First training session [Cooper]

Eindelijk, het begon er op te lijken dat Yara hem geloofde. Dat was maar goed ook, want hij was er niet erg zeker van of hij nog veel meer geweldige dingen kon bedenken om voor te doen. Alhoewel alles aan hem natuurlijk al geweldig was, was het moeilijk om er één enkel ding uit te halen dat in verhouding extra geweldig was. Het plop geluid dat hij kon maken was hierbij een uitzondering op de regel. Het was fijn dat iemand hem eindelijk eens erkende voor wat hij was, namelijk geweldig. Yara introduceerde haarzelf als de niet zo geweldige, wat hij ergens wel toepasselijk vond. Niet iedereen kon zo geweldig zijn als hij. De buiging die Yara maakte, maakte echter al heel wat van haar niet-geweldigheid goed. “Heh… Okay, het is al goed,” gaf Cooper toe, die behoorlijk onder de indruk was van de buiging. “Zolang je de volgende keer mij maar niet meer slaat. Sla een Beedrill ofzo. Nee, wacht. Doe dat eigenlijk maar niet. Die steken je zo hard als je mist.” Cooper fronste. Maar die slag… Het was echt een goede mep geweest. Hij kon het weten, want zijn hoofd bonkte nog steeds behoorlijk hard na. “Misschien een vreemde vraag, maar heb je wel eens softbal gedaan? Of iets anders waarbij je met een knuppel of iets moet slaan? Want je kan behoorlijk hard slaan,” vroeg Cooper.

Tot Cooper’s grote verbazing bleek Yara nog nooit aan een sport te hebben gedaan, iets wat hem behoorlijk verontrustte. Zij bleek blijkbaar verontrust te zijn over iets anders, ze wilde namelijk zeker weten of hij in orde was. Cooper wuifde haar zorgen weg. “Maak je maar geen zorgen aan mij, ik heb wel eens vaker dingen tegen mijn hoofd aan gehad, hardere dingen, en daar heb ik ook niets aan over gehouden. Behalve een dikke bult en een knallende hoofdpijn heb ik niets, okay?” zei Cooper, om vervolgens breed te grijnzen in een poging te bewijzen dat hij inderdaad okay was. Goed, zijn hoofd voelde aan alsof het op ontploffen stond, maar dat was niet iets dat een paracetamol of twee niet op zou kunnen lossen. “Kijk!” zei hij, waarna hij een paar keer met zijn hand op zijn hoofd klopte. Een rilling van pijn ging door zijn lichaam heen. “Helemaal… niets…” zei hij met een zure glimlach. Okay, dat had hij misschien niet moeten doen. Hij kon maar beter ver van die bult op zijn hoofd af blijven, tenzij hij iets van ijs zou weten te bemachtigen om er op te doen. Dat zou vast even goed werken als een paracetamol. “Bovendien, er is hier toch echt iets belangrijkers gaande dan mijn hoofd. Jij. Heb je echt nog nooit een sport gedaan?” vroeg Cooper, die bezorgder was over het gebrek aan sporten bij het meisje dan de status van zijn eigen schedel.

Alhoewel hij toch al een behoorlijk aantal keren had gezegd dat hij zich toppie voelde, zelfs al deed hij dat eigenlijk niet, scheen het meisje hem nog steeds niet honderd procent te geloven. Ze scheen echter wel te hebben besloten om te stoppen met vragen of het met hem ging, wat voor hem al een hele opluchting was. Hij maakte zich er zelf geen zorgen om, dus waarom zou zij dat wel doen? Het zou hem waarschijnlijk alleen maar geïrriteerd hebben als ze er over door was gegaan. Het meisje gaf antwoord op zijn vraag, wat Cooper de kans gaf om het gesprek in een andere richting te leiden, al was het maar voor even. “Echt? Nog nooit van je leven?” Een bezorgde frons trok over Cooper’s voorhoofd heen. “Nooit voetbal gespeeld? Op ballet gezeten? Volleybal gespeeld misschien?” vroeg Cooper, alhoewel hij vermoedde dat het opnoemen van voorbeelden waarschijnlijk niet er voor zou zorgen dat ze plotseling aan sport had gedaan. “Wha… Wat voor dingen deed je dan als kind?” vroeg hij, “League plaatjes verzamelen?” Dat was in ieder geval een van de dingen die hij had gedaan als kind. Het was niets meer dan een wilde gok geweest, en de kans dat Yara daadwerkelijk dezelfde dingen als hij had gespaard was vrij klein. De nieuwsgierigheid was echter wel oprecht geweest, hij wilde maar wat graag weten wat anderen als kind deden, al was het maar zodat hij het met de dingen die hij zelf had gedaan kon vergelijken met iemand anders.

