First training session [Cooper]

“Heh! Heh heh heh!” Luid lachend gooide Cooper zijn nieuwe, vers glimmende Pokéball in de lucht. Alhoewel hij elke dag het gevoel had dat hij dichter bij zijn doel kwam, had hij het idee alsof hij vandaag een gigantische stap in de goede richting had gezet. Wat zijn doel was? Wel, daar was hij het nog niet helemaal met zichzelf over eens, maar wat het ook zou zijn, hij was er bijna zeker van dat hij vooruitgang boekte. Hij had, alweer, een Pokémon van zijn moeder gekregen. ‘Blimp’ was de naam die deze keer op de Pokéball had gestaan. Alweer een naam van iets dat de lucht in ging. Hij had dan ook niets anders verwacht. Zijn moeder was creatief als het op namen aan kwam, maar nou ook weer niet zó creatief. Welke Pokémon ‘Blimp’ voor moest stellen, echter, wist hij nog niet. De naam van de Pokémon vergat ze er op de een of andere manier altijd bij op te schrijven. Het was dan ook maar goed dat hij deze in het Pokémon center had gecontroleerd voordat hij er op uit was gegaan. De geboortedatum van de Pokémon stond er deze keer wel bij, op speciaal verzoek van Cooper zelf. Een goede trainer moest alles van zijn Pokémon af weten, inclusief de exacte leeftijd. Okay, toegegeven, hij was nog steeds niet helemaal op het niveau waarop hij een Pokémon kon herkennen als hij deze zag. Dat was iets waar hij aan moest werken, en dat wist hij. Maar geboortedatums? Die kon hij wel onder de knie krijgen.

“Okay, Jetpack, ben je er klaar voor? Want het is tijd om te kijken wie onze nieuwe teamgenoot is!” zei Cooper met een enthousiaste grijns naar zijn Pokémon. De Hoppip, die naast hem aan een touwtje zweefde, liet een vrolijke kreet horen. “Heh! Vind ik ook!” antwoordde hij, zonder ook maar een vermoeden te hebben wat zijn Pokémon zojuist zou kunnen hebben gezegd. “Okay, Blimp, kom er maar uit!” riep Cooper. Hij gooide de Pokéball hard voor zich uit, recht tegen een boom aan. Een metaalachtige bonk klonk toen de bal de boom raakte, maar het had alsnog het gewenste effect: de Pokéball stuiterde netjes terug naar Cooper, die de bal keurig opving terwijl de witte straal die er uit was gekomen langzaam zijn vorm aan nam. “Aw…” zuchtte hij, kijkend naar de vieze, groene vlek op de bal. Wel, hij had eigenlijk niet moeten verwachten dat de bal schoon zou blijven als hij hem tegen een boom aan zou gooien. Bah, nu zou hij hem weer helemaal moeten poetsen voordat hij er mee zou kunnen pronken. Zo iets van ‘kijk eens naar mijn glanzende ballen’, of iets dergelijks. Ja, dat zou nice zijn. Maar nee, dat kon nu niet meer. Met vieze ballen kon je niet veel. Erg veel tijd om er over te treuren had hij niet, want de lichtstraal had inmiddels een vaste vorm aangenomen, namelijk de vorm van zijn nieuwe Pokémon.

“Jij bent Blimp, right?” zei Cooper, die de blauw met zwarte Pokémon in zich op nam. Hij was niet bepaald groot, of wel? Nou ja, als je de Pokémon vergeleek met Cooper’s andere Pokémon, dan bracht hij in ieder geval het gemiddelde al wat omhoog. Misschien groeide hij nog wel wat! Maar niet te veel natuurlijk, het zou beschamend zijn als zijn Pokémon van hem wonnen in lengte. Breed grijnzend stak hij zijn duim op naar de Pokémon. “Welkom bij de coole club!” De Pokémon keek hem een tijdje twijfelend aan, voordat hij zijn arm naar hem uit stak, waarschijnlijk om zelf ook zijn duim naar Cooper op te steken. Het enige probleem was dat hij geen duim had, waardoor hij gewoon alleen zijn hand op stak. “Okay! That’s spirit!” grijnde Cooper, die de hand zag als een teken van onvoorwaardelijke vriendschap. “Ah! Wacht, dat is waar ook!” Fanatiek begon hij in zijn broekzakken te zoeken naar iets, om als resultaat alleen maar oude papieren zakdoekjes er uit tevoorschijn te halen, tot hij uiteindelijk een verfrommeld briefje had weten te vinden. Kijk, dit was wat hij nodig had.

