Explore the city. [&EZEKIEL DEIMOS] [FINISHED]

Oh, wat was hij toch weer eens lief. Dingen op een normale manier zeggen kon hij ook niet bepaald. Nou ja, Rose ergerde zichzelf er maar niet te veel aan. Ze had hem immers zelf gevraagd, dus dan moest ze ook wel tegen zijn persoonlijkheid kunnen. Ze volgde hem kalm naar het tafeltje dat hij had uitgekozen en ging tegenover hem zitten. Ze deed haar jas kalm uit en keek om zich heen. Zo te zien zag het café er wel uit als een gezellig cafeetje. Geen vervelende jongens of meisjes die de sfeer hier kwamen verpesten of vervelend tegen haar wilden gaan doen. Ze had Lumiose City dan misschien nog niet helemaal verkend, maar ze had de donkere steegjes van de stad waar ruige types zouden zitten wel al opgemerkt. Niet dat ze ooit bang voor hun zou zijn. Nee, haar verleden had haar wel geleerd dat ze niet bang moest zijn. Haar blik gleed naar hem en ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan toen hij zijn uitleg deed, waarna ze in de lach schoot. Aangezien ze altijd grinnikte of kort glimlachte, was dit een hele verandering. Rose had zichzelf al niet meer horen lachen sinds een paar weken geleden. ‘Klinkt inderdaad heel leuk,’ zei ze vervolgens grijnzend. Hun bestellingen duurden niet al te lang en Rose keek tevreden naar haar broodje. Ze begon te eten en zuchtte opgelucht toen ze de eerste hap had doorgeslikt. Jeetje, hier had ze nu eens echt zin in gehad. Ze wist echter niet wat ze van het gezelschap moest vinden. Hij was op sommige momenten best wel bot tegen haar, maar nu ze daar gewend aan begon te raken viel het wel mee. Bovendien leek hij ook wel gevoel voor humor te noemen, hoewel dat van daarnet waarschijnlijk niet eens lacherig bedoeld was, maar oké. ‘Ik denk dat ik je niet hoef uit te leggen wat wij trainers allemaal doen,’ zei ze tegen hem. Ze was echter wel benieuwd of het hem zou lukken om een fokkerij op te richten. Misschien dat ze eens een keertje langsging. Misschien. Ze nam nog een hap van haar brood. ‘Ik zou trouwens als ik jou was hier geen fokkerij oprichten. Veel te druk, veel te veel concurrentie.’ En dan had ze het niet per se over andere fokkerijen, maar meer over de duizenden dingen die je hier kon vinden. Een kleine fokkerij – want hij zou klein moeten beginnen, nam ze aan – ging immers zo verloren tussen al die restaurants, hotels en cafeetjes hier.

Een lachje verscheen om haar lippen toen ze zijn uitleg in haar hoofd herhaalde van hoe een Pokémon trainer eruitzag. Ja, echt bijna goed. ‘Eigenlijk slapen we niet altijd in tenten of in slaapzakken,’ corrigeerde ze hem. ‘Als ik een stad vind, probeer ik een kamer te bemachtigen in het Pokémon Center. Meestal lukt dat wel omdat ze niemand met deze kou buiten willen laten slapen.’ Hij had nog geen opmerking gemaakt over het eten, dus ze nam aan dat hij het wel lekker vond. Zij vond haar broodje in elk geval verrukkelijk. Hier zou ze zeker nog eens terug willen komen. Niet alleen omdat het een goedkoop cafeetje was en het eten dat goed was, maar ook omdat het een gezellige, warme sfeer uitstraalde en dat volgens Rose toch wel het belangrijkste kenmerk van een café was. Ze draaide haar hoofd toen ze zijn idee uitlegde. ‘Hmm…’ zei ze en ze richtte haar blik nadenkend op haar broodje. Ze wist echt niet of Lumiose City wel zo’n handige stad was om een fokkerij op te richten. Ze was benieuwd of hij wel een vrij pand kon vinden om zijn fokkerij op te richten. En dan had je natuurlijk nog de concurrentie. Dacht hij nou werkelijk dat zijn fokkerij zo makkelijk ging opvallen? ‘Dan moet je wel flyers maken, een website oprichten en uiteraard beginnen met een naam uit te zoeken voor je fokkerij,’ sprak ze, waarna ze weer een hap nam van haar broodje. ‘Heb je daar al een idee van? Van een naam voor je fokkerij?’ Ze keek hem vragend aan en liet ondertussen haar blik kalm door het café glijden. Er waren een paar nieuwe mensen aangekomen. Een paar luidruchtige mensen. Gelukkig gingen ze ergens achteraan in het café zitten. Vervelende mensen belemmerden – naar Rose’ gevoel – toch echt wel de sfeer en de zin om lekker te eten. Maar dat was haar opinie. Voor de rest, op de luidruchtige nieuwkomers na, was het café vrij rustig en genietend zakte Rose een beetje onderuit.

