Boom clap

"Maar... Ik laat mee niet meer bepalen door anderen," zei ze zachtjes en zijn blik was weer op haar gericht. Nog altijd had hij een van haar handen vast. Toen hij over Lubbock begon opende de blondine haar ogen en keek hem aan. "Misschien... Moet ik maar gewoon verder gaan," zei ze toen weer op dezelfde, zachte toon. "Ik weet dat het verkeerd is... Maar... Het is gewoon dat ik denk dat dit het beste is..." vervolgde ze haar zin. Zijn groene ogen stonden kalmpjes en hij keek haar recht aan. "Dit is wat ik wil," zei ze vervolgens. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen en hij streek met zijn vingers langs haar wang. Het moment was gewoon te perfect om echt te zijn, maar door haar woorden was de eerdere onzekerheid in hem gedaald. De Krokorok zou eraan moeten wennen, en hopelijk deed hij dat dan ook, want hij wilde niet tussen een trainer en haar pokémon in staan. Eigenlijk brak dit alle regels, maar wat maakte het ook allemaal uit. Niemand kon hen stoppen. Daar zou hij wel voor gaan zorgen. Echt woorden had hij er niet voor op dit moment, maar die waren ook niet bepaald nodig. Hij voelde de blik van zijn Rapidash in zijn rug prikken. Natuurlijk was de merrie verbaasd geweest. August had haar immers over niks ingelicht terwijl Epona normaal gesproken zijn steun en toeverlaat was. Maar ze zou het wel begrijpen, toch? Vast wel. Hij bracht zijn hoofd weer wat dichter bij die van haar, nog altijd lichtjes glimlachend. "Ik wil je nooit meer kwijt," zei hij zacht en bij deze woorden drukte hij zijn lippen weer op de hare.

Toen de blondine zich weer een beetje terugtrok, haar ogen opende en kort naar hem lachte, hief hij zijn hand wat op en streek hier een keertje mee over haar wang. "Weet je nog wat ik zei over dat de eerste keer te kort was?" fluisterde ze vervolgens, waarop hij haar afwachtend aankeek met zijn groene ogen. "Je zou eens moeten weten hoeveel ik hier van geniet..." vervolgde ze daarna weer op haar gebruikelijke, zachtere toon. Vervolgens voelde hij hoe hun lippen elkaar voor de zoveelste keer weer raakten, en hoe haar handen door zijn rode bos haar heen woelden. Een glimlach verscheen rond zijn lippen terwijl hij haar terug zoende. Niemand kon hen stoppen nu. Niemand zou haar dit keer bij hem wegnemen. Zijn Tawnee. Zijn handen gleden wat af naar haar heupen en hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan, vervolgens zijn lippen weer een keertje plagerig van de hare halend. "Elk moment dat ik met jou doorbreng is eigenlijk te kort," fluisterde hij toen zachtjes in haar oor en hij toverde zijn gebruikelijke, plagerige grijns rond zijn lippen, waarna hij haar weer een kusje op haar lippen gaf en zich niet al te lang daarna weer iets terugtrok.

"Je haalt me de woorden uit de mond," zei Tawnee zachtjes en hij glimlachte eventjes naar haar, kort met zijn hand door een blonde pluk van haar haren strijkend. Hun toen ging nog even door, maar toen was ze plotseling verdwenen. De roodharige jongen keek op en struikelde half naar achteren door de plotselinge bewegingen om hem heen. Hij viel tegen zijn Rapidash aan, die ondertussen al zijn kant op was gekomen uit reflex. De Krokorok had zijn eigen trainer ontvoert. Iet wat met stomheid geslagen keek August toe, maar kwam toen in beweging. Straks zou de pokémon nog gekke dingen gaan doen, dat moesten ze natuurlijk ook weer niet hebben. Voordat hij het wist had hij zijn benen over de rug van zijn Rapidash heen gezwaaid en drukte hij zijn hakken zacht in haar buik. Wat was hij nu blij dat hij wist hoe je zo'n pokémon moest berijden, oefening baart kunst. Het vuurpaard schoot naar voren en liet de rest van het team al snel achter zich. Ondanks dat de Krokorok een voorsprong had, was er amper een pokémon bestand tegen de snelheid van een Rapidash. Toen ze naast hen kwamen sprong hij wat onhandig van zijn Rapidash af, op de Krokorok. Het vuurpaard deed vervolgens een sprong naar voren en probeerde zo de route van de pokémon te blokkeren.

