Boom clap

Toen draaide de Krokorok zich plots naar hem om. August fronste toen hij de gebalde vuisten van het wezen zag, wilde het hem aanvallen? Ach, er waren de laatste tijd meerdere mensen en pokémon geweest die hem een klap hadden willen verkopen. En tevens kon onder andere zijn eigen Aron er ook wat van. Tawnee gooide zich echter bovenop haar Krokorok voordat deze hem - en zijn team - schade toe kon brengen. "Shhh, het komt goed Law, zo is het nu eenmaal," fluisterde het meisje vervolgens tegen de Krokorok. August wist niet goed wat hij kon doen, maar waarschijnlijk zat de Krokorok er niet op te wachten dat hij zich met het hele gebeuren ging bemoeien. Ook zijn Rapidash keek lichtelijk verbaasd toe, haar blik nog altijd op de Krokorok gefixeerd. Nadat het tweetal zo nog even gelegen had kwamen ze overeind, waarna de Krokorok weg sjokte en iets verderop in het zand ging zitten. "Het spijt me van hem..." De roodharige richtte zijn blik weer op Tawnee. "Geeft niks, ben wel wat gewend," zei hij en haalde toen zijn schouders een keertje op. Vervolgens deed hij een stapje dichter naar haar toe. "Wie zou er nou niet om jou willen vechten?" Een kleine glimlach sierde zijn lippen en hij keek haar aan.
Ondertussen had Epona haar aandacht wat verloren op August en de blondine, ze vond het namelijk best wel zielig voor de Krokorok. Voorzichtig draaide de Rapidash zich weg van haar trainer en kwam ze met kleine stapjes dichterbij, voorzichtig haar hals uitreikend naar de Krokorok. Haar zijdezachte neusje raakte voor een kort moment zijn schouder aan, maar toen trok ze haar hoofd instinctief terug, bang zijnd dat hij haar meteen een aanval toe zou werpen. De Rapidash was namelijk niet gek en wist dat hij op dit moment misschien niet op haar aanwezigheid zat te wachten.

Toen hij wat dichterbij was gekomen voelde hij hoe ze haar handen weer in die van hem vouwde. Bij zijn opmerking keek ze wat verlegen weg, een van haar handen losmakend en er een plukje haar mee achter haar oor strijkend. Toen ze hem weer aankijk bloosde ze nog altijd lichtjes, maar hij vond dat alleen maar schattiger. Er waren geen woorden meer nodig op dit moment, want vervolgens drukte ze haar lippen kort op die van hem. Met twinkelende ogen keek hij naar het meisje, die nu zachtjes lachte. "I think I can get used to this," zei hij toen zacht met een plagerige ondertoon in zijn stem. Het bleef namelijk wel August, al moest hij toegeven dat zijn opmerkingen bij haar heel anders waren dan die hij tegen andere mensen maakte. Deze waren een stuk doordachter, en recht uit zijn hart.
De Rapidash had haar hoofdje dus wat teruggetrokken, maar de Krokorok haalde niet naar haar uit. Ze kantelde haar elegante hoofd een klein beetje en keek hem vragend aan. Dat hij boos was merkte ze wel, maar misschien snapte ze de reden niet helemaal. Na haar korte aanraking kreeg ze een bozige blik toegeworpen, waarna de Krokorok zich weer naar haar omdraaide en zacht een keer zuchtte. Het vlammende paard hief strekte haar nek en schudde een keertje met haar hoofd, waarbij de vlammen alle kanten op wapperden. Vervolgens gleed haar blik weer terug naar de Krokorok, niet zo goed wetend wat ze nog kon doen.

Hij kantelde zijn hoofd een beetje en keek hoe de blondine wat dromerig voor zich uit staarde. Soms zou hij willen dat hij zoals sommige pokémon gedachten kon lezen. Dan zou hij nu weten wat haar dwars zat. Ergens wilde hij het vragen, maar aan de andere kant kon dat het moment weer verpesten. Nee, niet egoïstisch worden nu. "Er zit je iets dwars, niet soms?" vroeg hij uiteindelijk. Zijn hand was iets omhoog gegaan en speelde een beetje met haar blonde lokken. Hopelijk zou ze gewoon eerlijk tegen hem zijn, dan kon hij misschien helpen. Best vreemd hoe dit soort dingen een persoon -tijdelijk- zo konden veranderen. Gezien August voornamelijk de Seedot uithing overal, was hij nu echt een ander persoon.
De vlammende merrie keek nog altijd lichtjes verbaasd naar de Krokorok. Hij zag er niet bepaald gelukkig uit. Haar blik gleed af naar de zee en ze keek hoe de golven het strand op en af rolden. Haar blik ging weer terug naar de andere pokémon, waarna ze door haar benen heen zakte en zo dus ook op het strand kwam te liggen. De hele tijd zo blijven staan werd ook vermoeiend op den duur natuurlijk.