Rose rolde kort haar ogen op zijn opmerking over het Pokémon Center, maar een licht glimlachje sierde haar lippen toch even. Nu ze aan hem begon te wennen, begon ze sommige dingen van hem redelijk grappig te vinden. Terwijl hij zijn verhaal deed at zij van haar broodje en luisterde ondertussen naar wat hij allemaal wist en wilde gaan doen. Ze was redelijk verbaasd dat hij er zo veel over wist en dat hij zo zijn best wilde gaan doen voor die fokkerij. Dan moest dat zusje wel heel veel voor hem betekenen. En ze had eigenlijk ook nooit verwacht dat hij een idee van haar goed zou vinden en dat dan ook nog tegen haar zou zeggen, maar schijnbaar waren de wonderen de wereld nog niet uit. ‘Een klein vijvertje voor de water-Pokémon, veel gras voor de gras-Pokémon en gewoon een flink stuk natuur zodat ze zich tenminste niet zo opgesloten voelen.’ Ze keek hem even aan. ‘Weet je,’ begon ze twijfelend, niet zeker wetend of ze dit wel tegen hem moest zeggen omdat ze waarschijnlijk toch een snauw of een paar spottende woorden zou kunnen verwachten. ‘Ik denk dat het wel goedkomt met je.’ Zo, het was eruit. Ze glimlachte kort, waarna ze weer een hap nam van haar broodje. Haar broodje was inmiddels op de helft al op en dat vond ze best wel jammer. Ze ging echter geen nieuwe bestellen. Ze moest geld sparen. Gelukkig kon ze al gratis verblijven in het Pokémon Center, maar eten kostte haar toch echt wel geld. ‘En over die naam moet je gewoon wat meer nadenken. Er schiet je vast wel iets te binnen. Misschien kun je een naam nemen die gerelateerd is aan je zusje of zo,’ zei ze schouderophalend, waarna ze haar blik weer door het café liet glijden. Het café begon nu al wel een beetje vol te stromen, maar het was niet erg omdat ze hem nog steeds goed kon verstaan en de meeste luidruchtige mensen toch een plekje achteraan kozen om te gaan zitten.

Rose besloot om niet te veel op het gelach te letten, hoewel haar kaken wel een beetje rood kleurden. Het was gewoon niet leuk om in een druk café uitgelachen te worden, hoewel ze het half en half van hem had kunnen verwachten. Ze deed echter net alsof het haar niks deed en nam een hap van haar brood, waarna ze hem aankeek. Ze luisterde naar zijn woorden over de naam van de fokkerij. Dit gaf haar weer een iets relaxte houding en tevreden keek ze om zich heen. Haar blik bleef hangen op de luidruchtige klanten en haar ogen knepen zich samen toen één van die klanten naar haar keek en een knipoog naar haar zond. Ze rolde met haar ogen en richtte zich weer op de jongen voor haar. Nee, in zo’n gasten had ze nu echt even geen zin. En als hij dat nog één keer zou doen dan stond ze zo meteen aan zijn tafeltje en had hij een probleem. Ze had echter ook wel gezien dat zij niet de enige was die zich irriteerde aan die luidruchtige klanten. Ze had de jongen voor haar ook al een blik op ze zien werpen. Een lichte grijns verscheen om haar lippen toen ze zijn vraag hoorde, maar ze vermande zich. ‘Nee, die bel je niet op,’ zei ze. ‘Je mag eigenlijk gewoon elk moment naar binnen stappen en zeggen dat je een gevecht wilt. Als de gym open is, zal je meestal wel een gevecht kunnen krijgen. En als de gym gesloten is… wel, logisch dat je dan later moet terugkomen.’ Ze at de laatste restjes van haar broodje. Het was haar opgevallen dat hij zijn best deed om interesse in haar te tonen en dat was iets wat ze wel kon waarderen. Hij had dan toch zijn goede kanten, hoe onmogelijk dat dan ook leek te zijn. Haar ijsblauwe ogen keken langs de jongen naar het groepje luidruchtige klanten. Deze keer werd er geen blik op haar geworpen en tevreden liet ze haar ogen weer afdwalen naar de jongen voor haar. ‘Je moet in totaal acht gyms verslaan,’ legde ze voor de rest nog uit. ‘Hoe meer gyms je verslaat, hoe hoger het niveau wordt van de Pokémon van de volgende gym. En dat is het wel zo’n beetje.’

