First training session [Cooper]

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

“Hm! Wel, of ze nou echt je zus is of niet, het klinkt geweldig om een broer of zus te hebben!” zei Cooper. Hij glimlachte. “Ik heb er zelf helemaal geen voor zover ik weet, dus… Yeah! Een ‘nep’ zus is altijd beter dan helemaal geen zus, of niet soms?” Ah… Het moest fijn zijn om een zus te hebben. Het enige dat voor hem ook maar een beetje in de buurt kwam van iets broer of zus achtigs was zijn Hoppip en wel, dat was nog steeds gewoon een Pokémon. Het was Jetpack. Jetpack was eerder een overbezorgde moeder dan iets anders. Ah, over Jetpack gesproken! “Johto zeg je?” Cooper grijnsde breed. “Jetpack komt ook uit Johto! Ze is speciaal geïmporteerd omdat ze zo’n speciale Pokémon is! Ah, misschien heb je haar wel eens een keer gezien toen je nog in Johto was! Of misschien een van haar soortgenoten!” Wel, misschien ook niet. Jetpack was een behoorlijk bijzondere Pokémon, dus de kans dat ze elkaar al een keer gezien hadden was behoorlijk klein. Ah… Misschien was Jetpack wel zo’n soort Pokémon waar legendes over werden verteld! Ha! Dat zou nog eens wat zijn! Het zou echter nog even duren voordat hij dat te weten zou komen, want Yara was inmiddels over gegaan op het beantwoorden van zijn andere vraag. Alhoewel ze nog niet aan een Contest mee had gedaan, was ze al druk bezig met de voorbereiding er van. “Wel… Dat deel van een band hebben moet denk ik wel lukken, maar trainen? Wel… Ik had het willen doen, maar… Ik weet niet. Het kost zo veel werk.” Cooper fronste. Hij had nog niet echt veel uitgevoerd sinds hij op reis was gegaan, of wel soms? “Wel.. Als ik echt die eerste gym wil verslaan, dan… dan moet ik echt aan de bak, of niet?”

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

“Ahh… Het moet echt mooi zijn geweest om ze over te zien vliegen,” reageerde Cooper op Yara’s verhaal. Hij vond het jammer dat hij nooit op vakantie was geweest in Johto, want voor zover hij er van gehoord had, was het een fantastische plek. Hij zou maar al te graag Jetpack’s in het wild willen zien vliegen. Yara vroeg zich af hoe sterk Cooper’s Pokémon waren, waarop hij grijnzend zijn schouders ophaalde. Ze waren behoorlijk sterk – dat vond hij tenminste. Gisteren nog had Rocket het voor elkaar gekregen om een Bidoof weg te jagen door gewoon heel hard te gillen! Dat was hoe sterk hij was! Er over pochen voelde op het moment echter verkeerd, dus besloot hij maar te luisteren naar het advies dat Yara gaf over het opstellen van een train schema. “Hm, wel, vaste dagen zouden wel helpen om wat consistentie te geven. Ik bedoel, het kan zeker geen kwaad,” stemde hij in. “Het is alleen – je weet wel, het is nieuw. Trainen is nieuw. Heck, het trainer zijn is nieuw. Het is gewoon zoveel anders dan thuis, weet je?” zei hij. Ja, een groter verschil tussen alles wat, nou ja, wat dit alles ook zou mogen zijn en zijn thuis was er niet. Niet voor hem in ieder geval.

