Boom clap

De jongen zat wat onderuit gezakt op een bankje die voor het pokémon center van Cyllage City was neergezet. Hij had zijn Holo Caster in zijn handen, geopend op het gesprek met Tawnee. Toen ze aankondigde dat ze eraan kwam drukte hij het gesprek weg en borg het apparaatje weer op. Hij zag de blondine vanzelf wel verschijnen, en ze was waarschijnlijk ook weer niet zo blond dat ze het pokémon center niet kon vinden. Ondertussen had hij de derde pokéball aan zijn riem los geklikt, gooide deze met een sierlijke zwaai omhoog en ving de lege capsule toen weer op. Een Lucario met gekruiste armen verscheen voor zijn neus. Eerst had het wezen zijn ogen nog dicht, maar opende ze toen langszaam. Echt heel veel contact had hij er nog niet mee gehad, hij had het immers nog maar een dag of wat. Toen hij had gezien dat dit wezen voor adoptie opengesteld stond had het meteen zijn aandacht getrokken. Nu hij van het idee als fire en water trainer af was gestapt was hij op zoek geweest naar een fighting type, en deze had ook nog eens voor de andere helft steel. Daarmee zou hij sterk staan tegen de gym, dus over een paar trainingen zou hij die natuurlijk uit gaan dagen. De Lucario stond stil en keek hem enkel aan, wat kil misschien. "Oké dan," zei August en hij liet zichzelf weer neerzakken op het bankje. Eerst bleef de Lucario staan, maar ging vervolgens ook naast hem zitten, voor de rest geen spier bewegend.

&Tawnee

Terwijl hij kalmpjes achterover leunde op het bankje, zat zijn Lucario er nog altijd wat stijfjes bij. Het was duidelijk dat het wezen zich verre weg van gemakkelijk voelde. Misschien was het altijd al het onderdanige type geweest, misschien was dat de reden dat zijn oude trainer hem weg had gedaan. Hij had zijn ogen gesloten en vouwde zijn armen achter zijn nek, zich een beetje uitrekkend. Toen hoorde hij voetstappen en opende hij zijn ogen, daar was ze dan. Even was hij misschien bang geweest dat ze niet op was komen dagen, dat ze hem gewoon zou laten zitten en niet zou komen. Maar ze was gekomen, en stiekem was hij daar best opgelucht over. Ondertussen had ze naast hem plaatsgenomen en zette de Eevee die ze met zich mee had op haar schoot. "Hey," zei ze toen. August zag in zijn ooghoek dat de Lucario opkeek, kijkend naar de andere pokémon, maar vervolgens zijn blik weer afwendde. "Hii," zei hij en toverde een scheve glimlach op zijn gezicht. Het leek even stil te vallen. De vorige keren hadden ze genoeg dingen om over te praten. Nu leek het gesprek nogal dood. Hij besloot het - waarschijnlijk - pijnlijke onderwerp maar aan te snijden. "Dus.. Hoe gaat het tussen jou en Lubbock?" vroeg hij vervolgens en wendde zijn blik eventjes af, om haar vervolgens weer gewoon aan te kijken. Al moest hij toegeven dat het een tikkeltje ongemakkelijk was.

Het meisje keek hem schuin aan, hij wachtte kalmpjes af op een antwoord. "Ik heb niks meer van hem gehoord," zei ze daarna. Hij knikte een keertje. "Maar het heeft niet... weet je..." zei ze toen weer zachtjes. Hij viel even stil, niet goed wetend wat voor reactie hij nu het beste kon geven. Kwetsen wilde hij haar niet, maar hij wilde ook niet om de situatie heenlopen. Zijn blik gleed van haar Eevee weer terug naar zijn Lucario, die strak voor zich uit staarde. Het leek wel alsof hij de spanning kon voelen. "Het.. het spijt me van in het aquarium," zei hij vervolgens iet wat onhandig en keek met een schuin oog weer naar de blondine. Hij had haar leven niet door de war willen gooien, al was de kans groot dat ze het zelf alweer vergeten was. Met meisjes wist je het natuurlijk maar nooit.

