Explore the city. [&EZEKIEL DEIMOS] [FINISHED]

Rose proestte en probeerde dit te maskeren met een hoest. Ze keek even van hem weg, deed net alsof het een zeer zware hoest was en concentreerde zich daarna weer op hem. ‘Uiteraard,’ zei ze vervolgens op zijn woorden. Natuurlijk zou hij het wel weten. Grote kans dat ze heel de middag ondervraagd ging worden met hoe dit knopje werkte en hoe dat ook alweer ging. Maar goed, zij zou geen antwoord geven omdat hij zei dat hij het allemaal wel wist. Hier ging ze hem echt aan houden. Dat ging hij niet leuk vinden, maar ach. Hij vond zo veel niet leuk. Ze grinnikte bij zijn volgende woorden. Hij was echt zo hopeloos zonder haar. Ze rolde met haar ogen, liep vervolgens naar één van de medewerkers toe – die opvielen vanwege hun nette kledij en het logo van de winkel op de achterkant van hun shirt, maar dat had meneer Chagrijn weer niet opgemerkt – en wist hem mee te loodsen naar waar de jongen was. Ze legde hem uit wat het geval was en hij knikte naar haar, waarna hij hun vroeg om alvast naar de toonbank te gaan. ‘En zo doe je dat dus,’ zei ze tegen hem alsof hij een klein kind was, waarna ze alvast aan de toonbank ging staan. Hij zou sowieso uitleg krijgen van die medewerker, of hij daar nou zin in had of niet. De jongen kennende ging hij de medewerker gewoon bruut onderbreken en zeggen dat hij het zelf wel kon. Want zo was hij gewoon. Hij was onbeschoft, irritant… maar toch was ze hier nog altijd met hem aan het kijken voor een Holo Caster en zat ze te overwegen om langs zijn fokkerij te gaan. Misschien spoorde ze zelf niet helemaal, dat kon ook natuurlijk. Haar blik gleed naar de jongen en weer terug naar de medewerker van de winkel. Deze had het apparaatje wat de jongen wilde tevoorschijn gehaald en begon de jongen toen uitleg te geven over hoe hij het ding moest gebruiken. Rose beet op de binnenkant van haar wangen en keek gauw weg. Kuiltjes in haar wangen verrieden dat ze aan het glimlachen was, want ze wist precies wat er nu ging komen.

Het viel lichtelijk tegen dat de jongen zijn fatsoen wist te houden. Ze was er echter vrij zeker van dat hij niet op die uitleg stond te wachten, maar dat hield hij vrij goed – voor zijn doen dan – voor zich. Rose keek dus naar de medewerker en af en toe opzij. Ze had het idee dat de jongen haar gewoon aan het uitdagen was. Alsof hij expres anders reageerde om haar ongelijk te kunnen bewijzen. Dat zou ze eigenlijk typisch iets voor hem vinden en met haar ogen rollend keek ze dus over de schouder van de medewerker. Ze keek een tikkeltje dromerig voor zich uit toen ze naast zich keek. Ze zuchtte. Hij was al weg en je kon er donder op zeggen dat hij op haar zou wachten. Ze draaide zich om, zei nog iets beleefds tegen de medewerker en liep toen naar buiten. Ze was vrij verbaasd over het feit dat de jongen op haar stond te wachten. Eigenlijk leken ze net een stil kleine kinderen. Ze wilden elkaar constant uitdagen door van die domme of stomme dingen te doen. Wie weet werden ze ooit nog de beste vrienden… haha. Nee. Ze stak haar handen in de zakken van haar jas en keek hem aan. Zo te zien was hij zijn Holo Caster aan het vermorzelen. Of eerder gezegd… de verpakking. Ze had nog nooit iemand zo ruw iets nieuws uit de verpakking zien halen. Ze hield maar voor zich dat het ding kapot kon gaan als hij er niet voorzichtiger mee was, want dan kreeg ze toch een snauw. Maar ja, wanneer kreeg ze eigenlijk geen snauw van hem? Haar blik viel op het ding en ze moest eerlijk toegeven dat hij een vrij goede smaak had als het kwam op nieuwe dingen kopen. Niet dat ze hem dat ooit zou zeggen of zo. Ze wist wel beter dan dat te doen. ‘Nou, dat is al je eerste stap betreffende je fokkerij,’ zei ze nonchalant. Ze keek naar het ding en toen naar hem, waarna ze haar blauwe blik door de straat liet dwalen. Het was al vrij ver na de middag en ze wist niet hoe laat het donker zou gaan worden. En als hij ’s avonds nog erger was dan overdag, dan nam ze maar het beste afscheid van hem zo snel dat dat kon. ‘Nu nog een stad en een leeg pand vinden voor je fokkerij en dan kun je je Pokémon… kindjes laten maken.’ Ze grijnsde ongemakkelijk naar hem en keek toen van hem weg. Wat een onderwerp, zeg.

