For Nostalgia's Sake

Ze werd terug gegroet. Een wat schaapachtige grijns verscheen op Jane's gezicht terwijl ze haar hand door haar rode haar haalde, wat niet echt nut had omdat het door de zwaartekracht niet anders kon dan in super-saiyanmodel naar beneden hangen. "Wat een lekker weertje, huh?" Waren haar volgende, nonchalant uitgesproken woorden. Het feit dat ze, als (jong) volwassene, ondersteboven aan een tak van een niet normaal grote boom hing, zou Jane niet tegenhouden om te proberen een gesprekje aan te knopen. Daar was ze mentaal nog een paar jaar te jong voor.

Terwijl haar met sproeten bedekte gezicht enkele tinten roder werd omdat het bloed naar haar hoofd begon te stromen, nam Jane de toevallige voorbijganger in zich op. Ze leek van haar leeftijd te zijn, of misschien iets jonger, met een bleek gezicht dat omlijst werd door donker, ingevlochten haar. De ogen van de nu-nog-vreemdeling hadden, opvallend genoeg, een rode kleur. Oeh. Voor zover dat kon bewoog Jane zich ietsjes naar voren, maar niet genoeg om in de personal space van de ander binnen te dringen. Er werden enkele vragen gesteld, maar de betekenis van de woorden drong nog niet helemaal tot Jane door. Voordat haar hersenen daaraan gingen werken, moest ze nog iets kwijt. "Je hebt mooie ogen." Anderen vonden het misschien raar om met random complimentjes te strooien, Jane was dan degene die die mensen voor gek verklaarde. Ze was een spontane flapuit en droeg die titel met trots.

De grijns die het volgende moment op het nu al aardig rode gezicht van de roodharige verscheen, onthulde haar voor een stukje afgebroken snijtand. "Ja," beantwoordde ze de eerste vraag, waarna ze grinnikte en vervolgde: "En ik dacht van wel, maar blijkbaar doe ik toch iets verkeerd." Ze hield het feit dat alles in de herinneringen makkelijker leek verantwoordelijk. Dat, of ze kon gewoon voor geen meter meer in bomen klimmen, en Jane zou Jane niet zijn als ze dan toch voor dat eerste ging. "Wanna join?"

Toen ze een grijnsje zag verschijnen op het bleke gezicht van de donkerharige, wist Jane dat ze goed zat. Gewoon om het extra kazig te maken was ze namelijk voor een opmerking over het weer gegaan, en het leek erop dat de grap achter woorden ingezien werd. Een geamuseerde, scheve glimlach verscheen dan ook op het gelaat van de roodharige toen de hoop om nog een kleurtje te krijgen nonchalant uitgesproken werd. "Je komt er wel," begon Jane aan haar reactie, haar benen ondertussen wat beter om de tak hakend zodat ze niet halverwege haar zin naar beneden zou storten, "misschien krijg je dan ook nog spontaan sproeten." Niet dat haar eigen sproeten zomersproeten waren, zij liep er gewoon alle seizoenen mee rond. Haar huid leek het een mooi idee te vinden om het hele jaar zomer te vieren, en eigenlijk kon Jane daar niets tegenin brengen. Zomer was te mooi om maar één vierde van het jaar te hebben, was ook haar mening.

De rode kleur die de ogen van de vreemdelinge had, was natuurlijk, al wist ze niet hoe ze het voor elkaar gekregen had. Oh, gaaf. Wel vaker had Jane mensen gezien met een aparte oogkleur, maar vaak droegen die dan lenzen, wat voor de roodharige een teleurstelling was. Ze hield ervan om te zien welke aparte trekken de mens van zichzelf kon hebben, zij het in uiterlijk of innerlijk. "Het maakt je uniek, da's wel cool. En als je met Halloween ooit een vampier wilt zijn, bespaar je geld op je kostuum." Vampieren hadden rode ogen, toch? Yeah.

