This love has taken its toll on me ||Connor Jacob||

‘Nou ja, we kunnen je angst samen wel proberen te overwinnen?’ vroeg hij en ze zuchtte even, waarna ze zachtjes glimlachte en knikte. "Klinkt goed," zei ze op een iets twijfelachtige toon. "Maar het is veel leuker als ik bij jou in bed mag kruipen als het onweert." zei ze plagerig tegen hem. ‘Ik denk dat ik trouwens die huisarts van je ergens deze week nog eens ga bezoeken om hem te vragen of die stomme mitella er eindelijk af mag.’ Alana glimlachte even naar hem. ‘Ik zie er niet uit.’ zei hij grinnikend. "Mhm, mij maakt het niet uit of je in een mitella zit of niet, je blijft nog steeds een schatje." zei ze met een lief glimlachje. Misschien niet het beste wat Connor wou horen, maar ze meende het tenminste wel. Ze leunde op haar hand terwijl ze naar Connor keek met een glimlachje. Wat een schatje was het soms ook, ondanks dat hij soms een Slowpoke was.

Connor glimlachte naar zijn vriendin. ‘Natuurlijk mag je bij me in bed kruipen als het onweert,’ grinnikte hij. Hij glimlachte op haar woorden. ‘Bedankt, ik vind jou ook heel lief, hoor,’ zei hij met een knipoogje. Hij leunde naar achteren toen hun hoofdgerecht geserveerd werd. Hij keek met een raar gezicht naar het gerecht van Alana. ‘Dat ziet er echt…’ Hij probeerde een goede omschrijving te vinden, maar hij vond het er echt gewoon smerig uitzien. Hij wilde niet weten wat er uit die kip kwam lopen en trok zich een beetje huiverend terug. ‘Smakelijk. En nu ga je zien hoe de master zijn spaghetti snijdt.’ Hij stak arrogant zijn neus in de lucht, waarna hij zijn mes pakte en vervolgens hakbewegingen begon te maken op zijn spaghetti. Hij hield hier echter snel mee op toen hij besefte dat hij zo rommel kon maken en bovendien ook nog eens uit het restaurant gestuurd zou kunnen worden. Hij grinnikte en maakte daarna gewone snijbewegingen. Nee, hij zou geen hulp nodig hebben. Hij zou dit alleen kunnen. Hij keek gefocust naar het mes dat op en neer over zijn spaghetti ging en zuchtte toen zijn arm moe begon te worden. Ondanks dat hij elke dag trainde – de laatste tijd uiteraard niet meer met die schouder – was zijn arm toch wel erg snel loom, hoor. En hulp vragen was ook écht niet zijn ding. Nooit geweest, trouwens.

‘Natuurlijk mag je bij me in bed kruipen als het onweert,’ Yes, victory! ‘Bedankt, ik vind jou ook heel lief, hoor,’ Alana keek even blozend weg, maar keek op toen het eten weer aan kwam. Hmm, Kip Kiev. Het zag er niet super lekker uit, maar Arceus. Het was gewoon te overheerlijk voor woorden. ‘Dat ziet er echt…’ Alana grinnikte even bij de reactie van haar vriendje. Ja echt smakelijk zag het er niet uit, maar het was lekker joh. ‘Smakelijk. En nu ga je zien hoe de master zijn spaghetti snijdt.’ Alana fronste even, waarna ze zag hoe haar vriendje wat hak bewegingen maakte. Jeetje... Alana keek even om zich heen, waarna ze rustig haar kip ging snijden en in haar mond deed. Arceus, dat smaakte goed. "Moet ik helpen schat?" vroeg ze met een licht geamuseerde blik in haar ogen. Ze wist hoe erg hij het haatte om hulp te vragen, dat deed hij nooit. Al zou ze het wel meer op de prijs zou stellen als hij dat wel wat meer deed, maar ach. Dat zou hopelijk wel vanzelf komen.

