Emergency [+Ayako]

Het duurde niet lang of Jeanne versnelde haar pas als reactie op wat Ayako riep. Omdat de brunette korte beentjes had, moest ze wel erg haar best doen om de ander bij te houden, maar dat vond ze verre van erg. Goku ook niet, want dan kon zijn trainer zijn energie tenminste een beetje kwijt en was hij er niet het slachtoffer van. Op de vraag of ze al wist wat ze wilde eten, fronste Aya bedenkelijk. Wat kon je allemaal voor eten krijgen in Rustboro? Ze had bij Arceus geen idee. “Zijn er pizza’s? Oeh wacht, spaghetti! Nee, een tosti!” Het was wel duidelijk, ze wist niet wat ze wilde en dat zou waarschijnlijk zo blijven totdat ze wat besteld had. Waarschijnlijk dacht ze nog heel lang na over wat ze precies wilde met een menukaart voor haar neus, maar dat kwam omdat ze nooit echt een keuze kon maken als het op eten in restaurantjes aankwam. Inmiddels liepen ze al op de verharde straten van Rustboro en kon Ayako de hemel prijzen dat ze de bewoonde wereld weer hadden bereikt. “Oh Arceus en alles dat heilig is!” riep ze uit, terwijl ze haar armen de lucht in stak en nog net niet begon te juichen. Dat was ook weer achter de rug.

OOC: Je mag Ayako wel even godmodden dat ze een eettentje ofzo inlopen als dat handiger is c:

Het duurde niet lang of ze hadden een eettent gevonden. Een pizzeria, om precies te zijn. Pidgey’s Pizzeria. Ayako fronste. Pidgey’s zou ze niet op haar pizza willen... Geen enkele pokémon eigenlijk. Ze keek even naar Goku en Azula, die beiden achter Jeanne aan naar binnen liepen zodra er was toegestemd dat ze een pizza zouden eten. “Zolang er geen Pidgey op zit,” had de brunette er nog bijgezegd. Ieder ander zou het waarschijnlijk als grapje hebben bedoeld, maar Aya niet. Die was bloedserieus hierover. De pizzeria was, naar Ayako’s mening, wel erg klein vergeleken het restaurant dat ze laatst bezocht had. Ze klaagde echter niet, want het leek haar een erg gezellige keten. Vlug liep ze achter de rest aan en nam plaats aan het tafeltje die werd uitgekozen, prima met waar de tafel stond en waar ze moest gaan zitten. Ze was namelijk makkelijk te paaien voor iets – dit tot ergernis van haar Treecko. Deze nam overigens plaats rechts van haar, terwijl Azula links ging zitten. Een paar minuten later verscheen er een ober, die hen de kaart overhandigden en vervolgens naar het drinken vroeg. “Cola voor mij!” beantwoordde ze enthousiast de vraag. “En water voor Azula en Goku!” Water was het beste voor pokémon, toch? Eigenlijk ook voor haar, maar ach. De ober liet hen met rust zodra hij de bestellingen van zowel Ayako als Jeanne had opgenomen en zei dat hij zo wel terug kwam voor hun volgende bestelling en hun drinken. De brunette zag dit als een uitnodiging om vlug door het menu te bladeren. Hm... Alles zag er zo heerlijk uit! Hoe moest ze in Arceusnaam kiezen?

OOC: Right back at ya. Ayako gaat voor een mozzarella pizza c:

