the one that games [Ayako]

Leah kwam naast haar zitten, maar daar kreeg Ayako eerlijk gezegd niet zo heel veel van mee; zo geconcentreerd was ze op haar spel. Gelukkig wilde de rozeharige haar wel uitleg geven over het spel en kon de brunette zonder enige problemen beginnen aan haar game. Azula sprong op het bankje naast haar trainer en keek nieuwsgierig op de Holocaster mee, want ze wilde eerlijk gezegd wel weten wat er aan de hand was en waarom Aya zo enthousiast deed. Ze begreep echter geen snars van wat er op het scherm te zien was, dus liet ze zich op de bank ploffen en keek ze ietwat dom mee, hopend nog wat te kunnen begrijpen van het tafereel. Goku had er overduidelijk geen oog voor en koos in plaats van mee kijken ervoor om zijn blik op de omgeving te richten, alles en iedereen in de gaten houdend. Ayako was druk in de weer met haar Holocaster, bezig met het eerste gevecht van het spel en concentreerde zich erg diep op haar aanvalskeuze. De meeste mensen kregen altijd de indruk dat het meisje te dom was voor dit soort zaken, maar ze besteedde eigenlijk erg veel aandacht aan strategie. Ze was immers een dochter van twee getalenteerde trainers en het feit dat men dit niet van haar verwachtte werkte soms erg in haar voordeel. “Gewonnen!” riep Aya niet veel later uit, terwijl ze haar blik op Leah richtte; een vrolijke twinkeling in haar ogen aanwezig. “Bij welke stage ben jij dan?” vroeg de brunette aan het meisje. Wie weet was die wel een veteraan. Ofzo.  

Tot haar verbazing leek het meisje niet zo heel ver in het spel te zijn. Tien of vijftien was immers een heel laag getal als je naging dat er meer dan zevenhonderd pokémon waren. Ayako keek daarom ook verbaasd naar het meisje. “Oh, dan ben je niet zo heel ver van mij af!” reageerde de brunette vrolijk. Dat bracht haar op een idee. “Heb je dan een pokémon die bijna net zo sterk is als Goku?” vroeg ze aan Leah. De Treecko keek even op bij het horen van zijn naam, maar nadat hij constateerde dat het helemaal niet over hem ging maar om de Treecko in haar spel, keek hij weer voor zich uit. “Dan kunnen we multiplayer wel proberen!” Aya ging er nu even van uit dat ze dan tegen elkaar moesten vechten. Dat leek haar de meest logische benadering, in ieder geval. Ergens had ze ook graag een echt gevecht gehad met de rozeharige, maar dit was een leuke verandering in de brunette haar schema. Tot nu toe had ze immers bijna alleen maar echte pokémongevechten gehad met anderen en daar had ze er nog geen enkele echt van gewonnen. Het zou Goku’s humeur niet echt goed doen om weer te verliezen en die was al zo slecht.  

Leah vertelde dat ze het ook nog maar net gedownload had en daarom nog niet zo ver was. Ayako opende haar mond, liet een begrijpende ‘ooohhhh’ uit haar mond en trok een hoofd alsof ze net de stelling van Pythagoras opnieuw had uitgevonden. De rozeharige moest op haar volgende vraag wat langer nadenken, maar uiteindelijk liet ze weten een geschikte pokémon te hebben. De brunette grijnsde, richtte haar blik van Leah naar haar Holocaster en ging driftig op zoek naar wat het meisje haar net verteld had. De instructies waren immers niet zo heel moeilijk, want het was heel uitgebreid uitgelegd. Aya klikte multiplayer aan en wachtte ietwat ongeduldig tot het scherm geladen was. Om de tijd te doden begon ze met haar benen heen en weer te zwieren op het bankje; ze was klein genoeg om dit zonder moeilijkheden te kunnen doen, want ze moest moeite doen wilde ze met haar hielen op de grond staan. “Oké, ik ben er!” meldde ze hardop aan Leah, terwijl ze wachtte tot het meisje haar naam op het scherm was verschenen. Fronsend in concentratie staarde ze naar het multiplayer schermpje, maar zag tot nu toe alleen een aantal vreemde namen en nummers staan. Nieuwsgierig keek ze op een paar profielen en ontdekte dat de meesten hiertussen wel erg sterke pokémon hadden. Dat ging ze dus maar niet proberen. Misschien in de toekomst. “Ah!” bracht ze uit nadat ze weer was teruggegaan naar de lijst aan multiplayers. “Gevonden!” Daar was Leah’s naam dan eindelijk.  

