Sinners and Saints | &Allison

Hij was te vroeg, maar Raven was in zijn woede harder gaan lopen dan nodig was. Vooralsnog stond de zon al laag tegen de tijd dat hij bij de plek aankwam. De schemering wierp lange schaduwen in de stad, en zorgde ervoor dat het rustig was op straat. Wat goed was, Raven kon op dit moment geen pottenkijkers gebruiken. Hij vond het al een wonder dat hij Seven daar had kunnen laten. Ze was het er niet mee eens geweest, maar hij ging haar niet nog een keer met zoiets als dit in gevaar brengen. Ze was er al veel te veel bij betrokken, maar daar zou na verandering een einde aan komen.
Raven verborg de spanning in zijn handen door deze in zijn zakken te stoppen en hield halt bij de grote toren, die niet te missen was, zelfs voor een blind persoon. Hij voelde geen angst. Heck, hij voelde geen eens zenuwen. Hij stond daar alleen maar, zwijgend, met zijn Lucario aan zijn zijde. Benieuwd of Marcus het bericht had doorgegeven en dat mens zou opdagen.

Zacht gegrom kwam uit de mond van de jonge vrouw. Aan haar zijde wandelde een vrouwelijke Lucario, die haar trainster wat geamuseerd aankeek. ‘Je kan ‘m echt niet hebben?’ klonk er geamuseerd in het hoofd van de vrouw en Allison keek de Lucario aan. “Houd je mond toch,” beet ze de Lucario toe. Het ding lachte even kort - voor zover het lachen kon - en Allison zuchtte. Toen ze het berichtje op haar ding las, hief ze echter haar wenkbrauwen op. Prism Tower…? Ze keek recht voor haar neus. Prism Tower! “Het is hier,” zei ze tegen haar Lucario en deze zuchtte even. ‘En hij neemt hem mee?’ klonk er zacht. Allison knikte een keer. Ja, dat was wel de bedoeling. Ze had Sewaddle expres in de base gelaten en was niet van plan deze terug te geven tot ze Luca in haar handen had.

Ook Allison bleek geen mens van te laat komen te zijn. Luca liet een gegrom uit zijn keel rollen toen hij de eliteleider en haar Lucario in het oog kreeg. Daarmee was Raven gewaarschuwd dat ze waren aangekomen. Hij kwam met een geruisloze beweging los van de muur en stapte op haar af. Zijn uitdrukking vertoonde geen enkele emotie. Zelfs de woede die tot voor kort door zijn grijze ogen flitsten, doofde uit zodat hij zijn kalmte kon bewaren. Niemand schoot er wat mee op als hij nu al naar haar uit viel, dat was de vorige keer niet goed uitgepakt. Hij ging voor haar staan en Luca zette zich beschermend naast hem, niet van plan Allison of Lucy toe te laten hem met een vinger aan te raken. Raven verbak meteen de stilte. "De Sewaddle?" vroeg hij scherp, terwijl hij peilde of ze de rups bij zich had of niet. Dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn geweest, maar hij wilde er op zijn minst achter komen waar ze de Pokémon vast hield. En of het überhaupt nog ongedeerd was.

Allison keek opzij naar Lucy en zag hoe deze haar poten strakker op de grond zette. Ze voelde hoe het humeur van de Lucario compleet om leek te slaan bij het horen van voetstappen die Allison nog lang niet horen kon. Ze onderscheidde de passen, alsof ze zich al weken erop had gefocust, en creëerde vlak voor het tweetal zichtbaar werd een kort bot in haar handen, welke recht op Luca af gegooid werd op het exacte moment dat deze zichtbaar werd voor Allison.
Toen Raven er stond en vroeg om de Sewaddle, schudde Allison geamuseerd haar hoofd. “Je denkt toch niet dat ik stom genoeg ben om hierheen te komen met die Sewaddle? Nee, ik weet hoe sterk Luca is,” sprak ze hoofdschuddend. “Ik wil Luca hebben. Daarna zorg ik dat de Sewaddle terug komt bij je vriendin.” Een grijns sierde haar gelaat. Ze had immers niets aan de Sewaddle.