De ober kwam algauw terug met het drinken en vroeg om de pizza’s die ze wilden. Ayako raakte lichtelijk in paniek, al was dat van buiten niet te zien, en ze keek vragend naar haar pokémon, maar die schenen haar stille roep om hulp niet te horen. Goku omdat hij het niet wilde en Azula omdat die te druk was met andere dingen, zoals alles van het restaurant in zich opnemen. Jeanne bestelde een kaaspizza. De brunette vroeg zich voor een moment af waarom dat überhaupt een ding was, want er zat toch altijd kaas op een pizza? Waarom was er dan zoiets? Oh nee... Was dit zo’n restaurant die lekker hun eigen ding deed en daarom de kaas wegliet? Zodat ze niet leken op andere pizzaketens. Aya dacht diep na, maar dat ging lastig met de afwachtende blik van de ober die op haar brandde. “Euh... Ik... Ik wil euh... Een mozzarella pizza!” Heh. Dat was gewoon een slimme manier om een kaaspizza te bestellen, toch? Mozzarella was immers kaas, niet waar? De man knikte, typte hun bestellingen in een apparaatje en verliet het tafeltje weer. Ayako wilde op dat moment het gesprek voortzetten, maar voor ze geluid kon produceren na het opentrekken van haar mond, kwam er een figuur opeens op tafel geland. De brunette slaakte een klein gilletje, maar constateerde al snel dat het om een Pidgey ging. Een aantal tellen staarde Aya naar de pokémon, voor het pokékwartje dan eindelijk viel. “Ooooooh, dus daarom heet het Pidgey’s Pizzeria!” Geen Pidgey’s op een pizza. Gelukkig.            

Of het grappig was. Ayako wist niet wat Jeanne’s definitie van grappig was, maar ze vond het in elk geval wel leuk verzonnen van de eigenaren. Ze knikte daarom ook, haar aandacht vervolgens verplaatst naar het midden van de tafel, waar de Noibat van Jeanne zich bij de Pidgey had gevoegd. Azula wilde ook op tafel kruipen om erbij te zitten, maar Aya trok die maar even terug. Anders werd het een beetje erg druk aan tafel. Om de opmerking van de paarsharige moest ze vervolgens even lachen. “Zo kan het ook ja,” voegde ze eraan toe, een klein grijnsje rond haar lippen, waarop ze haar blik door het restaurant liet glijden. In tegenstelling tot het vorige restaurant waar ze was, was dit niet zo heel chique. Maar dat was alleen maar iets goeds, want dat betekende dat het hier niet zo duur was, right? Ayako fixeerde haar bruine ogen op een bepaald punt in de buurt van hun tafeltje en zag daar iets liggen. Nieuwsgierig stond ze op, liep ze erheen en kwam erachter dat iemand hun portemonnee schijnbaar had laten vallen. Nonchalant raapte ze het op en liet ze het aan Jeanne zien. “Hey, heb jij je portemonnee verloren?” vroeg ze aan het meisje, terwijl ze terug naar de tafel liep en het voorwerp daar oplegde.

Jeanne vertelde al snel dat het niet van haar was, waarop Ayako toch een beteuterd gezicht trok. Dacht ze iemand te kunnen helpen met iets en dan bleek het uiteindelijk niet het geval. Haar metgezel herinnerde haar er echter aan dat ze juist wel nog iemand konden helpen, mits die persoon aanwezig was. Nieuwsgierig keek de brunette mee toen Jeanne naar iets scheen te zoeken in de portemonnee en het niet veel later al gevonden had. Toen het meisje prijsgaf van wie de portemonnee was, begreep Ayako wat Jeanne net had gezocht. De naam van de eigenares. De brunette deed een stap dichter naar de paarsharige en bukte over diens schouder heen om mee te kunnen kijken naar de foto van Tania. Vervolgens keek ze het restaurant rond. Het was even zoeken – waarbij het meisje het vaak al wilde opgeven – maar na een tijdje vond ze dan een persoon die leek op de pasfoto van het identiteitskaartje. “Ja! Daar!” riep ze hard, waarop ze wees naar de persoon in kwestie. Tenminste, dat was Tania, toch?

