This love has taken its toll on me ||Connor Jacob||

Connor glimlachte naar Alana toen ze begon te blozen. Het zag er wel schattig uit. ‘Natuurlijk wel,’ zei hij. Hij was er vrij zeker van dat Blastoise Pidgeotto had verslaan, zeker met deze regen er bij. Dat zou Blastoise’s aanvallen gewoon een boost hebben gegeven, gezien het hetzelfde effect had als Rain Dance (duh). Connor volgde haar en zwierde zijn rugzak van zijn schouder. Hij kreunde zachtjes van de pijn terwijl hij zijn shirt uitdeed. Na geworsteld te hebben met zijn shirt haalde hij een nette blouse tevoorschijn. Het was ook een witte, maar zo lang zouden ze toch niet in de regen zijn. Hij worstelde om het ding aan te krijgen. Hij was natuurlijk wel zo slim geweest om zijn mitella los te doen. Nadat hij zijn blouse had aangekregen, deed hij zijn mitella weer om. Hij keek naar de knoopjes en zuchtte, waarna hij beschaamd naar de grond keek. ‘Schat?’ mompelde hij. ‘Kun je me helpen?’ Hij wilde niet weten hoe hij overkwam met zijn blouse losgeknoopt. Dadelijk zag hij eruit als een loverboy of zo. Hij grinnikte bij het idee. Pikachu was inmiddels op Alana’s bed gaan zitten en keek lui naar Connor. Connor liep ondertussen dichter naar Alana toe en probeerde, omdat hij nu eenmaal zo koppig was, om zelf de knoopjes dicht te krijgen. Hij gromde – als een Ursaring – gefrustreerd toen dit niet lukte.

Alana grinnikte zachtjes toen hij gefrustreerd naar haar toe kwam met een open shirt. Ze pakte zijn blouse vast met twee handen en begon onderaan met de knoopjes dicht te doen. "Zo beter?" vroeg ze aan hem met een glimlachje. "Alhoewel ik dat van net ook niet erg vond hoor." zei ze plagerig waarna ze hem zachtjes een kus op zijn mond drukte. Ze stapte even rustig weg waarna ze een jackje pakte en aantrok. "Waar neem je me mee naar toe?" vroeg ze met een glimlach maar eigenlijk maakte het haar niet uit waar ze naar toe ging zolang ze maar met hem was.

Connor glimlachte opgelucht toen de knoopjes dicht waren. Hij was blij dat ze niet alle knoopjes had dichtgedaan en dat ze er een of twee open had gelaten. Dat gaf toch een mannelijkere indruk dan al de knoopjes dicht doen. Hij gaf haar een korte knipoog op wat ze zei. Hij zou het eerlijk gezegd ook niet erg hebben gevonden als zij zoals hem daarnet voor hem had gestaan, maar helaas… Hij keek haar aan toen ze iets aan hem vroeg. ‘Dat blijft een verrassing,’ antwoordde hij glimlachend. Eerlijk gezegd wist hij zelf niet eens waar ze naar toe gingen, maar goed. Hij zou gewoon het eerste het beste restaurant aanwijzen of anders gewoon net doen dat Lumiose City zo groot was dat hij even de weg kwijt was. Hij zou in elk geval niet naar dat restaurant gaan waar ze vanmiddag waren geweest. Die mensen zouden hun trouwens toch niet meer vinden, maar ze hadden daar wel een tikkeltje illegaal gegeten. Hoewel, eigenlijk ook niet. Had die man zijn rekening maar moeten afzeggen. Connor stak zijn arm beleefd naar haar uit. Ja, alsof hij zo’n goede man voor haar was. Oh well, hij probeerde het. ‘Je ziet er prachtig uit, schoonheid,’ zei hij vervolgens. Hij wist niet of het de ideale woordkeuze was, maar dat was het bij hem nooit. Hij hield voor de rest maar gewoon zijn mond dicht voordat er iets uit zou komen dat het romantische moment weer zou verpesten, wat bij hem nogal vaak leek te gebeuren. ‘Als we buiten komen moeten we direct naar rechts lopen.’ Hij hoopte echt dat ze een restaurant zouden tegenkomen, want anders stond hij voor aap.

