Boom clap

Het duurde niet lang of ze waren van het strand af. Ze leunde gewoon tegen hem aan en wandelde rustig verder, ze liet alles aan hem over en sloot gewoon haar ogen, hij had haar vertrouwen, volledig... Dat was duidelijk toen ze ook haar ogen sloot en gewoon rustig probeerde te ademen en even trilde. Bij hem was ze veilig, dat wist ze. De steken van pijn trokken door haar arm heen en waren bijna onverdraaglijk bij momenten. Tranen welden steeds sneller op in haar ogen en stroomden ook erg snel van haar kaken af. Ze liep gewoon door... Niet teveel denken, gewoon doorlopen... dat was alles, dat je moest doen, niet echt veel meer. "We zijn er bijna," ze knikte even afwezig, dat was wel goed.

Al snel wandelde ze de praktijk binnen en toen opende ze haar ogen terug. Ze tilde haar bloedende arm op en plaatste het tegen haar buik aan, ze probeerde het ietwat te bedekken met haar andere arm en zuchtte even zachtjes, proberend haar kalmte te bewaren. "Kunnen jullie naar haar arm kijken?" hoorde ze. Toen viel er een stilte waardoor Tawn weer haar ogen sloot en zich tegen hem aandrukte. "Het is al goed.." zei hij waarna hij een traantje wegnam en ze haar ogen opnieuw opende. "Het doet zoveel pijn..." zei ze met een hese stem.

De zachte aanraking van August deed haar ergens wel goed. "Straks gaat de pijn weg.." Ze keek even schuin naar de grond en knikte bijna onzichtbaar op wat hij zei. Als het maar zo was, dan kon ze tevreden zijn. Heel erg tevreden... feit. Ze zuchtte even zachtjes en keek langzaam op, om zijn ogen te ontmoeten. Toen ze opeens bewogen, volgde ze gewoon, ze deed niks en sloot gewoon haar ogen, haar lichaam in zijn armen, zo wist ze dat ze veilig was.

Uiteindelijk liepen ze een kamer binnen, waar ze tot stilstand kwamen en uiteindelijk pakte August haar vast en tilde deze haar op, om haar neer te zetten op een tafeltje. Even opende ze haar ogen en keek ze naar August, ze keek hem nu recht aan aangezien hij nu echt op ooghoogte was. Toen slikte ze even, tranen prikten nog steeds in haar ogen. Haar rechterarm, die nu wel redelijk lelijk was, werd nog steeds wat bedekt door de handschoen die ze normaal wel droeg om de paarsheid te bedeken en ook haar andere arm. De handschoen zelf was niet meer in de beste staat en was ook al wat roder dan dat ze zich kon herinneren... Toen de vrouw dichter kwam, keek ze niet eens naar haar. Opeens legde deze dan ook haar hand op de arm van het blonde meisje, waardoor ze meteen, als een soort van automatisme, haar arm wegtrok en zich klein maakte, haar ogen sluitend. Nee, niet doen pls.

Toen ze opeens iets voelde op haar rug, wilde ze beginnen met huilen en gewoon doodgaan. Niet meer alsjeblieft, niet meer. "Shh, het is goed. Ik ben het maar.." Ze opende lichtjes haar ogen bij het horen van zijn stem en voelde hoe haar spieren wat ontspanden, maar nog steeds prikten de wonden op haar arm zo heftig dat ze even trilde en een beetje snel begon te ademen, alsof ze geen lucht meer kreeg en bang was... Ze kon het niet goed beschrijven hoe het voelde. Maar voor ze dat kon beseffen werd in een ruwe beweging, snel zonder dat ze het eigenlijk eerst besefte, haar handschoen zo afgetrokken. Wel meteen liet ze een pijnlijk kreetje horen en kromp ze ineen op de tafel. De wonden die nu al wat dicht waren gekomen en waar een korstje op hadden gelegen waren allemaal verklikt geraakt in de handschoen waardoor nu alles weer open lag en begon te bloeden, heftiger dan eerst.