Met een lichtelijk jaloerse blik keek Connor naar Alana die al aan het smullen was van haar gerecht. Hij vervloekte zijn schouder en wilde er net een tik op geven toen hij besefte dat zijn schouder er zo echt niet beter door werd. Hij keek haar aan en grinnikte toen ze vroeg of ze moest helpen. ‘Ik voel me net een klein kind,’ zeurde hij, maar hij schoof zijn bord toch dichter naar haar toe en gaf haar zijn bestek. Hij keek om zich heen om te zien of de mensen dit niet zagen, maar de enige die naar hem keek was het meisje van daarnet en die glimlachte begripvol. Gelukkig. Hij draaide zijn hoofd weer naar voren en keek naar Alana. Hij inspecteerde zijn shirt gauw op tomatensaus, maar dit leek niet het geval te zijn. Zijn hakbewegingen hadden enkel wat spatjes achtergelaten op het bord en op zijn servet, maar daar kwam straks toch de meeste troep terecht. Plotseling begon hij te grijnzen. ‘Weet je,’ zei hij onschuldig, ‘ik heb ook heel veel last met het wassen van mezelf. Mijn haar uitspoelen, douchegel over mijn lijf uit wrijven en zo… je kent het wel.’ Hij grijnsde jongensachtig naar haar. Ach, hij was een jongen en jongens hielden nu eenmaal ervan om dit soort opmerkingen te maken. Bovendien vond hij Alana’s reactie ook wel leuk. Meestal was dat of iets plagerigs terug of iets in de trant van: doe normaal, Connor. Hij glimlachte al bij dat laatste en grijnzend wachtte hij op haar reactie.

‘Ik voel me net een klein kind,’ Alana grinnikte even, terwijl ze het bord naar haar toeschoof en met zijn bestek de spaghetti in kleinere stukken sneed. Toen ze klaar was met snijden schoof ze het bord weer terug naar Connor, waarna ze zelf weer een hap van haar Kip Kiev nam. ‘Weet je,’ begon Connor onschuldig, oh nee wat zou er nu komen? ‘ik heb ook heel veel last met het wassen van mezelf. Mijn haar uitspoelen, douchegel over mijn lijf uit wrijven en zo… je kent het wel.’ Alana lachte zachtjes. "Ik dacht dat ik je vriendin was, niet je moeder." sprak ze met een plagend glimlachje. "Wil je proeven?" zei ze vervolgens terwijl ze even naar haar Kip keek. "Eigenlijk beter van niet, anders heb ik het nooit meer voor mezelf." zei ze plagerig tegen hem. Arceus, dit was wel gezellig, maar ergens had ze het ook niet erg gevonden als ze gewoon met hem in een kamer in het pokécenter zat.

Connor mompelde een zacht en bescheiden bedankje toen ze zijn spaghetti had gesneden. Hij nam zijn vork vast, nam de eerste hap en… straalde. Zijn spaghetti was echt zo heerlijk. Hier zou hij zeker vaker met Alana terugkomen als dat mogelijk was. Want hij moest zijn Pokémon nog trainen, hij moest eigenlijk rusten en beter worden en hij moest ook nog eens de tweede gym gaan uitdagen. Hij lachte zachtjes om haar opmerking. Ze was weer helemaal in haar element. In elk geval werd hij nu niet meer Slowpoke genoemd, hoewel hij wist dat hij het ging missen als ze echt uit elkaar waren gegaan. Gelukkig waren ze nu nog bij elkaar en konden ze weer in alle rust van elkaar genieten. Er was niks dramatisch gebeurd en dat wilde hij graag zo houden. Soms mocht het voor hem ook eens zonder al die drama. ‘Als ik van jouw kip mag proeven, mag jij van mijn spaghetti proeven,’ sprak hij plagerig tegen haar, waarna hij grinnikte en een slok cola nam. Hij zag dat het glas bijna leeg was en dat was hem niet alleen opgevallen, want het meisje stond naast hem. ‘Doe nog maar een cola, alstublieft,’ zei hij vriendelijk tegen haar. Ze glimlachte naar hem, knikte daarna en liep toen weg met zijn lege glas. ‘Wat een uitstekende service hier. Hier kunnen we nog eens terug komen, niet?’ vroeg Connor glimlachend aan zijn vriendin. Hij besloot om weer eens iets romantisch te doen wat niet romantisch was. Hij stak zijn lippen naar voren – en leek daarbij heel erg op een Magikarp – en maakte een zuigend geluid alsof hij zijn lippen op de hare had gedrukt. Hij schoot in de lach om zijn eigen actie – en eerlijk gezegd ook om haar gezicht – en besloot om nu maar weer normaal te doen.

