Emergency [+Ayako]

Schijnbaar had ze het niet goed begrepen. Kwam wel vaker voor. Het kwam zelfs zo vaak voor, dat het Ayako niet eens meer wat deed. Sowieso had het haar nooit gedeerd – misschien was haar trots wel gewoon te groot, daar was ze immers een leeuw voor – dus vormde ze hier geen enkel probleem van. Ze voelde zich dan ook niet gegeneerd. “Ooohhhh, op die fiets!” riep ze uit zodra Jeanne klaar was met haar nieuwe uitleg; eentje die Aya wel scheen te begrijpen. Het was immers geen wiskunde, toch? Daarbij, het klonk nu eigenlijk heel simpel. Het was dat de brunette geen favoriete type had en sowieso was opgegroeid met het idee dat ze badges moest verzamelen, anders had breeder zijn haar ook wel leuk geleken. Toen het onderwerp was overgegaan naar haar vaders Salamence, nam het enthousiasme van de paarsharige wel erg toe. Niet dat Ayako het erg vond; ze deed zelfs vrolijk mee. “Ik heb geen idee!” beantwoordde ze de eerste vraag met een glimlach. “Maar ik heb wel ‘ns een ritje gemaakt, ja,” voegde ze eraan toe. “Heb jij ooit op een pokémons rug gezeten dan? Het is echt geweldig!” stelde ze nu een vraag aan Jeanne. Haar blik gleed even naar Goku, die opmerkte dat hij werd aangestaard en niet begrijpend naar het meisje keek. Zou ze ooit op zijn rug kunnen zitten? Was dat überhaupt wel handig...? Ze konden het altijd proberen.

Jeanne vertelde haar dat ze echt geluk had. Ayako’s grijns werd ietsje breder, want hoewel de meeste mensen daar altijd een tegenargument op hadden, vond zij het prima om het compliment aan te nemen. Misschien had ze inderdaad wel geluk. En hopelijk bleef dat nog lang aanhouden ook. “Ehehe,” grinnikte ze, terwijl ze met haar wijsvinger zachtjes en onschuldig over haar wang krabde. Aya volgde vervolgens de blik van het meisje naar diens pokémon en knikte instemmend bij het horen van de woorden. “Ja, dat lijkt me ook onmogelijk, nu op ze gaan zitten.” Dat kon ze Goku of Azula ook niet aan doen. Nee, dat kon echt niet. Toen Jeanne over de Zebstrika van haar moeder begon, keek de brunette enthousiast op. Dus zij had ook op de pokémon van een ouder gezeten? “Hey, dan hebben we wat gemeen!” riep Ayako dan ook niet veel later. Zebstrika hadden echter een slecht humeur, volgens het meisje, dus viel de grijns van Aya’s gezicht. Had ze ooit zo’n pokémon gezien? Ze gokte van niet. Anders had ze het zich wel herinnerd, toch? “Welke pokémon is dat dan?” vroeg ze verbaasd aan de ander. Deze vertelde nog wat over haar Lancelot en de brunette werd weer enthousiast. “Ooooh, als het zo ver is wil ik ook!” reageerde ze vrolijk. Misschien mocht dat wel. Of ze sloot gewoon een dealtje. Zij op Lancelot en Jeanne op de Salamence van haar vader. Eerlijke deal. Toch?  

