Explore the city. [&EZEKIEL DEIMOS] [FINISHED]

De volgende reactie die kwam van de jongen was echt zo voorspelbaar. Zo zou zij ook nog gereageerd hebben, hoewel hij daarnet wel duidelijk had gezien dat ze bang was geweest. Niet voor die jongen of voor hem, maar voor wat er in haar verleden was gebeurd. De jongen naast haar had echter aangegeven dat het hem niks kon schelen, dus had Rose ook geen enkele moeite gedaan om het te vertellen. Niet dat ze het al verteld zou hebben als hij het wel wilde weten, want ze kende hem nauwelijks. Ze glimlachte zachtjes op zijn woorden. Zijn woorden erna lieten haar echter haar wenkbrauw ophalen. Ze had eerder verwacht dat hij van zichzelf zou vinden dat hij onoverwinnelijk was, dat hij de jongen makkelijk had aangekund en dat ze alsjeblieft niet zou zo moeten piekeren of zou moeten twijfelen aan hem. ‘Ach,’ zei ze schouderophalend. ‘Ik zou hem wel gewoon een schop tussen zijn benen hebben gegeven en dan was het knokpartijtje zo voorbij.’ Haar blik gleed echter naar de vent die een eind verderop stond. Deze was met zijn Holo Caster bezig en had totaal geen oog meer voor hun. Schijnbaar was hij in hun act getrapt. Of beter gezegd: in de jongen zijn act, want zij had niks gedaan. Haar blik gleed opzij naar de jongen. ‘Bedankt,’ mompelde ze zachtjes. Ze keek naar haar voeten. Ze vond het lastig om de jongen te bedanken die haar eigenlijk al de hele tijd aan het afsnauwen was, maar als hij niet was komen opdagen daarnet, had ze misschien ergens halfdood op de grond gelegen. De kerel zag er namelijk niet uit alsof hij haar niet durfde te slaan. Haar blauwe ogen keken de jongen opnieuw aan. ‘Dat je je zo vreemd gedroeg om mij daar weg te krijgen, bedoel ik.’ Ze keek weer terug naar haar voeten. Jep, complimentjes geven aan iemand waarvan ze niet zeker wist of ze hem mocht vond ze nog altijd lastig. Ach, misschien zou er een moment komen dat ze hem meer ging appreciëren en dat ze ooit nog eens beste vrienden werden. Misschien. Misschien ook niet. Waarschijnlijk… niet.

De opmerking van de jongen deed Rose haar best doen om niet in lachen uit te barsten. De manier waar hij het dan ook op zei was hilarisch. Hij kon zo’n dingen echt droog zeggen zonder er zelf hard om te moeten lachen. Ze wilde eigenlijk voor de rest helemaal niks over de jongen en zijn slurf weten, want dat stond haar niet aan. Misschien vonden andere meiden van haar leeftijd dat interessant om te weten, maar zij niet. Ze had geen idee of, als dat gedoe met haar vader niet was gebeurd, ze het wel leuk had gevonden om dat te weten. Ze wist dat ze op vlak van jongens gewoon voor altijd zou verschillen met de andere meisjes van haar leeftijd. En ze wist niet of dat ooit zou veranderen en of ze daar ooit losser in zou worden. Ze wist überhaupt niet of ze ooit liefde kon geven zonder steeds aan het vreselijke terug te moeten denken van wat haar jaren geleden overkomen was. Misschien bleef ze wel voor altijd alleen, samen met haar Pokémon. Ze haalde enkel kort haar wenkbrauw op op wat hij zei, maar zijn vraag deed haar hoofd naar hem draaien. Misschien was ze ook wel toe aan wat rust. Haar hoofd deed gelukkig al wat minder pijn van de huilbui van daarnet, maar het bonken was nog steeds te voelen. Als ze een zware huilbui had gehad, moest ze altijd een pijnstiller innemen tegen de hoofdpijn. Dat hoefde nu gelukkig niet. Ze knikte op de vraag van de jongen. ‘Misschien is dat wel het beste,’ zei ze zacht. Ze stond op, waarna ze zich lichtelijk uitrekte en vervolgens naar voren keek. Ze kon een eindje verderop het rode gebouw van het Pokémon Center herkennen. Daar zou het lekker warm zijn en kon ze in één van die zachte banken zakken. Daar kwam dan ook nog het feit bij dat het buiten al wat donker begon te worden omdat de avond bijna begon in te treden en het sneller donker werd vanwege het seizoen. Ze begon naar het Pokémon Center te lopen. ‘Waar ga jij eigenlijk eten?’ vroeg ze aan de jongen. ‘De restaurants zijn hier niet goedkoop, dat kan ik je alvast vertellen.’ Of misschien moest ze haar tas nog eens doorspitten en zou ze iets hebben wat net genoeg was voor hun beiden. Daar kon ze hem wel mee bedanken voor wat hij daarnet gedaan had voor haar.