This love has taken its toll on me ||Connor Jacob||

Connor was zijn spieren echt al aan het aanspannen voor het gevecht. Hij zou die jongen een lesje leren. Hij zou hem eens laten zien hoe het was als hij Connor Jacob uitdaagde. Hij zou… aan de zijlijn moeten blijven staan? Connor keek verbaasd naar Alana toen deze het van hem over wilde nemen. Hij wilde protesteren, maar alles ging veel te snel. Het volgende moment stond Tim aan de deur en Connor wilde op hem afgaan, maar werd tegengehouden omdat Alana Blastoise inzette. Hij keek met grote ogen naar de immense Pokémon en deed een stap naar achteren. Niet omdat hij bang was, maar eerder omdat hij de gigantische blauwe Pokémon ruimte wilde geven. Hij grijnsde breed toen Alana Tim wist te overwinnen. Waar ze waarschijnlijk minder mee zouden moeten lachen was als er iemand hun kwam wijzen op de zooi die Alana had gemaakt met Blastoise. ‘Jullie waren allebei geweldig,’ zei hij grijnzend. ‘Hè, krachtpatser.’ Hij gaf Blastoise een zacht klopje op zijn schild. Daarna keek hij naar de plek waar Tim net nog stond. Hij draaide zijn hoofd naar Alana. ‘De volgende keer moet je het echt aan mij overlaten, hoor. Ik had hem makkelijk aan gekund. Ik kan elke jongen aan die jouw pijn wilt doen of die onze rust wilt verstoren.’ Hij trok een pruillip naar haar. Hij had graag haar held gespeeld en zich voor haar geworpen, maar ergens was het ook een goed teken dat Alana op eigen benen begon te staan. Het kon handig zijn dat ze op eigen benen kon staan als hij niet in de buurt was. Hoewel ze ook wel wist dat ze hem maar een sms’je moest sturen en dat hij er al was, kon het soms zijn dat ze in twee totaal verschillende steden waren. Tja, dan werd het natuurlijk moeilijker voor hem om naar haar toe te gaan en met zijn schouder was het al helemaal onmogelijk om iets snel te kunnen doen. Dan was het natuurlijk wel fijn als ze zichzelf kon redden. En hij had een gevoel dat het met Blastoise ook hartstikke goed zou gaan. Hij grijnsde en keek haar toen aan, waarna hij een arm om haar middel sloeg en zijn kin op haar schouder liet zakken. ‘Jeetje, je was wel gemeen tegen hem, zeg. Stiekem vond ik dat best wel leuk.’ Hij drukte een zacht kusje in haar nek, waarna hij naar het water keek dat gelukkig al een beetje begon op te drogen. Tja, een paar handdoeken erop leggen en dan kregen ze dat ook wel weer schoon!

Oh, ze wilde een beloning. Hij liet echter zijn hoofd lui op haar schouder hangen en keek naar de rotzooi die ze hadden gemaakt. Tja, ze konden er natuurlijk ook gewoon stiekem vandoor gaan en naar een andere Pokémon Center gaan om daar te verblijven. Hij luisterde naar haar opmerking en grinnikte. Hij liet haar los, waarna hij haar naar zich toedraaide en langzaam naar voren begon te lopen. Hij duwde haar zachtaardig tegen de deurstijl en legde zijn arm in een hoek boven haar hoofd. ‘Mijn schatje wilde een beloning?’ zei hij met een zachte stem. Hij liet zijn lippen kort langs de hare glijden, net geen contact makend. Hij duwde zich van de deurstijl af. ‘Dan zal ze even moeten wachten tot deze rotzooi opgeruimd is,’ zei hij lacherig. Oh, wat was hij toch gemeen. Hij zag dat het water steeds meer begon op te drogen, waarschijnlijk omdat het in de gangen best wel warm was dankzij de verwarming verderop. Connor wilde net aan het vervelende klusje beginnen toen een Chansey tevoorschijn kwam. Deze had de rotzooi schijnbaar ook opgemerkt en had een handdoek bij. Daarna begon ze vervolgens de rotzooi op te ruimen, geen aandacht schenkend aan Connor en Alana. ‘Oké, dat is ook weer opgelost,’ zei Connor lachend, waarna hij Alana met zijn goede hand naar binnen trok, de deur dicht sloot en haar vervolgens weer tegen de deur probeerde te dwingen door dichterbij te komen. Ha, dit was leuk.