Luca was zich er wel van bewust dat Lucy moordneigingen kreeg elke keer als ze zijn hoofd zag. De Bone Rush die naar hem gegooid werd kwam dan ook niet onverwacht, toch was ze door haar scherpe gehoor sneller dan hem en wankelde hij een stap naar achter omdat het bot tegen hem op klapte. Hij gromde waarschuwend naar haar, maar ontweek nog altijd haar blik, nog niet in staat geconfronteerd te worden met de emotie van haat en kwetsing. Hij deed niks terug. Raven had nog geen commando gegeven.
Allison maakte al snel duidelijk dat ze de Sewaddle niet bij zich had. Ze wist hoe sterk Luca was. Als het op een gevecht aan zou komen met alleen haar en Lucy zou hij het winnen. Raven had dat heus wel overwogen. In zijn hoofd gingen wel tien manieren rond om Allison het betaald te zetten, maar dat moesten bij gedachten blijven. Bovendien was dit geen spel van brute kracht. Ze had andere manieren om haar doel te bereiken. Hele oneerlijke, vuile manieren.
Raven snoof toen hij haar eis hoorde, duidelijk niet van plan zo snel in te stemmen. "En hoe weet ik dat je je aan die belofte gaat houden?" gromde hij. Hij was haar duidelijk aan het uittesten, wilde eerst al zijn opties weten. Als Allison dacht dat hij Luca zomaar aan haar zou overhandigen, dan had ze het goed mis.

Allison reageerde niet op de actie van Lucy, maar de Pokémon liet het bot verdwijnen zodra deze Luca raakte en haar blik bleef strak op de Lucario gericht staan. Het was bijna alsof hij een beest in haar wakker maakte. Immers was ze normaal vrij kalm, wist ze precies wanneer ze toe moest slaan, maar zodra Luca in haar buurt kwam, verloor ze die kalmte en sloeg ze het liefste zijn schedel in. Het was een minder mooie fantasie.
De vraag van Raven kwam niet onverwacht en Allison lachte. “Omdat die Sewaddle geen waarde heeft,” merkte ze geamuseerd op. “Persoonlijk misschien, ja,” gaf ze met een schouderophaal toe, doelend op Seven. “Maar als ik heb waar ik voor kom, heb ik geen nood meer aan de Sewaddle, of wel?” Een onschuldig glimlachje trok over haar gezicht. Nee, in principe was ze een persoon die zich aan haar woord hield. Zo had ze Lilium ook Leo teruggegeven en had ze echt he-le-maal niets aan een Sewaddle. Kom op, Stitch kon het nog verbranden als die het wilde. Nee, het nam alleen maar ruimte in. Ze had ook liever gehad dat Juno een andere ball had gepakt, maar helaas was dat minder simpel dan het leek.

Hij wist dat ze niet loog. Dat, of ze was zeer goed in leugens vertellen, maar het klonk logisch dat ze geen waarde hechtte aan de Sewaddle. De rups was alleen een middel om te krijgen wat ze wilde. Een effectief middel, want Raven kon het niet laten gebeuren dat ze dat ding wat aandeed. Of Seven. 'Maar als ik heb waar ik voor kom, heb ik geen nood meer aan de Sewaddle, of wel?' Raven vernauwde zijn grijze ogen. "En anders?" vroeg hij toen. Hij kon het antwoord daar zelf ook wel op verzinnen. Maar, opnieuw was het alsof Raven tijd wilde rekken. Er achter komen tot hoeverre Allison in staat was haar dreigementen daadwerkelijk uit te voeren. Hij wist niks van haar, noch over Team Rocket. Hij had het onderschat, want zo langzamerhand begon hij door te krijgen wat voor serieuze zaak het was. Dit persoon, dat voor hem stond, was zeker geen alledaagse wannabe crimineel, wanhopig op zoek naar waardering van de verkeerde personen en hiervoor het leven van anderen zuur maakte. Dit was iemand met een strevend doel voor ogen, en ze had Luca hierbij nodig. Raven moest er nog achter komen wat het was dat ze wilde bereiken, maar hij wist ook wel dat het niet veel goeds betekende. Niet voor hem. En niet voor Luca. "Waarom ben je zo geïnteresseerd in mijn Lucario?"

