Explore the city. [&EZEKIEL DEIMOS] [FINISHED]

Yeah right. Hij ’s werelds beste breeder… natuurlijk. En zij was de president van Kalos. Ze hield haar gezicht in de plooi toen hij zei dat hij een Chikorita en een Squirtle had. Het was niet zozeer de Pokémon die hij had – want die vond ze wel schattig – maar hij zei ‘Chinkorita’ in plaats van ‘Chikorita’. ‘Wat is dat, een Chinkorita? Kun je dat soms eten?’ Bij andere mensen had ze hier misschien niet zo op ingespeeld en had ze hun verkeerde uitspraak gewoon genegeerd, maar bij hem was dit echt onmogelijk. Ze glimlachte kort ten teken dat het maar een grapje was, maar ze wist dat hij het alsnog vervelend op zou vatten. Ach, als hij zich daar druk over wilde maken, was dat zijn probleem. ‘Ik heb voor de rest nog een Horsea en een Eevee,’ zei Rose rustig, waarna ze haar armen over elkaar sloeg. Hij had geluk dat ze Storm nog niet vrij had gelaten, anders zou deze affectie naar hem tonen en Rose had het gevoel dat de jongen daar niet goed op gereageerd had. Ze merkte nu eigenlijk pas dat ze zijn naam nog altijd niet wist. ‘Heb je trouwens ook een naam of is dat zo geheim dat ik het niet mag weten?’ Haar stem klonk sarcastisch en haar blauwe ogen richtten zich op hem. Ze deed moeite om het niet plagerig over te laten komen. Hij was echt niet het type dat graag geplaagd werd, had ze zo het vermoeden. Toch zorgde er zelf voor met die vreselijke attitude van hem. Dat maakte gewoon dat ze meer op dingen begon te letten waarmee ze hem kon treiteren, zoals de naam van Chikorita die hij verkeerd had uitgesproken. En misschien kon ze nog wel eens hilarische reacties uit het krijgen. Ze zag zijn hoofd al rood worden van woede als hij merkte dat ze hem enkel een beetje treiterde. Het beeld van hem met een rood hoofd deed haar moeite doen om haar gezicht in de plooi te houden. Ze richtte zich op hem en wachtte op respons.

OOC: Sorry, ik kon het niet laten om op je typfout in te spelen xD

Rose schoot in de lach. Het was gewoon moeilijk om niet met hem te lachen. Ze durfde te wedden dat hij heus wel wat dat hij diegene was die hier fout was. En nu probeerde hij dat op haar af te reageren. Ze begon een beetje door te krijgen hoe zijn gedachtegang werkte en daardoor was het ook veel makkelijk om erop te reageren. Ze haalde enkel haar schouders grijnzend naar hem op. Zij ging zichzelf niet tegenover hem verdedigen als hij diegene was die in fout was geweest. Ze had enkel een grapje gemaakt en als hij daar niet mee om kon gaan, was dat zijn probleem. Ze fronste haar wenkbrauwen toen hij zich afvroeg wat een Horsea was. Dat ze zijn naam niet te weten zou krijgen, had ze al half en half verwacht. Ze haalde Horsea’s Poké Ball tevoorschijn. ‘Ik zal het je wel even laten zien,’ zei ze, waarna ze de Poké Ball naar voren gooide. De Poké Ball klapte open en Blizzard verscheen. De blauwe Pokémon keek nieuwsgierig naar de trainer die voor haar stond, maar alsof ze zijn slechte attitude kon ruiken, draaide ze zich om en sprong in Rose’ armen. Rose, die haar armen al had geopend omdat ze wist dat Blizzard er niet van hield om op de stenen te ‘lopen’, keek haar Pokémon glimlachend aan. ‘Schattig, hè?’ vroeg ze vervolgens. Met een kleine grijns wachtte ze op zijn reactie. Ze durfde al wel half en half te wedden hoe hij zou gaan reageren. Geïrriteerd, sarcastisch. Iets in die aard. ‘En een Eevee heeft inderdaad heel veel evoluties,’ sprak ze kalm. ‘Het is wel cool dat je twee van de starter-Pokémon hebt van Kanto en Johto.’ Dat was een van de weinige complimenten die ze aan hem had gegeven vandaag. En ze was van plan om dat aantal ook zo weinig mogelijk te houden.

OOC: Natuurlijk was het dat niet :)