Ze had een boomklim-maatje gevonden. Yess. Toen haar bevolen werd om plaats te maken, schuifelde Jane gewillig een eindje naar achteren. Terwijl haar hoofd steeds roder en roder werd keek ze toe hoe het donkerharige meisje een aanloop nam en naar de tak sprong waar zij al aan hing. Aah, oké. Als je een aanloopje nam, kon je dus makkelijker omhoog komen. Got it. Enkele seconden later zat ze al op de volgende tak, alsof het niets was. Met een vrolijke grijns en haar rug tegen te boomstam, vroeg de onbekende plagerig of ze nog kwam. Het meteen ziend als een uitdaging, kwam Jane in beweging. Ze zwaaide zichzelf heen en weer in een poging om haar handen dichter bij de tak te krijgen. Toen dat gelukt was, sloeg ze haar armen stevig om het schors heen. "Wacht maar," mompelde ze terwijl ze zichzelf met enige moeite de tak op hees, "op dat 'slome' zal je nog terug komen." Eenmaal staand op de tak was Jane weer op bekend terrein. Dit was hetgeen dat ze als achtjarige dagen achter elkaar had gedaan, om dan 's avonds laat met groen besmeurde kleding en een grote grijns thuis te komen.

Ze koos een onbezette tak naast die van de donkerharige en stapte er soepeler dan ze verwacht op over. Blijkbaar was bomen klimmen net zoiets als fietsen; als je het eenmaal kon, bleef het ook wel hangen. Haar honingkleurige blik ging naar de rode van haar boomklim-buddy. Er speelde een uitdagende grijns rond haar lippen. "Wedstrijdje doen?"

Er werd wat haar weggestreken, waardoor Jane zich kreeg op.. Een litteken? Ze kon het niet goed zien, was nog iets te ver weg. Door met haar lichaam wat heen en weer te zwaaien kwam ze wat dichterbij en zag tot haar grote verbazing dat de donkerharige twee kleine littekens die verdacht veel leken op een vampierenbeet had. In haar nek, nog wel. Jane kon zelf twee willekeurige sproeten aanwijzen en zeggen dat ze op de beet van een vampier leken, maar dit was wel heel bizar. "Wooow," deed de roodharige dan ook verwonderd, waarna ze met haar mond iets open in de rode ogen van haar haast-leeftijdsgenoot keek. "Je bent gewoon een echte vampier, nice." Een grijns sierde haar lippen. "Bel me als je ooit een peuter op die manier laat schrikken, dat wil ik zien." Ze hield veel van kinderen en kon ook best beschermend uit de hoek komen als het om de ukkies ging, maar toch vermaakten hun rare capriolen Jane meer dan zou moeten.

Ze was gedegradeerd van 'slome' naar 'Slowpoke'. Nu-uh, daar nam deze met sproeten overdekte roodharige geen genoegen mee. Ze wilde weer gepromoveerd worden en dan wel naar Sonic, want als je haar eenmaal het idee gaf dat iets een wedstrijdje was, deed ze ook echt haar uiterste best om winnen. Om dit duidelijk te maken snoof ze even, al was er een enthousiaste twinkel in haar ogen te vinden. Haar evenwicht goed bewarend stapte de roodharige over op de tak die haar boomklim-buddy net verlaten had, om vervolgens haar handen stevig om een tak ongeveer een halve meter voor haar te klemmen. Haar in sneakers gestoken voeten schoten een moment door de lucht toen ze zich aan de tak liet hangen, die lichtjes doorboog. Met een snelle zwaai wist Jane haar voeten te plaatsen op een tak aan de andere kant. Eenmaal op deze tak stapte ze over op degene die eerder nog alleen als trapeze had kunnen dienen maar zich nu laag genoeg bevond om op te gaan staan. Scheef glimlachend keek Jane op de donkerharige neer. Point proven.

