Explore the city. [&EZEKIEL DEIMOS] [FINISHED]

Er waren twee dagen voorbij gegaan sinds Rose deze stad had ontdekt en ze had het gevoel dat ze de helft nog niet eens gezien had. Er waren zo veel cafeetjes, restaurants en winkeltjes dat het haar minstens een paar uur kostte voordat ze wist waar zich alles bevond. Zo was ze ook een winkel tegengekomen waar ze de evolutiestenen verkochten. Ze was een bloemenzaak tegengekomen en ook een zaak waar kleren verkochten. Ze had echter nog niets gekocht, maar misschien zou ze dat binnenkort wel doen. Het was een koude dag, dus ze had een strakke jeans, een topje en een vestje erover aan. Uiteraard had ze ook een warme jas aan, een zwarte met een diagonale rits. En natuurlijk ook nog een lekker dikke sjaal. Jep, ze was goed ingepakt tegen de ijskoude februari-wind. Ze liet haar blik door de stad glijden en besloot om wat op te gaan warmen in een café. Echter, toen ze verder wilde lopen, knalde ze tegen iemand op. Jeetje. Ze moest hier geen gewoonte van gaan maken. Struikelen, tegen mensen botsen en in de problemen raken waren tot nu toe haar gewoontes geworden als ze iemand ontmoette. Zo was ze laatst ook tegen een jongen gebotst en had ze water over hem gemorst. ‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich gauw voordat ze weer de wind van voren zou krijgen. ‘Het ging per ongeluk. Ik had je niet gezien.’ Haar ravenzwarte haren wapperen met de wind mee terwijl ze naar het figuur voor zich keek, afwachtend op wat voor respons ze zou krijgen. Hopelijk geen slechte.

Wel, iemand was hier met het verkeerde been uit bed gestapt en zij was het niet. Met een nijdig opgetrokken wenkbrauw – dat meestal gevaar aankondigde – keek ze jongen haast ongelovig aan. Jeetje, deed ze iets per ongeluk, werd ze gelijk afgesnauwd. Maar dat liet ze niet zomaar over zich heenkomen. ‘Ho, man, die is een beetje normaal, ja?’ snauwde Rose terug. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en nam de jongen in zich op. Donker haar, lang figuur en zo te zien ook gespierd. Ach, ze wist waar ze moest mikken als het op een gevecht zou uitdraaien. ‘Als je geen jongen was geweest, zou ik denken dat je je maandelijkse periode had,’ deed ze er nog een schepje bovenop. Tja, Rose had zichzelf in dat centrum geleerd dat ze zich door niets of niemand meer liet doen. Ze was niet meer dat bange meisje van vroeger. Men kon haar niet zomaar uitschelden, afsnauwen, slaan of ongewild aanraken als ze dat niet wilde. Ze trok haar wenkbrauw nu eerder arrogant naar hem op. Ze kon best aardig zijn en vrienden maken, maar ze zag niet in waarom ze aardig moest zijn tegen deze gozer. ‘Ik ben tegen je opgelopen, so what? Is dat meteen het einde van de wereld? Jeetje, wat ben je toch lichtgeraakt, zeg.’ Oké, hier had ze haar serenade wel mee beëindigd. Ze hield haar mond voor de rest en kreeg nu een neutrale uitdrukking. Waarschijnlijk zou ze nu de wind van voren gaan krijgen, maar die kon ze net zo goed weer teruggeven.