“Wacht, wacht, wacht nog heel even,” fluisterde hij terwijl hij het propje probeerde terug te veranderen in iets dat op een normaal papiertje moest lijken. “Aha!” Breed grijnzend keek hij naar de Pokémon. “Okay, heel even voor de duidelijkheid. Jij bent een… een… Cro- croaggg… Croagunk?” vroeg hij, met moeite de naam die op het papiertje was gekrabbeld oplezend. Was zijn handschrift altijd al zo slecht geweest? Misschien had hij het papiertje gewoon op moeten vouwen in plaats van het te verfomfaaien. Dat zou waarschijnlijk ook al behoorlijk wat hebben geholpen. Cooper keek op van het briefje, om de Pokémon bevestigend te zien knikken. Ha! Deze keer had hij de naam in één keer goed! Zelfs een Zebstrika loopt niet twee keer tegen dezelfde Geodude! Heh! Hij zou die blonde tante eens een lesje leren! Het zou niet lang meer duren, of hij zou alle Pokémon kennen! Of in ieder geval al zijn eigen Pokémon!  

Terwijl er toch al flink wat tijd was verstreken sinds Cooper zijn Pokémon had begroet, had deze zijn hand nog steeds opgestoken. “Is er iets met je arm?” vroeg Cooper, die niet helemaal snapte waar zijn Pokémon mee bezig was. Hoofdschuddend maakte de Croagunk een zacht, kwakend geluid, waarbij hij kort met zijn arm schudde. Wel, als hij pijn had, dan was het toch echt beter als hij er niet zo mee stond te zwaaien.  Nee… het was vast iets anders. Cooper keek naar zijn eigen hand, hopend dat hij zijn Pokémon zou begrijpen als hij er maar lang genoeg naar staarde. Wacht… wacht! Misschien was dat wel wat zijn Pokémon wilde! Yeah! Hij snapte het al! Half, in ieder geval! “Blimp!” riep hij, hard genoeg om ervoor te zorgen dat de Croagunk geschrokken opkeek. De roodharige jongen liep naar zijn Pokémon toe, om vervolgens voor hem te knielen. “Blimp! Blimp!” herhaalde hij, om vervolgens zijn arm ook uit te steken. “Up high!” zei hij, hopend dat hij het bij het juiste eind had. De Croagunk grijnsde, wat voor Cooper betekende dat hij correct had gegokt. Nadat de Croagunk zijn ‘up high’ had beantwoord met een flinke klap tegen zijn hand, wist hij het zeker. Wat hij ook zeker wist, was dat Croagunk behoorlijk hard konden slaan. “Down low!” vervolgde hij, zijn hand naar onderen brengend. Zijn Pokémon maakte een laag, brommend geluid, dat zowaar enthousiast klonk. Met de snelheid van een vrachttrein zag hij de arm van zijn Pokémon op zijn eigen hand af komen. Dat kon alleen maar pijn doen als het zou raken. Instinctief trok hij zijn hand terug, waardoor zijn Croagunk enkel lucht wist te raken. De Pokémon blies zijn oranje wangen op, blijkbaar uiterst beledigd dat Cooper zijn hand in had getrokken. “H-heh... hah… Too... slow?” hakkelde hij.

De Croagunk staarde een lange tijd naar Cooper’s hand, voordat hij uiteindelijk een luide lach uitstootte. Tenminste, Cooper dacht dat het een lach was, maar zeker wist hij het niet. “Ha. Haha. Haa…” lachte hij zenuwachtig mee. Het was moeilijk te zeggen of zijn Pokémon een gevoel voor humor had. Het was dat, of hij dacht aan manieren waarop hij Cooper terug zou kunnen pakken. Wel, de reactie van zijn Croagunk had altijd erger gekund. Hij was hem in ieder geval niet te lijf gegaan – iets wat hij de Pokémon sowieso al niet aan zou bevelen, hij had namelijk twee dagen geleden nog gewonnen van een acht jarige gewonnen met armpje drukken. In vergelijking met dat, was een Croagunk nauwelijks een uitdaging. Het lachen verging ze echter al behoorlijk snel toen er dikke regendruppels uit de lucht begonnen te vallen. Terwijl hij nooit echt aandacht besteedde aan het weer, hij was tenslotte geen Charmander, hij had geen vlam op zijn staart die uit zou gaan, zorgde de omslag van het weer voor een dilemma. Hij had een nieuw, schoon shirt aan, dat waarschijnlijk verschrikkelijk vies zou worden als hij in de regen zou moeten blijven staan.

