It's so pretty! (Garry Kasuga)

Haar vingers gleden door haar lange blonde haren en ze keek er dan ook even naar. De jongen leek er niet in te trappen, het was dus niet gelukt van onderwerp te veranderen. Helaas, maar ja ze ging echt niet zo makkelijk toegeven. De jongen vroeg zich dan ook meteen af of ze ergens niet over wilde praten over waar ze het net dus hadden. Ze keek hem even met een scheve glimlach aan en begon een wat ongemakkelijke houding aan te nemen. "Nee... hoor" kwam er absoluut niet overtuigend uit. Shit, en ze keek weer even weg "Nee, er is helemaal niks hoor, ik houd gewoon niet gyms" ging ze lachend verder. De jongen reageerde nog wel op haar woorden over Johto. Dat ze het goed had. Ze keek hem weer even aan met haar felblauwe ogen "Er is niks interessants aan hoor" wuifde ze het vervolgens weg "Zo interessant ben ik niet" zei ze lachend, een poging doende om er om heen te lullen. "Ieder heeft zo zijn geheimpjes toch?" zei ze wat schijnheilig en grinnikend. Hij mocht er niet achter komen, al moest ze daar van alles voor doen, de kans dat hij ook een member was, was er natuurlijk wel, maar zolang ze dat niet zeker wist, ging ze het hem echt niet vertellen. Al moest ze allerlei leugens en smoesjes bedenken.

Ze begon erover dat iedereen zijn of haar geheimpjes had en de man moest dan ook even kort grinniken. Layla had ondertussen een wat ongemakkelijke glimlach op haar gezicht staan en was zichzelf echt in een hoek aan het praten op deze manier. De jongen begon dat als er echt niets was en Layla keek hem dan ook wat nieuwsgierig aan. Waarom werd ze dan zo ongemakkelijk? Layla stond daar even met een mond vol tanden en de ongemakkelijke glimlach verscheen weer op haar gezicht. "Na ja..." begon ze "Het is nogal een gevoelig onderwerp" zei ze maar snel. Het was absoluut geen gevoelig onderwerp, maar ja ze moest iets verzinnen. "Maar dan ben ik ook wel nieuwsgierig wat voor werk jij dan doet?" vroeg ze met een nu wat minder ongemakkelijke glimlach, hij vroeg wel allemaal dingen aan haar, maar dat kon zij ook. Ze liet haar handen weer door haar blonde haren glijden en keek voor een seconde even weg, waarna ze Garry weer aan keek. Nee, dat ze van Team Rocket was hoefde niet meteen iedereen te weten. Ze had hem daarnaast net ontmoet, wat moest hij wel niet denken als ze van TR was. Met die gedachten bleef ze de paarsharige jongen met een lieflijke glimlach aan kijken, alsof ze zo onschuldig was.

De jongen stopte gelukkig met door vragen en haalde alleen nog een 'hmm' tevoorschijn. Ze zuchtte even, haar smoesjes enzo waren wat dat betreft wel op. En tja onbeleefd was ze nou ook weer niet. Ze had hem vervolgens gevraagd wat hij voor een werk deed en de jongen reageerde zonder enige emotie. Het ging haar niets aan en ze trok dan ook even een wenkbrauw op. Oké hij had ook wat te verbergen, dat was duidelijk. De meeste mensen vertelden gewoon wat voor een werk ze deden, of in ieder geval wat ze ongeveer deden zonder echt op details in te gaan, maar dat van hem was blijkbaar een geheim? Layla moest lichtjes grinniken en vond het alleen maar grappig eigenlijk. "Ja, want waarschijnlijk ben je een spion of zo? Of een detective op een missie?" weer moest ze licht lachen "Dat mag niemand weten en is geheim, ieder zo z'n geheimpjes natuurlijk". Ze vond het wel amuserend, net werd zij ondervraagd, maar hij wilde zelf ook niks weg geven, interessant. Mensen werden waarschijnlijk heel moeilijk vrienden met zo'n iemand als hem, maar Layla zag het wel als een uitdaging. "Mag ik dan wel vragen wat voor een pokémon je hebt?" vroeg ze met een glimlach, deze keer een gewone gemeende en aardige glimlach.

