Bond for flight [& Rose Aberdeen]

Judah liep ontspannen door het bos met Roc op zijn arm. Het was weer tijd om de Rufflet weer wat te trainen, zodat hij later een geweldige Braviary zou worden en Judah op zijn rug zou kunnen meevliegen. Na een aantal minuten te hebben gelopen, zette hij Roc op een stevige, laaghangende tak van een boom en gebaarde dat hij moest blijven zitten, terwijl Judah zelf een meter of twintig bij hem vandaan liep. Zodra de afstand groot genoeg was naar zijn zin, stak hij twee van zijn vingers in zijn mond en floot luid, waar Roc meteen op reageerde door naar hem toe te vliegen en hij landde netjes op de arm van zijn trainer. “Goed gedaan, jochie,” zei Judah belonend en hij kriebelde de Rufflet even door zijn zachte donskraag. Roc liet een tevreden geluidje horen en leek nieuwsgierig te zijn naar wat ze nu zouden doen. “Vlieg maar naast me terwijl we teruggaan naar de fokkerij,” zei Judah na even te hebben nagedacht, waarop Roc meteen zijn vleugels uitsloeg en klaar was om weer te vliegen. Judah begon te lopen en de Rufflet vloog vlak naast hem, zelfs als zijn trainer af en toe versnelde of juist vertraagde. Al snel bereikten ze de fokkerij en... liep daar nou iemand? Het ontging Judah niet dat Roc nieuwsgierig was en hij gaf een kort knikje, waarna de vogelpokémon op de onbekende persoon afvloog en op een rustiger tempo werd gevolgd door Judah. Ondertussen was Epona, die al in de wei rond de fokkerij stond, ook nieuwsgierig geworden en draafde ze naar de persoon toe.

Met een luid geluid rekte Rose zichzelf uit*. Ze gaapte en probeerde zich uit alle macht te concentreren op de training van Zippo. Deze keek haar een tikkeltje geïrriteerd aan en Rose grinnikte verontschuldigend. Ze wilde dat ze wat meer kon opletten, maar ze had het gisteravond veel te laat gemaakt. Ze zat te veel met haar gedachten bij dat nieuwsbericht van laatst. Ze had een paar dagen geleden gehoord dat ze een man wilden vrijlaten. Hij had dezelfde feiten gepleegd als waar haar vader voor terechtstond, maar ze hadden zijn achternaam niet vermeld. Het was haar nog steeds een raadsel waarom ze überhaupt de naam ‘Aberdeen’ droeg. Ze zou het kunnen laten veranderen, maar daar had ze geen geld voor en er waren geen mensen bij wie ze het kon lenen. Dan nog zou ze het op geen enkele manier terug kunnen betalen. Ze probeerde haar achternaam dan ook zo veel mogelijk verborgen te houden, juist voor dit soort dingen. Als men haar achternaam wist en die hoorde op de radio en ook meteen hoorde waarvoor de man terecht was gesteld, zouden ze dat wel eens aan haar kunnen linken. En dan kwamen de irritante vragen. Haar blauwe ogen gleden naar de weide waar een Ponyta tevoorschijn kwam. Wauw, een shiny! Ze strekte haar hand uit en de Ponyta liep naar haar toe. Ze hinnikte zachtjes en zacht grinnikend wreef Rose met haar hand over haar neus. Zippo had de hoop dat ze een goede training gingen hebben nu officieel opgegeven en ging nors aan de zijkant van de weide zitten, zijn ogen boos richtend op de Ponyta die, volgens hem, de training verpest had. Vervolgens draaide hij zijn kop een bepaalde richting op en gromde waardoor Rose over haar schouder keek. ‘Judah!’ bracht ze vrolijk uit.

Met een aantal krachtige slagen van zijn (nog niet zo grote) vleugels was Roc al bij de bezoeker aangekomen en ging hij op het hek zitten met zijn blik nieuwsgierig op de nieuwkomer gericht. Ze leek hem echter niet meteen op te merken, want Epona had zacht gehinnikt en werd nu door het meisje geaaid. Ondertussen liep Judah rustig op hen af, maar omdat het meisje met haar rug naar hem toe stond kon hij niet direct zien of het iemand was die hij kende. Pas toen ze zich omdraaide en zijn naam riep, viel het kwartje bij hem. “Rose!” zei hij blij verrast terug, waarna hij naast haar ging staan en wat tegen het hek aan leunde. Hierdoor brieste Epona zacht en duwde haar neus tegen zijn hand aan, waardoor Judah de Ponyta wel moest aaien. Niet dat hij dat erg vond, want hij hield er wel van om met zijn Pokémon bezig te zijn. De blonde jongen keek Rose weer glimlachend aan. “Het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar hebben gezien, nietwaar?” zei hij, waarna hij kort zijn blik op de shiny Ponyta richtte. “Zo te zien heb je Epona al ontmoet.”