OOC: Hij is toch echt zo'n romantische gast (:

Nou ja, soms voelde ze zich wel als een moeder. Maar ach, stiekem vond ze het ook wel leuk om te doen. Behalve dat onder de douche dan... ‘Als ik van jouw kip mag proeven, mag jij van mijn spaghetti proeven,’ Mhm, dat was dan minder. Ze lachte even zachtjes, "Je mag het houden hoor." zei ze met een plagerig glimlachje waarna ze weer een hap van haar Kip Kiev nam. ‘Wat een uitstekende service hier. Hier kunnen we nog eens terug komen, niet?’ Alana knikte even instemmend. "Dat hoop ik wel, maar dat ligt er een beetje aan hoe je je gedraagt." zei ze plagerig. Alana keek verbaasd naar wat de jongen deed en schoot in de lach. "Wat... Wat deed jij nou?!" zei ze al lachend. Arceus, wat een humor joh. "Kuste je een Slowpoke ofzo? Zou wel bij je passen of niet dan?" zei ze met een plagerig glimlachje. Ze had eigenlijk geplanned om Slowpoke niet meer te gebruiken, maar ach. Connor was en bleef toch een Slowpoke.

Tsk. Alsof hij zich niet kon gedragen. Nep-beledigd keek Connor haar aan, wat trouwens een heel rare blik was van hem. Hij grinnikte en concentreerde zich voor even weer op zijn spaghetti, totdat hij de naam Slowpoke hoorde. Zijn hoofd schoot omhoog, hij keek haar strak aan en kneep toen zijn ogen samen. Hij bleef haar de hele tijd zo aankijken terwijl hij een hap nam, wat er ook vast hilarisch uit moest zien. Ja, hij kon zich heus wel gedragen, hoor. ‘Met mij kun je overal komen,’ zei hij glimlachend. Op dat moment kwam het meisje zijn cola brengen en glimlachte naar hem. Connor gaf een vriendelijk, dankbaar knikje en dronk van zijn cola, waarna hij zich weer op zijn spaghetti richtte. Hij zag tot zijn spijt dat zijn bord alweer bijna leeg was, maar hij moest ruimte overhouden voor het dessert. Hij keek opzij toen hij meende het geluid van een boer te horen, maar dat zou hij zich wel verbeeld hebben. Dat kwam misschien omdat hij dat zelf na het eten altijd deed, hoewel hij dat hier niet ging wagen. Dat was ten eerste niet romantisch tegenover Alana en ten tweede niet netjes in het restaurant. Maar als hij eens alleen was of als hij niet in een restaurant was, zou hij het wel gewoon doen. Hij schoof zijn lege bord van zich af en zuchtte. ‘Op naar het dessert,’ zei hij grijnzend. Hij kon echt goed eten. Gelukkig kwam hij er niet van aan omdat hij het er gewoon weer af sportte.

Alana lachte zachtjes. ‘Met mij kun je overal komen,’ Uh nee. Hahaha. Alana's bord was ook bijna leeg, waarna ze de rest op haar vork deed en rustig op at, waarna ze haar bestek op haar bord legde en het bord van haar af schoof. ‘Op naar het dessert,’ Jeetje en ze zat al zo vol. Ze schudde haar hoofd. "Ik hoef niks meer, ik zit helemaal vol." zei ze met een licht glimlachje. Eigenlijk wou ze iets flirten met hem, maar aan de andere kant wist ze niet of het té erg was wat ze wou zeggen. Ze leunde met haar hoofd op haar handen, waarna ze glimlachend naar hem keek. "Ik heb wel zin in een ander soort desert." zei ze met een glimlachje. Oke, dat klonk wel té erg. En ze kon er niks aan doen dan ietsjes rood worden. Gosh, dat was een schaam moment zeg. Maar ach, hij deed zich al voor als een Magikarp dus aan de andere kant he...