Connor grijnsde breed. Het waren echt van die typische momenten die zij weer hadden. Eerst werden ze gestoord door Alana’s speeltje, vervolgens besloot Alana om haar speeltje te bevechtn met haar grote Blastoise, daarna maakten ze van de gang een zooitje en vervolgens hadden ze het geluk dat Chansey de boel kwam opruimen. Misschien was dat ook gewoon de taak van de Pokémon of was de Pokémon gewoon super vriendelijk. Hij had ergens gehoord dat Chansey’s echt lieve Pokémon waren, maar hij wilde er toch geen in zijn team hebben. Aan lieve Pokémon had hij niks. Hij had vechtersbazen nodig en aardige Pokémon. Hij glimlachte toen hij Alana’s handen op zijn borstkas voelde. Jeetje, ze keek hem zo onschuldig aan. Maar dat was ze niet. Op dezelfde manier zoals hij daarnet deed krulde hij zijn arm in een hoek boven haar hoofd en steunde daartegen. Vervolgens liet hij zijn lippen plagerig langs de hare strijken, maar kuste haar daarna zachtjes. Hij liet haar lippen los nadat hij een zacht, plagerig beetje op haar onderlip had gegeven en glimlachte daarna naar haar. ‘Dus jij bent van plan om hier de hele dag geïsoleerd op de kamer te gaan zitten?’ Plotseling kreeg hij een idee. ‘Of we kunnen vanmiddag misschien even langs de huisarts gaan? Misschien mag mijn mitella er binnenkort weer af.’ Hij grijnsde breed bij het idee dat hij binnenkort echt van dat ding verlost zou zijn.

Hij schudde zijn hoofd grijnzend. Nee, dat was geen misdaad. Hij vond het eigenlijk ook helemaal niet erg om tijd met haar te spenderen. Ze hadden twee weken ruzie gehad en het was sinds gisteren pas weer goed gekomen. Ze verdienden wel een beetje rust. Hij huiverde van de toon in haar stem en glimlachte. ‘Inderdaad,’ antwoordde hij er vervolgens droog op. Hij wilde zo veel mogelijk hetgene vermijden waarom ze twee weken geleden hevige ruzie hadden gehad. En hij wilde het op hun eigen tempo doen. Dat betekende voor nu niet te veel ingaan op haar verleidelijke toon. ‘Je hoeft straks trouwens niet mee naar de dokter te gaan als je geen zin hebt, hoor,’ sprak hij fronsend tegen haar. ‘Waarschijnlijk gaat het toch weer gezeur zijn dat ik de mitella om moet houden en misschien een paar tips voor oefeningen.’ Hij grinnikte, waarna hij een kus op haar lippen drukte. Hij liep vervolgens naar het bed toe, ging daar zitten en deed zijn mitella daarna uit. Voorzichtig begon hij zijn schouder op te tillen. Hij zag een grote blauwe plek en de huid was nog steeds dik. Hij kreunde van de pijn toen hij zijn arm bewoog. ‘Ooit zal het wel lukken,’ mompelde hij tegen Alana. Ja. Ooit.