En anders. Allison hief haar wenkbrauwen op. “Anders spijker ik het hoofd van de Sewaddle vast aan een snijplank en hang ik het aan mijn muur als troffee.” En dit was nog iets wat ze meende ook. Een Sewaddle-kopje in haar kantoor zou misschien nog niet zo slecht zijn ook. “Daarna zorg ik ervoor dat je vriendinnetje zelf in mijn kantoor eindigt. Laten we dan maar niet spreken over in welke staat ze dan zal verkeren.” Het onschuldige glimlachje sierde haar gezicht weer. Ze meende elk woord dat ze sprak.
Toen Raven vroeg waarom ze zo geïnteresseerd was in zijn Lucario. “Ooit was je Lucario van ons, Raven.” Ze wees naar Lucy, welke gefrustreerd naast haar stond. “Het experiment is gestaakt, maar ik wil kijken wat deze twee anders maakt dan alle anderen. En, hoe meer vergelijkmateriaal… Hoe beter, is het niet?”

Raven werd misselijk toen hij naar de woorden van Allison luisterde. Niet om de gedachte aan het Sewaddle koppie aan de muur, maar het feit dat ze het nog echt zou doen ook. Dit waren geen loze dreigementen. De Sewaddle ging dood als hij niet meewerkte, en Seven was hierna aan de beurt. Het had geen nut om te zeggen dat ze niet zijn vriendin was. Allison had door dat het wat met hem deed, vriendin of niet. Het was een veel te lage actie, dreigen met andermans leven om je zin te krijgen, maar het werkte. Hij kon onmogelijk toestaan dat Seven iets overkwam doordat hij niet mee zou werken. Raven kneep zo hard met zijn handen dat hij zijn eigen nagels in zijn huid voelde prikken. Nog nooit had hij zo'n intense haat naar iemand gevoeld. "Dat waag je niet," gromde hij dreigend. Ja, hij kon ook dreigen. Het enige probleem was dat hij machteloos stond en daar was hij zich maar al te goed bewust van.. Wat wilde hij nou maken. Hij had alleen Luca. Zij had een hele criminele organisatie achter haar staan. "Luca is geen experiment." Wat ze ook zei, de Lucario was geen testobject.

Ze begon haar geduld te verliezen. En als Allison haar geduld begon te verliezen was dat slecht voor de Sewaddle. Ze haalde haar Holo Caster tevoorschijn en al snel voelde Raven de druk dat ze ieder moment kon bellen om opdracht te geven de rups te vermoorden. Luca zette grommend een stap naar voren. Raven drukte zijn nagels nog dieper in zijn huid en klemde zijn kaken op elkaar om zichzelf in bedwang te houden. Om Luca niet opdracht te geven haar kleine, fragiele lichaam te breken. Dat zou niets oplossen, en daar kregen ze al zeker niet de Sewaddle mee terug. Raven haatte het. Hij haatte de macht die ze op dit moment over hem had. Het was niet zijn Sewaddle. Het was niet zijn leven waar ze mee dreigde. Als dat zo was was dit allemaal zo veel makkelijker geweest.
"Goed," zei hij resoluut. "Je krijgt Luca." Luca keek met een ruk om, voor een moment overspoeld door verbazing. "Meester?!" Raven negeerde het protest, niet in staat zijn aandacht op de Lucario te zetten. Hij kon zelf bijna niet geloven wat hij deed en wij wist niet zeker of hij dan nog in staat was dit door te zetten. De jongen deed een stap naar voren, om zich nog één keer voor Luca te zetten zodat Allison nog niet het idee kreeg dat ze hem zo kon meenemen. Zijn lege blik hield hij strak op haar gericht. "Op één voorwaarde," dreigde hij toen ijzig. "Anders gaat de deal niet door."

Goed. Ze kreeg Luca. De vrouw lachte even kort en keek de man met een veel te geamuseerde blik aan. Ze had weer eens gewonnen. Toen hij echter over de voorwaarde begon, sloeg ze haar armen over elkaar heen. “Laat maar horen,” sprak ze kalm. “Zolang je maar weet dat als je me dwars zit en die Sewaddle is terug, ik zo mijn manieren heb om haar te pakken.” Dat dreigement stond. En Raven wist als geen ander dat ze het meende. “Dus, vertel me. Wat is je voorwaarde?” Een scheve grijns trok over haar gezicht terwijl ze wachtte op een antwoord.