Ayako lachte mee, al had ze geen idee wat een Stunfisk was. Jeanne scheen het wel als grapje bedoeld te hebben, dus besloot ze maar te doen alsof ze het wel wist en het klonk wel als een grappige pokémon. Toen haar werd uitgelegd hoe een Zebstrika er zo ongeveer uitzag, knikte Ayako begrijpend. “Oh!” riep ze uit, zodra ze het door had. Ja, een gestreepte Ponyta kon ze zich wel voorstellen. “Net als Azula?” vroeg ze, waarop ze naar de Elekid haar zwarte strepen wees. Ze grijnsde triomfantelijk, omdat ze de uitleg zo ongeveer begrepen had. En misschien ook wel een beetje omdat Zebstrika wel heel cool klonk. Misschien dat ze zo’n pokémon wel zou willen hebben in de toekomst, al had ze eigenlijk al een elektrisch type in het team. Het paarsharige meisje vertelde vervolgens dat ze Ayako wel zou informeren als het zover was, maar dat het nog een lange tijd zou kunnen duren. De brunette wilde vragen hoe lang en waarom, maar Jeanne had haar gedachten al gelezen en legde het haarfijn voor Aya uit. “Geeft niet!” reageerde ze nonchalant. “Ik kan wel wachten.” Ze wierp het meisje een vriendelijke glimlach toe, waarop ze een kleine stilte liet vallen, want ze had bij Arceus geen idee wat ze nu moest zeggen. Totdat ze zich realiseerde dat ze eigenlijk onderweg was geweest voordat de Elgyem van Jeanne haar had gevonden. “Waar ging jij eigenlijk heen?” vroeg ze toen aan de ander. “Wij wilden naar Rustboro, maar toen raakte ik de weg een beetje kwijt,” gaf ze eerlijk en vrolijk toe, zoals altijd.

Het meisje moest even nadenken, maar deelde uiteindelijk mee dat de strepen van een Zebstrika leken op de streep die Azula op haar buik had staan. Huh. Daar zat die pokémon dan helemaal vol mee? Het was een beetje moeilijk voor te stellen met dat patroon, maar Ayako had een wilde fantasie, dus dat lukte haar nog wel. “Nu wil ik er eentje echt zien,” jammerde de brunette, want hoe ze het nu voor zich zag, zag het er nog best als een gaaf beessie uit. Jeanne scheen het wel te begrijpen dat Aya was verdwaald met haar pokémon, wat een erg kinderachtige reactie bij haar teweegbracht; ze draaide zich naar haar Treecko, stak haar tong naar hem uit en keek hem vervolgens met een ‘ha, zie je wel dat ik niet dom ben’ blik aan. Gepaard met een brede glimlach natuurlijk, anders zou het niet helemaal een Ayako gebaar zijn. Jeanne vervolgde haar verhaal door te bekennen dat ze even was ontsnapt aan de drukte van de stad, waarop het dit keer de veertienjarige was die begrijpend reageerde. “Hmmn.” Meer kwam er even niet uit. Wel op het voorstel of de ander mee moest zodat ze wat eten konden halen in Rustboro. Aya’s opluchting werd meteen zichtbaar op haar gezicht, terwijl ze naar Jeanne toe leunde en haar handen hoopvol in elkaar had gevouwen. “Wil je dat echt doen?” vroeg ze aan het meisje. “Graag! Ik trakteer! ... Denk ik. Als ik genoeg geld heb, hehe.” Ze grijnsde en wreef met haar rechterhand tegen haar achterhoofd. Dat was namelijk nog maar de vraag.

Het klonk niet echt bemoedigend zo, maar dat bracht Ayako’s doorzettingsvermogen juist naar boven. Vastberaden balde ze haar vuisten en liet haar wenkbrauwen scheef omlaag zakken in een vastbesloten gezichtsuitdrukking. Vervolgens knikte ze om aan te tonen dat ze het er mee eens was en niet zo’n beetje ook. Jeanne moest lachen om haar voorstel en Ayako grinnikte even met haar mee. Ze had vast nog wel wat zakgeld over. Toch? Ze had nog niet echt veel uitgegeven, dus dat moest haast wel. Ah, Jeanne stelde nu ook al voor om te trakteren... En dat aanbod klonk heel verleidelijk. “Oké!” reageerde ze vrolijk op het voorstel dat ze het nog wel zouden zien. Vervolgens wees het meisje een richting op, waarbij Aya de priemende vinger met haar blik volgde. Daar kwam ze in ieder geval niet vandaan, dus het moest wel goed zijn. “Goku, Azula, voorwaarts mars!” riep de brunette naar haar pokémon, terwijl ze trots en overdreven de kant op liep die Jeanne net aan had gewezen. “Waarom kom je eigenlijk vandaan?” besloot ze te vragen. Ze wist de weg hier immers – misschien was ze wel van deze buurten?

