Daisy me Rollin' they hatin'[+Nathan Malone]

“Ze houdt niet van mij,” Ciro trok de zoveelste blad van het bloempje van zich af. Sinds het gedoe met zijn vader had hij amper Jayde meer recht in de ogen kunnen aankijken, zeker gezien ze hem.. g-gezoend had. Ugh, vreselijk. Nog erger was de bewering dat ze zijn leven daarmee gered had. Met een vuurrood hoofd trok hij weer een blad weg. Hij kon zelfs amper eten en hij had het continu warm, zonder daadwerkelijk koorts te hebben. Dit was dan ook een regelrechte ramp voor hem. Hij werd gekweld door zoveel onbenullige dingen. “Ze houdt van mij,” mompelde hij zachtjes, bijna onhoorbaar. Dit gevoel was niets voor hem. Meer dan ooit wilde hij zichzelf een schop uitdelen. Echt, het was zo irritant! Hij was nu een van die hopeloze jongens, te spelen met bloemen. Bloemen! Hij verbrandde ze liever, maar nee. Hij plukte ze om te weten of een wat een vrouwelijk organisme moest voorstellen van hem “hield”. Gefrustreerd trok hij de beanie van zijn hoofd af. Stomme gevoelens. Branden was leuker. Dingen vernietigen, levens eindigen, niet in een bloemenweide zitten. Ondanks dat ging hij verder, gedreven als eerder. O wee als iemand hem zo zag. Dan ging hij of zij eraan! Dat werd een grote brandstapel. Tsk. Liefde, wat was dat? “Ze houdt niet van mij” En daarmee trok hij nog een blad van de bloem eraf.

“Ze houdt we-Aah!” Plotseling voelde hij twee handen op zijn schouders en geschrokken draaide hij zich in een halve sprong om. Wat was dat?! W-Was het J-Jayde? N-nee, toch? Verrast keek hij echter direct naar het gezicht van een welbekende “vriend”. “Nathan?!” Zijn stem klonk een toon hoger dan hij had willen klinken. Wat een rotstreek! “De volgende keer stuur ik een mega kip op je af!” Snauwde hij direct naar hem toe met nog steeds een felrood gezicht. Hij haatte die gast hem op dit punt enorm voor het schrikken, maar het kon erger. Toch? Er was een grote kans dat de jongen alles gezien en gehoord had. Dan was zijn leven naar de maan. Met het laatste bewijsstuk, de bloem in kwestie, in zijn hand wierp hij die van zich af en schoot deze in de fik met een zwaai met zijn aansteker. Direct verpulverde het vuur de bloem tot niets meer dan verbrande stukjes plantaardig materiaal. “Niets te zien hier,” snauwde Ciro haastig, hopend dat Nathan echt niets in de gaten zou hebben. Laat de groenharige diep van binnen blond zijn. Hopelijk kwam gewoon zijn innerlijke blondheid naar boven en had hij dus zijn acties geeneens begrepen. Zoiets kon Arceus toch wel aan? Ach, als het erop aankwam kon hij altijd Rifle erbij halen om wat in de fik te steken.

Waag het weer te lachen, zeewierkop! De jongen scheen zich te amuseren met zijn gedrag. Leuk, dit. Zeker nu! Zelfs zijn dreiging had geen nut en zorgde enkel voor een grijns bij de jongen, die enkel benadrukte dat het dus op dit zekere moment nog niet gold. Arceusdomme, hij haatte de Combusken nou al helemaal dat het niet al in een kip met langere ledematen was geëvolueerd, zeker na al die tijd. Wat had hij nou nog aan hem? Niets, alleen een vorm van voedsel; kip. Nathan scheen zelfs niet te willen begrijpen dat er echt niets aan de hand was. Waarom viel hij hem nu nou lastig, echt de timing was behoorlijk slecht. Ciro sloeg koppig zijn armen over elkaar en keek van de jongen weg. “Echt niets, ik haat bloemen, net zoals Grass type Pokémon. Niets bijzonders!” Snauwde Ciro de zeewierkop toe, “Echt waar,”