Damn. Het meisje had blijkbaar echt echt nog nooit gesport. Ze gaf toe dat ze wel eens wat had voetbal had gespeeld met haar zus, maar dat ze dat niet meetelde. Het meisje keek naar de grond, alsof ze het liever niet had over wat ze wel of niet had gedaan als kind. Wel, dat was in ieder geval hoe hij het opvatte. Het was echter te laat om zijn vraag nog terug te nemen, want het meisje gaf er inmiddels al antwoord op. Het meisje had blijkbaar vooral binnen gezeten, waar ze vooral veel creatieve dingen deed. Cooper glimlachte zuur. Hij had zelf ook veel binnen gezeten. Niet om te lezen, maar omdat zijn ouders liever wilden dat hij thuis was. Als het leek alsof ze veel tijd met elkaar besteedden, dan zou hun oh zo ‘perfecte’ gezinnetje er nog perfecter uit zien. Sure, hij was naar buiten gegaan wanneer het kan, of het nou was omdat hij zijn privélessen probeerden te ontlopen, vooral zijn rekenlessen, want die lerares was een regelrechte nachtmerrie geweest, of omdat hij zin had om in het gras te rollen. De tuin was misschien zelfs een tweede soort ‘binnen’ geweest, met als enige verschil dat er hekken om heen zaten in plaats van muren. Maar hij mocht niet klagen, dat vond hij zelf in ieder geval. Had hij niet, zoals zijn vader het altijd zo mooi had genoemd, alles gekregen wat zijn kleine hartje zo fel begeerde? “Hmm… Binnen zitten suckt. Nou ja, het suckt als je niemand hebt om je mee te vermaken, I guess,” besloot hij te zeggen. Hij haalde zijn schouders op, waarna het meisje plots over ging op een ander onderwerp. Ze vroeg zich af wat League plaatjes waren. “Hehe... Wil je dat echt weten?” vroeg Cooper, die ietwat nerveus achter zijn oor krabde. Toegegeven, hij wilde er dolgraag over vertellen, want hij was mankey-trots op zijn verzameling. “Het zijn plaatjes die je kan verzamelen en ruilen. Op de plaatjes staan Gymleaders en Elite Four leden uit alle regio’s, met een of ander leuk weetje er bij,” Cooper grijnsde breed. “Ik heb mijn collectie compleet, dus je mag wel een paar van mijn dubbele hebben als je wil beginnen met verzamelen?”

Alhoewel hij zo enthousiast mogelijk was geweest over de League plaatjes, was het niet genoeg geweest om Yara er ook in te interesseren. Ahh… Natuurlijk wilde ze geen League plaatjes sparen. Dat soort dingen waren voor kleine kinderen, of niet? Wel, dat vond hij prima. Het was niet alsof hij volwassen was. Niemand had hem in ieder geval ooit volwassen gevonden, en het zou waarschijnlijk ook nog wel een tijdje duren voordat het zo ver zou komen. Tot Cooper’s grote verbazing scheen het meisje alsnog interesse te hebben in de League plaatjes. Sterker nog, ze wilde ze zelfs zien! “Yeah! Natuurlijk mag je ze zien!” zei Cooper opgewekt. Als hij een Growlithe was geweest, dan had zijn staart overuren gehad. Nog nooit eerder was het voorgekomen dat iemand ook maar iets van zijn League plaatjes af wilde weten, laat staan dat iemand ze wilde zien! Hij greep opgewonden naar zijn rugzak, toen hij zich herinnerde dat het helemaal niet mogelijk was om de plaatjes te laten zien. Niet nu, in ieder geval. “Oh…” bracht hij uit. “Uhh, ik denk niet dat ik je ze kan laten zien, ik heb ze namelijk niet mee op het moment. Ze liggen nog thuis. Zelfs als je er al een paar had willen hebben, dan had ik ze eerst thuis op moeten halen. Haha. Hahaha…” zei hij met een nerveus lachje. “Maar als je ze echt wil zien, dan kan ik ze wel een keer ophalen?” stelde hij voor.