De regen op zich was nog niet eens echt een probleem, nee, het was de modder die de regen met zich mee zou brengen. En wat er zo erg was aan modder? Wel, de kans was groot dat hij op de een of andere manier uit zou glijden, waardoor hij er van top tot teen mee bedekt zou zijn. En tja, dan was hij inderdaad behoorlijk vies. “Ugh…” zuchtte Cooper, die een pruillip trok terwijl hij naar zijn dierbare kledingstuk keek. Alhoewel hij het slechts twee dagen geleden had gekocht, net na het armpje drukken, voelde hij nu al een sterke band met het kledingstuk. Op het rode shirt stond een super coole, of eerder super hotte, Talonflame afgebeeld. Nee, dit shirt mocht hij absoluut niet vies laten worden. “Ok!” verklaarde hij. “Jetpack! Blimp! We gaan beschutting zoeken!” besloot hij. Terug naar de stad gaan was echter geen optie, hij was er te ver van verwijderd om droog aan te kunnen komen. Nee, hij kon beter een boom of iets dergelijks zoeken. Hij zou dan wel wat verder het bos in moeten, want de bomen op de plek waar hij zich nu bevond, die zouden nog geen druppel tegen houden. Niet bepaald vreemd; er zaten nog nauwelijks nieuwe bladeren aan de bomen.

Langzaam maar zeker kwamen de regendruppels sneller naar beneden, waardoor Cooper alsmaar krampachtiger het plaatje van de Talonflame op zijn shirt probeerde te beschermen met zijn armen. Met elke druppel die hij in zijn gezicht voelde rende hij harder, alsof hij bang was dat het plaatje er af zou smelten als het ook maar door een druppel water geraakt zou worden. Als hij het had gekund, dan had hij de regen gewoon aangevallen. Dan had hij elke druppel weggeslagen van zijn shirt. Maar nee, de druppels waren daar eigenlijk nog wat te klein voor en bovendien waren het er daar veel te veel voor. In plaats daar van zou hij genoegen moeten nemen met de dikke sparrenboom die hij had weten te vinden. Veel meer dan dit zou hij waarschijnlijk ook niet meer krijgen vandaag, zoveel geluk had hij meestal niet. Hij was er in ieder geval tevreden mee, want hij had een schuilplaats weten te vinden voordat het miezeren over was gegaan in een daadwerkelijke stortvloed van regen.

Langzaam liet hij zich met zijn rug tegen de boom aan zakken, om zo zittend uit te hijgen van het rennen. Waar hij ook bijzonder tevreden over was, was zijn Croagunk. De Pokémon was het hele eind achter hem aan gerend, zonder ook maar de minste aansporing nodig te hebben gehad. “Nice, Blimp,” zei Cooper, die grijnzend zijn hand had opgestoken. Ah… wacht. Wilde de Pokémon nog wel een high five? De vorige was tenslotte soort van rampzalig gegaan. De Croagunk twijfelde echter geen seconde, letterlijk, en ging direct in op de high five van de roodharige jongen. Hij wilde de high five natuurlijk geen tweede keer missen omdat hij ‘te laat’ was. Op volle snelheid haalde hij uit naar de hand van Cooper, die hierbij pijnlijk opzij werd geslagen. Cooper liet een kreetje van pijn horen, dat half overstemd werd door het geluid van krakend hout; Blimp had niet alleen Cooper’s hand geraakt, maar ook de boomstam. “N-ni…ce…” kreunde Cooper, die over zijn bijzonder pijnlijke hand heen wreef. Zijn Croagunk overtrof tot nu toe al zijn verwachtingen; hij had niet gedacht dat hij zó goed zou zijn in high fives. Daar konden Rocket en zijn slappe klapjes nog wat van leren.

