Daisy me Rollin' they hatin'[+Nathan Malone]

Er volgde niet direct een reactie vanuit Nathan, alsof hij voor de verandering nadacht en nog belangrijker, over zijn woorden. En.. in de tussentijd verloor hij het gevoel in zijn ledematen door de pijn. Rot, Nathan. Dit zat zeker nu van binnen van wang tot wang te grijnen en te smullen van zijn pijn. Tsk, leuk. Hij had het echter ook bij de ander gedaan als hij de kans daar toe krijg, maar op dit punt ging het nogal moeilijk. Gelukkig was Nathan een mede-sadist en onderdrukte hij de hints dat hij pijn leed door de jongen enkel licht geagiteerd aan te kijken. Lichaam ontspannen, niet tegenstribbelen. Enkel een kalme poker-face. Uiteindelijk na wat weer een eeuwigheid leek te duren scheen Nathan hem nog even te laten lijden. Leuk. In zijn ooghoek merkte hij op dat de Charmander zich vlak schuin achter hem geplaatst had, ditmaal minder zeker van zichzelf. Alsof hij daar veel aan had. De vorige keer had hij er nog iets aan gehad, maar nu… Het leek Rifle wel. Een vreemde sensatie ging door zijn onderbuik. Ow. Hmm. Dit werd interessant. Dezelfde grijns keerde terug op zijn gezicht. Goed dat hij hiervoor lekker veel vlees gegeten had gepaard met wat bonen. Hé, hij moest wát eten. En zonder schaamte liet hij de biologische stinkbom los en het gas versterkte de vlam op de Charmander’s staart, die ze geschrokken richting Nathan uithaalde. Goed dat Lucario’s een gevoelige snuit hadden. Kwam goed uit. Hopend dat hij los gekomen was, liep hij direct de dichtbij zijnde gebouw in; een kledingwinkel, op de voet gevolgd door zijn Charmander.

Verraste blikken werden op hem geplaatst, terwijl hij kris-kras de winkel doorrende, op zoek naar een plek waar Nathan hem niet zou kunnen vinden. Ciro negeerde het geluid van veraste geluiden van de mensen, maar naarmate hij langer dorrende merkte hij de… inventaris van de winkel op. Te strakke…. Ondergoed. Dat was het minst erge. Dit was geen H&M of C&A, zelfs geen CombeeKorf. Ciro stopte met rennen en keek direct alert om zich heen. O-Onderbroeken, overal en vooral veel.. dunne, b-behás… W-Wat?! Zijn wangen werden roder dan die van een tomaat en direct kreeg hij het benauwd. D-Dit was een Onee. Waarom had hij deze winkel uitgekozen?! Waarom nu? Inmiddels had de Charmander hem ingehaald en dreigde deze eveneens haar kijkers op de locatie te willen richten. Automatisch haalde hij zijn hand voor de ogen van de Pokémon. “Niet geschikt voor baby ogen,“ prevelde Ciro, totaal bevroren door wat hij zag. De Charmander had echter bezwaar hierop en dreigde in zijn hand te bijten, totdat hij razendsnel een geschikte schuilplaats vond. Pashokken. Daar. Veilig voor alles wat hier zat. De jongen sprintte een van de hokken in, rakelings enkele mannen die verbaast waren door wat er voor hun ogen gebeurde. Deze, die achterin was beschikbaar! Direct stapte Ciro deze in, schoof het gordijn dicht en nam met opgetrokken benen plaats op een soort ingebouwde plank wat een bankje moest voorstellen. Oké, rustig ademhalen. Niets aan het handje. Toen plotseling iets op zijn hand belandde, knalde hij pijnlijk met zijn hoofd tegen de muur en kwam het object recht op de kop van de Charmander af. Au! Damn, dat deed écht pijn. Hij haalde zijn hand langs zijn achterhoofd en zijn gezicht trok voor een tel wit toen de Charmander haar kop naar hem omdraaide met een doorschijnend franje beha rond haar ogen gewikkeld. “W-wa… N-nee… “ Weg! Direct greep hij trillend het ding en wierp die van zich af, recht richting het plotseling openschuivend gordijn.