Wat was dit? Bespeurde hij daar een hint van droevigheid bij het meisje? Omdat… omdat hij de plaatjes niet bij zich had? Cooper kon het niet laten om te grijnzen. Ze wilde zijn plaatjes ècht zien, graag zelfs, al was het maar omdat ze wilde weten hoe ze er uit zagen. “Wel… ze zien er eigenlijk uit als gewone kaartjes,” zei Cooper, die met zijn vingers een rechthoekje in de lucht tekende. Nou ja, dat was waarschijnlijk iets geweest dat ze zelf ook uit had kunnen vogelen, tenzij ze natuurlijk had gedacht dat de kaartjes vierkant zouden zijn. “Ik zou ze kunnen beschrijven, maar… yeah.  Je weet het pas echt als je ze gewoon ziet.” Cooper snoof zachtjes, waarna hij met zijn vingers de brug van zijn neus begon te masseren. Alhoewel zijn hoofdpijn kort weg was gegaan op het moment dat hij over de plaatjes was begonnen, leek de pijn nu twee keer zo hard terug te komen. “Ugh,” klaagde Cooper. “Heb jij enig idee of het de rest van de dag blijft regenen?” vroeg hij. “Niets tegen jou, echt niet, maar ik wil hier niet de hele dag blijven zitten.” Alhoewel hij soms een regenbuitje wel wist te waarderen, bijvoorbeeld als hij een paar laarzen aan had waarmee hij in de plassen kon stampen, had hij er op het moment alles behalve zin in.

Net zoals hij, wist Yara al even min hoe lang het zou duren voordat het zou stoppen met regenen. Ook wilde ze liever naar een wat warmere plek toe, wat hij natuurlijk kon begrijpen. Alhoewel hij het zelf niet bepaald koud had, ondanks dat hij een korte broek aan had, snapte hij dat iemand die niet elke dag met blote benen rond liep het iets kouden zou kunnen hebben. “Hmm, wel, ik zou mijn Monferno uit zijn Pokéball kunnen halen?” opperde Cooper. “Ik denk dat het nog wel even duurt voordat we hier weg kunnen en, wel, zijn vuurkomt geeft vast wel wat warmte af. Ik bedoel, bij gebrek aan een elektrische kachel voldoet het prima, right?” Cooper glimlachte. Als hij een gentleman was geweest, dan had hij haar waarschijnlijk een of ander kledingstuk aangeboden waardoor ze het wat warmer zou krijgen. Hij was helaas geen gentleman, en bovendien had hij alleen maar shirts in zijn tas zitten op het moment. Een vuurkont was dus waar ze het mee moest doen, tenzij ze van plan was om ergens een vuurtje te stoken – iets wat hij overigens niet aanraadde, aangezien de kans groot was dat ze het bos in de fik zou kunnen steken. Niet omdat hij dacht dat ze onbekwaam was, maar omdat hij gewoon niet goed samen ging met vuur. Het was zelfs een wonder dat zijn Monferno nog nauwelijks dingen in de fik had gestoken. Wel een paar dingen, maar die dingen waren niet belangrijk geweest. Zelfs dat het regende, maakte in dit geval weinig uit. Vuur was vuur.

Yara stemde in met zijn plan, maar opperde dat ze haar Torchic ook zou kunnen gebruiken als zijn Monferno niet voor genoeg warmte zou kunnen zorgen. Cooper grijnsde, waarna hij nonchalant zijn schouders ophaalde. “Ik vind het prima, maar heeft jouw Torchic ook een vuurkont – ah, wacht, nee. Vuurstaart.” Cooper fronste. “Sorry, ik moet er nog steeds aan wennen dat zijn vlam van plek is veranderd sinds zijn evolutie,” verontschuldigde Cooper zich voor zijn verspreking. “Anyway, Rocket. Uit de Pokéball. Right.” Cooper tastte naar zijn riem, waar hij een Pokéball met een grote vuur-sticker er op geplakt vanaf haalde. “Rocket!” riep Cooper, die gelijktijdig de Pokéball in de lucht wierp. Hij gooide deze keer echter voorzichtiger dan hij normaal gedaan zou hebben, wetende dat zijn Pokémon het niet zou waarderen als hij in de regen zou belanden. “Tadááh!” zei Cooper, toen zijn Pokémon eenmaal een vaste vorm aan had genomen. De Monferno keek nors naar zijn trainer, absoluut niet blij dat hij uitgerekend in dít weer uit zijn Pokéball moest. “Rocket, laat eens zien hoe groot en sterk je vlam is?” vroeg Cooper. De Monferno trok zijn wenkbrauwen op, waarop Cooper hem een ‘oh jij’ blik terug schonk. “Of is hij niet groter dan dit kleine dingetje?” vroeg hij, waarop de Monferno vragend naar zijn staart keek. Dit… kleine dingetje? De Monferno snoof hooghartig, waarna hij zijn borst naar voren uitstak en zijn spieren aanspande. Hij trok een gezicht alsof hij zich behoorlijk inspande, of dat hij aan het poepen was, waarna de vlam op zijn staart aanzienlijk in grootte toenam. “Heh! Dus hij is toch niet zo klein als ik dacht!” grinnikte Cooper.