Wat ruw haalde de roodharige jongen de Krokorok zo dus onderuit. Met z'n drieën kwamen ze op de grond te liggen, hij nog altijd half bovenop de pokémon terwijl Tawnee naar voren was geschoven en voor de hoeven van Epona kwam te liggen. August voelde wat beweging onder hem en was bang dat de pokémon een aanval op hem af wilde vuren, maar hij groef zich juist in en verdween. Voor nu dan. Hij stond al snel op zijn beide benen en deed een stap naar Tawnee toe. "Gaat het?" vroeg hij op een lichtelijk bezorgde toon, waarna hij bij haar door z'n knieën heen zakte. Straks zou de Krokorok haar nog pijn doen, uit jaloezie. Hij vouwde zijn arm onder die van haar door en hees haar zo overeind, haar een klein beetje naar zich toetrekkend bij deze actie zodat hij het gewicht iets beter kon verdelen. Ondertussen had Epona haar blik op scherp staan, kijkend of ze ergens een teken van de andere pokémon zag. Niemand deed haar trainer namelijk pijn.

Hij keek geschrokken op toen de Krokorok plots weer aan de oppervlakte verscheen. En toen sprong, zijn kant op, kaken open. Maar nog voordat het beest hem kon raken duwde Tawnee hem weg, waardoor haar bedekte arm tussen zijn kaken verdween. "Arceus!" riep de jongen een keer geschrokken. Gelukkig stond hij er niet alleen meer voor, want zijn Lucario was nu ook zijn kant op gekomen. "Laat haar los," riep hij en zag hoe Sirius een stomp tegen de kop van de Krokorok gaf. Arceus nog aan toe, dat beest moest terug in zijn pokéball.

Toen de Krokorok doorhad dat hij de verkeerde had en zich vervolgens uit de voeten maakte, dook de roodharige naar voren en pakte Tawnee bij haar middel, voor het geval dat ze flauw zou vallen bij het zien van haar arm. August kon niet tegen bloed, dat was al vaker gebleken, maar nu dacht hij er nieteens aan. "Arceus, Tawnee," zei hij en keek naar haar arm. Dokter. Nu. Hij hield niet van doktoren, maar dit moest behandeld worden. Hier in Cyllage hadden ze vast wel een dokterspost, en anders zou hij haar op Epona slepen en naar die vande dichtsbijzijnde stad brengen. "We moeten naar een dokter.." mompelde hij en keek naar Tawnee. Arceus nog aan toe. Wat had hij gedaan?

Muk. Hij had haar nog altijd vast bij haar middel en liet haar een beetje tegen zijn borstkas aanleunen. Maar nu had hij liever dat ze naar zo'n stomme dokter gingen die ervoor kon zorgen dat ze geen infectie zou krijgen. Later vond hij dat beest van haar wel, daar had hij een heel team voor die het op kon sporen. Vanuit de lucht en over land, een Krokorok kon zich niet altijd schuilhouden. "Laten we gaan," mompelde hij en veegde met zijn hand kort een van haar tranen weg, al had hij niet het idee dat dat ervoor zou zorgen dat ze zich beter voelde. Hij begon langzaam te lopen, weg van het strand. Met zijn vrije hand liet hij zijn team terugkeren, en klikte de pokéballs weer aan zijn riem vast. Hij liet Epona maar uit haar pokéball, mocht Tawnee's pokémon opeens weer voor hun neus staan..

De roodharige fronste een keertje kort, alles wat er zojuist gebeurd was moest hem nog eventjes bezinken. In elk geval moesten ze nu terug naar Cyllage City en daar een dokterspost opzoeken, desnoods zouden ze gewoon naar het pokémon center gaan en zou men het daar maar uitzoeken. Hij had haar nog altijd vast en keek toe hoe een van haar pokémon teruggekeerd werd. Epona keek een keertje bezorgd achterom, maar liep toen met stevige passen weer verder. Arceus nog aan toe, hoe een geweldige dag uit kon lopen op zo iets rampzalig.
Het duurde niet lang of ze waren van het strand af, aankomend in het nu wel drukkere Cyllage City. Er kwamen bikers voorbij en zo hier en daar keek iemand hen wat raar aan. Mja, niet zo vreemd ook. Hij liep hier met iemand in zijn armen die bloedde en met een Rapidash voor hen uit die de weg voor hen vrijmaakte. "We zijn er bijna," mompelde hij toen. Iemand had geroepen dat een straat verder een dokterspost was, daar maar heen dan.