Er werd op luide toon ingestemd. Oh, en de laatste die boven was moest betalen. Hoh, wait. Wat? Verrast bleef Jane even staan, waarmee ze natuurlijk kostbare tijd verloor, maar dat drong nog niet tot haar door. "Betalen voor wat?" Riep ze nog, maar het besef dat er nu een beloning aan het wedstrijdje winnen zat, bracht haar over haar verwarring heen. Terwijl de donkerharige als een Slakoth verder klom, sloeg Jane één arm om de stam van de boom en greep met haar andere hand een hoger gelegen tak. Met haar kaken op elkaar geklemd trok ze zich op de tak, waar ze zo snel mogelijk haar evenwicht vond en zich op de volgende stap focuste. Met een simpele stap wist ze zich weer een aardig aantal centimeters omhoog te werken.

Oh ja, ze ging dit doen en ze wilde het winnen ook.

De eerste levende ziel die ze tegen was gekomen in Santalune Forest was tevens ook de eerste vampier waarmee ze een babbeltje had. Hoewel.. Een vampier was niet echt levend meer, toch? Ach, het maakte ook niet uit. Wat meer van belang was, was dat Jane zomaar het volgende slachtoffer kon worden van deze ondode. Toen de klauwhandjes haar kant op kwamen, zette Jane een quasi-doodsbang gezicht op, haar handen opgestoken in het universele teken voor overgave. "Weet je zeker dat je niet meer zin hebt in een pizza?" Vroeg de roodharige terwijl een geamuseerde glimlach doorbrak en haar gespeeld angstige gezichtsuitdrukking wegvaagde. Een pizza moest werken. Niemand kon de combinatie van kaas, tomaat en wat je dan ook lekker vond op een pizza weerstaan, daar was Jane heilig van overtuigd.

Van bovenaf (ze was nu alweer ingehaald, Arceusverdomme) klonk gelach, waarna gezegd werd wat de winnaar mocht bepalen waarvoor betaald werd. Oeh. Jane had wel zin om op de kosten van iemand anders iets te kopen, al kon ze, als het moment daar was, het dan waarschijnlijk niet laten om ook iets voor de verliezer te kopen. Zo sportief was ze nog wel. Misschien.
.. Oké, niet vaak, maar dat was niet van belang. Jane kon gewoon niet zo goed tegen haar verlies als ze zou willen. Daarom ook dat de roodharige snel weer in beweging kwam. Vlug moest ze de stam van de boom vastgrijpen toen ze een stap nam waarvoor ze eigenlijk niet lang genoeg was, waardoor ze in een halve split kwam te staan. Grr. Binnensmonds vloekend wist ze zich met beide benen op één tak te krijgen, maar het had haar tijd gekost, tijd die ze niet kon – lees: niet wilde – verliezen. Vandaar dat de volgende stappen die ze nam wat voorzichtig waren, alles om niet uit te glijden en zo een grote achterstand op te bouwen. Dat uitglijden ook kon betekenen dat ze zou vallen en niet al te zacht op de bosgrond zou kunnen neerkomen, kwam niet eens in haar op.

Zodra Jane het idee had dat ze zich ongeveer op gelijke hoogte van haar boomklim-buddy bevond, begon ze weer wat roekelozer te worden. Dat was immers haar stijl, in welke wedstrijd dan ook. Met één voet op ieder gedeelte van een gevorkte tak, strekte Jane haar vingertoppen uit naar een tak boven haar, die ze maar net te pakken kreeg. Haar armspieren bolden op toen ze zich met opgeblazen wangen optrok. Met haar boven- en onderlichaam aan weerszijden van de tak, ving Jane het stemgeluid van de donkerharige op. Annie, dat bleek de naam van de persoon te zijn die haar zou inmaken. Puh. Jane wist één van haar voeten op de tak te krijgen en wist door haar arm om de boomstam te slaan en langzaam omhoog te komen ook haar andere voet op het hout te krijgen. "Jane, en daar geloof ik helemaal niks van," reageerde de roodharige terwijl ze een stap nam naar een tak op gelijke hoogte, zodat ze beter op de takken boven haar zou kunnen klauteren. Ze had geen tijd om een spetterend wederwoord te bedenken. Ze wilde winnen, dammit!