Connor voelde zich ergens toch wel lichtelijk opgelucht dat Alana besloot om wel met hem mee te gaan. Hij grinnikte even toen hij haar kusje op zijn schouder voelde. Als hij daar een betere schouder van kreeg, mocht ze dat nog wel vaker doen. Hij deed opnieuw een poging om zijn arm omhoog te bewegen. De eerste keer had hij zich laten afschrikken door de pijn, maar deze keer niet meer. Zijn arm zakte echter automatisch weer terug naar beneden toen Alana hem de vraag stelde. Oh oh. Dit was weer zo’n typische vraag waar ze drie maanden ruzie om konden krijgen als hij ze niet juist zou beantwoorden, want hij wist dat Alana op dat vlak snel gekwetst zou zijn en hij niet altijd de juiste persoon was om de juiste antwoorden te geven. ‘Uiteindelijk wel,’ zei hij. Dat leek hem immers de gulden middenweg. Of het de waarheid was… waarschijnlijk wel, hè. Hij zou waarschijnlijk wel tot de veronderstelling zijn gekomen dat ze elkaar toch niet voor eeuwig konden blijven ontwijken. ‘Maar met zoiets moet je niet in je hoofd zitten,’ liet hij er rustig op volgen. ‘Het gaat er toch immers om hoe het nu tussen ons gaat en niet hoe het toen tussen ons ging?’ Hij hoopte dat hij een beetje overtuiging had zitten in zijn stem. Hij zette zijn hand tegen zijn gebroken schouder en begon zijn arm weer omhoog te bewegen. De pijn maakte hem bijna duizelig, maar alsnog zette hij door. Hij moest van die gebroken schouder geraken want hij wilde weer kunnen joggen en al. En dat ging niet met een gebroken schouder.

Connor glimlachte. Hij was blij dat zij zich opgelucht voelde. Misschien was het dan ook maar beter dat hij niet één van zijn botte opmerkingen had gegeven, want dan hadden ze waarschijnlijk weer ruzie gehad. Bovendien had hij zichzelf voorgenomen om geen botte opmerkingen meer te maken. Zijn blik gleed opzij naar haar toen ze weer begon te spreken. Hij zuchtte, gaf haar gelijk en pakte zijn mitella weer terug. Hij hoopte echt dat dat ding verbrand kon worden door zijn Growlithe als hij terugkwam van de huisarts, maar hij vreesde ervoor. Hij keek verbaasd opzij bij haar woorden. Zijn verjaardag? Goh, ergens binnen een paar maanden of zo. ‘Dat is niet zo belangrijk,’ zei hij vluchtig, waarna hij opstond en besloot om zich aan te kleden. Hij deed zijn mitella dus weer uit en pakte een schoon shirt waarna hij zich daarin wurmde. Hij deed een makkelijk zittend vest aan en keek haar aan. ‘Gaan we dan dadelijk naar de huisarts? We kunnen hier altijd nog terug komen en ik wil weten of ik van dat ding verlost ben.’ Hij grijnsde naar haar omdat hij wist dat hij nu een spelbreker was. Hij wist dat ze ten eerste zijn verjaardag wilde weten en ten tweede hier de hele ochtend wilde blijven, maar hij wilde graag weten waar hij aan toe was. Hij pakte zijn mitella weer op, deed deze weer om en wachtte vervolgens rustig tot Alana antwoord zou geven. Hoewel hij wel het vermoeden had dat als ze ‘nee’ zou zeggen, hij gewoon zonder haar ging. Wat was hij toch weer geduldig, kuch kuch.

Connor rolde met zijn ogen toen Alana maar door bleef gaan over zijn verjaardag. Hij had geen zin in zijn verjaardag. Dan zou er weer een heel feest rond worden gemaakt en daar had hij geen zin in. Hij schaamde zich dan kapot. En daarom gaf hij ook expres geen antwoord. Hij had eerlijk gezegd ook geen idee wanneer zij jarig was. Daar zou hij eens over na moeten denken. Hij dacht ergens in september, maar daar kon hij ook fout mee zitten. Ach, als het september was, vroeg hij het haar wel een extra keertje. Dan was ze dit gesprek waarschijnlijk allang vergeten en dan waren ze zijn verjaardag onbewust ook al gepasseerd. Hij wilde net op haar antwoorden toen hij zijn blik op haar richtte en… Arceus, dat zag er mooi uit. Hij richtte zijn blik weer gauw de andere kant op. Wat was hij toch een pervert. Hij wachtte kalm tot ze klaar was met zich om te kleden. Hij zag haar knalrode gezicht en grinnikte. ‘Geen zorgen, het zag er niet slecht uit of zo,’ zei hij vervolgens met een smirk, waarna hij al naar de deur liep. Hij was dan ook ontzettend ongeduldig om naar die huisarts te gaan en hoopte echt dat hij goed nieuws zou krijgen. ‘Weet jij de weg trouwens?’ vroeg hij afwezig aan haar, waarna hij de deur opende en al begon te lopen. Ze zou wel volgen, nam hij aan.