Silent Forest

Silvester keek triomfantelijk naar zijn tegenstander, de Pidgey was net als zijn trainer wat minder van het per se winnen, anders was hij waarschijnlijk al lang weggevlogen, maar het was toch wel leuk, een gevecht als je dat nooit deed. Mabel keek even afwachtend naar Connor, hij had waarschijnlijk, heel waarschijnlijk, wat meer ervaring met gevechten, zij had het nauwelijks. Silvester had dan weer wel wat meer ervaring, als hij zou winnen zou dat niet door haar komen. Mabel keek haar tegenstander aan en was even een moment verbaast. Klauwen, dat was geen aanval, toch? Wat moest ze hierop doen? Silvester wierp kort een blik op zijn trainer en dook toen naar onder. De Pidgey was kleiner dan zijn tegenstander en daardoor sneller en wendbaarder, ontwijken zou makkelijker zijn. De vogel dook op de grond, draaide zich in een vreemde hoek en schopte zand naar de ogen van zijn tegenstander. Mabel keek, nog steeds verbaast, toe en richtte haar blik op Pidgeotto. Als de pokémon ook keen eye als ability had dan zou het zand weinig effect hebben, maar als hij een van de andere twee had, tangled feet of de hidden ability big pecks, zou het zand hem kunnen irriteren. Op het moment was Silvester een redelijk kwetsbaar doelwit, als zijn tegenstander op hem zou duiken kon hij maar moeilijk ontsnappen, hoe snel hij ook was.

Silvester keek Pidgeotto met een vragende blik aan, waren ze klaar? Veel wist de Pidgey niet van vechten, alleen wat hij van Lawrence had geleerd. Maar de andere vogel was er blijkbaar klaar mee. Silvester vloog naar zijn eigen trainer en lande op diens schouder. Mabel glimlachte en krabbelde de pokémon over zijn rug. Ze keek even naar de Pidgeotto en vroeg zich af of zo'n grote pokémon wel op zijn trainers schouder kon zitten. Mabel knikte toen Connor aangaf dat hij wilde stoppen, dat had ze al zo ongeveer begrepen. Silvester keek even in de war toen Connor het tegen 'Pidgey' had, hij had toch een Pidgeotto? Toen hij doorkreeg dat hij werd aangesproken tjirpte hij vrolijk als antwoord. Mabel glimlachte en bukte om haar tas te pakken en om te doen. Silver dook even ineen toen de band voorbij kwam om niet van de schouder te worden gestoten. "Wij moeten door naar Santalune," mompelde Mabel, beter iets zeggen dan heel awkward weglopen. Daarbij werd het al wat later en wilde ze absoluut geen nacht doorbrengen in een eng bos. Ze had daar geen spullen voor, en anders moest ze Silvester nog dwingen te evolueren om haar het bos uit te dragen, als Pidgeotto's dat konden. "Ik heb geen zin hier de nacht door te brengen," voegde ze er aan toe. Silvester klapperde als bevestiging met zijn vleugels.

Mabel keek even over het pad, het was redelijk duidelijk en ze zou vast niet verdwalen. "Ik red me wel," antwoordde ze glimlachend tegen Connor. "En anders heb ik Silver nog." De Pidgey maakte een vrolijk geluid en keek met een blije blik voor zich uit, toch met ergens iets serieus in verborgen. Mabel stak haar hand op als afscheid en liep langs de jongen heen. Op naar Santalune dan maar. Met Silvester gemakkelijk op haar schouder liep ze nog een paar meter totdat ze iets om haar enkel voelde. Ze keek omlaag op wat eerst een plant leek, het was heel duidelijk geen plant. Twee kraalogen keken terug naar boven. Geschrokken gaf het meisje een schreeuw en sprong weg van de pokémon die met zijn blad haar enkel had geprobeerd te pakken. Silvester vloog op en keek de Bellsprout verrast aan. Mabel slaagde er in te struikelen en ving zichzelf op met haar handen om niet al te pijnlijk te vallen. Geschrokken keek ze naar de wilde pokémon, Arceus, moest haar dat weer overkomen. De Bellsprout leek niet echt kwaad in de zin te hebben, nieuwsgierig kwam de plantachtige pokémon dichterbij. Silvester maakte een waarschuwend geluid en de wilde pokémon bleef staan. Mabel stond ondertussen op en keek angstig naar de plant. Het was in elk geval niks wat Silver niet aankon, en de Bellsprout leek eigenlijk alleen nieuwsgierig te zijn.

Mabel's awkwardness awesomeness

Mabel week bleek achteruit toen Connor zijn hand uitstak, haar blik bleef op de Pikachu op zijn schouder hangen. Silvester was verward opgevlogen toen de Growlithe tevoorschijn was gekomen en keek nu wat wild om zich heen. De normaal zo vriendelijke blik was even nergens te herkennen. De Pidgey lande op zijn trainer en keek Connor wat vragend aan, de vogel had een serieuze blik in zijn ogen. Dit was geen gevecht meer, dit was zijn trainer die last had van haar angsten. En dan was het zijn taak haar te beschermen hé. "I-Ik weet het," bracht Mabel uit op het laatste wat tegen haar was gezegd. De Bellsprout zag er niet uit alsof hij haar wilde aanvallen, maar dat was de fobie. "Het is gewoon..." Mabel maakte de zin niet af, het was heel, maar dan ook heel erg, irritant elke keer uit te leggen wat voor angsten ze had. En de reacties konden ook zo heerlijk vervelend zijn. Van medeleven tot ongeloof, ze had het allemaal niet nodig, ze zou het alles wel redden. Mabel zette Silvester rustig van zich af en stond op. Met een huiverige zucht keek ze nog even naar de plantachtige pokémon, nu had ze genoeg van het bos. Helemaal.