Pizza gilde niet. "Hm, goed punt," deed Jane, haar hand onder haar kin en haar lippen iets getuit. Als pizza's zouden gillen, zou dat betekenen dat ze leefden. Ze wist niet zeker of ze dat wel wilde, want meteen zag de roodharige het overheerlijke, ronde voedsel op harige pootjes in het rond rennen, als het één of andere insect. Ze trok een vies gezicht.
Die gezichtsuitdrukking verdween echter toen ze het lachje van de zwartharige hoorde en werd verruild voor een gegrinnik. Wat een super angstaanjagende, koud-zweet-laten-uitbrekende lach zou moeten zijn, eindigde met een sisser. "Nu verpest je je imago wel een beetje, hoor. Misschien ben ik nog wel een betere vampier." Tijdens het spreken wees Jane naar de positie waar ze zich in bevond: ondersteboven aan een tak. Vampiers sliepen, of ten minste, het gedeelte dat dat niet in doodskisten deed, toch ondersteboven? Om het extra aan te duiden legde de roodharige haar armen kruislings over haar borst, haar handen op haar schouders, en sloot haar ogen. Beste slapende-vampier-impressie ooit. Yep. Op het feit dat haar hoofd een vuurrode kleur had gekregen in plaats van dat hij bleek was na, that is.

Terwijl Jane struggelde om haar voet op de tak te krijgen zonder de rest van haar lichaam eraf te laten donderen, werd haar een vraag gesteld. Even keek Jane op naar haar boomklimbuddy, die met een geamuseerde uitdrukking op haar gelaat naar haar keek. Een wat verwarde frons verscheen op het gezicht van de roodharige omdat ze niet helemaal begreep waar de vraag vandaan kwam. Toen ze haar hoofd echter opzij draaide om te kijken hoe ze haar been het beste omhoog kon zwaaien, kwam haar arm in beeld. Oh, zo. Ja, Jane had misschien grotere spierballen dan de doorsnee vrouw, maar ze waren haar zo gewoon geworden dat ze niet meer besefte dat het voor sommigen iets bijzonders was. Daarbij waren zo nou ook weer niet zo groot; als ze iets deed waarbij ze haar armen niet intensief hoefde te gebruiken, zoals lopen, zag je er niet meer van dan een lichte maar toch aanwezige welving onder haar huid. Maar nu, nu ze al haar krachten moest inzetten om haar hele lichaam omhoog te krijgen, waren ze toch wel duidelijk te zien. "Ja man, iedere dag," begon ze grinnikend aan haar antwoord. Ze meende het niet, though. Jane had het niet zo op sportscholen, in haar ogen was buiten bewegen veel beter dan zweten in een ruimte gevuld met anderen. Op serieuze toon vervolgde ze: "Nee, ik—" een 'hnng'-geluid kwam uit Jane's keel toen ze haar been eindelijk om de tak wist te slaan "— speel honkbal." En daar trainde ze bijna dagelijks voor. Op sommige vlakken was Jane lui, maar voor de favoriete sport van haar en haar vader had ze veel over. "Trouwens," lachte ze vervolgens – inmiddels stond ze op de tak, haar handen in haar zij, haar honingkleurige blik zocht die van de donkerharige, "is dit een soort afleidings-techniek van je, iemand een complimentje geven?"

Een "Pfft," verliet de mond van de roodharige, die opgekruld was in een geamuseerde grijns, toen ze Annie's antwoord hoorde. "Oh, Annie, dan bewijs ik je toch gewoon het tegendeel?" Riep ze lachend. Ze was alweer bezig zich hogerop te werken door haar handen om twee verschillende takken te klemmen en op de stam haar voeten op enkele knobbels te zetten, toen ze onder zich een gekraak hoorde. Oh nee.

.. Ze zou toch niet gevallen zijn?

Meteen draaide Jane haar hoofd naar waar het geluid vandaan was gekomen, waar ze – gelukkig, Acreuszijdank – Annie zag hangen, zich vastklampend aan de boomstam. Een opgeluchte glimlach verspreidde zich over Jane's gezicht. Gerustgesteld richtte ze zich weer op waar ze haar eigen voeten moest plaatsen, maar ze kon het toch niet laten een opmerking over haar schouder te roepen. "Y'know, ik zie het feit van eerder nog niet tot uiting komen."

"Oi," deed Jane, quasi-verontwaardigd. "Dat is huid.." Huidsdiscriminatie? Dat klonk niet helemaal goed. ".. Pigmentplekjesdiscriminatie," besloot ze gedediceerd. Yep. Nailed it. Vervolgens werd ze gepoked, waarop de roodharige even lachte en vervolgens haar hand uitstak om de zwartharige terug te poken. "Jij anders ook, hoor. En daarbij moet je toch echt wel een goede kwaadaardige lach kunnen doen om een vampier te kunnen zijn. Da's vampire 101."

Dat de zwartharige zei dat ze niet geweten had dat honkbal een ding was, stak toch wel een beetje. De sport was immers een groot deel van Jane's leven, iets waar ze veel van haar tijd en toewijding in gestopt had. Toch kon ze het ook wel begrijpen; er waren dingen die de roodharige helemaal niet trokken, zoals een boek schrijven, of zo, die anderen dan weer helemaal fantastisch vonden en er hun hele leven mee bezig waren. "Yep," antwoordde ze dan ook alleen opgewekt terwijl ze een volgende tak zocht om op te klimmen. "Het is een fantastische sport. Iedereen moet het eigenlijk ooit geprobeerd hebben." Toen haar gevraagd werd of ze goed was, riep Jane meteen: "De beste!" al was er in haar stem te horen dat ze het eerder grappend dan opschepperig bedoelde. "Neh, dat kan je niet van jezelf zeggen. Het is moeilijk om in te schatten waar je staat met de vele honkballegendes die er zijn en duidelijk boven je uit steken." Niet dat Jane vond dat ze slecht speelde, naar haar mening speelde ze best oké, misschien ietsjes beter dan dan, maar ze maakte zich geen illusies: de beste zou ze nooit zijn, ze was niet het ideale wonderkind.

Een grijns verscheen rond haar lippen toen ze de reactie van de zwartharige zag en hoorde. "Interesse, huh?" Herhaalde Jane, het eerste woord zo uitsprekend dat het wat.. Intiemer klonk. "Natuurlijk mag dat," vervolgde ze, half plagend en half gemeend. Annie's volgende woorden deden haar grijns overgaan in een glimlach. "Daar heb je helemaal gelijk in. Dus, Annie, wat doe jij zoal in je vrije tijd?"

Toen de zwartharige zich leek te beseffen dat ze achterliep en snel weer begon te klimmen, richtte Jane zich ook weer meteen op de weg die ze nog te gaan had. Nu gebleken was dat er niets ernstigs met haar klim-buddy aan de hand was, laaide Jane's verlangen om te winnen weer op. Snel klauterde ze een andere, niet al te veel hogere tak op en haakte haar been om een volgende. De vraag die van dichtbij kwam, deed de roodharige een snelle blik recht naar boven werpen. Even vroeg ze zich af waarom ze dat gedurende de hele wedstrijd nog niet gedaan had, maar vraag verdween al snel uit haar gedachten toen Jane zag dat ze nog maar een paar meter te gaan hadden. "Het is een superboom," reageerde de roodharige, "maar er zal snel een einde aan komen en gezien hoe het er nu voor staat, betaal jij!" Snel trok de roodharige zich op de volgende tak en maakte een soort halfsprong naar een ander. Onbewust ging haar blik weer omhoog, naar waar de allerlaatste tak die gewicht zou kunnen houden zich bevond. Bijna, bijna..