Hij fronste om haar woorden en daarom kon ze alleen maar nog meer grinniken. Zijn reacties zien was gewoon grappig, want tja je moest wat te doen hebben. De jongen vroeg vervolgens dat zij echt wel alles wilde weten. Layla grinnikte weer en knikte "Ik ben gewoon nieuwsgierig" zei ze geamuseerd. "Het is anders ook maar saai als je niks te zeggen hebt of te vragen" zei ze waarna haar blik weer even naar de Prism Tower ging. Het was nu zo goed als donker, maar de stad was zo verlicht met al die lichten, het zag er mooi uit, vooral het gebouw zelf. Haar blik ging terug naar Garry waaraan ze had gevraagd of ze wel mocht weten wat voor een pokémon hij had en dit antwoord had ze kunnen verwachten. Nee, dat mocht ze ook niet weten, maar die grappende ondertoon was haar niet ontgaan. Layla keek hem even droog aan waarna er een pruillipje verscheen op haar gezicht. "Awww...." begon ze "Zo flauw!" zei ze lichtelijk teleurgesteld, meer ook weer grappend. "Dan mag je de mijne ook niet zien" zei ze als tegenspraak alsof ze nu heel beledigd was, al had hij haar Pichu wel al gezien, maar dat maakte niet uit. Layla moest vervolgens eventjes lachen, het ging ook echt nergens meer over.

De jongen zei dat hij haar daar geen ongelijk in kon geven en Layla knikte even lichtjes. Gesprekken liepen dood als niemand wat te vertellen had en dan werd het inderdaad zeer ongemakkelijk of saai en tja meeste mensen gingen dan gewoon iets anders doen, ook vrij logisch, want je ging daar niet staan kijken als een of andere derp die niks had te zeggen. Het zogenaamd 'zielig' praten, hielp wel, de jongen zei als ze het dan echt zo graag wilde weten. Layla's glimlach verscheen op haar gezicht toen hij vertelde dat hij een Quilava, Gastly en een Larvitar had. "Gaaf!" zei ze geamuseerd "En Larvitars zijn leuk! En schattig" zei ze grinnikend. Zijn evaluatie was alles behalve schattig, maar Larvitar was wel schattig. Waarschijnlijk wilde Garry dat niet horen, maar ze kon het niet laten om het gewoon te zeggen. "Ik heb een Pichu, die je al gezien had en een Plusle en Minun" zei ze met een brede glimlach. Die drie pokémon waren gewoon schattig en tja electric type pokémon waren gewoon haar lievelingspokémon. "Maar ik heb een zwak voor electric type, geen idee waarom" zei ze grinnikend "Jij nog een voorkeur voor types? Of maakt het je niet zoveel uit?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig.

Layla keek nieuwsgierig naar de jongen die zei dat ze alles behalve schattig was. Ze moest lichtelijk grinniken, zo'n reactie had ze ook wel weer verwacht van hem. Of de pokémon zelf was inderdaad heel agressief, het hing er maar vanaf wat voor een karakter de pokémon had natuurlijk. Vervolgens had ze ook maar meteen verteld welke pokémon zij had en had hem ook maar meteen gevraagd wat voor een types hij leuk vond. De jongen sprak vervolgens dat hij geen voorkeur had, want als hij bijvoorbeeld een keer uitgedaagd zou worden door iemand die pokémon had die een voordeel had tegen zijn type pokémon dan had hij een probleem of zo. Layla moest weer lichtelijk grinniken "Aww ja, daar had ik nog niet echt over nagedacht" zei ze een beetje droog "Maar het komt altijd wel goed, of je moest gewoon goed weten welke mensen je moet ontwijken" grinnikte ze erachteraan. Aan mensen zelf kon je veel zien wat ze van plan waren, op zich best makkelijk als je geen zin had in een gevecht of als je iets moest regelen voor Team Rocket. Altijd handig die mensenkennis. "Maar heb je misschien zin om wat te gaan drinken?" vroeg ze vervolgens met een glimlach "Het is zo levendig in deze stad" zei ze opgetogen. Het was namelijk alweer een stuk drukker geworden hier en overal liepen mensen en alle winkeltjes en dergelijke waren gewoon open.

Layla had gezegd dat ze daar nog niet eens aan had gedacht, maar de jongen reageerde al snel weer terug. Garry zei dat ze er niks mee hoefde te doen, maar dat het gewoon een persoonlijke mening was. Ze keek hem even kort aan waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ja, ze vermeed gewoon de goede personen, dat voelde ze altijd wel feilloos aan. Vervolgens had ze maar brutaal gevraagd of hij wat wilde gaan drinken. Altijd gezellig, toch? De jongen haalde zijn schouders op en sprak wat woorden 'waarom ook niet'. De glimlach op Layla's gezicht werd breder. "Gezellig" bracht ze kort uit, waarna ze om haar heen begon te kijken op zoek naar een plekje wat er leuk uit zag. Ze liep vervolgens richting een van de vele cafétjes en wees naar het café. "Is dat iets?" vroeg ze met een glimlach, terwijl ze Garry weer aan keek. Het was gewoon zo'n gezellig café ding wat je veel in de stad zag en waar altijd veel mensen zaten. Hoe meer geluid, hoe beter, konden mensen tenminste je gesprekken niet horen, of niet goed in ieder geval. Layla liep door en bleef voor het café stilstaan om de kaart te bekijken. In de verwachting dat Garry gewoon zou volgen, ging ze naar binnen.