Fallarbor Town. Waar lag dat ook alweer? Ze had geen idee. Het lag in ieder geval niet in de buurt van Lilycove, want dan had ze het wel gekend. Op de vraag waar zij vandaan kwam, opende Ayako enthousiast haar mond. “Lilycove!” reageerde ze trots, alsof het de hoofdstad van heel Hoenn was. Het was in ieder geval wel een bekende stad, want het trok veel toerisme. “Ik ben heeeeelemaal naar Littleroot gegaan –omdatikeenverkeerdeafslagnam– en nu ben ik hier!” voegde ze eraan toe. Ze grijnsde even. Ja, dat was een heel avontuur geweest. Het begin van haar reis verliep niet heel soepeltjes, maar ze had in ieder geval wel al aardige mensen ontmoet. “Ik heb heel veel aardige trainers ontmoet, jij ook hoor, en ik heb al een aantal gevechten gehad. Reizen is zo cool!” Ah, was ze nu niet te enthousiast? Oeps. Goku vouwde zijn poten over elkaar en probeerde zijn trainer zo goed mogelijk te negeren, want als hij nu het slachtoffer van haar ging zijn, dan was hij nog lang niet jarig. Al die hyperheid. Dat kon de Treecko echt niet verdragen. En dan had je ook nog een Elekid die daar makkelijk in meeging... Nee, hij had het erg zwaar binnenin dit team.

Toeristische trekpleister, zo noemde Jeanne het. En zo werd het ook weleens in de volksmond genoemd. Ayako knikte zo snel en hard dat Goku er bijna zeker van was dat haar nek was gebroken. Bijna. “Yep! Dat is ‘m!” voegde ze eraan toe, alsof de ander die knik had kunnen missen. Het meisje vroeg vervolgens of Aya het allemaal te voet had gedaan. Betrapt krabde ze zachtjes met haar wijsvinger over haar wang. “Niet alles, hehe,” reageerde ze oprecht. Dat was gewoon onmogelijk, te voet op zo’n korte tijd. Nee, ze had hier en daar wel eens een bus genomen. “Dat zouden m’n voetjes niet hebben overleefd.” Ze liet haar blik even naar haar voeten glijden, terwijl ze nog altijd nonchalant vooruit marcheerde. Jeanne vertelde dat ze nog niet zo gek lang reisde en daarom ook nog geen gevechten had gehad. Daar draaide het breeder zijn toch ook niet om? Ayako keek haar even vragend aan, maar besloot daar verder geen vraag over te stellen. “Ik ook nog niet, hoor,” deelde ze nonchalant mee. “Maar ik ben wel van plan binnenkort de eerste gym uit te dagen!” Ze balde haar hand enthousiast tot een vuist en keek vastberaden voor zich uit. Yep! Die gymleader ging er spijt van krijgen dat het gymleader was geworden! Hier had ze jaren voor getraind! Er was alleen één probleempje. “Euh, waar is die gym eigenlijk?” vroeg ze zich toen hardop af.

Ze kreeg een succes, al ging het niet helemaal van harte. Voor een moment ving Ayako het wonderbaarlijk genoeg op en vroeg ze zich af hoe dit kwam – had ze soms iets verkeerds gezegd? Mocht de paarsharige haar niet? Nee, als dat zo was, dan had ze niet aangeboden om de brunette te helpen. Toch? Jeanne begon vervolgens te lachen om haar vraag, waardoor het meisje er zeker van was dat de ander in ieder geval geen hekel aan haar had. Anders zou ze waarschijnlijk niet hebben gelachen. Helaas wist Jeanne het antwoord op haar vraag niet, maar ze stelde voor dat de mensen het in Rustboro vast wel wisten. Haar frons verdween van haar voorhoofd en ze kreeg weer een brede grijns rond haar lippen, waarbij ze haar tanden zo veel mogelijk had ontbloot. “Vast wel,” reageerde ze nonchalant. Ze hupte een aantal keer bij haar volgende passen en wees toen uitbundig naar voren. “Oh! Land in zicht!” bracht ze niet veel later uit. De eerste paar tekenen van de bewoonde wereld werd al zichtbaar. Dat mocht tijd worden na al die kilometers gewandeld te hebben, zeg!