OOC: Laatste post. Ik ga dadelijk slapen. Ik zal morgen (straks xD) weer reageren! (:

Zoals wel vaker bleef vandaag kon de jongen er weer een heel goede samenvatting van maken. Een lichte glimlach verscheen om haar lippen. ‘Niet helemaal,’ zei ze uiteindelijk. ‘Want ik breng mijn eigen Pokémon natuurlijk ook groot. Alleen de Pokémon van de gym niet.’ Ze glimlachte en zag dat hij nu pas weer begon te eten. Ach, zo erg vond ze dat niet. Misschien was zij gewoon een heel snelle eter. Bovendien, nu ze hem beter begon te leren kennen – als ze dat al kon zeggen na minstens een uur met hem te hebben gespendeerd – viel hij echt wel mee. Ze liet haar blik weer door het café gaan en richtte haar blik weer op de zijne toen hij iets vroeg. Deze vraag vond ze iets minder grappig dan de vorige vraag toen hij vroeg of ze de gyms moesten opbellen om een afspraak te maken. Ze vond het eigenlijk nog wel logisch klinken dat hij dit dacht. ‘Nee, als je klaar bent en je hebt alle acht gyms verslagen, dan moet je geloof ik naar een plaats dat de Kalos league heet. Het fijne weet ik er ook niet van, maar daar zou ook de kampioen van Kalos zitten en zo. Zou een heel groot gebouw zijn.’ Ze fronste even. Dat moest ze eigenlijk wel eens uitzoeken, want dat was een vrije interessante vraag. ‘En als je die hebt verslagen… ben je geloof ik wel klaar.’ Ze had deze informatie vooral overgenomen van mensen die ze er over had horen praten. Maar ja, niet alles dat ze zomaar ergens hoorde kon waar zijn, natuurlijk. Ze keek hem even aan en vond dat het tijd werd dat zij ook wat meer interesse in hem ging tonen, hoewel ze het daarnet wel uitgebreid over breeden hadden gehad. ‘Als je iets hebt gevonden en het loopt allemaal lekker, kun je het misschien aan je zusje laten zien. Die Holo Casters zijn tegenwoordig zo handig,’ zei ze, waarna ze hem aankeek. Ze besefte nu pas dat ze zijn naam eigenlijk nog steeds niet wist en volgens haar was hij ook niet van plan om dat haar ooit te geven. Nou ja, misschien kwam ze er ooit wel achter. Ooit.

Bij die laatste zin kreeg ik echt effe ’n sad gevoel :c

Een verbaasde wenkbrauw werd opgetrokken bij Rose toen ze merkte dat de jongen nog nooit van een Holo Caster had gehoord. Ze had verwacht dat de meesten hier in Kalos er wel eentje zouden hebben en hij dus ook, maar dat scheen dus niet het geval te zijn. ‘Wacht even,’ zei ze tegen hem, waarna ze in haar tasje begon te graaien. Normaal gezien had ze het ding hier ergens liggen. Het zou ook weer eens goed kunnen dat ze het vergeten was in het Pokémon Center waar ze gisteren had geslapen. Haar tasje was dan ook nogal een rommeltje en het verbaasde haar toch steeds weer hoe ze haar spullen terugvond. Ze voelde echter iets bekends tegen haar hand aankomen en pakte het ding eruit. Het was een klein apparaatje, maar o zo handig. Ze liet het aan de jongen zien. ‘Je kunt er mee sms’en, telefoongesprekken mee houden en gesprekken waarbij een live hologram van de persoon getoond wordt. Dus als jouw zusje zo’n ding zou hebben en jij ook, zou zij jou kunnen zien en jij haar.’ Zij gebruikte het ding eigenlijk niet vaak omdat ze niet veel mensen had waarmee ze kon sturen. Ze was trouwens ook niet de persoon die random dingen naar anderen ging sturen, dus de kans dat ze het ding ooit zou gebruiken was klein. Misschien eens een gesprek als iemand verkeerd verbonden was en ze die persoon wel aardig vond, maar meer ook niet. Ze legde het apparaatje op de tafel neer zodat hij het ding kon bekijken. ‘Zo’n ding aankopen kan misschien wel handig zijn voor als je wilt dat mensen van verre afstanden je kunnen bereiken,’ zei ze schouderophalend. Hoe wilde hij anders contact houden met geïnteresseerde mensen? Ach, hij zou wel een manier vinden, hem kennende.