Rose haalde haar wenkbrauw vol verbazing op toen hij vroeg of dat zo was. Hij wist dus niet eens dat hij de starters van Kanto en Johto in zijn team had zitten! De meeste beginnende trainers zouden een moord doen om die Pokémon in hun team te hebben en hij wist niet eens wat hij had. Jeetje. Hij moest eigenlijk nodig eens wat informatie gaan opzoeken op internet of in zijn Pokédex over Pokémon. Hij wist schijnbaar ook al niet wat een Horsea was. Nu waren er toevallig echt wel veel Pokémon en zelfs zij kon ze niet allemaal onthouden, maar was het niet een beetje voornaam dat je wist wat je aan je team had? Ook al was hij een breeder, hij had op zijn minst toch even kunnen nagaan wat ze hem geschonken hadden? ‘Wie is Bella?’ schoot er uit haar mond toen ze de naam van Bella hoorde. Zou het zijn vriendin zijn? Ze hield haar gezicht in de plooi. Ze kon de jongen eigenlijk moeilijk voorstellen met een vriendin, maar dat kon ook aan haar liggen. Ze gaf een kort knikje op zijn vraag. ‘Volkomen normaal,’ zei ze toen. ‘Als je deze Pokémon er al raar vindt uitzien, wil ik niet weten wat je gaat zeggen als je ooit een Wobbuffet tegenkomt.’ Ze grinnikte al bij het vooruitzicht van de jongen die voor het eerst een Wobbuffet zou zien. Dat zou gewoon té grappig zijn. Maar ze kende nog wel meer Pokémon waar hij van zou opkijken. Op een Lickitung zag ze hem namelijk ook nog niet al te positief reageren. Eigenlijk gewoon op geen enkele Pokémon. Misschien zou ze Storm dadelijk eens uit haar Poké Ball laten. Heel misschien.

OOC: Dat verklaart ’n hoop :P

Rose had zin om in lachen uit te barsten toen de jongen aangaf dat hij al wel eens een Wobbuffet had gezien. Hij meende het. Ze probeerde zijn gezicht al voor te stellen en die van Wobbuffet, starend naar elkaar. Nee, eigenlijk was dat gewoon té grappig. Vooral omdat Wobbuffet’s gezichtsexpressie altijd hetzelfde bleef… en die van de jongen eigenlijk ook. Rose keek naar de jongen toen hij uitleg gaf over zijn zusje. Een klein glimlachje speelde om haar lippen. ‘Lief dat je dat voor je zusje wilt doen,’ zei ze vervolgens. Ze merkte op dat dit één van de weinige complimenten was die ze hem vandaag had gegeven en eigenlijk wilde ze dat aantal ook zo beperkt mogelijk houden, want heel vriendelijk was hij nu ook weer niet. Ze slikte echter even toen hij interesse toonde in haar geschiedenis. Of daar toch moeite voor leek te doen. Ze dacht aan haar verleden en werd lijkbleek. Ze voelde de misselijkheid naar boven komen. Nee, niet hier. Niet bij hem in de buurt. Hij zou hier nooit normaal op kunnen reageren en hij zou ook totaal geen begrip kunnen tonen voor haar situatie. Arceus, hoe moest hij dat dan ook doen als ze het zelf amper kon? Ze voelde zich alleen maar heel erg klein als ze er weer aan terugdacht. ‘Nee,’ zei ze en tot overmaat van ramp merkte ze dat haar stem oversloeg. ‘Nee,’ zei ze met een vastere stem. ‘Ik heb geen broertjes of zusjes. Mijn verleden is eigenlijk niet zo heel interessant. Op jonge leeftijd van Kanto naar Kalos verhuisd vanwege ouders die gingen scheiden. Dat was het zo’n beetje.’ Het was gelogen, maar het kon er nog mee door. Haar moeder was bij hun weggegaan omdat ze ruzie had gekregen met Rose’ vader, maar haar vader had dat zijn dochter altijd kwalijk genomen. Arceus, hoeveel littekens had ze wel niet op haar lichaam dankzij hem? En dan nog het grootste litteken… ze wilde er niet aan denken.

OOC: Ik merk net pas dat jij een Wobbuffet in je Friend Safari hebt zitten. Ook toevallig xD

Rose rolde enkel kort met haar ogen bij het verwijt dat hij naar haar hoofd gooide. Oh, wat was hij toch de meest charmante kerel die ze ooit had ontmoet. Ze wist zeker dat als de jongen ooit een Valentijn zou mogen meemaken, zijn date vast harstikke hard zou vallen voor die uitmuntende charmes van hem. Kots. Ze richtte haar blik op hem en luisterde naar wat hij allemaal te zeggen had. Prinses. Bah, wat haatte ze die bijnaam. Ze was al eens prinses genoemd. Door haar vader. Ze slikte het misselijke gevoel weg en keek even naar de grond, waarna ze hem weer aankeek toen ze zijn woorden sprak. Ze wist al precies dat hij het over haar Charmeleon had en rolde met haar ogen. ‘Inderdaad. Hij is zowat mijn rots in de branding geweest,’ zei ze tegen hem. Ze besefte net iets te laat dat dat laatste dramatisch overkwam voor gewoon een verhuizing. En ze wilde absoluut niet dat hij dacht dat ze een zielig grietje was die overal om moest huilen en het overal mee moeilijk had, want dat was ze absoluut niet. Het zou nu echter te veel opvallen als ze haar woorden ongedaan zou proberen te maken en dus keek ze hem zo neutraal mogelijk aan. Ze had echter ook opgemerkt dat hij er niet verder over wilde praten, over het onderwerp van daarnet. Was er soms iets wat hij voor haar verborg, net zoals ze informatie voor hem verborg? Was er soms meer met zijn zusje aan de hand dan dat hij prijs wilde geven? Een intens gevoel van medelijden kwam in haar op en Rose schrok ervan. Ze probeerde het gevoel zo veel mogelijk te onderdrukken. Zijn plagerige grijns hielp haar daar wel bij en een licht glimlachje krulde om haar mondhoeken. ‘Ik denk dat als ik nieuwe Pokémon vang dat ik vooral geen bijnamen ga vragen aan jou. Ze trekken namelijk op niet veel,’ zei ze nonchalant tegen hem. En eerlijk gezegd vond ze het ook totaal niet leuk dat hij Zippo ‘meneer Heethoofd’ noemde, maar ja. Het was niet dat hij ging stoppen met de bijnaam omdat zij er iets over zei. ‘Maar goed, wat zijn je verdere plannen dan in Kalos?’ vroeg ze. ‘Ik heb echt geen idee hoe dat breeden in zijn werking gaat.’ Maar hij was vast toch wel zo lief om het voor haar uit te leggen, toch? Waarschijnlijk niet.

