When the day met the night [open]

Ahh… Het was eigenlijk een schande. Alhoewel hij toch al een behoorlijke tijd op reis was, hij was inmiddels zelfs al zo ver dat hij zijn eerste badge had behaald, iets dat hij nog steeds vol trots liet weten aan iedereen die het maar wilde horen, was er iets cruciaals dat hij nog steeds niet gedaan had; kamperen. Hij had het wel altijd al willen doen. Tuurlijk, hij had als klein kind wel eens in zijn achtertuin gebivakkeerd, onder het mum van ‘een zijn met de natuur’. Maar ja, was het echt kamperen als je je op een paar meter afstand van de keuken bevond? Nee. Nee, niet echt. Vandaag, of liever vannacht, zou hij daar eindelijk eens verandering in brengen. Hij zou echt echt gaan kamperen. Deze avond zou hij de bescherming en warmte van een Pokémon Center ver achter zich laten. Vanavond zou hij alleen zijn met zijn slaapzak, zijn eigen gedachten en, wel… zijn Pokémon. Aangezien hij niet veilig tussen vier muren en een dak lag, dan moest hij tenminste iets hebben om hem te beschermen tegen de wilde Pokémon. Bovendien zou het een goede ervaring voor ze zijn. Hij had gehoord dat kamperen goed was voor team building, en als er iets was dat zijn team nodig had, dan was het teambuilding.

Het was niet alsof zijn Pokémon daadwerkelijk een probleem met elkaar hadden. Het was meer… wel, het was meer alsof het gewoon individuen waren, die niets met elkaar te maken hadden behalve dat ze dezelfde trainer hadden. Daar was natuurlijk niet heel veel mis mee, maar… wel, als ze een echt team moesten voorstellen, dan hadden ze nog een lange weg te gaan. Dat was natuurlijk niet erg, want ze hadden nog een stuk of zeven gyms te gaan.  “Ok! Want vind jij, Jetpack?” vroeg Cooper aan zijn roze Pokémon. Tevreden keek hij uit over een kleine open plek, die omsingeld werd door een tal aan Berry struiken. Het was in zijn ogen de perfecte kampeerplek – de struiken zouden hem deels beschermen tegen de ergste wind, en zouden hem zelfs wat te eten hebben geboden als ze niet al leeg waren gevreten door wilde Pokémon. Het maakte voor nu gelukkig niet uit dat er geen Berries aan zaten, hij had namelijk voor de verandering eens voldoende eten ingepakt. De Hoppip liet een vrolijke kreet horen, waarna ze zich van het hoofd van haar trainer af liet glijden, om zo langzaam naar de grond toe te zweven. Nu de plek ook door Jetpack goed was gekeurd, was het tijd om de kampeerplek officieel in te wijden.

“Okay, team kom er uit!” riep Cooper, die probeerde om al zijn Pokémon tegelijk uit hun Pokéball te laten. Het werkte helaas niet helemaal zoals hij gepland had – hij had alle Pokéball’s allemaal tegelijk in de lucht willen gooien, maar in plaats daar van waren ze uit zijn handen op de grond gevallen. “Oohh…” bracht Cooper uit, toekijkend hoe er verscheidene lichtflitsen uit de ballen tevoorschijn kwamen. Wel, dat kon ook. Hij werd vrijwel meteen begroet door een steek van pijn in zijn kuit, want zijn Gible had een van zijn favoriete speeltje te pakken gekregen: Cooper’s been. “Hehe! Yeah! Ik vind het ook leuk om jou weer te zien!” zei Cooper terwijl zijn Lombre voorzichtig de blauwe Pokémon van het been van zijn trainer probeerde te verwijderen. Na gecontroleerd te hebben of er niet een stuk van zijn been mistte, besloot Cooper dat het misschien wel verstandig was om zijn Gible met iets bezig te houden terwijl hij en de rest van zijn team bezig waren met het echte werk. Hij haalde dan ook snel een met tandafdrukken versierde rubberen Dunsparce uit zijn tas tevoorschijn.