Rose keek naar de jongen en keek hem aan. Oh nee. Nee, liet hem alsjeblieft gewoon zijn klep dichthouden. Ze zag het al aan zijn grijns, ze wist dat hij iets ging zeggen dat haar waarschijnlijk weer een steek zou geven. Maar alsjeblieft niet over dit onderwerp. Maar natuurlijk had Arceus weer geen medelijden met haar en gebruikte hij zelfs nog de term ‘papa’. En ze kon er niks aan doen. Ze voelde al de kleur uit haar gezicht wegtrekken. Ze voelde de misselijkheid naar boven komen. Ze voelde dat haar hart sneller ging kloppen. Flashbacks doken weer op in haar hoofd van die vreselijke avond. De stem van haar vader, de geluiden die er gemaakt werden en de donkere omgeving die haar maar geen hulp wilde schenken, kwamen weer terug in haar hoofd. Ze probeerde adem te halen, maar al wat eruit kwam was een kort gepiep. Oh nee. Oh nee. Niet nu. Niet nú, verdorie. Op dit moment was het laatste wat ze wilde een hysterische aanval. Het onderwerp was dan ook echt wel… vervelend. En dan gebruikte hij ook nog ‘papa’. Haar vader en dat onderwerp samen. Hij zou het nooit kunnen raden, hij zou het nooit kunnen weten en hij zou het ook nooit kunnen begrijpen. Hij zou verafschuwd van haar zijn, als hij dat nu al niet een beetje was. Want eerlijk is eerlijk: zo lief was hij niet tegen haar. ‘Ik… ik…’ Maar ze kon niks zeggen. De kleur was helemaal weggetrokken uit haar gezicht en er welden tranen op in haar ogen. ’S-Sorry,’ bracht ze uit, waarna ze een paar stappen achteruit deed. Ze had het gevoel alsof ze moest overgeven. Er was geen manier om dit nog terug te draaien. Ze wenste dat ze die minuten over kon doen en dat ze op een normale manier had kunnen reageren. Maar dat was niet zo. En als hij nu vermoedde wat er met haar was gebeurd omwille van haar reactie, had ze een probleem. Een groot probleem. De eerste traan rolde al over haar wang en snel draaide het zwartharige meisje zich om. Zo snel als haar benen haar konden dragen begon ze te lopen. Weg van hem, weg van de flashbacks en weg van de vernedering. Ze kon het even niet meer aan. Haar ademhaling werd steeds gejaagder en ze deed haar ogen dicht om de flashbacks zo goed mogelijk weg te drukken. Hierdoor zag ze niet waar ze liep en knalde tegen een groter dan haar zijnde gozer op. En toen ze haar ogen open deed, zag ze dat die er not amused uitzag.