Wacht, was dat niet.. “Nathan?!”. De groenharige jongen stond met een beha op zijn gezicht vlak voor het pashokje en hoewel de Charmander nog bij moest komen van de schrik begon Ciro keihard te lachen. Kom op, het zag er komisch uit! De aanwezige mensen keken wel verrast op, sommige grinnikte en sommige wisten niet zeker wat ze ervan moesten vinden. De jonen voelde zijn buik pijnigen van het lachen, maar hij hoorde nog net Nathan’s stem. Dingen naar hem gooien? Waarom niet? Ow wacht. Het lachen verging hem. De jongen had hem hierbij wel gevonden en de kans was groter dat hij erachter zou komen. Snel speurde hij gehaast het hokje af, maar er was geen manier om te ontsnappen. Arceusdomme. Het enige moment waarop meer lingerieproducten van te pas kwamen om naar Nathan te gooien. Er was echter niets. Met een zwakke grijns stak hij maar een hand op. “Kan je de gordijnen sluiten, wil even wat privacy.”

Hoorde hij dat nou goed? Het lachen verging hem en een veraste gezichtsuitdrukking kwam daarvoor in de plaats. Had zeewierkop een vriendin? Had dat ding iemand’s hart weten te veroveren? Hoe? Hmm, was het dan eigenlijk wel een menselijk figuur of was het een vrouwelijke Wobbufet?Vragen die ooit beantwoord zouden worden, maar de verbazing bleef. Onmogelijk kon Nathan iemand aan de haak geslagen hebben. En “het” smeet… k-kleren naar hem? Onhandg als het een Pkémon was dan. Voordat hij dieper in die gedachtegang terechtkwam keek hij de jongen met een opgetrokken wekbrauw aan. “… Ik zie het niet,” Begon hij traag, “Jij en een vrouwelijk wezen. Weet je zeker dat het een mens is?” Ciro had er daadwerkelijk twijfels over, maar raakte al afgeleid door de woorden die de groenharige op hem afschoot. Kleren –herstel-, “zulke kleren” passen? Zijn gezicht betrok wat en kleurde rood. “Mijn Charmander wel!” Sputterde hij snel tegen, waarop de oranje Pokémon verward naar de kledingstukken keek, niet wetend wat het probleem ermee was.

Nathan beweerde dat zijn vriendin een mens was, maar Ciro kon hem amper op zijn woorden vertrouwen. Maar wat als het toch een mens was, was het psychisch wel lekker? Ow, laat maar. Natuurlijk niet. Anders had je een beter persoon gekozen en was je niet op een Oddishkop gevallen die een leger Charizard’s had. Dat was wel heel naïef van hem. Wat voor een type zou echter met die jongen overleven, een huurmoordenaar of iemand die gewoon volledig de weg kwijt was en in een instituut zat? Ciro gokte eerder dat laatste, want waarom zou een huurmoordenaar een relatie met die gast aan gaan, gezien het competitie zowat was. Echter begon Nathan weer over de kledingstukken dat die niet veel beter paste bij… Wauw. Ciro besloot er direct er maar niet op in te gaan, daar was het te beschamend voor. Inmiddels gluurden achter Nathan echter een paar mensen naar wat er plaatsvond en zaten de meeste al hun lach in te houden. Leuk, dat ook nog. Oké, tijd voor maatregelen. Vastberaden stapte hij langs Nathan en sloeg de gordijn vlak achter hem dicht. “Show is voorbij!” Snauwde hij, waarop pas na enkele tellen het geluid weerklonk van voetstappen die zich verwijderde. Normaal gesproken had hij ze gedood, maar op dit punt was alles te ongemakkelijk oor woorden.