De Gible hoefde het speeltje nauwelijks te zien, of ze liet een ongoddelijk geluid van verlangen horen. Met vooruitgestoken armen liep hij naar zijn trainer toe. “Nuh-uh!” zei Cooper, die met zijn vinger naar zijn Pokémon zwaaide. “Eerst braaf zitten, daarna krijg je pas je speeltje.” De Gible liet een kreet horen, waarna ze boos op de grond stampte. Cooper haalde zijn schouders op. “Als je hem niet wil hebben, dan doe ik hem wel weer weg hoor,” zei hij, nonchalant zijn schouders ophalend. Hij vroeg zich af of hij als kind al even erg was geweest als zijn Gible. Waarschijnlijk wel, als het niet nog een tikje erger was geweest. Zijn dreigement had gewerkt, want zijn Pokémon had vrijwel direct haar achterwerk op de grond geparkeerd, waarna ze met grote ogen naar haar trainer keek. “Braaf. En wat zeggen we dan?” vroeg hij, het speeltje hoog boven zijn Pokémon houdend. “Gib! Gib!” kraaide ze. Cooper glimlachte, waarna hij het speeltje voorzichtig liet vallen. Kirrend van blijdschap ving de Gible de Dunsparce. Yeah… daar zou Truck wel even zoet mee zijn. Als ze het echt zou proberen, dan had ze de Dunsparce waarschijnlijk allang te pakken gehad. Ze scheen echter geen idee te hebben dat ze haar trainer makkelijk zou kunnen overmeesteren, waar Cooper dan ook erg dankbaar voor was.

“Okay dan!” zei Cooper, die met zijn handen klapte om de aandacht van de rest van zijn Pokémon te krijgen. “Zoals jullie kunnen zien zijn we op het moment niet in een Pokémon Center! Dat klopt! We gaan namelijk… Kamperen!” zei hij met een brede grijns. Hij had gejuich verwacht, maar in plaats daar van kreeg hij enkel rollende ogen, voornamelijk van zijn Monferno. Overdrijven was een kunst, hij had de boodschap ook wel begrepen als zijn Pokémon maar één keer met zijn ogen had gerold. Het was zelfs een wonder dat hij niet duizelig werd van al dat gerol met zijn ogen. Cooper besloot maar om het te negeren, want over een klein uurtje zou het waarschijnlijk al helemaal donker zijn, wat betekende dat ze toch echt aan de slag moesten. “Heh! Okay, Rocket! Aangezien jij er zo veel zin in hebt, mag je me helpen met het sprokkelen van hout!” zei Cooper. De Monferno trok zijn wenkbrauwen op. Zin om te protesteren had hij echter niet – dat kostte teveel moeite. Hij besloot daarom dus maar om zijn schouders op te halen, want dat was zowel demonstratief als laag in moeite.  

“Scooter, Jetpack, let op mijn spullen en op Truck, okay?” zei Cooper. De Lombre en de Hoppip knikten. “En… uh…” Cooper fronste. Vergat hij niet iets? Had… had hij niet… nog een vijfde Pokémon? Oh! Oh! Yeah! Hij had nog een Klefki! Mars! Maar… waar was ze eigenlijk naar toe? Hij had haar toch ook uit haar Pokéball gehaald? Cooper keek zoekend in het rond, maar kon niets zien dat ook maar een klein beetje op een sleutelbos leek. Huh… Vreemd… Was ze soms weggezweefd? “Mars…?” vroeg hij twijfelend. Hij zweeg, luisterend of hij iets hoorde. En ja hoor. Een zacht gerinkel was hoorbaar. Het kwam… oh nee. Het kwam van onder zijn Gible vandaan. “Ah! Uh… Scooter! Help me even, wil je?” zei Cooper, die zijn armen voorzichtig om zijn Gible heen had geslagen. De Lombre knikte, waarna hij Cooper hielp met het optillen van de blauwe Pokémon. “Mars… Sorry…” zei Cooper, die keek naar zijn half geplette Klefki. De metalen Pokémon rinkelde zachtjes. Cooper liet zijn Gible los, waarna hij snel zijn Klefki onder zijn Pokémon vandaan griste voordat zijn Lombre de blauwe Pokémon weer op de grond terug zette.