De vrouw waar Ayako zonet naar had gewezen, stond met de rug naar hen toe, maar het kapsel leek verdacht veel op die van Tania, dus het moest haar wel zijn. Toch? Jeanne vertelde haar pokémon dat die moesten blijven zitten, stond op en liep op de dame in kwestie af. Aya deed hetzelfde bij haar pokémon en volgde de paarsharige op de voet. Zouden ze goede karma krijgen voor het terugbrengen van de portemonnee? Wie weet kregen ze een beloning van deze Tania! Terwijl Ayako dacht aan de verscheidene potentiële uitkomsten van deze situatie, kwamen ze allebei aan bij de mevrouw met de rug naar hen toe. Toen Jeanne haar aansprak, draaide de vrouw zich om... En bleek het een man te zijn! De brunette schrok, wist even niet wat ze moest zeggen en keek toen van de man naar Jeanne. “Nee, dat ben ik niet,” reageerde hij nors. Waarschijnlijk was hij op z’n tenen getrapt, omdat hij voor een dame was aangezien. Oeps? “Kent u Tania?” floepte Aya eruit voor ze er erg in had. De man schudde zijn hoofd en maakte toen een gezichtsuitdrukking die duidelijk moest maken dat hij verder met rust gelaten wilde worden. Eentje die Ayako natuurlijk niet begreep. “Echt niet?” jammerde ze. Barst, daar ging hun beloning!

OOC: Hoera voor plot twists \0/

In de meeste gevallen hielden vrouwen er niet van om te worden aangezien voor een man, en andersom ook niet. Helaas was dit wel het geval: deze “vrouw” was in feite een man en hij was het er duidelijk helemaal niet mee eens dat ze hem met een vrouw verward hadden. Hij deelde mee dat hij niet Tania was – dat had Jeanne ook wel kunnen raden – en op de vraag of hij Tania dan kende schudde hij zijn hoofd. Aan zijn gezichtsuitdrukking was duidelijk te zien dat hij niet verder gestoord wilde worden door de twee meisjes. “Alsnog be-” Verder dan dat kwam Jeanne niet, want Ayako vroeg jammerend of hij haar écht niet kende. De man keek hen zwaar geïrriteerd aan en Jeanne slikte even. “Eh, kom, Ayako, laten we maar gaan kijken of ze ergens anders is,” zei ze tegen het meisje, terwijl ze al een stap bij de man vandaan deed. Wie weet waartoe hij in staat was als ze hier nog langer bleven vragen naar die Tania?

Dat Jeanne hem wilde bedanken voor zijn hulp kreeg Ayako niet eens mee. Toen de brunette vroeg of hij Tania echt niet kende, kreeg ze alleen maar een geïrriteerde blik van de man, waarop Jeanne tegen haar zei dat Tania misschien ergens anders was. Het meisje stond toen net op het punt om te vragen of hij de vraag wel ging beantwoorden, maar slikte die woorden in zodra de paarsharige haar aandacht had getrokken. “Oké!” reageerde ze vrolijk, alsof het humeur van de man haar niks deed. Wat, in feite, ook wel zo was. Aya stapte net als Jeanne bij de man vandaan, maar zette zelf meer stappen dan de ander had gedaan. Hierdoor lag ze wat voor op de paarsharige en nam Ayako het besluit dat ze die dan maar mee moest trekken. Haar hand reikte naar het meisje haar arm, waar ze haar vingers om wilde wikkelen en de jongedame vervolgens met zich mee wilde sleuren. Goed, waar konden ze nog meer kijken? Misschien was Tania net wel naar buiten gestapt! Aya liep met die conclusie snel naar de uitgang; de deur door naar buiten en bleef daar even staan rondkijken. Hm, die Tania was nog moeilijk te vinden ook, zeg!

Jeanne dacht dat ze wel genoeg afstand hadden genomen van de man, maar Ayako leek het daar niet mee eens te zijn. Ze pakte de arm van de paarsharige vast en Jeanne kon niet anders dan het meisje naar buiten volgen. Eenmaal buiten keek Jeanne om zich heen, maar ze zag niemand die ook maar een beetje op Tania leek. “Zullen we de portemonnee aan de politie geven? Zij kunnen haar vast wel sneller vinden dan wij,” stelde ze uiteindelijk voor. Ze liepen dan wel een eventuele beloning mis, maar of dat het wel waard was?