Ging hij serieus nou bewijzen dat hij een vriendin had of deed hij anti-sociaal en besloot dus ineens te HC’en? Hij was eerlijk gezegd nog perplex dat de jongen een vriendin had met al zijn “kwaliteiten” in een “speciaal” jasje. Het klonk verre van logisch in zijn oren. Inmiddels scheen de Charmander niets van de situatie te begrijpen en had ze haar blik op de wand gericht die de scheiding tussen de pashokken vormde. Het had er brandbaar uitgezien, dus al spoedig snoof ze er nieuwsgierig aan en stak nieuwsgierig de vlam op haar start er naar toe. Ciro had niets in de gaten en ving Nathan’s woorden op, bewerend dat hij amper verwachtte dat hij hem zou geloven. Hij fronste kort en sloeg zijn armen over elkaar. Het kon gewoon niet! De zeewierkop en een vrouwelijk en waarschijnlijk menselijk organisme. Kan gewoon niet. Vrij snel haalde de jongen een foto tevoorschijn en zijn mond viel letterlijk open van verbazing. Allereerst, h-het was een.. mens! Een vrouwelijk schepsel, zelfs. Gekker nog, ze zag er niet heel slecht uit. Wacht, dacht hij dat nou? Gosh. “Geen photoshop op een Jynx gebruikt?” Antwoordde Ciro sceptisch, die plotseling de geur van aanbrandend hout rook. Huh? Dit was niet zijn werk. Maar.. “W-Wa-“Hij kon uit verbazing amper zijn zin afmaken, gezien er geen houten muurtje tussen hen en het andere pashok zat, maar erger nog.. Een vrouw wees angstig en furieus richting zijn.. Charmander?! Hij wilde de Pokémon verder afsnauwen, maar werd afgeleid door de toestand van de vrouw. Simpel gezegd; ze droeg wat van de lingerie voorraad. De vrouw merkte hun blik en gilde luid, roepend om haar man. Zjn wangen waren vuurrood en hij voelde dezelfde vage tinteling in zijn onderbuik. Hij had geen woorden meer, zelfs toen zijn Charmander hem niet-begrijpend aankeek. D-De vrouw was haast.. n-naakt?!

Zekers, echt geen Photoshop gebruikt. Onmogelijk kon hij de onzin van de jongen geloven; ze had het lange haar van een Jynx en hij meende nog diens visogen erin te zien, maar enkel ditmaal met een roze iris. Met Photoshop kan je eenmaal ver met het bewerken van een afschuwelijk, vrouwelijke Pokémon naar een mens toe. Echter, zag hij op dat punt een realistische gillende vrouw staan waarvan hij zeker wist dat het geen Pokémon was. Huh? Hé, au! Arceusdomme, wat was dat? Iets had hem bij zijn haren vastgegrepen en de volgende tel zag hij Nathan weer. De jongen was nog steeds perplex en wilde iets zeggen om de jongen af te snauwen maar dat lukte hem niet. Het enige wat hij wilde is de winkel verlaten. “We gaan,” Ciro wilde bijna zijn lik richting de Charmander en de vrouw laten vallen, maar wist zich van meer schaamte te behoeden. “Gebruik Smokescreen achter ons!” De Charmander knikte, al zag hij dat niet en liep direct achter een rennende Ciro aan die zoveel mogelijk naar de grond probeerde te kijken. Gewoon doorrennen en alles negeren. Dit was een reguliere klerenwinkel. Ja, dat was het! Niets vreemds of gênants aan. Voordat hij het wist stond hij weer in de stad en knalde direct op een dichtbij zijnde bank neer met zijn hoofd over de rugleuning vallend. Hij was.. k-k….Kapot. Zo beschamend dat-Nee, niet aan denken. Vermoeid wreef hij in zijn ogen, terwijl de kleine oranje hagedis op hem afliep en haar tegen hem aan nestelde. Wie wist dat schaamte zo uitputtend kon zijn. Hoe lag het dan met zeewierkop? Door het rook zag hij de jongen namelijk amper.