Haar invite werd snel geaccepteerd, tot Ayako’s genoegen. Terwijl het scherm van de pokémon keuzes laadde, vroeg de brunette zich af welke pokémon Leah ging gebruiken. Zij had maar één keuze; een Treecko, maar zelfs als ze meerdere keuzes had, dan had ze waarschijnlijk trouw voor Goku gekozen. Hij was, ondanks alles, toch haar partner en Aya deed er alles voor om een goede band met hem te hebben. Soms leek het alsof hij haar haatte, maar het meisje wist wel beter. Zelfs nu hield hij een oogje voor haar in het zeil. Ayako stopte met het zwieren van haar benen en klikte aan dat ze Treecko wilde gebruiken, voor ze op volgende duwde en moest wachten tot het scherm was geladen. Een kleine animatie van haar pokémon en die van haar tegenstander was te zien, waarop ze een keuzemenu kreeg voor de aanvallen. Omdat haar Treecko nog geen hoog level had, waren er niet veel keuzes. Gelukkig had Leah een pokémon gekozen die zwak was tegen haar pokémon, al was er niet echt een aanval die dat type had vanwege het lage level. Ze klikte dus Pound maar aan en hoopte op het beste.

Haar Pound zorgde ervoor dat een klein beetje van het HP balkje bij de Piplup af ging. Ze juichte zachtjes, want een overwinning was het nog niet echt te noemen, maar het was wel de eerste stap en ook dat had een viering nodig. Leah droeg haar eigen pokémon ook op om Pound uit te voeren – kennelijk kenden beide wezens die aanval – en ook bij Treecko ging er een stukje van het balkje af. Ayako blies haar wangen bol. Ho eens even! Zij ging hier winnen! Fanatiek drukte ze op het schermpje van haar Holocaster om zelf weer een Pound uit te kunnen voeren, al leek het haar een beetje saai als de rest van dit gevecht superlang ging duren met alleen die aanval tussen beide tegenstanders. Ach, niet dat ze echt een keuze hadden. Zij moest zo nodig level één zijn. Dragalge! “Hm, Gokuuuu, waarom ken je niet meer aanvalleeeeeennn?” sprak ze nogal zeurderig. De Treecko in kwestie keek op bij zijn naam, maar constateerde wederom dat het niet om hem ging en snoof. Bah, stom spelletje. Was het al maar voorbij.

Haar Pound was een critical hit. Ayako juichte door haar ene hand in de lucht te gooien en een zachte ‘yes!’ te roepen, waarop ze intens naar het beeld staarde om te zien wat Leah haar pokémon had opgedragen. Ook een Pound, maar dat was geen critical hit, dus de brunette stond nu voor met haar Treecko. De rozeharige moedigde haar, tot haar verbazing, zelfs aan. “Je Piplup is ook best sterk hoor!” grijnsde ze naar Leah. Eigenlijk waren ze beiden niet sterk. Ze waren immers pas level één en dat was het laagste van het laagst. “Ik heb gewoon geluk gehad.” Ze nam het compliment wel aan, natuurlijk, maar ze vond niet dat Leah het slecht deed. Integendeel zelfs, het was best spannend. Ayako focuste zich terug op haar Holocaster, drukte Pound weer aan en wachtte af. Zoals het er nu voor stond, was zij aan de winnende hand, maar er kon nog van alles gebeuren natuurlijk.