Een Pokémon die ze niet kende was naast haar op het hek gaan zitten. Het leek een Pokémon met vleugels te zijn. Ze kende wel de namen van een aantal Pokémon met vleugels, maar niet allemaal. Dat wilde dus zeggen dat hij van een regio afkomstig was die haar minder bekend voorkwam. Ze vond het leuk om over de verschillende regio’s te leren, dus ze zou het zeker eens vragen aan Judah. Hij kon in elk geval niet van Kalos zijn, want dan had ze het wel geweten. Was hij soms van Unova? Haar blik gleed naar Judah toen deze haar aandacht trok met zijn geroep en ze grinnikte even. Het was goed om een oude bekende weer terug te zien. ‘Inderdaad,’ zei ze grijnzend. ‘Ik dacht al dat je van de aardbodem verdwenen was.’ Het kwam er plagerig uit, want natuurlijk wist ze wel dat Kalos groot was en dat de kans dat ze elkaar tegenkwamen klein was. Haar mond viel open toen hij de naam van dit prachtbeest zei. Niet alleen was dit dus zijn Pokémon, maar dit was dus ook zijn fokkerij. Wat gaaf! Bewonderend liet ze haar blauwe ogen over het best wel grote pand glijden. Ja, Judah had een goede job gedaan. Het leek hier ideaal te zijn voor zijn Ponyta. ‘Het verbaast me dat je een Shiny hebt gevangen en het verbaasd me nog meer dat je op zo’n korte tijd een fokkerij hebt geopend. Knap, hoor,’ sprak ze glimlachend tegen de jongen, daarbij oprecht klinkend.

Judah moest even grinniken door de opmerking van Rose. “Starfleet had me nodig,” grapte hij zonder er rekening mee te houden dat Rose misschien niet eens wist wat hij bedoelde. Staryu Trek was gewoon vanzelfsprekend geworden voor hem en hij zei er dan ook wat over wanneer het in zijn ogen paste bij het gespreksonderwerp. Een tweede ding dat ook vanzelfsprekend was geworden voor Judah was zijn fokkerij, dus het verraste hem even toen Rose verwonderd naar het gebouw keek. Hij bleef echter zijn normale gezichtsuitdrukking behouden, want na een tel had hij wel door dat ze waarschijnlijk niet verwacht had dat hij al zo snel een fokkerij zou hebben. Wat Judah echter niet had verwacht waren de complimenten die hij van Rose kreeg. Hij was er niet aan gewend om met complimenten om te gaan en hij krabde dan ook wat verlegen aan zijn achterhoofd. “Dank je! Al hebben mijn ouders voor een deel voor de fokkerij betaald,” zei hij, waarna hij een blik op het gebouw wierp. Het was al best oud en de vorige eigenaar was een oude vrouw geweest, dus de prijs lag ook al niet zo hoog. Judah had nog niet de tijd genomen om het interieur aan te passen, maar eigenlijk vond hij dat nog niet nodig. Hij had er geen problemen mee dat het er wat ouderwets uitzag en hij had toch tijd zat om te sparen voor andere meubels en dergelijke. “Zal ik je anders even rondleiden?” stelde hij toen voor aan Rose, want de meesten van zijn Pokémon bevonden zich aan de andere kant van het gebouw waar ze gemakkelijker schaduw konden opzoeken in de stallen en wie weet wilde Rose hen wel zien.