Nadat hij zijn Klefki voorzichtig in zijn broekzak had gedaan – dat vond hij namelijk wat fijner dan wanneer ze aan zijn oor hing – was het eindelijk tijd voor hem om samen met Rocket op zoek te gaan naar brandhout. Dat bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan, want ze bevonden zich blijkbaar op een blek waar vrijwel alleen maar struiken stonden. Bomen? Nee, het leek of ze daar hier nog nooit van gehoord hadden. Takjes van struiken, dat was waar ze het voor nu mee zouden moeten doen. Wel, het was in ieder geval beter dan helemáál geen hout. Bovendien was het ook een stuk makkelijker om te dragen. Dat vond Cooper in ieder geval, zijn Monferno was het daar namelijk niet helemaal mee eens, aangezien hij degene was die al die rottakjes mee moest sjouwen. Het was… wel, irritant. Yeah. Lang duurde het gelukkig niet voordat Cooper besloot om terug te gaan in de richting van het kamp, waar de Monferno absoluut dankbaar voor was.

“Yo, we zijn er weer!” brulde Cooper, alhoewel ze waarschijnlijk niet langer dan een minuut of vijf wg waren geweest. Blij dat hij de takjes niet meer hoefde te dragen, liet zijn Monferno deze op de grond vallen. “Okay, Rocket, steek het vuur maar aan!” zei Cooper, die intussen in zijn rugtas graaide. De Monferno snoof hooghartig. Wat was hij, een bediende die alles deed wat zijn meester hem commandeerde? Pfff… Echt niet. No way dat hij… Huh… wat haalde Cooper tevoorschijn? De Monferno snoof luid toen hij zag wat zijn trainer uit zijn tas tevoorschijn haalde. Eten! Eten dat niet in een blik zat! Oho! Hohoho! Dat veranderde de situatie natuurlijk drastisch! Dat was het goede spul! Daar stak hij maar al te graag het vuur voor aan! Hij zwiepte met zijn staart naar de stapel met takjes, waarna hij wachtte tot de vlam aan zijn staart er genoeg van in de fik had gestoken. Vlees! Echt vlees! Hehe! Daar deed hij alles voor! Ah, shit... Hij begon al bijna zo erg te worden als zijn trainer als het op eten aan kwam.

“Zo!” zei Cooper, toen hij eindelijk al het eten uit zijn tas tevoorschijn had gehaald. “Dit zou ruim voldoende moeten zijn!” zei hij, trots uitkijkend over de grote hoeveelheid voedsel die hij mee had genomen. Ah… Het was maar te hopen dat de geur van voedsel niet al te veel wilde Pokémon aan zou trekken. Daar wilde hij zich nu echter niet al te veel zorgen om maken, dat was waar hij de rest van zijn team voor had. Het enige waar hij zich nu zorgen om maakte, was om Truck, die hopelijk niet aan het voedsel zou beginnen voordat hij het op het vuur warm had gemaakt. Hij bleek zich gelukkig zorgen te hebben gemaakt om niets; zijn GIble was te druk bezig geweest met zijn speeltje om door te hebben dat zijn trainer bezig was met het klaar maken van eten. “Perfect!” zei Cooper, die zonder problemen het eerste stuk eten van het vuur afhad kunnen halen. Correctie, zijn Monferno had het van het vuur af gehaald – hij was namelijk was beter met hete dingen dan zijn trainer was. Alhoewel de Monferno ook direct het stuk vlees op at, was dat niet bepaald een probleem. Dat was precies waarom hij zo veel eten mee had genomen. Het duurde even voor alles klaar was, maar het resultaat mocht er zijn. Zijn Pokémon schenen van het eten te genieten, zelfs als het wat aan de verbrandde kant was, en dat was wat telde. Aah… Dit moesten ze vaker doen! Dit was zelfs bijna lekkerder dan barbecueën als er niet allemaal roet aan het eten had gezeten! Wel, wat wilde je ook als je eten direct op het vuur legde.