Geamuseerd trok Jane één rode wenkbrauw op, waarbij ze automatisch haar armen over elkaar sloeg, al zag dat er waarschijnlijk wat apart uit omdat ze ondersteboven hing. "Uniek, huh," grinnikte ze, "dus het blijft niet eens bij een normale vampier, maar je wilt een hipster-vampier worden?" Dan kreeg je een ondode met een verslaving aan bloed en Staryubucks. Dat leek Jane geen al te goede combinatie.

De opmerking die de zwartharige plaatste, deed Jane hartelijk lachen. Terwijl ze haar voeten naar knobbels verplaatste die zich hoger op de stam bevonden, reageerde ze: "Dankje, dat doet mij en mijn gigantische ego goed," het woord 'gigantisch' erg overdreven uitsprekend om duidelijk te maken dat het grappend bedoeld was. De roodharige had dan misschien wel veel zelfvertrouwen, arrogant wilde ze zichzelf niet noemen. "Bedankt, tho." Haar stem had een serieuzere toon aangenomen en ook de oprechte glimlach die op haar gezicht te vinden was, klonk erin door. "Ik wil me best aanbieden om een keer een balletje voor je op te gooien, dan kan je kijken wat je ervan vindt." Hoe meer mensen honkbal hier in Kalos uitprobeerden, hoe beter het was. Vooral omdat de sport meer waardering verdiende, maar ook omdat Jane stiekem hoopte op honkbalwedstrijden in de regio waar zij dan weer aan mee zou kunnen doen.

Dat Annie geen interesses had naast haar Pokémon, verbaasde Jane ergens wel. Ze was ervan uitgegaan dat iedere trainer wel iets in zijn of haar vrije tijd deed naast slapen en hun Pokémon trainen, maar misschien klopte dat wel helemaal niet. Misschien waren Pokémon-trainers wel zo toegewijd dat het enige waar ze tijd voor hadden hun Pokémon waren. Misschien was Jane dan wel een hele slechte trainer. Nee, wacht, daar bestond eigenlijk geen enkele twijfel over. Ze was een slechte Trainer. Dat Kiki nog steeds in leven was, dat ze tot nu toe nog niet vergeten was om haar eten te geven of uit te laten of whatever, was voor haar al een hele prestatie, maar toch hield ze van het kleine wezentje en dat gevoel leek wederzijds te zijn. "Het is iets," besloot Jane met een glimlach, erop lettend dat ze wel in beweging bleef. "En als je weinig dingen te doen hebt, hou je in ieder geval genoeg tijd over om met onbekende mensen in bomen te klimmen."

Bijna, bijna, bijna! Het einde was in zicht en dat maakte haar onvoorzichtiger. Jane maakte de raarste sprongen en hoorde daarbij de takken onder haar gewicht kreunen, maar besteedde er geen aandacht aan. Dat had ze beter wel kunnen doen, want op het moment dat de laatste redelijk stevige tak binnen haar bereik kwam, begon de tak waar ze op stond met een luid gekraak af te breken. Ze voelde hoe haar grip op de tak waar ze naar over had willen stappen weggleed, en hoe daarna haar lichaam door de zwaartekracht naar beneden werd getrokken, weg van de overwinning. Een 'shit' schoot door haar hoofd en drong alle andere dingen waar ze aan dacht naar de achtergrond. De roodharige ervoer als in slow motion hoe ze een stuk naar beneden viel voordat haar wild in het rond grijpende armen een stevige tak te pakken kregen, waardoor ze abrupt tot stilstand kwam. Wel meteen ging haar blik omhoog, waar zich niet alleen het hoogste punt, maar ook Annie bevond. Ze liep weer achter. Een serie scheldwoorden verliet haar mond voordat Jane zich optrok en weer als een gek begon te klimmen. De adrenaline gaf haar een kracht-boost en zorgde ervoor dat ze de pijn in haar armen, die plots wel heel veel gewicht hadden moeten dragen, helemaal niet voelde.
Ze had maar één doel voor ogen: winnen.