Het scheen niet te werken en hij had al een vaag vermoeden dat zeewierkop hier niet voor zou vallen. Slim spelen, Ciro! Slim! Het enige wat in hem opkwam was om hem aan te steken, maar hij wilde slim zijn en om dat te doen was verre van slim. Maar goed, wat zou hij nu doen? Voordat hij er verder over kon nadenken reageerde Nathan echter door een vraag te stellen. Wat hij voor het verbranden met die bloem deed? E-Ehm, hij had snel een logische antwoord nodig. Planten verbranden. Grass types verbranden, voordat ze.. “Irriteren, voordat het zou vergaan. Geen enkel weerwoordje voor je kiezen,” Alsof grassprietjes konden praten? Het was een vreselijk argument, maar hij had geen idee meer wat hij kon zeggen. Op dit punt wilde hij echt Oddishkop zien verdwijnen of zien branden door zijn legioen van Charizard’s. Ho, wacht. Onderwerp veranderen! Dat werkte meestal. “M-Maar… wat brengt jou in een veld vol bloemetjes en bessen? Grass tpe geworden?” Eindelijk iets zinnigs, althans, voor zijn doen. Al zou het hem niet verbazen om Oddishkop in slow motion rond te rennen, omringd met Deerling’s als Doornroosje om vervolgens in de fik te worden gezet door tig Charizard’s. Fijne gedachten. Bijna vergat hij Jayde. Nee! Stom. Direct greep hij zijn beanie en trok die over zijn wilde haren. En daar kwam de hitte weer. Bléh.

Gingen ze het nu serieus over grassprietjes communicatie praten? Het was beter dan niets, maar zelfs Ciro vond dit bespottelijk worden. Alsnog besloot hij verder op in te gaan toen Nathan erover vroeg. Waarom hij plotseling met gras sprak? “Ze zijn vrij boeiend en je moet meer over je slachtoffer te weten komen,” Kraamde Ciro haastig uit. Weer een onzin antwoord. Arceusdomme. En nou scheen Oddishkop echt immuun te zijn voor zijn opmerkingen. Hij zat klem en om zijn  “geheimpje” doodleuk aan hem te vertellen zou hem zuur komen te staan. Het zou beschamend zijn en ten tweede; dat gelach van hem zou hij nooit meer vergeten. Zelfs als deze jongen Jayde niet kende was dit foute boel. Konden mensen die een bepaalde fase doorgingen niet gewoon met rust gelaten worden? Dat ze een soort scanner bij zich droegen en dat andere mensen direct werden geblokkeerd? Het liefst natuurlijk dood voor zij voeten, maar anders bleven er wel heel weinig mensen over om mee te spelen. Op de achtergrond hoorde hij Nathan ditmaal beweren dat hij wist dat hij van onderwerp probeerde te wisselen. Gesnapt! Steviger trok hij de beanie over zijn haar heen en bijna zijn gezicht in het proces. Verzin iets. “Ik heb ook geleerd te vechten met bloemen!” Hij haatte wat hij elk moment ging doen, nou ja, daarna, maar hij wilde gewoon verdwijnen. Ja, écht verdwijnen. Niet opvallen door explosies, gewoon verdwijnen. Zo ernstig was het. Direct trok Ciro bloemen uit het gras en wierp die Nathan’s kant op en ging direct op de vlucht. Snel!