Ze keek hem glimlachend aan. Een verassing dus? Dat kon niks anders betekenen dan iets goeds. "Nou ja, het maakt met niks uit." begon ze met een glimlach tegen hem. "Zolang ik bij jou ben maakt het mij niet eens uit." vervolgde ze zachtjes. Ze grinnikte even toen hij zo charmant deed en pakte zijn arm liefjes vast. "Jouw rechts of mijn rechts?" vroeg ze plagend.

Eigenlijk zou hij zichzelf een medaille moeten geven omdat hij zo goed kon omgaan met zijn schouder. Zijn schouder werkte niet mee, maar zo te zien vond zijn meisje het alsnog heerlijk om bij hem te zijn. Niet dat je die twee echt met elkaar kon combineren en daar iets positiefs uit kon halen, maar hé, Connor hield wel van een complimentje aan zichzelf van tijd tot tijd. ‘Mijn rechts,’ zei hij plagerig, waarna hij een kus op de zijkant van haar hoofd drukte. Hij begon te lopen en probeerde zichzelf te oriënteren. Hij haalde onopgemerkt opgelucht adem toen hij verderop een restaurant zag dat ook nog eens gezellig oogde. Het was een ander restaurant dan waar ze vanmiddag waren geweest omdat Connor expres de andere kant was opgegaan dan waar het restaurant van vanmiddag lag. ‘We willen graag een tafel hebben,’ zei Connor toen hij de net geklede vrouw zag die voor het restaurant stond. Haar blik gleed even over hem heen en ze knikte, waarna ze hun voorging naar een tafel. ‘Perfect,’ zei Connor zacht. Mocht hij Alana ooit ten huwelijk vragen, dan zou hij hier terugkomen. Haha, hij Alana ten huwelijk vragen… hij zag zichzelf al staan. Hij grinnikte even en haakte zijn arm los van Alana, waarna hij naar de tafel liep die hun werd aangewezen en galant haar stoel naar achteren schoof. Hij kon voor zijn meisje zorgen als hij dat wilde.

‘Mijn rechts,’ zei hij plagerig terug. Alana grinnikte even, waarna ze haar hoofd tegen zijn schouder aan legde. Ze vond het helemaal niet erg om met hem door de regen te lopen, ze voelde het bijna niet eens. ‘We willen graag een tafel hebben,’ Huh? Wat? Alana keek even om haar heen. Jeetje, waren ze er nu al? Ze had het niet eens door gehad, oeps. Ze volgde samen met Connor de vrouw die hen naar een tafel begeleidde. Ze hoorde Connor iets zeggen, maar wat het was verstond ze niet precies. "Zei je iets?" vroeg ze dan ook met een glimlachje aan hem. Hij haakte los van haar en schoof haar stoel naar achteren. "Jij bent opeens in een gentleman veranderd zeg." merkte ze plagerig op waarna ze naar de stoel liep en ging zitten. De vrouw vroeg of ze wat wouden drinken en Alana knikte even. "Een cola graag." zei ze tegen de vrouw. Geen alcohol, nope nope nope. Vooral niet vanavond.