Tot haar plezier en genoegen zakte het balkje van Leah’s pokémon zodanig naar beneden dat het compleet verdween, waarop ze hoorde dat het rozeharige meisje haar Holocaster begon te trillen – waarschijnlijk een teken dat ze verloren had. Ayako keek naar haar eigen scherm en zag inderdaad dat zij de winnaar van het gevecht was, waarop ze niet veel later haar bruine ogen terug op Leah moest richten, omdat het meisje haar feliciteerde. De brunette nam de hand ietwat verward aan, want dat was nog nooit voorgekomen bij haar. Ze had het haar vader wel eens zien doen met zijn oude vrienden en allebei haar ouders bij het ontmoeten van een vreemdeling, maar zelf had ze nooit een hand hoeven aannemen. Of dat kwam omdat haar ouders het gewoon niet vertrouwden, vanwege haar zwakke botten, dat kon Ayako niet met zekerheid zeggen. Maar er werd niet in haar hand geknepen en ze voelde geen pijn, dus het voelde heel erg aangenaam. “Dankj– wow! Jij hebt zachte handen, zeg!” bracht het meisje verbaasd uit. Ze legde haar Holocaster naast zich op het bankje en deed een poging om nu met beide haar handen te voelen aan Leah’s hand. “Wat is je geheim?” Nieuwsgierig, en met een kinderlijke vastberadenheid, keek ze op naar de rozeharige, afwachtend op een antwoord.

Leah Day schreef:

Gamers don't die they respawn Leah begreep niet zo goed, waarom haar tegenstandster haar zo verward aan keek. Toen ze haar hand wou schudden, maar gelukkig nam ze het aan. Het volgende wat er gebeurde had ze helemaal niet verwacht.  En werd er zelfs een beetje ongemakkelijk door. Ze hoorde haar Skitty ook alweer grinniken. “Zijn mijn handen zacht ja?” vroeg ze een beetje verward terug naar het meisje. “Echt iets bijzonders doe ik niet met mijn handen,” reageerde ze terug op de vraag over wat haar geheim was. De roze harige meende dat ze er niks bijzonder mee deed. Geen bijzondere zeep of iedere dag in cremen. Zelf vond ze haar handen altijd een beetje ruw aanvoelen, maar vergat dan steeds om zalf op te doen. Misschien was dat haar geheim wel, gewoon vergeten zalf op je handen te doen. Terwijl de bruine harige haar handen bleef bewonder, merkte ze dat haar handen ook zacht waren. Waardoor de roze harige haar hand vast pakte en begon te voelen. “Zal ik je een geheim vertellen,” begon ze “Jou handen zijn al zacht,” vervolgde ze verder. Dit zei ze niet om Ayako beter er door te laten voelen. Maar haar handen voelde echt enorm zacht. Occ :  waar komt deze omkeer vandaan xD

Het meisje scheen verward te zijn over de opmerking van Ayako. Blijkbaar had ze niet verwacht dat haar handen zacht werden gevonden door iemand die ze net hooguit een uurtje kende. “Ja hoor!” reageerde de brunette enthousiast, zich van geen kwaad bewust. Toen Leah vertelde dat ze niks bijzonders deed met haar handen, trok Aya een teleurgesteld gezicht met een pruillipje. Jammer. Zij had ook best graag zachte handen gewild. Dat betekende dus dat Leah het van nature al had. “Dus je hebt gewoon zachte handen?” probeerde de brunette weer, dit keer haar gezichtsuitdrukking weer wat vrolijker. Ze wilde immers geen meelij opwekken, dat was nooit haar bedoeling. Wat er echter verder gebeurde, kwam een beetje als onverwacht voor het meisje. Aangenaam, maar onverwacht. Toen de rozeharige vroeg of ze een geheim mocht vertellen, knikte Ayako uitbundig ja. Natuurlijk mocht dat. Leahs geheim was veilig. Maar toen het geheim kwam, klaarde haar gezicht echt op. “Echt waar?” vroeg de veertienjarige vrolijk. Ze grijnsde kinderlijk. “Dan heb ik het ook van moeder natuur gekregen!” Zelf deed ze immers ook niks met haar handen.