Het was maar goed dat het nog niet zo lang regende, want anders had de klap tegen de boom er vast en zeker voor gezorgd dat het water van de bladeren af zou zijn gevallen, waardoor zijn shirt alsnog geruïneerd zou zijn. “Voorzichtig met die arm, okay, buddy?” zei Cooper met een pijnlijke grijns. Als zijn high-five al zoveel schade aan kon richten, hoeveel zou een daadwerkelijke aanval dan wel niet doen? Cooper keek zijdelings naar zijn Hoppip, om er achter te komen dat niet bepaald tevreden was over de kracht van de Croagunk dan hij zelf was. Ontevreden was zelfs nog zacht uitgedrukt. Een donkere schaduw leek te zijn gevallen over het gezicht van de Hoppip, die met een blik vervuld van haat naar de blauwe Pokémon keek. Cooper slikte. Dat was een blik die hij al een tijdje niet had gezien. De laatste keer dat Jetpack op zo’n manier naar hem had gekeken, had hij een stel kinderen haar laten aaien. Nee, Jetpack hield absoluut niet van kleine kinderen. Dat kwam goed uit, want hij hield er ook niet bepaald van. “Uh… Jetpack…” begon Cooper aarzelend.

Veel verder dan dat kwam hij niet, want een harde klap tegen de zijkant van zijn hoofd zorgde er voor dat hij met een smak voorover viel. Cooper kreunde luid van de pijn. Zijn hoofd… Zijn arme, arme hoofd… Wat was er net in Arceus’ naam gebeurd? Was hij aangevallen door een Beedrill? Had Blimp zijn hoofd willen high-fiven? Een luide, kwakende lach van zijn Croagunk zorgde er voor dat zijn hoofd nog harder begon te bonken dan het al deed. “Aiaiaiaiai...” kreunde Cooper. Langzaam hees hij zichzelf overeind. Een kreet van afgrijzen verliet zijn keel bij het zien van zijn shirt, dat dankzij zijn val niet meer schoon was. “Neeeee… Mijn shirt…” jammerde hij. Al zijn moeite was voor niets geweest.  Hij wist niet zeker of hij wilde huilen van de pijn aan zijn hoofd, of omdat zijn shirt was verpest.

Terwijl hij bij probeerde te komen van de verschrikking die zijn shirt nu was, keek Cooper nu om zich heen, zoekend naar de boosdoener. Hij zag echter geen Beedrill of iets anders dat hem zou kunnen hebben aangevallen. Het enige dat hij wel zag, was een meisje dat blijkbaar achter hem was komen staan. “Jij!” brulde hij, om hierbij zijn hoofdpijn nog wat erger te maken met zijn eigen geschreeuw. Het voelde bijna alsof zijn hoofd zou ontploffen van de pijn. Wat zachter praten zou dan ook een goed idee zijn. “Heb je het gezien?” vroeg hij, deze keer bijna fluisterend om zijn hoofd te sparen. “Het ding dat mij aanviel… Heb je het gezien?” Voorzichtig voelde hij met zijn hand aan de pijnlijke plek op zijn hoofd, om zijn hand vervolgens direct terug te trekken. Dat werd sowieso een behoorlijke bult.