Ik ga er maar gewoon van uit dat Pikachu nog op zijn schouder zit :3

Mabel keek naar de bange Pikachu, die moest blijkbaar ook niks van mensen hebben. Eigenlijk hetzelfde als zijzelf, alleen dan andersom. Dan was zij de Pikachu en was Silvester de mens die ze als enige vertrouwde. Een redelijke vergelijking. Ze zuchtte en keek even naar Connor die het ook begon door te krijgen. Mabel knikte simpel en keek even naar Silvester op de grond. De Pidgey keek terug en vloog omhoog voor zijn vaste plek op haar schouder. "Ik hoop het ook," mompelde het meisje, ze hoopte echt dat ze er ooit goed mee om zou kunnen gaan. Maar in de zoveelste preek had ze geen zin in. Connor boog zich voorover, naar de Bellsprout, en werd door de boze pokémon geslagen. Mabel grinnikte even kort, het zag er wel een beetje grappig uit, een beetje. Maar ja, geen pokémon vond het leuk zo te worden aangevallen. "Ik weet het," antwoordde Mabel toen Connor was uitgesproken. Ze had Silver toch? Sommige mensen snapten niet waarom ze een pokémon had, maar het was niet dat ze bang was voor echt álle pokémon. Nee, Silvester was een uitzondering. Hij was uit zichzelf naar haar toe gekomen en nu waren ze nog steeds samen. Wat de Pidgey zo bijzonder aan haar had gevonden wist ze niet, maar ze was blij dat hij er was. "Wat is er eigenlijk met je Pikachu gebeurt dat hij niet van mensen houdt?" Besloot Mabel het onderwerp te veranderen.

Niet echt, het was gewoon een idee wat in me op kwam in een vlaag van nieuwsgierigheid. Maar ik heb de film natuurlijk wel gezien xD

Mabel luisterde stil naar Connors verhaal over zijn Pikachu, het klonk heftig, veel erger dan andere verhalen die ze had gehoord. "Dat heb ik dan weer net niet meegemaakt," antwoordde ze met haar blik op de treurige Pikachu, ze was eigenlijk een soort uitleg verschuldigd. "Ik ben een keer aangevallen door een Feraligatr toen ik klein was, en daardoor heb ik een angst ontwikkeld voor pokémon," legde ze rustig uit. "En water," voegde ze er snel aan toe. Als ze ooit in het water viel, alweer, moest ze er door iemand worden uitgehaald, gewoon worden gered. Zwemmen had ze niet in de paar uur tussen nu en het bruggen gebeuren geleerd. Haar vochtige haren plakten nog steeds tegen haar rug aan en ze had nog steeds het lint als elastiekje gebruikt en haar haren in een staart. "Maar ik heb Silvester en samen slaan we er wel doorheen," Mabel keek met een glimlach naar de Pidgey op haar schouder. Ze was zo blij met de pokémon. Al konden sommige mensen zich wel afvragen waarom ze precies vriendschap met hem had gesloten en niet een willekeurige andere pokémon. Want in die tijd was ze al bang voor pokémon. Silver was gewoon in haar hart geslopen.

Mabel rilde bij de herinnering aan de grote krokodil, het was geen lieverdje geweest. Wat ze precies had misdaan wist ze niet meer, maar de Feraligatr had veel te erg gereageerd. "Nee, hij viel me aan met water," antwoordde Mabel zachtjes, een hydro pump kwam hard aan bij een zesjarige. Als mensen haar niet waren komen redden was ze vast overleden aan de kracht van de aanval. Maar Lawrence was haar komen redden, samen met een dozijn andere pokémon. Zowat iedereen die er was had zijn of haar pokémon op de blauwe krokodil gebruikt. Toch had de waterpokémon naar haar uitgehaald, niet geraakt, en met zijn staart geprobeerd te raken. Schuldig herinnerde Mabel zich dat Lawrence daar vast nog littekens van had, maar de Feraligatr was ook bijna een meter groter geweest dan de Noctowl. Toen Connor over het pokécenter begon knikte Mabel. "Ik wil inderdaad niet in het bos overnachten," zei ze met een blik op de donker wordende lucht. "Hier hebben ze geen douche en zo. En nadat ik vandaag in het water ben gevallen heb ik daar wel behoefde aan - vraag maar niks." Silvester maakte vanaf zijn trainers schouder een instemmend geluid. "Ik weet niet of jij gaat kamperen, maar ik ga toch verder naar Santalune," Mabel keek Connor even vragend aan, als hij hier in het bos ging blijven liet ze hem achter. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg.