Silent Forest

Mabel rilde, na het hele water incident had ze haar kleren verwisseld en ondertussen was haar haar ook weer redelijk droog, al plakte het nog aan haar rug. Silvester zat zoals meestal op haar schouder, helemaal serieus deze keer. Geen spoortje van zijn normale vrolijkheid was in zijn ogen te zien. “Misschien is het toch wat te veel, zullen we anders weer naar huis gaan?” Zuchtte het meisje, ze zag al het gezicht van haar zus voor zich die zei dat reizen niet voor iedereen was weggelegd. En dan zou ze haar waarschijnlijk uitlachen en gaan uitleggen dat Arrow toch zo veel beter was dan een simpele Pidgey, en dat terwijl het beide beginners pokémons waren. Pokémons die veel werden gevangen. Ten minste zagen Pidgeots er fancy uit, Linoones waren gewoon achterbakse dieven. Mabel balde haar handen tot vuisten, nee, ze ging haar zus echt niet laten winnen. Silvester had nog niks gezegd, de Pidgey keek even naar zijn trainer en schudde toen langzaam zijn hoofd. Na al dat wachten wilde hij toch echt wel op reis. “Misschien moeten we een andere regio proberen, eentje waar je niet zo maar in het water valt.” Oké, zo maar was ook niet waar, zij was immers over die rand gaan hangen en had niet opgelet op haar omgeving, maar toch. Silvester maakte ook een instemmend geluid en ritselde met zijn vleugels. “Hm, we gaan in elk geval niks naar Kanto,” mompelde de brunette, nee, daar was haar zus nu en die wilde ze niet tegenkomen, met haar perfecte Arrow. Wat zou ze er veel voor geven die hooghartige Linoone in te maken, maar daar waren ze nog niet sterk genoeg voor. Of eigenlijk Silvester, want wat deed een trainer nou aan een gevecht behalve beter weten dan de pokémon? “Zullen we ander naar Hoenn gaan?” Glimlachte Mabel tegen haar pokémon. “We kunnen het water ontwijken en de bossen en de vulkaan gaan bekijken,” vervolgde ze met een glimlach, van water had ze wel genoeg gehad. Silvester maakte een onverschillig geluid – hoe moest hij weten wat Hoenn was – en klapperde een keer met zijn vleugel. “Jij bent ook niet erg spraakzaam,” mompelde zijn trainer weer wat minder enthousiast. “We zullen wel zien,” met een kleine glimlach keek het meisje even om zich heen, ze was het bos gewoon zo ingelopen zonder op haar omgeving te letten.
Het bos was erg mooi, alleen was en van de nadelen dat pokémons wel héél dichtbij kwamen. Patrats en Watchogs keken op hun neer vanuit de bomen, nerveus met hun starten seinend, Bunnelby’s en Zigzagoons schoten weg bij het horen van de voetstappen van het meisje en verschillende vogels zaten in de bomen. “Het is hier wel.. eh.. levendig,” mompelde Mabel wat timide tegen haar pokémon. De Pidgey maakte een liefkozend geluid en sprong van zijn trainers schouder om er voor te zorgen dat er geen pokémon waren waar het meisje bang voor hoefde te zijn. Mabel glimlachte, waarom Silvester precies naar haar toe was gekomen toen ze nog zo klein was wist ze niet, maar ze was blij dat hij het had gedaan. En die oude vrouw die haar de pokébal van hem had gegeven.. iedereen was zo aardig geweest. Haar gedachten werden onderbroken toen ze over iets struikelde, had zij weer. Het meisje ving zich op met haar handen en krabbelde snel overeind. Met een blik op het ding liep ze voorzichtig een paar passen naar achteren, wat als het een pokémon was? Het ding was inderdaad een pokémon, want het bewoog en kwam compleet boven de grond. Ondanks haar angst kon Mabel niet anders dan zich af te vragen of het eigenlijk wel een pokémon was. Ze pakte haar dex en scande het ding, want ze kon de pokémon niet herkennen met alle modder. ‘Dunsparce, the Land Snake Pokémon. When spotted, this Pokémon escapes backward by furiously boring into the ground with its tail. Dunsparce has a drill for its tail. It uses this tail to burrow into the ground backward. This Pokémon is known to make its nest in complex shapes deep under the ground. It digs into the ground with its tail and makes a mazelike nest. It can fly just a little.’ Las ze op het ding. Oké, ga weg. Mabel keek naar de Dunsparce die niet aan het vluchten was zo als de dex haar vertelde. Nee, het ding keek haar alleen aan, met zijn rare ogen. Met een zwakke ‘Kssst’ probeerde de brunette het ding weg te jagen, wat deed het nog hier. Maar de pokémon bleef gewoon liggen en keek haar aan, wat een eng beest. Mabel draaide zich om en liep weg, gewoon de confrontatie uit de weg gaan. Maar een gezoem liet haar weer omdraaien en ze zag het ding vliegen, of in elk geval een poging daartoe doen. “Silver?” De Pidgey kwam aanvliegen en ging voor de Dunsparce zitten, het ding lande en keek weer onbewegelijk naar de pokémon voor hem. “K-Kun je niet gewoon een whirlwind doen of zo?” Vroeg ze stotterend aan de pokémon. Silvester klapperde met zijn vleugels en creerde een kleine wervelwind die de Dunsparce mee trok in een andere richting. “Bedankt,” zuchtte Mabel tegen de pokémon. Waarom bestonden dat soort pokémon? Wie wilde er nou een Dunsparce? Het was een hele rare pokémon met een uiterlijk waarvan je ook niet dacht dat het iets voorstelde.
Na een tijdje te hebben gelopen zuchtte Mabel en bleef ze staan. “Zullen we wat eten?” Vroeg ze aan Silvester die zijn plek op haar schouder weer had ingenomen. De Pidgey knikte instemmend en sprong van zijn trainers schouder om op een omgevallen boom te gaan zitten. Mabel volgde haar pokémon en ging op de stam zitten, ze pakte haar tas en haalde er een broodje uit wat ze al eerder had gemaakt. “Hier,” zei ze met volle mond terwijl ze een stuk brood van een heel brood afscheurde, dat brood was speciaal voor de pokémon. Terwijl ze aan het eten was viel Mabel haar tekenblok op, omdat ze bang was voor haast alle dieren die bewogen was haar hobbie ze, van veilige afstand, te tekenen. En ze was ook best goed, ze deed het al vanaf haar zesde, al zagen die tekeningen er... abstract uit. Met een glimlach pakte ze het tekenblok en sloeg het open. Dit was een nieuwe die ze van haar moeder had gekregen om op reis mee te nemen. Het was dan ook helemaal leeg. Het meisje zocht even naar haar potlood en gum, ze deed al haar tekeningen in zwart-wit, en begon oen voorzichtig met het schetsen van Silvester die bezig was met zijn brood. “Wat denk je?” Vroeg de brunette toen ze klaar was met de tekening van de vogel. Silvester keek op en maakte een vrolijk geluid, zo als altijd als ze zijn mening vroeg. “Hm-hm, dat denk ik ook,” antwoordde Mabel terwijl ze naar de tekening keek. Silver die op zijn brood zat, en dat brood op een boomstam, en er stukjes af trok, het leek redelijk goed op haar Pidgey. Ze borg het ding op en stopte het in haar tas. “Zullen we dan verder gaan?” Vroeg ze aan Silvester die nu ook zijn stuk brood op had. De Pidgey maakte een instemmend geluid en hupte op zijn trainers schouder terwijl die inpakte. Mabel stond op en keek kort om zich heen, het was nogal stil hier.

& Conner Jacob

Mabel keek even of ze alles had, tekenblok, potlood, gum, en ritste de tas dicht. Silvester maakte een waarschuwend geluid. Verbaast keek de brunette in de richting waar de Pidgey naar keek. Iemand kwam aanlopen met een Pikachu op zijn schouder. Mabel keek direct alleen naar de gele pokémon, laat het alsjeblieft geen sociale pokémon zijn. "Hoi," reageerde ze met een glimlach, zo goed mogelijk verbergend dat de Pikachu haar nerveus maakte. En toen was er een pokébal. Fijn. Een Pidgey kwam er uit. Silvester keek nieuwsgierig op bij het zien van een soortgenootje. Toch leek hij niet helemaal vergeten te zijn dat zijn trainer door zo'n vogel in het water was gevallen en begroete hij de andere pokémon enkel met een vogelroep. "Ik zie het," antwoordde Mabel met haar blik op de vogelpokémon. "Ik ben Mabel," stelde ze zichzelf voor. "En dit hier is Silvester." Vervolgde ze terwijl ze kort een blik op de Pidgey op haar schouder wierp. "Wat doe jij hier in het bos Connor?" Besloot Mabel te vragen, nieuwsgierig keek het meisje Conner aan terwijl ze zich vaag afvroeg of ze zijn haar als heel donker blauw of zwart moest zien.

