This seems familiar [Connor Jacob]

‘Oké, Eevee. Ik denk dat één Tackle wel voldoende is!’ riep Connor met gebalde vuisten naar zijn Eevee. De bruine Pokémon knikte, rende naar voren en beukte haar lichaam tegen die van de Caterpie. De bug Pokémon liet weten dat hij verslagen was door op zijn rugje te rollen en toen Connor even niet oplette, draaide hij zich om en kroop gauw weg. Connor grinnikte. Nou ja, hij had het resultaat heus wel gezien. Hij knikte goedkeurend naar Eevee. ‘Dat was geweldig!’ complimenteerde hij haar en Eevee sprong vrolijk op en neer. Connor grinnikte. Hij had het vermoeden dat de Pokémon steeds beter begon te worden naarmate ze meer trainden. Hun band werd ook veel beter en dat was zeker noodzakelijk als hij een Espeon wilde hebben, hoewel hij nu wel begon te twijfelen of een Umbreon ook niet leuk zou zijn. Eevee liep naar Pikachu toe en drukte haar kopje tegen zijn lichaam aan. Pikachu gaf haar een paar korte klopjes op haar kopje wat er wel schattig uitzag. Connor keek zijn Pokémon grijnzend aan en Pikachu bewoog kort met zijn oortjes en kneep daarna zijn ogen samen naar Connor. Connor haalde lachend zijn schouders op, draaide zich om en wilde naar de uitgang van het bos wandelen toen hij opeens iets hoorde dat op… muziek leek? ‘Kom, we gaan kijken,’ opperde hij en zijn Pokémon knikten. Eevee rende naar voren, gevolgd door Pikachu. Connor wist niet of hij de Eevee ooit nog terug in haar Poké Ball zou laten. De twee waren erg aan elkaar gehecht en hij begon het ook wel normaal te vinden dat ze uit haar Poké Ball was, hoewel Roselia het misschien niet helemaal eens was met zijn beslissing. De grass Pokémon zou liever zelf uit haar Poké Ball zijn gegaan zodat ze naast hem kon lopen, maar dan kregen de Eevee en zij gegarandeerd ruzie en dat wilde Connor niet. Connor keek om zich heen en zag uiteindelijk een man leunend tegen een boom en omringd zijnde door drie Pokémon. Connor sloot zijn ogen en genoot heel even van de muziek, waarna hij naar de man toeliep. Hij ging op de grond zitten met zijn benen over elkaar, legde zijn handen in zijn schoot en wachtte vervolgens tot de man hem zou opmerken. Eevee maakte hun aanwezigheid echter al duidelijk door met haar pootje nieuwsgierig naar de man zijn voet te slaan. Tot zover onopvallend blijven dan maar.

Connor moest eerlijk toegeven dat hij normaal gezien helemaal niet de persoon was om ergens te gaan zitten en te genieten van muziek. Hij was iemand die vooruit wilde en het liefste nergens rond wilde blijven hangen, maar zoiets als dit kwam je niet elke dag tegen en bovendien had zijn kleine Eevee ook wel wat rust nodig. De Pokémon leek de muziek ook aangenaam te vinden. Dat zag Connor aan de manier waarop ze ging zitten, met haar oortjes bewoog en waarschijnlijk haar ogen had gesloten met een glimlach. Weer verbaasde hij zich erover hoe mooi de Pokémon wel niet was. ‘Eev!’ riep de Eevee toen de man stopte met spelen alsof ze wilde zeggen dat hij verder moest gaan. Toen hij opeens begon te praten, draaide ze zich om en bewoog, met grappig op en neer bewegende oortjes, naar Connor toe. Ze sprong bang in Connor’s armen en verborg haar kopje tegen zijn borstkas waardoor de jongen begon te lachen. Hij aaide het schattige beestje liefjes over haar hoofd en draaide zich daarna naar de man toe. ‘Ja,’ gaf hij eerlijk toe toen de man zijn vraag stelde. Hij dacht niet dat hij de man zou hebben gevonden zonder al die muziek. Hij was nieuwsgierig aangelegd en zijn Pokémon al helemaal. Pikachu misschien niet zo, maar Eevee wel. Als hij al niet die kant zou zijn opgegaan om te kijken wat er zich daar bevond, had zijn Eevee dat vast en zeker wel gedaan. En daar zat Connor dus glimlachend op de grond vlak voor de man. ‘Je speelt het best wel mooi moet ik zeggen. Ik kwam eens kijken omdat ik zoiets niet elke dag hoor,’ grinnikte hij. ‘En omdat deze kleine me anders toch wel mee gelokt had.’ Hij aaide over het kopje van de bange Eevee welke het aandurfde om de man aan te kijken. Behoedzaam sprong ze uit Connor’s armen en liep toen naar de man toe, waarna ze opnieuw met haar pootje naar zijn voet sloeg. ‘Ze is nog erg jong,’ zei Connor. ‘Ze is pas uit een ei gekomen.’ Hij sloeg Eevee even glimlachend gade en keek de man daarna weer terug aan. ‘Hoe heet dat instrument eigenlijk dat je bespeelt?’