Hup met de beentjes, hup, hup, HUP!! De jongen sprintte zo snel als hij kon van de plaats weg en rende diverse struiken vol bessen voorbij. Het was suf at hij deed – bloemen naar iemand gooien-, maar alles klonk vele malen logischer met de gedachte dat Nathan achter zijn geheim kwam. Ergens was het ook maar goed ook dat de jongen niet gehoord had wat hij zei toen hij de bladeren van de bloemen aftrok. Dat zelf scheelde een heleboel gelach en toekomstige pesterij, maar wat moest hij nu? Er scheen geen eind aan die bessen te komen en bovendien hoorde hij geen stappen achter zich. Nathan-kennende keek Ciro echter direct de lucht in en verwachtte ditmaal niet twee, maar vijf Charizard’s rond te zien vliegen. Huh? Er zaten zelfs geen. Waar bevond deze gast zich dan? Ciro besloot echter verder te lopen en verloor alle hoop toen hij een enorme, stenen muur zag, bedekt met mos en onkruid, maar wel te hoog voor hem om erover heen te klimmen. Dit liep dood. Dat betekende dus dat de ingang… de andere… kant op was? Wacht! Was Nathan daar niet of nog op dezelfde plaats? Oké, over op Greninja mode. Ciro liep het hele stuk terug en verschool zich achter de dichte struiken, totdat hij de locatie weer in het oog kreeg. Geen Nathan te zien. Vreemd. Stilletjes sloop hij verder richting de ingang en zag daar direct de silhouet van Nathan verschijnen. Oké, heel stilletjes. Stil als een Greninja. Bijna had hij ook de locatie verlaten. Bijna. ‘Krak!Flabébé!’ Per ongeluk had hij op een slapende Flabébé gestapt en schoot hij geschrokken naar achteren, waarop de Pokémon hem dreigde aan te vallen met haar bloem. Wat een dreiging. Maar… “O Trubbish,” Nathan had hem gezien en gehoord. Leuk. Woest keek hij de Pokémon aan, greep diens bloem af, waardoor de Pokémon direct op de grond neerkwam en stak het met zijn aansteker automatisch aan. Bijna niets was er meer van over. “Zie je, is echt leuk hoor,” De Flabébé kreeg tranen in zijn ogen en fladderde hulpeloos met zijn armpjes. Oja, was hij niet aan het vluchten? Ciro haalde zijn Charmander tevoorschijn, greep deze vast als een geweer en liet deze een Dragon Pulse vlak voor Nathan afsturen, voordat hij weer de benen nam, recht richting de stad

Weer aan het rennen, maar ditmaal begon zijn lichaam te pijnigen en had Nathan hem maar al te best in zicht. Hij had schijnbaar zijn Lucario weer tevoorschijn gehaald en droeg deze op zijn Counter te gebruiken. Een aanval die de aanval van de tegenstander terugkaatste, maar er zat een leuk verhaal achter; het werkte met fysieke aanvallen, niet “speciale”, zoals een Dragon Pulse. Voor de verandering hielp kennis hem daadwerkelijk in een benarde situatie dan maar wat te doen. De jongen rende op een hoger tempo en wist nog net de stad te bereiken. Er zat wat ruimte nu tussen hem en Nathan. En nu ergens verstoppen.. Eens zie-Aah! Een helse pijn ging door hem heen en van de schrik sprong de Charmander uit zijn armen. W-Wat was dit? Het deed echt veel pijn. Erger nog, niets kon hij bewegen, zelfs amper zijn oogleden. Nathan zat erachter. De Charmander keek hem sprakeloos aan, niet wetend wat te doen. Waarom had die jongen dan ook een stalen hond die zulke krachten had? Waarom bestonden ze-Au! Oke, rustig aan. Nog net wist hij moeizaam uit te ademen. Oké, hij was erbij. Nou ja, fysiek. Die Nathan zou niets uit hem krijgen, écht niets.

Traag, maar gestaag kwam Oddishkop echter opdagen, begeleidt door zijn Lucario om hem enkel meer te irriteren. Het duurde echter een tijdje, voordat hij vlak voor hem stond en op dit punt, onder invloed van die pijnen die door zijn lijf schoten leek Nathan trager te zijn dan een invalide Shuckle. Een van de meest trage Pokémon die er rondkropen. De jongen keek hem breed grijnzend aan, bewerend dat hij zich enkel als een idioot gedroeg. Was niet het eerste keer dat hij zoiets hoorde. Inmiddels stond de Charmander recht tegenover de bovenuit torende Lucario die naar de Pokémon gromde en haar mondhoeken omhoog trok. Ciro negeerde de Pokémon en hield enkel zijn kijkers recht op Nathan. “Ja, en ik was van plan ermee door te gaan. Als je mij excuseert…?” Ciro grijnsde kort bij zijn woorden, maar hield zijn kaken stevig op elkaar. Stijf erbij staan en niets kunnen doen gepaard met pijn. Dat was eerder wat hij bij andere wilde doen; het zou zo grappig zijn.