Mabel luisterde naar Connor, evolueren, duwtje in de rug. Ze keek even kort naar Silvester en vroeg zich af of de vogel ooit zou evolueren. Ergens dacht ze dat iets hem tegenhield, maar misschien was dat ook alleen haar fantasie. Zo sterk kon de Pidgey immers niet zijn, trainen deden ze nauwelijks. "De gym eh? Dat is er eentje met insecten," somde Mabel op, ze wist veel. Op school had ze altijd goed opgelet, school was de enige connectie met pokémon aangezien ze er liever niet in de buurt kwam... Dus ze zou ongeveer even veel kunnen vertellen als een pokédex, in elk geval van de pokémons die ze kende. "Dus je zoekt eigenlijk een trainingspartner?" Vragend keek het meisje Connor aan, niet helemaal beseffend dat ze eigenlijk een half aanbod had gedaan. Silvester merkte het wel en klom op zijn trainers hoofd om een beter zicht te krijgen op de andere twee pokémons. "S-Silver, hou op." Mabel had even moeite met de Pidgey die op haar haren zat, de tweede favoriete plek van de vogel, maar zeker niet van zijn trainer. De brunette zuchtte en gaf het op, nu liep ze rond met een bruine vogel op haar hoofd. Ze keek Connor even aan, maar haar blik werd al snel weer getrokken door de twee pokémon op zijn schouders. "Hoe noem jij je pokémon eigenlijk?" Vroeg ze zich hardop af. Nicknames, zo als ze werden genoemd, waren heel normaal in haar ogen. Als je je pokémon een naam gaf kreeg hij wat.. unieks. Bovendien was je pokémon dat makkelijker te herkennen, ze moest alleen heel hard Silvester roepen en de vogel kwam er aan. Het was natuurlijk niet verplicht, maar toch. Lawrence, Arrow, Silvester, namen waren gewoon makkelijker.

Mabel fronste even toen Connor over de namen van zijn pokémon begon, of meer het gebrek daaraan. Tja, als je je pokémon gewoon zo noemde als ze van soort heten kwam er in elk geval geen verwarring. Tot het moment dat ze evolueerden, want dat moest je ze heel anders gaan noemen. W-Wacht, voorstel. Mabel keek op uit haar gedachten. Had ze een voorstel gedaan? Misschien een beetje... Het meisje keek even naar haar schouder, maar daar zat Silvester niet. De vogel zat nog steeds prima op haar hoofd. "Ehm, ik ben misschien geen geweldige trainer, maar we kunnen denk ik wel een gevecht houden," antwoordde ze twijfelachtig. Aan gevechten had ze nooit meegedaan, op het schoolplein was er altijd wel wat te doen, maar zij had dat de hele tijd vermeden. Het kwam veel te dicht bij pokémon. Maar als ze nu op reis ging moest ze misschien wel een beetje gaan oefenen. Silvester kon haar niet beschermen als hij niet sterker werd. Mabel liep wat meer naar achteren en zette haar tas weer op de grond, dat ding ging ze niet de hele tijd vast houden. "Silver?" De Pidgey hupte van zijn trainers hoofd en ging voor haar op de grond zitten, de vogel keek ook wel een beetje opgewonden voor zich uit. Hij had immers nooit kunnen vechten en dat was toch wel iets wat je miste als je een knuffeldier was. De spanning van een gevecht was soms wel nodig, waar trainde anders voor?

Mabel dacht even na, het gevecht ging gelijk op. Pidgey tegen Pidgey, dan had je dezelfde zwaktes en sterktes. Maar geen van beide had aanvallen die ze in hun voordeel konden gebruiken. "Silver, sand attack en steel wing." Silvester schopte zand omhoog met zijn klauwen en creëerde een zandgordijn tussen hem en de andere Pidgey. Daarna schoot de vogel naar voren, zijn vleugels gloeiden metaalkleurige op en Silvester verdween in het neerdwarrelende zand om zijn tegenstander te raken. Mabel keek de vogel na, ze vroeg zich af hoe goed Silvester nu eigenlijk kon vechten. Hij had wel een beetje getraind met Lawrence en zo, maar echt vecht training had hij nooit gehad. Ze was ook niet van plan ze gyms te doen, dat waar Connor nu blijkbaar voor trainde. De gyms waren meer iets voor trainers en zo zag zij zichzelf niet echt. Want hoeveel trainde ze nu?