Connor schudde zijn hoofd kort op haar vraag. Hij kon zich eerlijk gezegd nauwelijks herinneren wat hij had gezegd. Hij was dan ook meer met andere dingen bezig, bijvoorbeeld met die stoel op het juiste moment naar voren schuiven. Het zou echt iets voor hem zijn om die stoel naar voren te schuiven terwijl ze nog niet zag. Hij zag haar al naar achteren kieperen en dat hij de stoel nog net op tijd kon tegenhouden… Geen van dit allen gebeurde gelukkig en hij ging tegenover haar zitten. Hij glimlachte zachtjes toen ze een cola bestelde en hij gaf een knikje ten teken dat hij ook een cola lustte. Hij schoof zijn hand over tafel naar de hare en nam deze beet. ‘Dankjewel,’ zei hij zachtjes, waarna hij haar een lieve lach gevolgd door een knipoog gaf. Het drinken werd gegeven en daarna kregen ze ook de menukaart, waarna ze tijd kregen om iets uit te zoeken. Hij zou sowieso voor het voorgerecht, het hoofdgerecht en het nagerecht gaan. ‘Ik denk dat ik opnieuw voor de tomatensoep ga en waarschijnlijk voor de spaghetti bolognaise. Omdat ik dat zo netjes kan eten,’ zei hij grijnzend. Als hij zijn best deed, zou hij waarschijnlijk niks morsen. Het was het beste van niet, want dit was een redelijk goede blouse van hem en hij had geen idee of hij een tomatenvlek er ooit uit zou kunnen wassen. Maar zo vaak ging hij niet op restaurant en hij vond spaghetti bolognaise echt lekker. Hij wachtte tot de dame terug zou komen zodat ze zouden kunnen bestellen en streelde afwezig over de vingers van Alana.

Ze glimlachte naar Connor toen deze haar hand vastpakte, Arceus wat een gentleman kon het soms ook wel eens zijn he. ‘Dankjewel,’ hoorde ze zachtjes, "Voor wat?" vroeg ze met een blosje. Had ze iets goeds gedaan ofzo? Ze kregen de menu kaart en hun drinken. Alana nam een kleine slok van haar cola, waarna ze het weer op de tafel zette en de menukaart -wat best onhandig ging met één hand- opende. ‘Ik denk dat ik opnieuw voor de tomatensoep ga en waarschijnlijk voor de spaghetti bolognaise. Omdat ik dat zo netjes kan eten,’ Alana grinnikte even. "Ik neem denk ik een salade als voorgerecht, met als hoofdgerecht Kip Kiev." zei ze waarna ze de menukaart weer net zo onhandig dicht deed als dat ze hem had open gemaakt. Jeetje, ze was hier echt niet goed in of wel dan. Ze keek met een zacht glimlachje naar Connor, ze was zo blij dat ze weer samen waren. Anders had ze zich nu ook alweer dood getrained en lag ze nu waarschijnlijk half in slaap op haar bed, haha.

Connor glimlachte naar haar. ‘Omdat je cola hebt gepakt in plaats van alcohol. Dat vind ik lief en ontzettend knap van je.’ Een glimlachje bleef om zijn lippen spelen en hij knikte toen ze zei wat ze wilde hebben. Hij besloot om haar gerecht in zijn hoofd op te slaan voor als hij ooit eens voor haar ging koken. Met nadruk op ooit. Zijn hoofd ging opzij toen de vrouw van daarnet weer naar hun toe kwam en hun beleefd vroeg om hun bestelling. ‘Voor mij als voorgerecht een tomatensoep en voor mijn vriendin een salade,’ begon hij en wachtte even zodat ze tijd kreeg om alles op te schrijven. Hier leek het meisje wel blij mee te zijn en ze knikte even dankbaar, waarna ze hem vragend aankeek. ‘En dan als hoofdgerecht voor mij een spaghetti bolognaise en voor mijn vriendin kip kiev.’ Het meisje knikte, waarna ze snel wegliep. ‘Dat gaat weer leuk worden als ik die spaghetti moet snijden,’ zei hij en hij voelde zijn wangen rood worden bij het idee dat Alana dat voor hem moest doen. Voor haar mocht dat misschien heel logisch zijn, maar voor hem niet. Hij wilde alles zelf doen, wilde nergens hulp bij hebben, maar hij vreesde dat hij toch hulp nodig ging hebben daarbij. Hij liet Alana’s hand enkel even los om van zijn cola te drinken, maar tot het eten geserveerd zou worden zou hij haar hand niet meer loslaten.