Rose werd een beetje verveeld toen de jongen het schijnbaar wel amusant vond allemaal. Oh, volgens mij had ze al wel door hoe dit typje in elkaar zat. Ze besloot echter om geen kik te geven en luisterde naar wat hij te zeggen had. Een kort, hoog lachje verliet haar lippen toen haar verteld werd dat zij hier stond te flippen. Natuurlijk. En zij was ook echt diegene die dramatisch had staan doen omdat ze tegen elkaar gebotst waren. Alsjeblieft, zeg. ‘Ik weet niet of je soms een zielige tuthola had verwacht dat gewoon overal op zou knikken en zich op haar blote knietjes bij je zou blijven verontschuldigen, maar dat ben ik dus niet. Men heeft mij geleerd om van me af te bijten als dat noodzakelijk is. Geloof me, ik heb mijn redenen.’ Haar gezicht verraadde niks, maar haar stem werd zachter. Een heel klein beetje maar, misschien had hij het zelfs niet eens opgemerkt. Ze dacht aan de schorpioen die ze op haar schouder had laten tatoeëren. Die stond daar niet voor niks. Ze keek hem weer aan. ‘En excuse me, maar ik zit tenminste niet dramatisch te doen omdat iemand tegen me botst. Zoiets kan namelijk overal gebeuren.’ Haar stem had inmiddels wat volume teruggenomen en al iets kalmer keek ze de jongen aan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en liet haar blauwe ogen even door de straat glijden waar ze stonden. Het was inmiddels al een beetje stiller geworden, hoewel er nog wel mensen door de straat liepen. Ze keurden hun echter geen blik waardig, leken allemaal gehaast te zijn. Net als deze jongen hier recht voor haar. Waarom zou je in godsnaam zou tegen iemand uitschieten die per ongeluk tegen je botste? Dat wilde zij wel eens weten. ‘Waarom trouwens zo boos? Heb je haast of zo?’ Haar stem werd neutraal en haar gezichtsexpressie verraadde niks. Het rood van haar wangen – ze nam aan dat die rood waren geworden omdat ze zo driftig was geworden – nam af en haar hartslag ging weer wat rustiger. Nu ze niet meer zo hoefde te roepen, voelde ze zich ook wat meer op haar gemak, ook al kon ze haar volume weer omhoog draaien als dat nodig was.

OOC: Wat zijn ze toch lief tegen elkaar c:

Ook al wilde ze net doen alsof het haar allemaal niks kon schelen wat hij zei, zijn woorden sneden door haar ziel heen. Ze hakten een deeltje weg van haar hart en lieten haar de beelden weer herinneren van haarzelf. Zij, gebroken, zittend in een stoel terwijl mensen haar comfort probeerden te geven. Hij had gelijk. Hij had verdorie gelijk. Maar ze zou niet toegeven. Ze hield haar blik daarom ook zo neutraal mogelijk. Al wat ze niet wilde doen was nu in huilen uitbarsten, want dan zou hij zijn zin krijgen. Ze had al een hele tijd niet meer gehuild en dat wilde ze ook zo laten. Haar vader had haar kapot proberen te maken, maar dat was hem niet gelukt. En ja, ze had steun nodig gehad om er weer bovenop te komen, maar het maakte haar wie ze nu was: een vriendelijk en behulpzaam persoon die van zich af kon bijten als dat nodig was. Dat was beter dan het emotieloze persoon die ze was vlak nadat hét gebeurd was. ‘Nou, mooi toch? Graag gedaan,’ zei ze al even sarcastisch. Hèhè, eindelijk iets waardoor ze haar zinnen weer op iets anders kon zetten. Ze ging zich echt niks aantrekken van zijn woorden. Wat maakte het nou uit dat hij daarnet gelijk had? Juist, helemaal niks. Toch sprak een stemmetje in haar hoofd dat het haar meer deed dan ze wilde toegeven. Ze keek naar de Poké Ball die hij in zijn vingers liet rollen. ‘Wat?’ vroeg ze sarcastisch. ‘Ga je dat ding tegen mijn hoofd gooien in de hoop dat ik mijn kop houd?’ Ze grinnikte even. Het maakte haar echter wel nieuwsgierig naar wat voor Pokémon hij had. Als ze mocht gokken, had hij vast zo’n grote, stoere Pokémon. Niet dat ze hem stoer vond. Absoluut niet. Het leek hem gewoon niet het type voor een schattige Teddiursa. ‘Nou, als je trouwens alle tijd van de wereld hebt, vind je het ook niet erg als ik me voorstel,’ zei ze doodleuk. ‘De naam is Rose. Rose Aberdeen.’ En dat hij zich die naam maar goed zou blijven herinneren. Ze moest eerlijk toegeven dat haar interesse naar hem wel was gewekt, ook al was hij best hard met woorden. Maar goed, zij moest niet zo klagen, want zij kon daar ook wel ver in gaan. Maar dat hij het zo dicht bij het juiste einde had gehad, maakte het gewoon griezelig. Wat als hij erachter zou komen wat er met haar gebeurd was…? Nee, dat kon gewoon niet. Nooit.