Een lichte glimlach verscheen op Rose’ lippen. Ze was inmiddels al echt gewend beginnen te raken aan zijn opmerkingen die voor een ander vervelend over konden komen, maar voor haar zowaar normaal begonnen te worden. Hij leek echter geen antwoord klaar te hebben toen ze over zijn verdere plannen begon, iets wat ze niet van hem gewend was. Ze was eerder van hem gewend dat hij overal zijn antwoord al op klaar had en nu dus ook, maar dat was dus niet zo. Ze hoorde zijn maag lang en luid knorren. Ze beet op de binnenkant van haar wangen. Het was echt een super charmant geluid om aan te horen namelijk. ‘Dat klinkt als een goed plan,’ was er al uit voordat ze het ook maar kon tegenhouden. Nu had ze hem toch wéér een compliment gegeven. Daar mocht echt geen gewoonte van gemaakt worden, hoor. Ze grinnikte zachtjes toen ze zijn maag weer hoorde knorren. Zo te horen had hij echt wel veel honger. Ze graaide naar haar tas, ritste deze open en zocht in de inhoud ervan of ze nog ergens broodjes had liggen. Ze betwijfelde echter ten zeerste of hij eten van haar zou aannemen, maar goed. Ze keek een beetje door haar tas, maar kon niet direct iets vinden dat zijn honger zou stillen. ‘Misschien zou het geen slecht idee zijn als we naar een café gaan waar je een broodje kan bestellen. Kan goed helpen tegen de honger,’ zei ze nonchalant tegen hem. Niet dat hij het meest vrolijke type was waar zij mee op café wilde gaan zitten, maar ze vond het knorren van zijn maag ook niet echt een aantrekkelijk geluid om aan te horen. Bovendien stond een lekker warm café waar ze bovendien ook nog eens lekkere broodjes hadden haar ook wel aan. ‘Of we kunnen een frietje gaan halen. Moet hier ook wel mogelijk zijn,’ liet ze er schouderophalend op volgen. Zij vond ze allebei eigenlijk wel goed.

Rose keek hem aan. Ze had zo’n gevoel dat hij het haar toch niet ging weigeren. Zijn maag knorde daar te luid voor en een maag die om eten vroeg kon je niet in de steek laten. Het was nu niet dat zij haar maag altijd op het gewenste moment iets te eten gaf, maar oké. Bovendien kon ze niet te veel cafeetjes bezoeken omdat ze haar geld ook nog moest sparen voor bijvoorbeeld de Thunder Stone voor Storm. Ze was al wel ongeveer zeker dat ze haar Eevee wilde laten evolueren in een Jolteon. Ze wist dat ze de evolutiestenen hier kon krijgen, maar ze wist ook dat die niet goedkoop waren en dat ze dus geld ging moeten sparen. En dus kon ze zich niet permitteren om elke dag naar een café te gaan. Daarom kocht ze in een supermarkt meestal één ding om haar beleg mee te smeren en een zak van tien sandwiches waarna ze die in het Pokémon Center smeerde en mee op reis nam. Ze keek op toen de jongen antwoordde. ‘Als je maar niet denkt dat ik alles betaal. Zo aardig ben ik nu ook weer niet,’ sprak ze uitdagend. Ze dacht even na. Ze wist eigenlijk niet veel cafeetjes hier omdat ze hier ook nog niet zo bekend was. Ze kende deze stad nog maar twee dagen, maar ze kon in elk geval een poging doen. ‘Volg mij maar,’ zei ze dus tegen de jongen en ze liep gewoon een kant uit, hopend dat ze het goed zou hebben. Ze had geluk, want verderop bevond zich een café. Het zag eruit als een gezellig café en ze meende even de lekkere geur van broodjes te ruiken. ‘Wat wil jij hebben?’ vroeg ze over haar schouder aan hem. Niet dat ze voor hem ging betalen. Nee, dat mocht hij zelf doen. Ieder z’n eigen deel, dat leek haar wel het eerlijkste. Ze liep ondertussen het cafeetje binnen. Het zag er wel aangenaam uit en de broodjes zagen er ook goed uit. ‘Voor mij een broodje filet americain zonder uitjes,’ zei ze, waarna ze wachtte op wat de jongen zou bestellen.