“Ahhhhhh...” zuchtte Cooper toen hij zijn buik vol had. Hij had een van die ‘teambuilding’ dingen willen doen, hij had zelfs een heel boekje met allemaal oefeningen gekocht, maar hij zat inmiddels zo vol dat hij enkel nog wilde slapen. Misschien… misschien moest hij dat ook maar gewoon doen. Hij keek naar zijn Pokémon, die er stuk voor stuk al even moe uit zagen als hij zelf. Wel, Jetpack misschien niet, maar zij zag er nooit moe uit. Hij wist eigenlijk niet eens of zij ’s nachts wel sliep, maar ach, sommige mysteries moesten nou eenmaal onopgelost blijven. Voor zover hij wist zou ze net zo goed met haar ogen open kunnen slapen. Wie zou het zeggen? Hij niet. Luid geeuwen kroop Cooper in zijn slaapzak, die maar net groot genoeg voor hem bleek te zijn. Ahh… Hij zou… hij zou hem terug moeten brengen naar de winkel… morgen… ooit… als hij nog een keer zou kamperen… als hij weer wakker zou worden. Cooper sloot zijn ogen, waarna hij langzaam maar zeker weg dommelde. Hij sliep echter niet voor lang, want hij werd wakker door iets hards dat tegen zijn rug aan knalde, waarna hij iets over hem heen voelde vallen. Een hoge gil verliet zijn keel, terwijl hij zich probeerde te bevrijden van wat het ook mocht zijn dat bovenop hem lag.

Terwijl Cooper’s eerste gil was ontstaan omdat hij simpelweg geschrokken was, was zijn tweede gil veroorzaakt door pure angst. Waarom was er overal gegil? Was er iets waar hij bang voor moest zijn? Banger dan hij nu al was? Zou hij dood gaan? Of erger, zou hij worden geplet door wie of wat het ook mocht zijn dat bovenop hem lag? Cooper probeerde harder om zijn aanvaller van hem af te krijgen, maar veel kon hij niet doen, hij zat namelijk klem in de gevangenis die zijn eigen slaapzak was. Zubat van zijn lichaam afhouden deed het prima, maar dingen die groter waren? Dat was blijkbaar iets teveel van het goede. “Eet me niet op! Ik ben niet lekker! Ik heb geen deodorant op gedaan!” gilde hij, hopend dat liegen over zijn lichaamsgeur de eetlust van zijn aanvaller zou bederven. Waah…! Waarom deden zijn Pokémon niets? Was dit niet waarom hij ze had? Om hem te beschermen? Shit… Wat nu?  Moest hij nog wat harder gillen? Antwoord op zijn vragen hoefde hij niet te geven, want al het gegil werd overstemd door een luid, afschuwelijk, bijna onaards gekrijs dat een paar meter van hem af klonk – Scooter, zijn Lombre, gebruikte zijn Astonish. Cooper, die het geluid inmiddels al meerdere malen gehoord had, bleef stil liggen, hopend dat het angstaanjagende geluid genoeg zou zijn om zijn belager af te schrikken. “Jetpack, doe iets!” riep Cooper, die nu de rest van zijn slaapzak over zich heen had weten te trekken. “Doe – weet ik veel – doe je Sleep Powder! Of je Stun Spore! Wat dan ook!” riep hij naar zijn Pokémon. Hopend dat zijn Hoppip iets zou doen tegen zijn belager, trok Cooper zijn slaapzak langzaam weer wat naar beneden om te kunnen kijken wat het precies was dat hem aan had gevallen. Shit, Jetpack stond altijd te springen om dit soort dingen te doen als het niet nodig was. Wat, vond ze het soms grappig om hem te zien lijden nu het er echt op aan kwam? Van Rocket zou hij het hebben verwacht, maar Jetpack? Zijn Lombre was zelfs zijn enige Pokémon die had geprobeerd om iets te doen en zelfs dat was, wel, gillen.

