijp gegrepen en er werd een kant opgewezen, waarop de pokémon aangaf met zijn stem dat er haast bij zat. De Treecko keek op naar zijn trainer en knikte bemoedigend naar haar, waarop het team zich begaf naar de plek waar ze heen werden geleid.

Eenmaal aangekomen zag de brunette een meisje op de grond liggen, haar handen tegen haar hoofd gedrukt. “W-Wat is er aan de hand?” vroeg ze verward; haar gebruikelijke vrolijkheid even verdwenen in de ernst van deze situatie. Het was duidelijk dat de vreemdelinge niet in orde was. Ayako snelde naar haar zijde en knielde naast haar neer. “Wat is er? Heb je ergens pijn? Kan ik helpen?” begon ze wederom, nog altijd op dezelfde toon. Ze keek even naar haar twee pokémon. “Wat moet ik doen?” Geen van beide wist een antwoord, hoewel ze meteen begonnen na te denken, proberend een oplossing voor deze situatie te bedenken.    

Reactie kreeg Ayako in eerste instantie niet. Nogal logisch, want pokémon konden niet echt praten, maar ze wist eerlijk gezegd niet wat ze hiermee aanmoest. Natuurlijk was haar geleerd hoe ze voor zichzelf moest zorgen, maar voor situaties als deze? Aya had alleen geleerd hoe ze met botbreuken om kon gaan vanwege haar zwakke botten en ze wist inmiddels ook wat ze moest doen bij een bloedneus. Een meisje dat doodstil op de grond lag met haar handen in het haar? Nooit voorgekomen tijdens haar ‘lessen’. Gelukkig kreeg ze uiteindelijk antwoord van het meisje en had ze instructies gekregen over wat ze moest doen. Pijnstillers, dat was wat ze nodig had. Voorste vak waarvan? De pokémon die haar daarnet was komen halen, hielp haar echter al bij het vinden van de pijnstillers. De rugzak van het meisje werd naar haar geschoven en er werd naar een vak gewezen, waar hoogstwaarschijnlijk de medicijnen inzaten. Ayako ging met trillende vingers te werk. Ze was niet zenuwachtig, of iets in die richting, maar dit voorval had haar een flinke stoot aan adrenaline gegeven en dat gaf nu dat trillende effect. Er werd haar vervolgens gezegd dat er maar eentje uit hoefde te worden gehaald en dat er geen drinken nodig was om het naar binnen te werken, dus haalde ze één pilletje tevoorschijn en stak die in haar hand naar voren – richting het vreemde meisje. Haar andere hand plaatste ze liefkozend op diens rug, wrijvend over het lichaamsdeel alsof het een rustgevend effect zou kunnen hebben. Dat hielp immers weleens, toch? Bij haar in ieder geval wel. “Hier,” sprak Aya nog bij het geven van de pijnstiller, want het meisje had haar ogen stijfdicht gehouden tijdens de gehele uitwisseling. Hopelijk was dit inderdaad genoeg om te helpen, anders was Ayako nog verder van huis.

Het pilletje werd aangenomen en doorgeslikt, terwijl Ayako de bewegende motie op het meisje haar rug vol bleef houden, denkend dat het wellicht een effect had. Goku had daar zijn twijfels zo bij, maar hij zei er maar niks van, mocht zijn trainer zich hierdoor verder compleet nutteloos voelen in de huidige situatie. Dat was namelijk iets wat hij juist wilde voorkomen. Het duurde een tijdje, maar de vreemdelinge kon dan eindelijk overeind zitten. De Treecko gokte erop dat dit kwam omdat de pijn geleidelijk was weggeëbd door de pijnstiller, maar ze kon het evengoed een beetje forceren om de ongemakkelijke stilte te verbreken. Niet dat zoiets effect had op Aya, want normaal gesproken was ze juist een open persoon; iemand met een beetje teveel energie en dat was te merken aan de manier waarop ze praatte. Ze praatte veel. Nu was ze echter verbazingwekkend stil, maar of dat kwam door de pijn van het meisje of wat anders moest nog blijken.

Ze werd bedankt. Ayako wreef schaapachtig achter in haar nek met haar hand. “Hehe, met een beetje geluk kom je ver!” reageerde ze. Ze keek naar het meisje, die zich inmiddels voorstelde, en grijnsde breed. “Ik ben Ayako!” deed zij hetzelfde. “Dat zijn Goku en Azula,” vervolgde ze, terwijl ze naar haar Treecko en Elekid gebaarde. Jeanne had ondertussen al een poging gedaan om op te staan, maar was uiteindelijk blijven zitten, dus deed Aya hetzelfde. Ze wisselde wel even van houding, want ze voelde dat haar benen een beetje lam werden. “Wat was er net eigenlijk gebeurd?” vroeg de brunette nieuwsgierig. Je kwam immers niet elke dag zo’n... Fenomeen als dit tegen.