OOC: Ja, ze vindt 'm echt 'n schatje hoor c:

Rose negeerde zijn opmerking. Ze was het ondertussen al wel gewend geraakt dat hij op zo’n vriendelijke manier – kuch kuch – kon reageren, dus het negeren was misschien wel het beste. Zijn gooibeweging bracht haar echter wel van haar stuk. Hij liet de Poké Ball ook echt los. Maar in plaats van dat ze een Poké Ball voor haar neus zag, zag ze een fles wijn. Een fles wijn. Gevaar, dat op een hoge snelheid bij haar kon zijn. Dat kapot kon spatten en haar verwondingen toe zou brengen. En dus reageerde Rose instinctief door naar achteren te springen. Bukken was niet van de orde, want het ding viel recht naar beneden en klapte daarna open, zoals een Poké Ball dat hoorde te doen. De vage lijnen van het woedende rood lopende gezicht van haar vader nam af en maakte plaats voor het gezicht van de jongen. Wauw. Het was een hele tijd geleden sinds ze de handeling van iemand anders verwart had voor die van haar vader. Ze probeerde zich af te leiden door naar de Pokémon te kijken, maar haar hart klopte in haar keel. Ze wilde hem uitschelden, wilde kwaad op hem worden, maar dat had geen zin. Dan had hij extra reden om haar meer te treiteren, dus negeerde Rose de adrenaline die zich door haar lichaam pompte en besefte nu pas wat voor Pokémon er voor haar stond. Een… Buneary? Haar angst en verontwaardiging maakte meteen plaats voor een grappig gevoel. Ze had zin om in lachen uit te barsten, want de Pokémon paste totaal niet bij haar. Oké, nu was het haar beurt. Met een snelle beweging haalde ze Zippo’s Poké Ball tevoorschijn, waarna ze deze recht naar voren smeet. De Poké Ball klapte open en de Charmeleon kwam tevoorschijn. ‘Ik had eerlijk gezegd die Pokémon niet bij je… verwacht.’ Ze hield haar gezicht in de plooi terwijl ze naar het vrolijke beest keek vergeleken de norse uitdrukking van zijn trainer. ‘Ik dacht dat je… iets groters ging hebben. Ik weet niet, een Gyarados of zo. Maar dit is ook in orde, denk ik.’ Ze hield haar gezicht nog altijd zo neutraal mogelijk en keek naar het beest. Sorry, maar de vergelijking maken met zijn trainer was gewoon te grappig. Zippo trok zijn wenkbrauw ook op en keek een tikkeltje spottend en minachtend naar de Buneary.

Rose trok enkel haar wenkbrauwen kort op, maar besloot om niet te reageren. Zo te zien was hij erg lichtgeraakt als het over zijn Pokémon ging. ‘Eh..’ wilde Rose hem waarschuwen, maar ze was te laat. Hij had al op Zippo’s neus gepookt en daar was de fire-Pokémon niet blij mee. Hij deed een uitval naar voren, maar miste omdat de jongen overeind sprong. Jammer was het eerste wat Rose dacht. Ze hield haar gezicht in de plooi omwille van haar eigen gedachten en luisterde naar de beschuldiging. Ze haalde haar schouders op. Ook Zippo haalde zijn schouders op. ‘Dat is een Charmeleon,’ besloot ze om zijn vraag te beantwoorden. ‘Hij is een starter uit de Kanto-regio, een fire-type. Ze zijn erg trots op hun uiterlijk, dus ik zou hem maar niet te veel beledigen.’ Ze keek vervolgens naar de Buneary. Wat was het toch ook een schattig ding. Rose ging op haar hurken zitten en wenkte het beest. ‘Niet op hem letten, hoor,’ grinnikte Rose naar de bruine Pokémon. ‘Je bent schattig.’ Ze keek toen naar de jongen. ‘Neem het hem alsjeblieft niet te veel kwalijk,’ zei ze, waarna ze haar blauwe ogen naar haar Pokémon liet glijden. ‘Hij heeft een lastige jeugd gehad waardoor hij het moeilijk heeft met mensen en Pokémon te vertrouwen.’ Ze was blij dat ze het op Zippo kon afschuiven. Hij zou namelijk nooit vermoeden dat het door haar verleden was dat Zippo het moeilijk had. Hij kon nooit raden wat Zippo had gezien en waarom hij zo tegenover anderen reageerde en dat was een goed ding. Als de jongen zou weten wat Rose was overkomen, zou hij verafschuwd van haar zijn, het misschien zelfs rondvertellen en dan zou iedereen weten wie Jack Aberdeen was. Eigenlijk had ze de achternaam van haar moeder moeten gebruiken, maar haar moeder had haar op jonge leeftijd in de steek gelaten en was de oorzaak geweest dat haar vader doorgedraaid was. Maar ze had schrik dat als haar vader ooit op het nieuws zou verschijnen of op de radio, dat de mensen die ze had ontmoet haar achternaam zouden koppelen aan de zijne. En dat was iets wat nooit mocht gebeuren. Ze wendde haar blik af en keek naar Buneary, waarna ze haar hand voorzichtig uitstrekte. Zippo deed een paar stappen naar achteren, sloeg zijn armen over elkaar heen en keek koppig de andere kant op.