‘Omdat je cola hebt gepakt in plaats van alcohol. Dat vind ik lief en ontzettend knap van je.’ Alana bloosde lichtjes door zijn woorden. Jeetje, zovaak werd ze niet gecomplimenteerd door iemand. Ze luisterde naar hoe Connor de bestellingen doorgaf aan de vrouw, waarop ze even doornam of alles klopte en ze glimlachte even. ‘Dat gaat weer leuk worden als ik die spaghetti moet snijden,’ Ze zag dat zijn hoofd weer rood werd en ze giechelde even. "Komt wel goed schat." zei ze met een bemoedigende glimlach. Alana keek even naar buiten, waar het nog steeds hard regende. Jeetje, als het maar niet heel hard begon te stormen straks. Dan moest ze weer bij Connor in bed kruipen, maar ach, stiekem vond ze dat niet erg hihi. Ze grinnikte zachtjes, een klein binnenpretje. De eerste nacht dat ze hem al had ontmoet, toen lag ze al in zijn bed. Dus erg abnormaal was het niet meer. Ze nam een slokje van haar cola en zette het glas weer rustig op tafel. Ze was zelf een beetje verbaasd over hoe snel je van iemand kon houden, maar blijkbaar kon dat heel snel. Niet dat ze het erg vond, want ze was echt gelukkig nu. Meer dan dat Connor zich misschien wel kon voorstellen.

Connor keek een tikkeltje verlegen naar het tafelkleed. Wauw, hij die verlegen keek! Oké, dat moest in het recordboek. Maar toch… het was niet leuk als iemand anders je spaghetti moest snijden. Zijn blik gleed naar het meisje tegenover hem en hij glimlachte naar haar. Ze was zo te zien diep in gedachten verzonken en hij voelde zich niet diegene om haar eruit te halen. In plaats daarvan keek hij naar buiten, waar het ondertussen al leek de stormen. Dat ging nog leuk worden als ze straks terug naar Alana’s kamer moesten gaan. Misschien bleef hij dan wel bij haar slapen. Hij wist dat ze geen held met deze weersomstandigheden was. En om haar dan weer alleen achter te gaan laten… dat was ook niet leuk voor haar. Het voorgerecht werd gebracht en Connor bedankte de vrouw, waarna hij zich over zijn tomatensoep boog. ‘Zalig,’ zei hij tevreden. Hij hoopte dat hij genoeg geld bij had, anders zouden ze straks snel moeten wegrennen. Haha, nee, hij had wel genoeg geld hoor. Hij keek naar Alana. ‘Denk je dat je al bijna klaar bent voor de gym? Ik denk dat je met je nieuwe Blastoise echt een goede kans zal maken.’ Hij grijnsde naar haar, waarna hij zich opnieuw over zijn soep boog en genoot van het feit dat ze samen waren en dat eindelijk eens alles goed ging.

Alana keek op toen het voorgerecht werd gebracht. "Dankjewel." zei ze tegen de vrouw terwijl ze rustig haar mes en vork pakte zodat ze haar salade in kleinere stukjes kon snijden. ‘Denk je dat je al bijna klaar bent voor de gym? Ik denk dat je met je nieuwe Blastoise echt een goede kans zal maken.’ Ze stopte even met snijden, oh ja, Sjors... "Ik weet het niet.." antwoordde ze waarna ze wat sla in haar mond stopte. Ze kauwde er een paar keer op en slikte het door, waarna ze naar Connor keek. "Ik denk dat Bo zich uiteindelijk het beste zal redden in de Gym." vervolgde ze, ze wou niet voor gek staan in de gym. Ze bleef toch... een beetje bang voor Sjors. Waarom kon hij niet die kleine, schattige squirtle blijven?