Waar Cooper had gehoopt dat het gegil eindelijk over was nadat zijn Lombre zijn mond eindelijk had gesloten, was er weer iets anders begonnen met gillen. “Waarom…” jammerde hij, zijn oren bedekkend. Hij had gedacht dat het geluid dat zijn Lombre kon maken al verschrikkelijk was, maar dit… dit was gewoon afgrijselijk op een heel ander niveau. Zijn oren suisden alsof hij naast een gigantische speaker had gestaan en zijn hoofd bonsde alsof hij zojuist een paar liter alcohol naar binnen had gewerkt. Dus dít was hoe zijn moeder ’s ochtends voelde. Cooper was echter niet de enige die last had van het rare geluid – zijn eigen Pokémon dartelden in het rond, duizelig door het vreemde geluid. De enige reden waarom hij zelf niet mee deed, was waarschijnlijk omdat hij op de grond lag. Een luide ‘stop’ van het ding dat bovenop hem lag, zorgde er eindelijk voor dat het vreemde geluid stopte. “Ahh…” bracht Cooper uit, dankbaar dat hij eindelijk weer eens iets kon horen dat niet horror voor zijn oren was. Degene die bovenop hem lag stelde nu een vraag, namelijk waar ze mee bezig waren. Cooper fronste. Huh… Hey, was het misschien een mens dat bovenop hem lag? Voor zover zijn Pokémon kennis ging – toegegeven, hij wist nog niet echt veel van Pokémon, maar dat was niet waar het hier om ging – konden Pokémon niet praten. Niet op deze manier, in ieder geval. Met veel moeite wurmde Cooper zich wat verder uit zijn slaapzak, waarna zijn vermoedens werden bevestigd. Er lag inderdaad een mens op hem – een of andere jongen. “Wel…” begon Cooper, die probeerde te verzinnen waar ze mee bezig waren. “Nou ja, jij – ik…  H-hey! Ik ben niet degene die iets fout heeft gedaan! Ik lag gewoon in mijn slaapzak, je weet wel, gewoon mijn ding te doen. Waar ben jij mee bezig?” zei hij. Yeah! Goed, hij was misschien degene die was begonnen met gillen, maar… Hij was daar niet de oorzaak van! “Ik bedoel, het was heel leuk om samen met je te gillen – onze stemmen klinken samen vast fantastisch – maar… Y’know, je had ook gewoon iets kunnen zeggen. Een simpele ‘hoi’ had ik al goed gevonden, hoor.”

Eindelijk, de jongen kwam van hem af. Helaas was alles daar nog niet mee opgelost, nee, de zwartharige beschuldigde hem er nu van dat hij degene was die als eerste had gegild. Cooper opende zijn mond om er tegenin te gaan, maar herinnerde zich toen weer dat hij inderdaad degene was die als eerste had gegild. Hij krabbelde nu zelf ook overeind – een gesprek voeren ging namelijk wat makkelijker als je elkaar aan kon kijken. “Wel, ja, het klopt misschien dat ik als eerste begon te gillen, maar jij gilde anders al even hard mee. Bovendien, zou jij dan niet gegild hebben als er plots iets bovenop je sprong terwijl je probeerde te gaan slapen?” kaatste hij de bal terug. Ook voor zijn begroeting had de jongen een excuus verzonnen, hij was blijkbaar gestruikeld. Cooper haalde zijn schouders op. “Wel… dan had je gewoon heel snel hallo moeten zeggen. Het is niet mijn schuld dat je struikelde.” Cooper snoof, waarna hij zichzelf overeind hees – met iemand praten ging vele malen makkelijker als je elkaar daadwerkelijk aan kon kijken. In plaats van Cooper opnieuw de schuld ergens van de te geven, gaf de jongen nu een of andere ‘Ulvar’ de schuld van wat er gebeurd was. Huh? Ulvar? Had hij soms iets gemist? Was er nog iemand op hem gevallen zonder dat hij het door had? Oh, nee, wacht. Het was natuurlijk het ding dat zijn oren had gemarteld. Het was een, ja, wat was het eigenlijk? Het leek op een Zubat, maar zelfs nu in de schemering was duidelijk te zien dat het toch echt geen Zubat was. Ongelovig knipperde Cooper met zijn ogen. “Je… je… die…? Je Ulvar heeft wat gedaan?” bracht hij uit. “Mijn… mijn eten? Waarom? Dat was van mij?” stamelde hij. Als een klein kind blies Cooper zijn wangen op. “Ik had je willen vergeven voor het vallen, maar nu… Man, ik had het voor morgen ochtend willen bewaren.”