Rose trok kort haar wenkbrauwen op toen ze de opmerking van Judah in haar hoofd herhaalde. Starfleet? Wat bedoelde hij daar nu weer mee? Zou ze het hem vragen? Nou ja, het leek ook niet zo van belang te zijn. Haar nieuwsgierigheid was dan misschien wel gewekt, maar een echte vrouw wist haar nieuwsgierigheid altijd te onderdrukken. Wat wilde aantonen dat zij geen echte vrouw was, want negen van de tien keer kon ze haar nieuwsgierigheid toch niet onderdrukken en moest ze weten wat er gaande was. Misschien niet één van haar beste eigenschappen, maar ze had er heus ook wel die wél goed waren. Hopelijk. Oké, ze besloot om deze conversatie in haar hoofd maar gewoon af te breken en te luisteren naar wat hij te zeggen had, want dadelijk dacht hij dat ze geen aandacht had voor hem en ze wilde zeker niet dat hij zich slecht ging voelen. Ze keek Judah dus aan en gaf een opgewekte knik toen hij vroeg of hij haar een rondleiding moest geven. ‘Dat zou ik erg leuk vinden,’ zei ze glimlachend tegen hem. Ze was lichtelijk verbaasd over het feit dat er toch nog goede ouders op de wereld bestonden, maar schijnbaar waren niet alle ouders zoals de hare. Gelukkig maar, dacht ze schamper. Ze schudde de gedachten echter van zich af. ‘Heb je ondertussen al iets kunnen verkopen?’ vroeg ze aan hem. ‘En hoe heet je site? Dan kan ik hem tussen mijn favorieten zetten. Handig voor als ik ooit een Pokémon nodig heb,’ lachte ze.

Rose leek zijn grapje niet echt te hebben begrepen, maar dat was geen ramp. Niet iedereen kende Staryu Trek en dat gold blijkbaar ook voor Rose. Ach, als ze echt wilde weten wat Judah had bedoeld, mocht ze er best naar vragen. In elk geval leek de rondleiding haar wel te interesseren, waardoor er weer een glimlach op Judah's gezicht verscheen. Hij knikte kort als reactie toen Rose vroeg of hij al wat Pokémon had verkocht. “Een aantal. Ik heb er nog steeds een aantal te koop, als je geïnteresseerd bent,” zei hij grappend. Hij was niet het type om serieus te proberen iemand over te halen om een Pokémon te kopen, dus dat deed hij niet. Als ze echt geïnteresseerd waren was het een ander verhaal, natuurlijk. “Mijn site is knighthood.com, maar als je wil zal ik dat straks wel even voor je opschrijven,” antwoordde hij op de tweede vraag van Rose. “Laten we eerst maar eens rondkijken,” vervolgde hij, terwijl hij het hek van de wei opende. Epona bleef rustig aan de andere kant staan en keek nieuwsgierig toe.

Rose glimlachte toen ze merkte dat ze zo dadelijk aan de rondleiding zou beginnen. Ze haalde snel haar Holo Caster tevoorschijn zodat ze de site in haar notities kon zetten, want nu op internet gaan zou haar nogal wat kosten opleveren. Ze ging nergens anders op internet behalve als ze ergens in een gebouw was waar ze gratis internet kon krijgen, wat meestal zo was in het Pokémon Center. Ze had een site gevonden waar ze verhalen kon lezen en dat was meestal wat ze deed vlak voordat ze ging slapen. Ze ging ook weer niet te laat slapen zodat ze de volgende dag wel gewoon fit was voor wat ging komen, maar ze kon nu ook weer niet zeggen dat er geen momenten waren dat ze zich zo erg liet meeslepen door het verhaal dat ze de tijd uit het oog verloor. Haar vingers bewogen snel over de toetsen terwijl ze elk woord herhaalde in haar hoofd toen Judah de site zei. Het was niet moeilijk om het op te schrijven en te onthouden. Ze vond het wel een grappige naam, maar als ze dacht aan wat haar overkomen was de vorige keer dat ze elkaar ontmoetten, vond hij het ook wel toepasselijk. Hij had haar toen als een soort ridder beschermd, hoewel dat wel raar was om zich dat in te denken omdat ze zo’n persoon namelijk niet nodig had in haar leven. Ze kon zichzelf goed genoeg beschermen, maar op dat moment hadden haar instincten haar schijnbaar in de steek gelaten. Het goede nieuws was dat ze daardoor misschien wel een potentiële vriend bij had en dat was iets wat het wel waard maakte. Ze knikte enthousiast. ‘Dat lijkt me wel het handigste. Ik wil namelijk wel weten of er goed voor de Pokémon gezorgd wordt voordat ik er eentje ga halen.’ Ze stak haar tong naar hem uit en volgde hem vervolgens mee naar binnen. Ze haalde de Ponyta kort aan met haar hand en probeerde het over zijn snuit te aaien voordat ze Judah volledig mee naar binnen volgde.