Hij zag in zijn ooghoek dat het meisje schuin naar hem keek, en dus draaide hij ook zijn eigen hoofd een beetje. "Stiekem..." begon ze toen weer op een zachte toon. "Vond ik het jammer dat het zo kort was..." August was stil en keek haar aan. Meende ze dat, of was het een grapje? De roodharige jongen wist niet wat hij moest denken, maar besloot zelf eerlijk te blijven. "Ik ook.." zei hij vervolgens op een wat zachtere toon. Dit betekende dus dat ze het niet erg had gevonden. Dat ze niet boos op hem was omdat hij haar had gezoend. Ergens wilde hij glimlachen, maar het mocht niet. Hij mocht het eigenlijk niet leuk vinden, het was niet goed. Tawnee was al.. bezet. Maar op dit moment besloot hij dat regels niet meer voor hem golden. Weg ermee. Ergens wilde hij wel iets zeggen, maar soms was een stilte genoeg. En dus wachtte hij af wat haar reactie zou zijn op zijn instemming.

"Ik vroeg me alleen af..." begon ze toen weer op een zachte toon. "Waarom je... Zo reageerde," vervolgde ze haar zin toen weer. August wendde zijn blik af en keek over de straat heen, net zoals zijn Lucario trouwens. Sirius was gewoon niet de meest sociale en er waren nog een hoop dingen die voor hem nog een grote verwarring waren. Maar hij had vertrouwen in de toekomst, alles kwam altijd immers weer goed, right? Op de vraag van het meisje fronste hij lichtjes. Waarom? Zijn blik gleed weer terug naar haar. Normaal gesproken was hij een echte Seedot, dat had ze immers al eens mogen beleven. Maar toch. "Ik weet het niet precies.." zei hij toen nadenkend en keek naar de blondine. "Het gebeurde gewoon." Die kant was er opeens. Die kant had hij nog nooit in zijn leven mogen beschouwen. Misschien was het door alles dat er in zijn jeugd was gebeurd dat die kant verstopt had gezeten onder de Seedot-laag. Maar zij had die kant bij hem naar boven weten te brengen.

Hij bleef zitten toen hij zag dat ze iets naar hem toeschoof. Haar Eevee sprong op de grond, wat de aandacht van zijn Lucario toch even trok. Zelf was zijn aandacht gericht op Tawnee. Plots waren ze weer zo dicht bij elkaar, net zoals in het aquarium. Toen was hij het geweest die was begonnen, nu was zij het. Binnen een paar tellen voelde hij haar zachte lippen op die van hem. De kus duurde niet lang, maar hij had zijn ogen voor een kort moment gesloten gehad. Het voelde precies zoals de vorige keer. Magisch. Vervolgens trok ze zich een beetje terug. "Ik wilde nog een keer," fluisterde het meisje toen zachtjes en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Ik heb er geen problemen mee," zei hij toen op dezelfde, zachte toon en drukte zijn lippen weer tegen die van haar aan. Zijn hand was ondertussen naar haar hoofd afgedwaald en hij hield haar voorzichtig vast, alsof ze een dierbaar bezit was dat elk moment kon vallen en breken.

Hij voelde hoe ze haar armen om hem heen plaatste en wat dichter naar hem toe schoof. Vervolgens voelde hij hoe haar handen zich vervlochten in zijn haren. Na een tijdje trok hij zijn hoofd een heel klein beetje terug, zodat hun lippen maar net van elkaar los raakten. "Wist je dat je van dichtbij nog mooier bent?" zei hij vervolgens zachtjes en keek haar aan met zijn groene ogen. Echt veel woorden waren er niet nodig, zijn blik sprak immers boekdelen. Ondertussen streek hij met zijn hand voorzichtig over haar kaaklijn heen, om vervolgens weer een plukje van haar haren in zijn hand te nemen, waarna hij haar aankeek.

Hij vond het wel schattig dat er blosjes op haar wangen verschenen nadat hij haar had gecomplimenteerd. Haar handen lagen nog altijd verborgen in zijn warrige bos rood haar, dat eigenlijk altijd wel in model bleef zitten, wat er dan ook mee gebeurde. "Als jij het zegt..." zei ze toen weer zachtjes waarna ze haar hoofd tegen zijn borstkas aan duwde. Zijn linkerhand lag nog altijd op haar achterhoofd en streek voorzichtig over haar blonde haar heen, terwijl zijn andere hand rond haar middel rustte en haar zo tegen zich aangedrukt hield. Dit was nou het perfecte voorbeeld van een moment waarvan je zou willen dat het eeuwig zou duren. Gewoon hier zitten met haar veilig tegen zich aan. Dat was het enige wat hij wilde.