This love has taken its toll on me ||Connor Jacob||

Connor keek een beetje zorgelijk de gang door. Niet omdat ze hier eerder op de dag een zooitje hadden gemaakt en dat hij schrik had dat niet alles was opgeruimd, maar eerder omdat hij echt graag van zijn mitella verlost wilde zijn. Het was nu ongeveer twee weken sinds het ongeluk. Hij was er eigenlijk vrij zeker van dat hij die mitella nog moest blijven dragen, maar hij kon altijd proberen. Hij wierp een blik opzij toen ze over een feest begon en beet op zijn onderlip. De vorige keer toen hij een ‘feest’ had meegemaakt, had hij haar van die Tim af moeten sleuren. Dat was niet de meest leuke herinnering die hij had aan een feest, maar eigenlijk had ze wel gelijk. Bovendien moest hij haar vanaf nu ook vertrouwen met dit soort dingen. Hij knikte dus. Gelukkig was de kliniek niet ver van hun vandaan en snel ging Connor naar binnen. Hij meldde zichzelf voor een afspraak. Diegene achter de balie wilde net zeggen dat hij op afspraak moest komen toen de dokter buiten kwam. Hij leek Connor te herkennen. ‘Ik kom voor een onderzoek,’ zei Connor snel. ‘Ik wil weten of dit ding er af mag.’ De huisarts begon te lachen waarna hij Connor meenam naar zijn kamer. Hij begon Connor’s schouder te onderzoeken. ‘Je mitelladoek mag eraf. Het is redelijk snel genezen,’ zei hij. ‘Maar ik raad je wel aan om dit steunverband te gebruiken.’ Connor keek naar de handigere versie van de mitelladoek. In plaats van een doek was het nu gewoon een.. tja, steunverband dus. Hij deed zijn shirt uit zodat de dokter het steunverband via zijn schouder om zijn borstkas moest binden*. ‘Kom over twee weken nog maar eens terug. Je mag trouwens ook oefeningen doen met je schouder, maar overbelast het niet te veel.’ Dat laatste klonk iets strenger. Connor deed zijn shirt weer aan en glimlachte naar Alana. Hij begroette de dokter en liep toen naar buiten. Hij had het gevoel alsof zijn arm harstikke dik ingepakt zat en het zat niet lekker bij zijn borstkas, maar het was beter dan die vreselijke mitelladoek. ‘Hebben we dat ook weer achter de rug,’ zei hij terwijl hij zijn goede schouder om Alana’s schouder droeg. In elk geval zagen mensen nu niet meer dat hij een gebroken schouder had.

Het viel hem op dat Alana niet veel had gezegd tijdens het onderzoek. Ze had daar gewoon gestaan en gekeken. Het had geleken alsof ze ergens diep over nadacht. Maar wat het ook was, het was nu weer voorbij, want ze reageerde weer gewoon op hem. Ach, het zou vast wel niks zijn. Alsof hij niet van die momenten had dat hij diep in gedachten verzonk wanneer hij er eigenlijk zijn aandacht bij had moeten houden. Bovendien begreep ze wel dat het beter ging met zijn schouder en toonde ze dat ook aan. Dat betekende dat ze in elk geval aandacht had geschonken op het einde van het bezoek. ‘Nee nee,’ zei hij glimlachend. ‘Enkel wat oefeningen doen.’ Het zou best dom van hem zijn als hij zijn half genezen schouder nu ging overbelasten zodat hij weer met zo’n achterlijk ding rond moest lopen. Dit steunverband ging tenminste schuil onder zijn shirt en niemand zag het. Het zou wel niet erg sexy staan als hij zijn shirt uithad en hij Alana zou proberen te imponeren met zijn half gespierde borstkas. Maar ja, daar moest ze dan maar even overheen kijken. ‘Was je nog iets van plan om te doen, schoonheid?’ vroeg hij vervolgens, waarna hij een kusje drukte op de zijkant van haar hoofd. Hij vermoedde dat ze weer terug wilde gaan naar het Pokémon Center. Hij vond het best. Zijn spullen lagen daar toch nog. Misschien kon hij al enkele oefeningen doen met zijn schouder zodat deze binnenkort ook weer beter was. Hij moest namelijk weer nodig aan zijn conditie werken. Zo half gespierd bleef je immers niet door stil te blijven zitten, dacht hij zo.