Raven wist dat hij niet in de positie was om eisen te stellen, maar hoopte dat Allison nieuwsgierig genoeg was om naar zijn voorwaarde te luisteren. En dat was ze. Hij trok zijn kin iets op, zijn lippen altijd nog in een strakke lijn getrokken om geen één emotie van zijn gezicht af te laten komen. Ook al trilde zijn handen van woede, maar dat bracht extra overtuiging in zijn woorden. "Luca luistert naar niemand anders dan mij. Je kunt hem alleen meenemen, maar dat zal een eeuwig gevecht worden," vertelde hij, terwijl hij de wanhopige gedachte van Luca waar hij wel niet mee bezig was zachtjes hoorde nagalmen in zijn hoofd. De Lucario stapte naar voren, maar Raven pakte zijn poot beet om hem tegen te houden. Nog altijd stonden zijn grijze ogen doordringend op Allison gericht. "Neem mij ook op in je organisatie. Zolang er geen experimenten op hem gedaan worden, zal ik hem laten gehoorzamen." Hij zweeg even om haar reactie hierop te observeren, waarna hij weer sprak op dezelfde, ijzige toon, die alle twijfel absoluut uitsloot. "Het is mij èn Luca, of niets." Dat was de voorwaarde."Meester, nee!" siste Luca geschrokken. Opnieuw trok Raven zich niets aan van zijn protest. Dit was de enige optie. Op deze manier, werd niemand iets aangedaan.

De woorden van Raven klonken logisch. Daarbij was Luca nog sterk ook, maar Raven wist niet hoe ze om gingen met de Pokémon beneden. Ze werden vastgeketend en er werd gezorgd dat hun aanvallen geen schade deden. Maar, Allison besloot dit voor zich te houden. Ze had meer aan een Pokémon die meewerkte dan aan één die dat niet deed. De volgende woorden van Raven deden haar grijnzen. Hem opnemen in haar organisatie? Hem én Luca? Haar blik schoot naar de Lucario en ze keek naar Lucy, wie haar grommend aankeek, alsof deze haar zei het niet te doen. “Prima,” zei Allison enkel. “Luca en jij zullen opgenomen worden in de groep, mits je een simpele test volbrengt. Een test om… te laten zien dat je nuttig zal zijn. Volbreng deze test en ik zorg ervoor dat je de Sewaddle terug mag brengen naar zijn rechtmatige eigenaar.” Ze keek even naar Lucy en keek vervolgens weer naar Raven.
“Lilium Florbelle, een vriendin van je meen ik. Een tijdje terug heeft mijn elite ervoor gezorgd dat zij een probleem vormt voor Team Rocket, omdat ze een zekere… Laten we zeggen beschermengel heeft. Aiden Stark, zal je ook wel bekend in de oren klinken,” vertelde ze rustig. “Maak haar duidelijk dat als ze zich nog één keer met onze zaken bemoeit, ze eindigt als haar ouders. Luca blijft hier, je neemt Lucy mee. Immers willen we niet dat je al herkend wordt,” zei ze met een glimlachje, haar wenkbrauwen heffend. “Wat denk je?”

Hij wachtte zwijgend tot Allison antwoord zou geven. Er kwam nu toch wel een zekere spanning in zijn lichaam opzetten, omdat hij niet wist of ze akkoord zou gaan met zijn voorstel of niet. Zo ja, betekende dit dat zijn leven er vanaf dit moment heel anders uit ging zien. Dat wist hij ook wel. Maar, hij had niet veel meer te verliezen en dat maakte de beslissing makkelijker. Als ze niet akkoord ging.. Dan wist hij nog niet hoe lelijk dit ging aflopen. Ze kreeg Luca niet zomaar mee. Niet zonder hem. 'Prima.' Raven was bijna verbaasd dat het er zo makkelijk uit kwam, alsof Allison al die tijd al had geweten dat hij met dit voorstel zou komen. Was het niet dat hij wist dat er nog meer zou komen. Een test. Een test om te bewijzen dat hij nuttig was en zich aan zijn woord hield. Raven knikte enkel kort en liet zijn schouders hangen. Wat het ook was, het maakte nu toch niet veel meer uit.
Toch vormde er zich een knoop in zijn maag toen hij de namen van Lilium en Aiden hoorde vallen. Nog zo'n vuile truc. Het was alsof iedereen die hij in zijn leven had gelaten, daar nu het slachtoffer van werd. Was het niet altijd al zo geweest? Raven wilde meteen tegenspreken, maar de gespannen poot in zijn hand herinnerde hem eraan dat dat niet meer kon. Hij verbeet zich en wende toen met een norse blik zijn gezicht van haar af. "Moet ik het meisje wat aan doen?" vroeg hij bitter. Hij wist niet of hij dat kon. Maar, veel keus had hij niet.