Connor grinnikte lichtelijk toen Alana aangaf dat ze niks meer hoefde. Het meisje kwam hun borden ophalen en vroeg of het hun gesmaakt had, waarna Connor zei dat het perfect was. Het meisje leek blij te zijn met het compliment - net alsof ze het zelf gemaakt had naar Connor’s idee – en liep vervolgens weg. Hij richtte zijn blik op Alana en slikte toen deze iets zei. Jeetje. Daar dingen ze weer. ‘Ik dacht dat we het rustig aan gingen doen,’ zei hij met een knipoog tegen haar. ‘En dan moet ik me gedragen. Jij zit hier gewoon met me te flirten en dingen te zeggen die niet mogen op een openbare plaats als deze.’ Hij stak zijn tong naar haar uit, maar kon niet ontkennen dat hij een verlangen in zich op voelde komen. Hij onderdrukte het echter door zichzelf streng toe te spreken dat ze het rustig aan zouden doen. ‘Maar wil jij nog iets? Koffie of zo? Want nu die spaghetti begint te zakken hoef ik ook niks meer, hoor.’ Het was eerder Alana’s opmerking die hem in de war had gebracht dat hem liet zeggen dat hij niets meer hoefde, maar eigenlijk had hij ook niet echt zin meer in een dessert. Dat kostte bovendien nog meer geld ook. Hij grinnikte even om zijn eigen gedachten en keek vervolgens lief glimlachend naar Alana, waarna hij haar hand op de hare legde en haar zachtjes begon te strelen.

Pfft. "Ik gedraag me niet als een magikarp." kaatste ze plagerig terug. Op zijn vraag schudde ze haar hoofd. "Ik hoef niks meer hoor," zei ze terwijl ze met haar handen heen en weer ging zwaaien om het extra duidelijk te maken. Ze glimlachte liefjes terug toen de jongen haar hand begon te strelen. "Het regend nog steeds hard buiten." mompelde ze zachtjes. "Blijf je vanavond bij mij slapen?" vervolgde ze op een redelijk serieuze toon. Ach, het was niet echt raar als ze bij elkaar zouden logeren, dat deden mensen met een relatie toch wel eens vaker toch? En daarbij onweerde het, brr.

Connor glimlachte toen Alana op een bepaalde – vreemde – manier duidelijk maakte dat ze niks meer hoefde. Nou, dan hoefde hij ook niks meer. Hij had eerlijk gezegd nu ook wel genoeg gehad. Hij wenkte het meisje, welke naar hem toekwam en vroeg wat ze wilden. Connor antwoordde dat hij de rekening wilde hebben. Het meisje knikte en liep toen weg. ‘Jouw alleen laten met onweer en een Blastoise in je Poké Ball? Denk je dat ik soms gek ben? Als ik nu wegga, word ik toch wel heel de avond wakker gehouden door je omdat je het toch niet kan laten om me te bellen. Dan kan ik net zo goed met je mee gaan.’ Hij grijnsde plagerig naar haar. Hij ontving de rekening niet veel later en bestudeerde het even. Hm, de totaalprijs viel nog wel mee. Hij nam zijn portemonnee en legde het gevraagde bedrag neer. Zo heel veel uitstapjes als deze zouden ze toch niet kunnen doen in één maand, want daar was het waarschijnlijk te duur voor. ‘Kom, dan gaan we,’ zei Connor glimlachend waarna hij opstond. Hij keek naar buiten en zuchtte toen hij zag dat het hard regende. Ach, heel ver was het Pokémon Center waar ze hun kamer hadden hier nu ook weer niet vandaan. Hij zou best kunnen proberen om een tijdje te rennen. Hij schermde zijn mitella af met een jas - zodat deze niet nat van de regen werd - die hij daar speciaal voor had meegenomen en wachtte toen op Alana.