OOC: Dat einde van jouw post though… lmao xD

Rose’ betraande ogen keken naar de jongen. Deze leek niet blij te zijn dat ze tegen hem was gebotst. Hij zag er een beetje uit als de jongen die ze net had moeten achterlaten omdat ze haar emoties niet kon bedwingen, maar die jongen was vergeleken deze jongen waarschijnlijk een schatje. Rose wilde iets zeggen, wilde haar excuses aanbieden, maar het lukte niet. En dus keek ze de jongen zwijgzaam aan terwijl deze vragend een wenkbrauw optrok, waardoor hij nog meer intimiderend overkwam. Net op dat moment kwam de jongen van eerst naar haar toe en voelde ze zijn arm om haar heup. Ze had alles verwacht. Ze had verwacht dat ze zich verstijfd zou voelen, ze had gedacht dat ze hem meteen van zich af zou duwen en dat het haar juist een reden zou geven om weer in huilen uit te barsten. Maar niks van dat alles was werkelijk waar. Want als ze het eerlijk moest toegeven, voelde het juist… fijn. Nee. Néé. Dat had ze niet gedacht. Dat was zojuist niet in haar gedachten gekomen. Het kon gewoon niet. Ze kon geen enkele omhelzing fijn vinden. Van geen meisje, van geen jongen en zeker niet van hém. En toch liet ze zich beduusd door hem mee loodsen terwijl ze maar de helft van zijn woorden echt begreep omdat ze zo in haar eigen gedachten opgeslokt was. Ze voelde zich vreemd. Ze wist niet waar de reactie van daarnet vandaan was gekomen. Wilde ze dat eigenlijk wel weten? Ze stak het op het feit dat het gewoon een samenloop van emoties was geweest. Na zo veel ellende was een troostende arm om je heen gewoon fijn, hoewel interactie met een jongen nou niet precies was wat ze wilde hebben. Maar toch… het had fijn gevoeld. Veilig. Ja, misschien was dat wel het juiste woord dat ze zocht. Ach, ze was helemaal in de war. Het kon ook daaraan te wijten zijn. Misschien als ze later aan haar gedachten terugdacht dat ze met zichzelf zou lachen of zich vernederd zou voelen, maar nu voelde ze niks van dit alles. Ze voelde zich beschaamd, maar aan de andere kant ook opgelucht omdat de jongen haar werkelijk had geholpen om weg te komen van die kleerkast. ‘Ik… sorry,’ bracht ze emotioneel op zijn woorden uit. Ze durfde hem haast niet aan te kijken. Haar zwarte lokken waren voor haar gezicht gevallen. Beschermend stak ze haar polsen naar zich op toen ze merkte dat de jongen een stap naar haar deed. Haar blik kreeg een bange uitdrukking en ze klemde haar armen dicht tegen haar borst aan, terwijl ze een stap naar achteren deed. Deze was echter zo twijfelend dat ze midden in haar beweging bleef staken. Hierdoor kwam haar lichaam alsnog in contact met de zijne. Haar spieren verstijfden, maar ontspanden gelijk weer toen ze zijn aanraking voelde. Vreemd. Haar hoofd begon te bonken – wat ze meestal had na een huilbui – en Rose knikte zachtjes naar hem. Verderop stond een bankje en voorzichtig zette Rose een paar stappen. Ze durfde de jongen naast zich nauwelijks aan te kijken en ging voorzichtig zitten. Ze liet haar hoofd in haar handen vallen en staarde even naar de grond tussen de spleetjes van haar handen door. ‘Ik weet niet wat me bezielde,’ zei ze tegen hem. Ze keek hem daarna aan. ‘Ik kan het je volgens mij ook onmogelijk vertellen. Het valt niet te begrijpen.’ Dat laatste was gefluisterd en bijtend op haar lip keek ze weer naar de grond. Ze wist niet wat ze moest doen, wist niet wat ze moest zeggen. Ze had alleen die vreemde drang om wat meer opzij te gaan zitten. Misschien had ze toch meer behoefte aan een troostende arm dan ze al die jaren voor mogelijk had gehouden. Misschien.

Rose wist dat dit geen gesprek ging worden waarbij ze hem kon vertellen wat er was gebeurd. Dat zou trouwens ook veel te vroeg zijn. Het gevoel voor een troostende arm om haar schouder te hebben zakte inmiddels ook al af, waar ze deels opgelucht om was. Ze was blij dat het dat gewoon was geweest en niet een of ander vreemd gevoel dat ze alleen maar kreeg als ze bij hem in de buurt was. Het was dus gewoon de nood geweest om bij iemand te kunnen uithuilen. Tja, in het centrum had ze dat vaak genoeg gedaan, dus misschien begon ze die hulp te missen? Het was ook allemaal niet niets. Ze was echter wel blij dat hij niet doorvroeg en op zijn gebruikelijke manier reageerde. Voor een ander meisje zou het misschien een reden zijn geweest om meer te janken, maar het deed Rose juist stoppen met janken en deed haar leren haar emoties beter bedwingen. Ze keek de jongen van opzij aan en gaf een kort knikje. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze kort op zijn woorden. Ze dwong zichzelf om er geen ‘sorry’ achter te laten volgen, want dat had toch geen zin. Ze veegde haar ogen af en keek even voor zich uit. De hoofdpijn bleef echter aanhouden, maar dat was normaal. Dat had ze vaker na een huilbui. Ze keek hem verrast aan toen ze het laatste gedeelte in haar hoofd herhaalde. Toen kwam er een glimlachje rond haar lippen dat ook aantoonde dat haar huilbui officieel over was. Nou ja, echt een hysterische huilbui was het nu ook weer niet geweest. Het waren enkele tranen geweest. Ze herhaalde de situatie in haar hoofd van daarnet en een glimlachje verscheen opnieuw om haar lippen. Misschien was het redelijk hilarisch geweest en had ze zelf een deel niet meer gehoord. ‘Je was toch niet bang voor hem zeker?’ vroeg ze vervolgens nonchalant dat meer op de Rose leek die hij al de hele tijd gewoon was dan deze Rose. Nee, deze Rose mocht hij nooit meer zien. Ze mocht zich nooit zo meer laten gaan in zijn buurt. Nooit.