Cooper verstijfde. Terwijl hij op zijn minst had verwacht om een verhaal te horen over hoe een Sudowoodo hem had neer geknuppeld, stelde de werkelijkheid hem behoorlijk teleur. Het was blijkbaar het meisje zelf geweest, zij was degene die hem met een stok op het hoofd had geslagen. Blijkbaar was ze bang geweest voor de geluiden die hij had gemaakt. Hij wilde boos op haar zijn, zo hard mogelijk naar haar schreeuwen, maar zijn hoofdpijn zorgde er voor dat hij zelfs daar uiteindelijk geen zin meer in had. “Is mensen slaan met stokken altijd je eerste reactie als je een vreemd geluid hoort?” mopperde Cooper. Hij probeerde wat van de modder van zijn shirt af te halen, maar kreeg het hierdoor alleen maar voor elkaar om de modder verder uit te spreiden. Ew… Wel, nu het toch al vies was, kon hij hem maar beter uittrekken. Terwijl hij bijna onverstaanbare verwensingen mompelde naar het zwartharige meisje, trok hij zijn shirt in één soepele beweging uit. Cooper wierp een korte, pissige blik op het meisje, waarna hij het shirt binnenstebuiten deed om deze zo in zijn tas te proppen. Brr… Het was toch nog wat te koud om zonder shirt rond te lopen. Vlug viste hij een willekeurig shirt uit zijn tas, dat hij vervolgens zo snel mogelijk weer aan trok. Het was een simpel, zwart shirt, met in het midden een Ultra Ball. Dat was al veel beter. Cooper keek naar zijn Hoppip, die nog pissiger scheen te zijn dan ze zojuist al was geweest. Terwijl de roze Pokémon breed glimlachte, was dit voor Cooper een teken dat ze op het punt stond om te ontploffen. Eigenlijk zou hij Jetpack haar gang moeten laten gaan, dat had het meisje wel verdiend. Een goede Sleep Powder of iets dergelijks. Dan zou ze in slaap vallen, waardoor ze net als hem met haar gezicht in de modder zou vallen. Dat zou de perfecte wraak zijn. Hij keek terug naar het meisje, om er nu pas achter te komen dat het huilen haar nader leek te staan dan het lachen. Pfff. Wat een acteur. Het was bijna alsof ze er daadwerkelijk spijt van had, maar hij wist wel beter. “Als je er zoveel spijt van beweert te hebben, dan wil ik een vergoeding,” besloot hij. “De stomerij is niet bepaald goedkoop, weet je. Ik wil alle kosten er van vergoed.”

“Hmpf!” snoof Cooper, die ondanks de vergoeding absoluut niet tevreden was. Hij had het geld eigenlijk niet eens nodig. Buiten dat zijn eigen bankrekening een veel hoger bedrag bevatte dan hij op zijn eigen vingers kontellen, en dan ook echt een veel hoger bedrag, hoefde hij maar naar huis te bellen of hij kreeg wat extra ‘zakgeld’. Zijn vader had hem echter ingehamerd dat hij altijd moest eisen dat hij kreeg wat hem toebehoorde. Was hem onrecht aangedaan? Dan was het niet meer dan normaal dat hij eiste dat het weer recht werd gezet. Zelfs als iets je niet toebehoorde deed je er goed aan om het te claimen, dat was immers hoe de rijken ook rijk bleven. Alsnog, wie kwam er nou op het idee om iemand met een tak te slaan? Dat was gewoon absurd. Over absurd gesproken, hij herinnerde zich dat iemand hem een bericht had gestuurd op zijn Holocaster. Buiten het feit om dat hij zijn nummer vrijwel nooit aan iemand gaf, tenzij hij er zeker van was dat hij diegene in de toekomst misschien nog zou kunnen gebruiken, was deze persoon vrij bang op hem over gekomen. Hij was natuurlijk uitgerekende de persoon die advies had moeten geven. Het was iets over enge geluiden. Fronsend haalde Cooper zijn Holocaster uit zijn broekzak tevoorschijn. Heh, het was een geluk bij een ongeluk dat die niet uit zijn broekzak was gegleden toen hij was gevallen. Hij unlockte het scherm, waarna hij zijn blik over de berichten heen liet glijden. Heh, het zag er naar uit dat diegene zijn wijze advies op had gevolgd. Dat was tenminste één iemand die dat deed. Diegene scheen echter nog steeds behoorlijk in de problemen te zitten. Misschien moest hij hem of haar gaan zoeken? “Hey, jij, uh… Watsjenaam. Heb jij nog anderen hier in de buurt gezien? Of nog andere vreemde geluiden gehoord? Ik moet namelijk iemand ergens redden, of iets dergelijks.” Als je er over na dacht, was het bijna grappig hoe toevallig het was dat hij zojuist op zijn hoofd was geslagen met een tak. Hij had iemand aangeraden om een eng geluid te bevechten door met een tak te slaan, en wat gebeurde er? Juist. Hij werd met een tak geslagen. Hahaha. Haha. Ha. Hey... wacht eens. Cooper keek vlug op zijn Holocaster, waarna hij terug keek naar het meisje. Hahaha. Haha. Dat was eigenlijk wel heeeeel toevallig. Misschien moest hij maar eens vragen hoe het slachtoffer van de onbekende berichtjes stuurder er uit zag.