Rose trok haar wenkbrauw op toen de jongen allerlei knopjes in begon te drukken. Nou ja, het was niet dat er geheime gesprekken opstonden, of zo. Ze had het ding nog niet zo heel lang, dus misschien stonden er zelfs wel helemaal geen gesprekken op. Ze keek hem met een onderzoekende blik aan. Ze niet veel aflezen van zijn gezicht, maar ze had ongeveer wel een vermoeden wat hij ervan vond. Waarschijnlijk zou hij het ding helemaal niks vinden. Het was ook niet heel erg speciaal, maar het was wel fijn als je in contact wilde blijven met bepaalde mensen. Zij had dat echter niet echt, want haar moeder zou ze nooit meer willen spreken en haar vader… ze leidde zichzelf af door naar zijn woorden te luisteren. ‘Klopt,’ beantwoordde ze zijn eerste vraag. Over zijn tweede vraag dacht ze even na. ‘Volgens mij hier gewoon in Lumiose City. Daar hebben ze een speciale winkel voor, dacht ik.’* Ah, dus hij was er wel geïnteresseerd in. Misschien zou hij het ding toch kopen omdat het handig was voor zijn fokkerij. Zeker als hij zich hier wilde vestigen moest hij iets hebben om de mensen mee op de hoogte te kunnen houden. Ze was benieuwd of het hem uiteindelijk ging lukken, maar ze had daarstraks al gezegd dat het goed met hem ging komen, dus eigenlijk moest ze er niet te hard over twijfelen. Bovendien was het haar probleem toch niet als zijn fokkerij niet zou werken en hij failliet zou gaan? Nee, dat was het inderdaad niet. ‘Je weet toch dat als je klanten krijgt op je fokkerij dat je daar wel aardig tegen moet zijn?’ vroeg ze vervolgens grijnzend aan hem. ‘Als je namelijk onbeleefd bent, gaat het je al helemaal niet goed afgaan.’ Ze fronste terwijl haar blik weer iets serieuzer werd. Nee, met deze attitude kon hij géén klanten behandelen. Maar wie weet, misschien had hij ergens een beleefd kantje en toonde hij die gewoon niet aan haar. Ze glimlachte. Nee, ze dacht van niet.

OOC: *Ik zeg hier gewoon maar iets met Rose, ik weet het namelijk écht niet xD

Ook al had ze half en half verwacht dat hij niet op een normale manier zou kunnen reageren, toch kwamen zijn woorden hard aan. Ze wist echter in haar achterhoofd dat ze het met een korreltje zout moest nemen, maar zo moeilijk was het toch niet om beleefd terug te zijn? Ach, ze moest zich er ook gewoon niet te veel van aantrekken. Hij communiceerde in elk gevel met haar en ze had het gevoel dat dat al heel wat was voor hem. Ze rolde dus enkel kort met haar ogen op zijn woorden. Zijn volgende woorden lieten haar echter verbaasd opkijken, vooral zijn vraag. Ze had niet verwacht dat hij haar zou vragen. Ze had eerder verwacht dat hij later wel naar zo’n ding zou kijken. Ze had nu toch ook wel half en half gedacht dat hij een Holo Caster wel zou herkennen als hij er een zag, maar daar scheen hij zelf dus niet zo zeker over te zijn. ‘Sure,’ zei ze dus met een knikje. Ze pakte wat geld voor haar broodje en legde dit neer. Hij mocht zelf weten wat hij met zijn broodje deed en of hij nu betaalde of niet, maar heel goede reclame zou het niet zijn als hij nu zomaar zonder te betalen zou weglopen. Dat was als hij zijn fokkerij in Lumiose wilde plaatsen tenminste. Zij zou echter nooit zomaar ergens weglopen zonder te betalen, dus ze nam aan dat hij wel zou betalen. Dat werd dan een duur dagje, want als hij een Holo Caster wilde hebben, zou hij daar ook geld aan moeten uitgeven. En die dingen waren niet al te duur, maar ja… er ging toch weer wat geld van je budget af. Of hij kon sparen en later terugkomen. Maar nee, hij leek echt van plan te zijn om er eentje te kopen. Ze wachtte dus op hem en liep daarna naar buiten. Ze moest even nadenken waar het ook alweer was, want Lumiose City was echt groot. ‘Een goede Holo Caster is niet zo duur. Een blitse Holo Caster kost al heel wat meer,’ vertelde ze hem. Ja, ze had een aantal blitse modellen met andere kleuren en maten gezien – en waarschijnlijk ook een groter geheugen – maar zij had een bescheiden dingetje gekocht en ze nam aan dat hij dat ook ging doen. ‘Ik geloof dat het die kant op was.’ Ze wees naar rechts en begon ondertussen al te lopen, in de veronderstelling verkerend dat hij wel zou volgen.

OOC: Oh ja... Dat zou wel eens goed kunnen XD