“Ah…” bracht Cooper uit. Was de regen minder geworden? Het leek in ieder geval minder snel naar beneden te komen. “Volgens mij… begint het zo langzaam aan te stoppen met regenen?” zei hij twijfelend. Zelfs de regen die er nu was, scheen langzaam over te gaan in een langzame drup. “Huh… Volgens mij is het veilig om richting het dorp te gaan,” zei hij twijfelend. “Wacht – ik zal het even controleren.” Cooper stapte weg van het warme vuur dat de staart van zijn Pokémon bracht, naar de rand van de beschutting die de boom bracht, zodat hij met zijn hand kon voelen of het nog steeds regende. Cooper had er echter niet rekening mee gehouden dat de grond nog steeds behoorlijk modderig en glibberig was. Hij slaakte een veel te hoge kreet, om vervolgens met veel gespartel achterover te vallen, recht op zijn kont. “Oh nee…” kreunde hij. Hij durfde nauwelijks omlaag te kijken naar zijn broek. Voorzichtig keek hij naar beneden, om te zien dat zijn broek nu ook was geruïneerd door zijn grootste vijand in jaren; modder. “Arceus, zuig op een windei, dit heb ik niet verdiend,” bracht hij uit, kwaad zijn vuist naar de lucht zwaaiend. Dat de hoofdpijn die hij had gekregen na de klap weer terug keerde als een sloopkogel in een porseleinwinkel, maakte alles ook niet veel beter. “Wel, Yara, ik heb goed nieuws. Het is volgens mij gestopt met regenen,” zei hij met een sarcastische toon in zijn stem.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Pissig sloeg Cooper zijn armen over elkaar heen. Stomme regen. Stomme buiten.. alles. Stomme modder. Zachtjes mompelde hij nog meer verwensingen naar Arceus. Als het aan hem lag, dan mocht die Arceus op nog veel meer dingen zuigen. Yara bood aan om hem overeind te helpen, iets wat hij op het moment niet bepaald af sloeg. Nadat hij zijn modderige handen aan zijn toch al vieze broek had afgeveegd, pakte hij de uitgestoken hand van het meisje aan zodat ze hem overeind kon helpen. Haar handen voelden aan als kachels in vergelijking met die van hem, maar dat was waarschijnlijk ook deels omdat hij niet bepaald voor het weer gekleed was. Zolang hij voldoende gekleed was om niet verkouden te worden, was alles echter prima. Met een luid, zuigend geluid kwam zijn broek los uit de modder. Hè bah. Cooper trok een gezicht alsof hij zojuist een had uit een citroen had genomen. “Thanks,” bedankte hij haar. “Aan dat Pokémon Center ben ik inderdaad wel toe. Beter nog, een gigantische beker warme chocolademelk,” zei Cooper. Fronsend keek hij omhoog naar de lucht, die er nog steeds behoorlijk donker uit zag. “Wel… Ik denk dat we beter op kunnen schieten, want ik heb het idee dat het straks weer zou kunnen gaan regenen. Ik bedoel, veel modderiger dan dit kan ik niet echt meer worden, maar het is altijd fijn om niet in de regen te hoeven lopen.”