Mabel zag hoe Pidgey, die van Connor, dezelfde aanval uit voerde. Zo ver ze wist zou de aanval geen verdere effecten hebben, behalve dat het zand het zicht moeilijker maakte. Dat alles te danken aan Silvesters ability; keen eye. "Gust." Mabel keek naar haar pokémon die een windvlaag op zijn tegenstander af vuurde, veel effect zou het niet hebben aangezien de aanval en pokémon van hetzelfde type waren, maar het kon toch wel een beetje helpen. Silvester werd geraakt door Pidgey, dat was onvermijdelijk vanwege de aanval die hij aan het uitvoeren was. De vogel vloog wat naar achteren en lande behendig op de grond, met een uitdagende blik keek hij zijn tegenstander aan. "Air cutter." Als reactie op zijn trainers commando sprong de Pidgey meteen op en sloeg met zijn vleugels om krachtige windslagen te creëren, sterker dan die van de gust. Mabel glimlachte, ergens was dit wel leuk om te doen, maar het ging haar niet per se om winnen. Als beginnende trainer moest ze leren om samen met haar pokémon als een team te kunnen vechten en eindelijk over haar angst heen te komen. Ze wilde niet haar hele leven nerveus zijn rond pokémon, bang voor wat er zou kunnen gebeuren.

Mabel dacht even kort na, in vechten was ze nog een beginner, maar ze had er wel heel veel kennis over. Met flying aanvallen gingen ze elk geval niet ver komen in dit gevecht, het deed te weinig schade om je tegenstander te kunnen uitschakelen. Silvester vind de gust zo goed als het kon op met zijn vleugels, de wind zorgde er voor dat hij naar de kant werd geduwd. Ondertussen wachtte de vogel op nieuwe commando's van zijn trainer. Mabel maakte een snelle berekening, ze moest de tackle van Pidgey mee rekenen. "Tackle," ze keek toe hoe Silvester op zijn tegenstander afvloog, met ongeveer dezelfde vastberadenheid als zijn soortgenoot. De Pidgey keek de andere vogel aan, zelfs een beetje neer, het zou wel door zijn Skarmorybloed komen dat hij wat groter was, en vloog met ongeveer dezelfde kracht als zijn tegenstander tegen die aan. De klap was voor beide pokémon waarschijnlijk niet zonder een beetje hoofdpijn, het zag er niet erg zacht uit. Mabel keek met grote ogen toe, ze had dit soort dingen nog nooit gedaan en het zag er allemaal wat pijnlijk uit. Silvester trok zich weer wat terug om bij te komen van de klap, maar de vechtlust was niet uit zijn ogen verdwenen.

Mabel keek toe hoe Pidgey opgloeide en veranderde, hij werd groter dan Silvester en de pluk op zijn hoofd werd anders. Snel pakte het meisje haar dex, ze wist wel veel over Pidgeotto's en zo, dat had ze geleerd omdat ze Silver had, maar toch wilde ze liever haar dex nog even voor de nodige bevestiging. 'Pidgeotto, the Bird Pokémon and the evolved form of Pidgey. It is armed with sharp claws and dives from the sky to capture its prey. Unlike the more gentle Pidgey, Pidgeotto can be dangerous. Approach with extreme caution. Pidgeotto claims a large area as its own territory. This Pokémon flies around, patrolling its living space. If its territory is violated, it shows no mercy in thoroughly punishing the foe with its sharp claws.' Dat was inderdaad heel wat anders dan een zachtaardige Pidgey. Mabel keek even bewonderend naar de grote vogel, hij was groter dan één meter, en wilde haar dex weer wegstoppen. Het ding ging nog eens aan bij Silvester. Nieuwsgierig wierp het meisje een blik op de dex, normaal keek ze nooit naar info van een pokédex, zo was nooit zo geïnteresseerd in hoe sterk hij precies was en zo. 'Pidgey, the Tiny Bird Pokémon. Among all the Flying Pokémon, it is the gentlest and easiest to capture. Pidgey has an extremely sharp sense of direction. It is capable of unerringly returning home to its nest, however far it may be removed from its familiar surroundings.' Verbaast bleef haar blik hangen in de info over de pokémon. Silvester was... sterker dan Pidgeotto? Maar toch was hij nog steeds een Pidgey.
Mabel keek op van haar dex toen Connor weer een commando aan zijn pokémon gaf, ze kon zich nu niet verwonderen over het feit dat Silvester nog niet was geëvolueerd, dat kon later altijd nog. "Silver, ontwijk en steel wing," de Pidgey vloog meer naar boven zodat de krachtige windvlaag hem niet zou raken. Silvester slaakte een kreet en dook naar voren, zijn vleugels lichtte weer metaalkleurig op. Als Pidgeotto hem zou proberen te raken zou het niet zo moeilijk moeten zijn hem ook te raken.