De Eevee leek wat bang te zijn geworden en sprong gauw in de armen van haar trainer. Dat verbaasde Ralph niet veel, aangezien de Pokémon er nog erg jong uitzag en die waren nu eenmaal angstiger dan oudere exemplaren. Zo te horen was de jongen inderdaad op de muziek van zijn ocarina afgekomen en Ralph moest wel even grinniken. “Dat overkomt me wel vaker,” zei hij, zich herinnerend dat hij toch wel een aantal personen had leren kennen dankzij zijn ocarina – waaronder zijn echtgenote. De zwartharige jongen – die Ralph op een jaar of achttien schatte – deelde mee dat hij vond dat Ralph goed speelde en dat hij was komen kijken, omdat hij zoiets niet elke dag hoorde. “Dankjewel,” reageerde Ralph glimlachend, nog steeds niet goed wetend hoe hij met complimenten om moest gaan. Ondertussen leek de Eevee te hebben besloten dat hij toch niet zo eng was en kwam behoedzaam naar hem toe. Ralph stak voorzichtig zijn hand naar het wezentje uit, maar maakte nog geen aanstalten om haar te aaien. Hij hield zijn hand ontspannen voor de Eevee en liet haar de keuze maken of ze hem wilde aanraken of niet. De vraag welk instrument hij bespeelde, liet Ralph weer opkijken. “Een ocarina,” zei hij, terwijl hij het voorwerp wat voor zich uit hield. Hij was een stuk kleiner dan andere ocarina's en had maar zes gaten, in tegenstelling tot de gebruikelijke twaalf. Ondanks dat kon hij er talloze melodieën op spelen en was hij er best trots op. “Ik bespeel het al zowat mijn hele leven,” besloot hij er nog bij te zeggen. Hij keek weer even naar de Eevee en was benieuwd of ze hem wat meer begon te vertrouwen.

Eevee trok even kort met haar oortjes toen ze de man naar zich zag kijken. Ze deinsde naar achteren toen er opeens een hand naar haar werd uitgestoken, maar het leek er niet op dat de man haar ging aaien zonder haar toestemming. Of wachtte hij soms op de toestemming van Connor? Toch nam ze aan van niet, want hij keek haar enkel aan. Haar bange blik gleed naar achteren en over haar schouder keek ze naar Connor. Deze gaf enkel een kort knikje ten teken dat ze zelf moest beslissen wat ze wilde gaan doen en dus deed Eevee een stapje naar voren. Ondertussen ging Connor op zijn hurken zitten en bestudeerde het instrument dat de man een ocarina noemde. ‘Nog nooit van gehoord,’ zei hij uiteindelijk. En hij had het ook nog nooit gezien. Jeetje, wat een raar ding, zeg. Een viool, een trompet, een piano, een traingel en een gitaar waren de enige instrumenten die hij kende. En zelfs daarvan had hij er enkele nog nooit echt goed bestudeerd. Muziek was dan ook niet echt zijn ding. Eevee besloot ondertussen om de man gewoon te vertrouwen en hief zich op haar achterpoten zodat haar snuitje contact maakte met zijn hand. Daarna zakten haar oortjes naar beneden toen ze haar kopje tegen zijn handpalm drukte en met gesloten ogen wachtte tot ze geaaid werd. Connor grinnikte even toen hij dit zag en schudde daarna zijn hoofd. ‘Ze weet echt niet wat ze wilt,’ zei hij lachend tegen de man. ‘Anyway… mijn naam is Connor. Dat zijn Eevee en Pikachu,’ sprak hij waarna hij naar zijn Eevee wees en vervolgens naar zijn Pikachu, welke op zijn schouder zat en besloot om daar te blijven. In tegenstelling tot Eevee wilde hij geen stap dichterbij mensen komen en dat was in de loop van Connor’s reis niet echt veranderd. Hij vroeg zich af of het ooit wel zou veranderen bij zijn Pokémon. Tijd zou leren. De donkerharige jongen keek naar de donkerharige man en wachtte vervolgens af op wat deze zou doen of zou zeggen.