Connor zag de onzekerheid in haar ogen en beet op zijn lip. Een beetje zielig voor Blastoise was het wel. Alana had nauwelijks enthousiast gereageerd op zijn evolutie. Als hij zo’n stoere, grote Pokémon zou krijgen, zou hij juist dolblij zijn. Dat idee bracht hem eigenlijk op een vraag, maar eerst moest hij haar kalmeren. ‘Schat, ik denk dat Blastoise echt een uitstekende keuze is voor die gym. Ooit ga je toch over die angst heen moeten komen. Ik ga op een later stadium ook grotere Pokémon krijgen. Ga je mij dan ook vermijden?’ Hij glimlachte begripvol en at daarna verder aan zijn soep. ‘Hoe komt het eigenlijk dat je zo bang bent voor grote Pokémon?’ vroeg hij uiteindelijk zijn vraag. ‘Want ik denk dat je Blastoise het echt fijn zou vinden als je je over die angst zou zetten en samen met hem een team wilt vormen. Hij is je Pokémon after all.’ Hij at de laatste beetjes soep uit zijn kom en liet zijn lepel toen rustig in het kommetje zakken. Hij werd rood bij het idee dat hij dadelijk zijn spaghetti zou krijgen en dat Alana die voor hem moest snijden. Hij vond ook dat een mitella er niet echt uitzag in een restaurant, maar goed.

‘Schat, ik denk dat Blastoise echt een uitstekende keuze is voor die gym. Ooit ga je toch over die angst heen moeten komen. Ik ga op een later stadium ook grotere Pokémon krijgen. Ga je mij dan ook vermijden?’ Alana schudde rustig met haar hoofd. ‘Hoe komt het eigenlijk dat je zo bang bent voor grote Pokémon?’ Honestly? Ze had geen idee, het zat er altijd zo in... ‘Want ik denk dat je Blastoise het echt fijn zou vinden als je je over die angst zou zetten en samen met hem een team wilt vormen. Hij is je Pokémon after all.’ Ze zuchtte even, hij had gelijk "Ik heb geen idee waarom ik er bang voor ben, het is net zoals onweer. Je hebt geen idee waarom je er bang voor bent maar toch ben je het." zei ze zachtjes, waarna ze het laatste beetje salade op haar vork deed en in haar mond stopte.

Connor fronste toen hij haar antwoord hoorde. Bij hem was het meestal zo dat hij pas bang van iets werd als hem iets was overkomen, maar dat scheen niet zo te zijn voor alle mensen. Nu kon hij ook niet gauw benoemen waar hij écht bang voor was. Eigenlijk was hij best stoer, al zei hij het zelf. Of gaf hij zijn angsten gewoon niet toe, dat kon ook natuurlijk. Zijn blik gleed naar het meisje dat hun borden kwam ophalen en hun meldde dat hun hoofdgerecht zou volgen. Connor nam een slok van zijn cola. ‘Nou ja, we kunnen je angst samen wel proberen te overwinnen?’ Hij keek haar vragend aan en glimlachte, waarna hij nog een keer zijn cola dronk. Hij zette het intussen al halflege glas neer en liet zijn blik door het restaurant glijden. ‘Ik denk dat ik trouwens die huisarts van je ergens deze week nog eens ga bezoeken om hem te vragen of die stomme mitella er eindelijk af mag.’ Hij gromde. ‘Ik zie er niet uit.’ Hij grinnikte even, waarna hij zijn aandacht richtte op zijn cola en daar nog een slok van nam. Het zou vast niet meer lang duren tot hun hoofdgerecht geserveerd werd en dan moest hij ook nog Alana om hulp gaan vragen voor die vervelende slierten voor hem door te snijden. Dat vond hij eigenlijk best wel verschrikkelijk als hij dat ondertussen al niet duidelijk had gemaakt. ~~Nee, totaal niet.~~

Gesponsorde inhoud

» Love a Little Sympathy [+Connor Jacob]
» Connor Jacob
» It always ends the same +Connor Jacob
» This seems familiar [Connor Jacob]
» Playing With Numbers [+Connor Jacob]