"Ja..." zei het meisje op een zachte toon. De roodharige jongen keek een beetje naar beneden en liet een blonde lok door zijn vingers geen glijden. "Ik... Denk niet dat je de enigste bent die gevoelens voor me heeft," zei ze toen weer op dezelfde zachte toon. Natuurlijk kon hij gaan vragen om een naam, maar hij kende de desbetreffende persoon toch niet. Eventjes was de jongen stil. "Heb jij dan nog gevoelens voor iemand anders?" vroeg hij toen en keek naar de blondine. Het ging er bij hem niet om wat andere mensen voelden. Nee, het ging erom was zij voelde.
De merrie liet haar blik wat afdwalen naar het water en draaide haar elegante kopje vervolgens weer in de richting van de Krokorok, die zich nu zowat helemaal opgerold had en voor zich uit staarde. Voorzichtig rekte ze haar nek uit en gaf hem een troostend zetje, wat je amper een zetje kon noemen omdat ze het zo voorzichtig deed.

"Ja," zei het meisje op een krachtigere toon dan eerst tegen hem. "Maar ik werd verliefd op een jongen, laatst, uit het niks," vervolgde ze. Nog altijd had hij een van haar blonde plukken in zijn hand, haar aankijkend met zijn groene ogen. "Toen hij zijn zachte kant toonde en me troostte terwijl hij dat waarschijnlijk niet eens wilde doen..." zei ze. Een minuscule glimlach kwam rond zijn lippen te liggen en hij liet haar praten. "Hem opzadelen met al mijn problemen en toch geeft hij me liefde met heel zijn hart," vervolgde ze, waarna er een kleine stilte volgde en ze daarin lichtjes glimlachte. "Ik heb liefde gekend, August," fluisterde ze weer op haar gebruikelijke, zachte toon. "Maar dat kon echt niet tippen aan wat ik voor jou voel," zei Tawnee daarna. Zijn hand gleed van haar haar af en streek zachtjes over haar wang heen, terwijl hij haar nog altijd aankeek. "Ik had nooit verwacht dat iemand deze kant bij mij naar boven zou halen. Nooit had ik verwacht dat er überhaupt ooit iemand zou zijn die iets voor mij zou voelen.." Zijn stem stierf weg en hij fronste kort, zijn hand nog altijd bij haar gezicht. "Maar hier ben je dan.." mompelde hij dit keer ook zachtjes en keek haar recht aan.
De Rapidash keek kalmpjes naar de Krokorok en besloot hem toen maar met rust te laten. Haar blik gleed af naar haar trainer, ze had hem nog nooit zo.. gelukkig gezien. Natuurlijk was hij gelukkig met haar, met het team. Maar dat was anders. Dit was een andere vorm van gelukkig, die ze hem natuurlijk altijd gunde. Wel vroeg ze zich af waar dat opeens vandaan was gekomen, want hiervoor had ze het meisje nog nooit gezien, niet eens van haar bestaan af geweten. Toch vond de Rapidash het best. Zij was blij als haar trainer blij was. De Krokorok leek echter meer.. gekwetst dan zijzelf.

Een glimlach sierde zijn lippen en hij keek haar recht in de ogen aan. "Hier ben jij dan," zei ze toen en vervolgens raakte haar zachte lippen die van hem. Zijn oogleden sloten zich en hij zoende haar terug. Hij voelde dat ze tegen hem aanleunde om vervolgens haar armen om zijn nek te slaan en hem wat dichter naar haar toe trok. Zijn handen gleden van haar haren naar beneden en rustte op haar heupen. Alles was perfect aan dit moment. En het mooiste was dat alles zo puur en eerlijk was. Voor een kort moment trok hij zich een beetje terug. "I love you.." prevelde hij zachtjes en glimlachte.
De merrie liet haar blik weer wat afdwalen toen ze plotseling geen stemmen meer hoorde, alleen de golven die het strand op en af rolden. DeRapidash zuchtte een keer en sloot haar ogen toen, genietend van de stilte die er was op dit moment.

"I want you..." zei de blondine zachtjes en hij voelde haar handen door zijn rode bos haren gaan. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen en hij keek haar aan in haar grijze ogen. De jongen droeg iets mysterieus met zich mee, al was dat op dit moment misschien niet al te veel te zien. Na zo nog even bij haar gestaan te hebben trok hij zich terug, dit niet zonder reden natuurlijk. Zijn blik gleed naar haar Krokorok. "Hij's niet blij met me.." zei hij en keek toen weer terug naar Tawnee. Een minuscule frons hing boven zijn wenkbrauwen, hij wist het op dit moment niet zo goed meer. Het was weer eventjes stil tussen het tweetal, al had hij ondertussen wel weer een van haar handen vastgenomen in die van hem. "Wat ga je doen.. Met Lubbock onder andere?" vroeg hij vervolgens en keek haar aan. Hij wilde haar van binnen zo graag, maar in zijn hoofd speelden zich een hoop onzekerheden af over dit alles. En dat paste totaal niet bij August. Nja, ze had tot nu toe al meerdere kanten van hem naar boven gehaald waarvan hij niet eens afwist van het bestaan.