Rose keek hoe het arme ding naar achteren holde, naar haar trainer. Ze trok haar wenkbrauw op toen deze de stof van zijn broek ruw uit haar pootjes trok. Wat was hij voor een achterlijke, ongemanierde trainer? Het was best zielig om te zien. De Pokémon was enkel bang en zocht veiligheid bij hem, was dat dan zo erg? Haar blik schoot fel omhoog toen hij zijn woorden uitsprak. ‘Houd je bek,’ viel ze fel uit. ‘Jij weet niet waar hij doorheen is gegaan.’ Haar handen waren tot vuisten gebald. Een klein vlammetje ontsnapte uit Zippo’s bek. De ogen van de Pokémon schitterden van woede. Hij had zin om de man te flamberen en zou niet twijfelen als hij Rose boos zou blijven maken. Rose beet op haar onderlip en keek naar de grond, waarna ze naar zijn volgende vraag luisterde. Ze trok haar wenkbrauw op. Waar kwam die vraag weer vandaan? Misschien dacht hij dat ze van Kanto was omdat ze Zippo had. ‘Ik heb die Pokémon gekregen uit een ei toen ik nog jong was,’ antwoordde ze bot op zijn vraag. ‘Ik ben in Kalos geboren.’ Meer hoefde hij niet te weten. Hij hoefde niet te weten van wie ze dat ei had gekregen. Hij hoefde verder ook niks over Zippo’s verleden te weten en al zeker niet over die van haar. Maar de manier waarop hij over Zippo sprak stond haar niet aan. De manier waarop hij zijn minachting uitte was iets wat niet paste bij wat Zippo had meegemaakt. Zippo had echt een moeilijke tijd achter de rug gehad en als deze domkop dat niet wilde begrijpen was dat voor haar geen probleem, maar hij mocht zijn misselijke opmerkingen voor zich houden. Ze keek hem aan. ‘Waarom behandel je je Pokémon zo?’ vroeg ze vervolgens met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Ze zocht enkel veiligheid bij je en jij trekt je broek los. Maar dat laat uiteraard weer blijken wat voor een perfecte trainer je wel niet bent.’ Dat laatste sprak ze sarcastisch uit. Ze gaf ondertussen Zippo een kort klopje op zijn kop en de Pokémon leek enigszins wat te kalmeren.

Rose trok haar wenkbrauwen op. Arceus, die jongen had toch altijd zijn antwoord klaar, hè? Maar goed, daar moest ze niet te veel van zeggen, want dat had zij ook. Haar blik gleed naar de Buneary die positief reageerde op de jongen. Het was de eerste keer dat ze hem affectie had zien tonen naar de Pokémon. Misschien was hij gewoon zo’n gast die pas affectie naar zijn Pokémon toonde als hij helemaal alleen was met hun. Ze kon er niks aan doen, maar er speelde toch een licht glimlachje om haar lippen toen ze zag dat de Pokémon vrolijk op hem reageerde. Deze verdween echter meteen weer. ‘Geen trainer dus,’ herhaalde ze. ‘Wat ben je dan wel?’ Ze keek hem vragend aan. ‘En heb je nog andere Pokémon dan die Buneary?’ En zo ja, welke? Maar die vraag zou ze maar niet stellen. Ze wilde niet té geïnteresseerd overkomen – want dat verdiende hij niet echt – en bovendien leek hij niet echt het type dat graag vragen beantwoordde. Wat misschien juist een reden zou zijn om nog meer vragen te stellen, maar ze besloot dat ze het maar bij deze vragen hield. Ze haalde ondertussen de Poké Ball van Zippo tevoorschijn en keerde hem terug. De Pokémon was toch aan het stomen van woede en het had niet veel zin om een woedende Zippo in haar buurt te houden. Bovendien zou Zippo de jongen misschien wel eens écht flamberen. Zou ze dat erg vinden? Daar hoefde ze eigenlijk niet eens over na te denken. Want nee, ze zou het niet erg vinden.