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Net als Cooper, bleek ook Yara behoorlijk zin te hebben in warme chocolademelk. Ah, wie had er eigenlijk geen zin in chocomel als hij helemaal nat was geregend en onder de modder zat? Hij begon zelfs medelijden te krijgen met mensen die op de een of andere manier allergisch waren voor chocomel. Aan de andere kant; dan was er des te meer voor hem. “Ah, ik vraag me af of ze mij zo eigenlijk wel binnen laten. Ik weet niet of ze het echt waarderen als iemand een gigantisch modderspoor achter laat op hun schone vloer,” zei Cooper. Zijn wenkbrauwen zakten omlaag om een ietwat bezorgde frons te vormen. “Wel, zolang ik me maar ergens om kan kleden is het okay. Alles is goed zolang ik mijn broek niet uit hoef te trekken om het Pokémon Center in te mogen,” zei Cooper, die zich herinnerde wat voor ondergoed zijn moeder allemaal wel niet voor hem in had gepakt. Het was op zijn zachts gezegd niet bepaald ondergoed dat hij graag aan vreemden liet zien. Wel, hij hoefde eigenlijk alleen maar het Pokémon Center in om te schuilen voor de regen en om zich om te kleden, dus zo’n groot probleem zou het nou ook weer niet zijn. Het was vooral… ongemakkelijk. “Overnachten jullie in het Pokémon Center?” vroeg Cooper nieuwsgierig. Voor zover hij wist overnachtte een groot deel van de trainers in het Pokémon Center, voornamelijk omdat het gratis was. Iemand van zijn status – enorm rijke ouders – echter, kon het veroorloven om ergens anders te overnachten, ver weg van het gewone volk.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Zelfs als hij het Pokémon Center niet in zou mogen met zijn vieze broek, dan zou Yara er nog een oplossing voor hebben. Nou ja, dat beweerde ze in ieder geval. Cooper keek omlaag naar zijn vieze broek, zich afvragend wat voor oplossing de zwartharige zou hebben. Zou ze misschien enorm sterk wasmiddel hebben ofzo? Iets dat er voor zorgde dat modder spontaan oploste? Dat zou nice zijn. Zoiets kon hij zeker gebruiken, als je na ging hoe vaak hij op de een of andere manier onder de modder kwam te zetten. Yara bleek tot zijn verbazing ook in een hotel te overnachten, wat hem op een ander idee bracht. “Wel… we zouden eventueel eerst langs kunnen gaan bij onze hotels om op te frissen? Dan kunnen we daarna eventueel ook nog – nou ja, als je dat zou willen tenminste – ergens een kop warme chocomel halen?” stelde hij voor. “Kan gewoon bij het Pokémon Center, of, y’know, waar dan ook.” Hij wist niet hoe het met haar zat, maar hij had op het moment eigenlijk net iets meer behoefte aan een schone broek dan aan een kop chocomel. Bovendien kon hij zijn shirt in de was doen als hij direct terug zou kunnen gaan naar zijn kamer.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Ah, damn… Yara had gelijk. Hotels waren al even vervelend als het ging om naar binnen willen met vieze kleren. Ze zouden waarschijnlijk denken dat hij een of ander joch was dat alleen even binnen kwam lopen om alles te bevuilen. Wat haatte hij het toch als anderen gelijk hadden. Nou ja, bijna gelijk, in dit geval. Hij had een heleboel creatieve manieren om ergens naar binnen te komen, zelfs als het eigenlijk niet mocht. Vooral het hebben van geld was daar erg handig voor. En als geld niet werkte, wel, dan had hij altijd Jetpack nog om zijn rug te dekken terwijl hij weg probeerde te komen. “Ik vind het best, dat chocomel drinken in het hotel zelf. Ik verblijf in het Hitmon-tipton hotel, daar hebben ze in ieder geval overheerlijke chocomel in het restaurant. Tenzij je liever wil dat ik naar jouw hotel kom? Dat kan natuurlijk ook,” antwoordde hij. “En dat met een vieze broek binnen lopen probleem… Maak je daar maar geen zorgen over. Als het gaat om het hotel waar ik overnacht, dan heb ik een uiterst betrouwbare manier om alsnog naar binnen te kunnen komen, maak je daar maar geen zorgen over,” verzekerde hij haar.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Yara stemde in met zijn plan om in zijn hotel chocomel te halen, waarom Cooper tevreden glimlachte. Mooi, dan zou hij niet meer helemaal ergens anders naar toe hoeven nadat hij zich om had gekleed. Dat maakte het alleen maar makkelijker. Ze stelde vervolgens voor om er maar snel toe te gaan, waarop Cooper knikte. “Right. We moeten de chocomel niet te lang op ons laten wachten,” sprak hij, waarna hij de brunette voor ging in de richting waarvan hij dacht dat de stad zich bevond. Als het niet zo was, wel… Dan zou dat erg jammer zijn, want dan zou het langer duren voordat hij chocomel zou kunnen drinken. Tot zijn grote verbazing stelde Yara voor om zijn chocomel te betalen, als goedmakertje voor de klap die ze hem had gegeven. Een paar tellen lang keek Cooper haar verbaasd aan. Ah, dat was waar ook! Ze had hem geslagen! Met een tak! Op zijn hoofd! Hij was zo druk bezig geweest met zijn geruïneerde kleding, dat hij zelfs spontaan was vergeten dat hij enorme hoofdpijn had! Cooper fronste. Het geld was niet bepaald wat hij nodig had. Hij had echter geleerd om iets dat gratis was nooit af te slaan, of beter gezegd, om een gegeven Ponyta nooit in zijn bek te kijken. “Uhh… Als dat er voor zorgt dat jij je beter voelt, dan vind ik het prima,” besloot hij te antwoorden.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Alhoewel het een tijdje duurde voordat ze eindelijk Cooper’s hotel hadden bereikt, hadden ze het wonderbaarlijk genoeg voor elkaar gekregen om niet te verdrinken in een tweede regenbui. “Okay! Hier is het! Het Hitmon-Tipton!” zei Cooper, om hierbij met een deftige buiging naar het hotel te wijzen. Dat was in ieder geval wat hij probeerde, maar het feit dat zijn onderste helft nog steeds bedekt was met modder, wilde hierbij waarschijnlijk niet veel meehelpen. Oh, right, de kwestie met zijn broek. Die moest hij eerst even oplossen voordat ze naar binnen konden. “Uhh… Vind je het erg om hier in de lobby van het hotel te wachten?” vroeg Cooper, nadat ze naar binnen waren gelopen. “Ik ben echt zo weer terug, okay?” beloofde hij, om vast in de richting van de lift te lopen. Ah, hij kon vanaf hier de verafschuwde blik van de hotel manager al zien. Ah, dat was waar ook. “Uhh… Yara? Probeer niet te rennen in de lobby – de hotel manager flipt nogal als je dat doet. Ik spreek uit ervaring,” drukte hij haar op het hart. Cooper liep naar de lift toe, om toen hij eenmaal daar was tegen te worden gehouden door een van de hotelbediendes. “Heh,” lachte Cooper. Hij streek met de ene hand zijn haar naar achteren om intussen met de andere hand een modderig biljet uit zijn zak tevoorschijn te toveren. Met een dikke knipoog duwde hij het biljet in de hand van de hotelbediende. “Ons geheimpje,” zei Cooper met een dikke knipoog. De hotelbediende trok zijn wenkbrauwen op. “Pffsh, okay, okay, ik snap het,” zei Cooper, die een tweede briefje tevoorschijn haalde. Hij duwde het briefje in de hand van de hotelbediende, waarna hij nog een keer of tien knipoogde. Of het kwam door het geld of door zijn charmes wist hij niet zeker, maar de hotelbediende liet hem eindelijk door. Eindelijk… Hij kon naar zijn kamer om zich om te kleden.