Ergens was ze blij dat ze hier weg gingen. Het was gezellig, maar toch voelde ze zich wat meer op haar gemak als ze écht alleen waren. Bij zijn woorden kwam er een glimlach op haar gezicht, nice. "Hm, mooi dan is dat geregeld." zei ze waarna ze het laatste beetje Cola op dronk en haar jack weer aan deed. Alana die pakte de hand van Connor vast en begon te lopen. Door die harde regen terwijl ze soms een donderslag hoorde... brrr eng dit. Ze had zich dan ook helemaal vastgeklampt aan Connor, mocht ie t leuk vinden of niet hij had geen enkele keuze.

Connor keek naar de donkere lucht. Hij kon vage, donkere wolken onderscheiden, maar kon er niet lang naar kijken omdat er vervolgens allemaal regen in zijn ogen kwam. Hij schermde zijn mitella zo goed mogelijk af met zijn jas, maar met een bedekte mitella lopen en Alana die zich aan hem vastklampte was nog niet zo simpel. Hij zuchtte opgelucht toen ze bij het Pokémon Center waren en deed de jas van zijn schouder af. Hij gaf een kneepje in Alana’s hand en ging toen weer naar hun kamer toe. Hij opende de deur en zuchtte. ‘Dat was zalig,’ zei hij. ‘Ik geloof dat dit de eerste keer is dat we nog geen drama hebben meegemaakt.’ Dat moest hij niet te hard roepen, want dadelijk zouden ze weer eens wat meemaken. Hij ging op het bed zitten en besloot om zijn gebruikelijke slaapoutfit aan te doen: een wijde, zwarte joggingbroek en geen shirt. Hij deed eerst zijn mitella los zodat hij zijn blouse kon uitdoen, waarna hij aan zijn blouse begon. Hij probeerde de knoopjes los te doen. Gelukkig ging ze los doen wel en had hij de hulp van Alana niet nodig. Hij deed zijn shirt uit toen al de knoopjes los waren en gooide het ding achteloos op zijn rugzak. Hij pakte zijn mitella weer op en deed deze met weinig gedoe vast. Hij begon er handig in te worden. Hij zag dat Pikachu ergens in de kamer lag en in slaap was gevallen. Hij glimlachte en was uiteindelijk klaar, waarna hij naar Alana keek.

Phieuw, in de pokécenter voelde ze zich toch even een stukje veiliger. "Roep het nou maar niet te hard." zei ze plagerig tegen hem terwijl ze haar tong naar hem uitstak. Ze dacht er niet eens meer zo bij na en trok gewoon haar shirt uit. Ze nam niet eens meer de moeite om voor hem om te draaien, het was toch immers haar vriendje. Ze pakte een wijd shirt die ze gebruikte als pyjama shirt en een kort pyjama broekje die je nog net onder het shirt vandaan zag komen. Ze liep met een glimlach naar Connor, waarna ze naast hem ging zitten. "Bedankt voor deze leuke dag." zei ze ietwat zacht tegen hem, maar met een glimlachje. Ze keek naar hem en sloot haar ogen waarna ze hem zachtjes een kus gaf op zijn mond. "Ik hou van je.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze met haar hand rustig zijn wang streelde. Ze had het nog nooit recht in zijn gezicht gezegd. Naja wel in die keer dat ze boos op hem werd, maar niet zoals ze dat nu had gezegd. Ze beet dan ook zachtjes op haar lip en keek verlegen weg. Ze wist ook wel dat hij ook vam haar hield, aangezien hij dat haar al een paar keer had duidelijk gemaakt, maar toch vond ze het lastig om het recht in zijn gezicht te zeggen.

Gesponsorde inhoud

» Love a Little Sympathy [+Connor Jacob]
» Connor Jacob
» It always ends the same +Connor Jacob
» This seems familiar [Connor Jacob]
» Playing With Numbers [+Connor Jacob]