Jeanne stelde haar pokémon ook voor zodra Ayako dat had gedaan en ze keek geïnteresseerd naar de verschillende wezentjes. “Wat een coole namen!” reageerde de brunette, waarna ze haar blik op de paarsharige richtte. “Jij hebt ook een mooie naam, by the way,” complimenteerde ze de ander, want dat had ze nog niet gedaan. Eigenlijk vond Aya alle namen wel geweldig of mooi, maar daar was ze ook Aya voor. Jeanne gaf vervolgens antwoord op haar vraag alsof ze het op een bandje had opgenomen en dat nu afspeelde. Niet dat het de brunette opviel, want daar was ze veel te dom voor. “Oh...” reageerde ze ietwat terneergeslagen met een pruillipje. Kon ze maar wat meer doen voor Jeanne, maar schijnbaar was daar geen oplossing voor. Ze besloot er echter niet langer over door te gaan, want ze kon zich voorstellen dat zoiets deprimerend was. Bovendien wilde Ayako het zelf ook liever over leukere dingen hebben. “Je hebt wel een leuk team! Wat is je trainerkeuze?” Oké, daar was een duurde woord voor, maar het meisje was niet goed met dure woorden. Meestal gebruikte ze het verkeerde of mixte ze een aantal letters met elkaar. Nee, zij kon maar beter de iets ‘goedkopere’ woorden gebruiken.

Ayako grijnsde toen ze het compliment terugkreeg en krabde onschuldig met haar wijsvinger zachtjes over haar wang heen. “Dankjewel,” reageerde ze dit keer op een normaal volume. Jeanne liet vervolgens weten dat ze een breeder was en waarom ze daarvoor gekozen had. “Net als Aria!” bracht de brunette er tussendoor uit, alsof Jeanne zou weten over wie ze het had. De gedachte aan de witharige met het restaurant liet haar even gniffelen. “Jammer dat je geen trainer mag zijn...” Goh, dat kwam haar wel erg bekend voor. Had Aria het daar niet ook over gehad? Het leek wel alsof ze een bepaald type mensen aantrok. Dat was sowieso wel het geval, want tot nu toe was ze alleen maar oudere mensen tegen gekomen. Op Joey na dan. Het nieuwtje dat Jeanne’s favoriete type draak was, liet haar weer opkijken. “Niet echt,” antwoordde ze op de vraag of zij een favoriet type had. “Ik vang wel wat ik tegenkom en leuk vind!” lachte ze vervolgens. “Zolang ze maar willen trainen voor de vijf gyms vind ik het prima.” Daar draaide haar reis door Hoenn immers om. Gelukkig had ze tot nu toe wel een team die het niet erg vond om te trainen, maar ze had dan ook maar twee pokémon van de zes die ze bij zich mocht hebben. Uitbreiding was vereist op het moment.

Jeanne vroeg naar wie Aria was, maar voor Ayako daar de tijd voor nam om antwoord op te geven, was het onderwerp alweer geswitcht naar wat anders. Zo belangrijk was het nou ook weer niet, het meisje was immers een kennis slash vriendin van de brunette geworden. “Welke voordelen dan?” vroeg Aya onwetend. Wist zij veel wat de voordelen waren van een breeder zijn. Daar had ze geen verstand en ook nooit over nagedacht. Jeanne vroeg vervolgens of het geen acht gyms waren en toen viel er een pokékwartje bij Ayako. “Oh ja!” reageerde ze met een dom gezicht. “Ik kan nooit onthouden hoeveel het er nou zijn...” Ze keek even beschaamd weg. Kaoru had haar er zo vaak opgewezen. En Aria en Austin ook, maar ze scheen het nooit te leren. De brunette werd echter afgeleid met een ander onderwerp; namelijk haar team. Welke ze verder ging vangen. Ze glimlachte vastberaden naar Jeanne. “Nope!” bracht ze toen enthousiast uit. “Ik weet ook alleen welke pokémon er in Lilycove City voorkomen,” voegde ze er vrolijk aan toe, alsof ze daar trots op mocht zijn. “Weet jij wel al welke pokémon je wilt dan?” vroeg Ayako uiteindelijk onschuldig. En oprecht nieuwsgierig natuurlijk, want dat was ze altijd.

Ayako luisterde aandachtig naar de uitleg van het andere meisje en constateerde dat je als breeder een eigen fokkerij kon hebben, maar dat je specifiek voor één type moest kiezen. Toch? “Je kunt dus maar één type pokémon vangen?” vroeg ze verward, want er waren nou eenmaal pokémon met twee types. Om nog maar te zwijgen over het veranderen van types bij evoluties. Dat was ook een ding, toch? Jeanne bemoedigde haar vervolgens met het feit dat ze het ooit een keer ging onthouden. Hierop knikte ze instemmend, terwijl ze een luide “mhhm” uit haar keel liet ontsnappen, haar lippen stevig op elkaar geperst alsof ze op het punt stond om een geheim te verklappen. Het meisje met het paarse haar werd niet veel later zelf enthousiast over de vraag die Aya aan haar had gesteld, want ze vertelde in geuren en kleuren wat ze allemaal van plan was. Toen er aan haar werd gevraagd of ze zoiets wel eens had gezien, moest ze even nadenken. Diep nadenken. Een frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze dat deed. “Ik geloof... Het niet...?” begon ze onzeker. Prehistorische pokémon waren veel te zeldzaam. Draaktypes, echter. “Mijn vader heeft een Salamence,” deelde ze trots grijnzend mee. Zo heette dat beest, toch? De pokémon was al lang en breed met pensioen, maar mocht wel in het Hasegawa gezin blijven. Gelukkig hadden ze plek voor al die pokémon, want het zou zelfs haar hartje breken als haar ouders hun team weg hadden moeten doen.