Yara, dat was een naam die hij waarschijnlijk niet snel zou vergeten. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hun ontmoetingswijze haar naam er bij hem had ingehamerd. Als hij niet zo’n hoofdpijn had gehad, zou hij waarschijnlijk hardop hebben gelachen om zijn eigen grap. Zo grappig vond hij het op het moment helaas nog niet, dus meer dan een flauwe glimlach ging er niet bij hem vanaf. Yara had blijkbaar geen andere geluiden gehoord, noch had ze andere mensen gezien. Wel, dat was balen. Als hij zijn Holocaster contactpersoon zou willen bereiken, dan zou hij terug de regen in moeten. Dat zou natuurlijk betekenen dat zijn schone shirt ook weer vies zou worden, wat een dikke nee was. Het scherm van Cooper’s Holocaster lichtte op om aan te geven dat hij een nieuw bericht had. Aah, daar was het. Antwoord op zijn vraag. Had zijn anonieme contactpersoon iemand met prachtige oranje lokken – hem – neergeslagen? Ah! Ah…! Ah… Cooper fronste. Heel toevallig wel. Met moeite hield hij zijn lach in terwijl hij een berichtje terug stuurde. Hoeveel pijn zijn hoofd op het moment ook deed… Wel, dit was ronduit grappig. “Yara, eh?” gniffelde Cooper. “Mijn naam is Cooper,” stelde hij zichzelf voor. “Cooper de geweldige om precies te zijn,” zei hij, hintend naar de naam waarmee hij in een holocaster bericht naar zichzelf had verwezen. “Uh, ik moet zeggen… Dat slaan met een tak? Een minder goed idee dan ik had gedacht, als ik eerlijk ben. Het is geen slecht idee, maar… wel, het is niet perfect, haha…”

Alhoewel hij voor de verandering eens de waarheid sprak, had Yara hem niet geloofd. Sterker nog, hij moest aan haar bewijzen dat hij degene was die hij beweerde te zijn. “Pffft.” Wat een onzin. Waarom zou hij moeten bewijzen dat hij geweldig was? Hij wist zelf al dat hij dat was – dat moest meer dan genoeg zijn om wie dan ook er van te overtuigen dat hij dat ook daadwerkelijk was. Dat hij zou moeten bewijzen dat hij Cooper de geweldige was, was net zo onlogisch als moeten bewijzen dat drie maal drie negen was. Maar ach, hij kon altijd een poging doen. Het kon nooit kwaad om nog eens een keertje extra te bewijzen hoe fantastisch hij wel niet was. “Ten eerste heb ik eigenlijk al bewezen dat ik Cooper de geweldige ben, ik heb namelijk niet gehuild nadat je zo aardig was om mijn hoofd te aaien met die tak,” zei Cooper, die hier behoorlijk trots over was. Hij was toch echt wel bijna in tranen uit gebarsten nadat Yara zo onbeschoft was geweest om zijn kapsel door de war te brengen. Hij wilde nu eigenlijk nog steeds huilen, want hij voelde met de minuut de bult op zijn achterhoofd groeien. Maar had hij dat gedaan? Nee! “Ten tweede… Check hoe cool dit is,” zei hij grijnzend. Hij vormde met zijn lippen een perfecte ‘o’, waarna hij zijn duim tegen de binnenwand van zijn wang aan zette. Hij zette zachtjes wat druk, waarna zijn duim met een luide ‘plop’ zijn mond weer verliet. Cooper grijnsde breed. “Behoorlijk geweldig, of niet soms?” pochte hij. Yeah, plop geluiden maken was een van zijn vele talenten. Niet iedereen was er voor weggelegd. Maar misschien was dit wel iets té geweldig. Misschien moest hij nog wat extra bewijs geven, zodat het vast stond dat hij was wie hij beweerde te zijn. “Bovendien… dit,” zei Cooper, waarna hij zijn Holocaster tevoorschijn haalde. Hij liet het meisje het scherm zien, waar duidelijk het gesprek tussen hem en de persoon die hij ‘advies’ op werd weergegeven. Als dat geen bewijs was dat hij toch echt wel Cooper de Geweldige was, dan wist hij het ook niet meer.