Even rustig een dag doorbrengen in Santalune Forest leek Lydia een goed idee. Normaal gesproken zou ze nu bezig zijn met grappen uithalen of een show geven met haar Litwick, Len, en haar Gastly, Hisoka, maar vandaag had ze zin om gewoon te genieten van een dag zonder een grap. Tenminste, dat wilde ze graag totdat Hisoka besloot om zelf grappen uit te halen met de coördinator. Lydia probeerde Hisoka te negeren in het begin en bedacht dat Hisoka wel zou stoppen met rare gezichten trekken als ze hem geen aandacht zou geven. Ze ging zitten vlak bij een boom met een zucht en toen keek ze naar Len. “Ah Len, jij kan je tenminste wel gedragen.” zei ze tegen de Litwick toen ze hem voorzichtig oppakte. Len leek best wel op zijn gemak en gaf zijn trainer een lach. Hisoka kon het echter niet hebben en besloot om zo dicht mogelijk voor het gezicht van de trainer te zweven. “Hisoka…” zuchtte ze. “Wat moet ik toch met jou?” Lydia zette Len neer op de grond en besloot weer te gaan staan. Ze keek Hisoka aan en begon een eng gezicht te trekken. “Hier, een ‘scary face’ speciaal voor jou!” zei ze toen ze een eng stemmetje opzette. Hisoka leek het te waarderen en begon te lachen. Lydia glimlachte en toen keek ze om haar heen. “Misschien wordt het toch wel tijd voor een grap… Ik bedoel we zijn in een bos, de perfecte plek om iemand bang te maken, toch?” zei ze en toen begon ze een beetje duister te grijnzen. Hisoka lachte weer een beetje om zijn trainer, terwijl Len een beetje onzeker om zich heen zat te kijken. De Litwick was het wel gewend om grappen uit te halen met andere mensen. Al vanaf hij Lydia leerde kennen besloot Lydia mensen bang te maken met hem en zij deed gewoon mee door een bepaalde outfit aan te trekken. Ze vond het leuk om eruit te zien als een geest.
“Maak je geen zorgen Len, wat kan er nou fout gaan? Ja, het kan zijn dat het ‘slachtoffer’ niet bang is, maar zelfs dan is het nog leuk om te doen.” zei Lydia en toen pakte ze hem weer op met een iets lievere lach. Ze wist wel hoe haar Pokémon waren. Ze kan iets ruiger zijn met Hisoka, maar bij Len moet ze zich wat vriendelijker opstellen. Ze weet dat de Litwick veel stiller is dan Hisoka, ze kent Len ook een stuk langer dan Hisoka. Ze wist toen ze Hisoka ving dat hij veel aandacht nodig had, hij is ook veel meer aanwezig.
Lydia gaf Len een voorzichtige knuffel, ze weet dat ze haarzelf zal verbranden als ze niet voorzichtig zou zijn. Hisoka begon zich weer buitengesloten te voelen, waardoor Lydia hem een glimlach gaf. “Hisoka, Hisoka,” begon ze. “jij bent toch helemaal niet onzeker over jouw talenten?” zei ze met een grijns. “Jij weet altijd goed hoe je trainers moet bang maken, het zit immers in je genen.” Ze begon zacht te giechelen en toen keek ze naar Len. “Ik onderschat jou ook niet hoor. Jij en Hisoka zijn allebei meesters in het bang maken van trainers en andere mensen die ons passeren.” Zei ze en toen zette ze Len weer neer. Ze begon na te denken over wat ze kon doen hier.
“Hm, we zijn niet in een eng huis ofzo… Maar het bos kan wel een enge plek zijn, zeker als het nacht is…” dacht ze hardop. Len en Hisoka keken haar aan en wachtte af wat ze zou verzinnen. “Dus het beste wat we kunnen doen is dat we de mensen laten denken dat het hier spookt!” zei ze enthousiast. “Ik zal me verkleden als een spookmeisje dat is overleden in het bos toen ze haar moeder had verloren.” Ze begon na te denken wat de rollen van haar Pokémon zouden zijn. “Ik heb het!” zei ze glimlachend. “Hisoka, ik heb je nodig voor de enge geluiden, daar ben jij erg goed in. En Len, jij kan vast wel een soort eng gezicht maken in het donker door gebruik te maken van ember. Een eng gezicht gemaakt van vuur schrikt mensen wel af.” zei ze en toen begon ze een beetje eng te lachen. “Als mensen nu niet schreeuwend wegrennen, weet ik het ook niet meer.” Hisoka begon mee te lachen met zijn trainer, terwijl Len een soort van nerveus begon te glimlachen. Zijn trainer en Hisoka leken soms compleet gestoord, maar hij was wel blij dat hij een deel kon uitmaken van dit vreemde team. Hisoka keek Len aan voordat hij naar de Litwick toe zweefde. Hij vond het soms leuk om Len ook een beetje te plagen. Lydia rolde haar ogen en toen pakte ze haar tas. “Oké, Hisoka ik wil geen problemen zien als ik me heb omgekleed. Len, als hij echt vervelend is wees dan niet bang om jezelf te verdedigen. Maar dat betekent niet dat ik een gevecht wil zien.” zei ze serieus en toen liep ze ergens waar ze zeker was dat niemand haar zou zien.
Het duurde niet lang voordat Lydia zich had verkleed tot spookmeisje. Ze was redelijk tevreden tot nu toe en ze ging terug naar haar Pokémon. Ze knipperde toen ze alleen Len zag en toen keek ze lichtelijk geïrriteerd om haar heen om te zien. “Hisoka, we hebben geen tijd voor dit soort grapjes. We moeten onze positie innemen voordat het donker is en er mensen langs het pad lopen.” zei ze terwijl ze nog steeds om haar heen stond te kijken. Hisoka kwam weer tevoorschijn achter zijn trainer. Lydia draaide zich om en toen keek ze hem aan. “Nog even serieus zijn, voordat het feest begint.” zei ze tegen hem en liep naar haar plek toe. Len en Hisoka namen ook hun plek in. Ze waren verstopt voor de mensen die over het pad liepen en ze wachtten tot het donker was.
Veel mensen waren al voorbij de plek gelopen toen het nog licht was. Langzamerhand werd het stiller en donkerder in het bos en steeds minder trainers liepen langs de route. De eerst volgende die langs zou lopen zou ‘het slachtoffer’ van de grap worden. Lydia kon niet wachten om de reactie te zien van de trainer. ‘Nog eventjes…’ dacht ze en ze begon kort te glimlachen. Ze hoopte echt dat er iemand snel zou langskomen. Echter zou het ook uren kunnen duren… Wat als er nou niemand langs zou komen? Dan zou ze een hele avond hebben verspild. ‘Oh mijn Arceus, laat er alstublieft iemand langs ze route lopen.’ dacht ze smekend.
