Kinda dark in here, right?

Oké, hij moest het toegeven. Dit avondwandelingetje had ervoor gezorgd dat hij verdwaald was geraakt. Rustboro City was groot, dus hoe kon het nou zo zijn dat hij uren rondjes liep in de buurt van de stad? Zijn spullen lagen nog in het Rustboro pokémon center, dus echt iets dan lopen kon hij niet doen. Plots sprong zijn Pikachu, Sparklez, van zijn schouder. "Sparklez!" riep hij waarschuwend, maar toen het gele monster er vandoor rende wist hij dat hij zou moeten volgen. Een diepe zucht rolde moeizaam over zijn lippen, en hij zette dan ook maar sukkelend de achtervolging in. Wat de Pikachu allemaal aan het uitspoken was, wist hij niet. Maar hij wist wel dat het hem niet naar Rustboro terugbracht op dit moment. Een kreet klonk door de duistere nacht heen, en dat deed hem zijn tanden op elkaar bijten. Arceus nog aan toe, waarom kon die Pikachu zich nooit gedragen? Al snel zag hij het gele wezen voor de ingang van een grot staan, en pakte het dus snel op. Had hij niet moeten doen. Want nog geen seconde later werd hij geëlektrocuteerd door het grootste monster van Hoenn. "SPARKLEZ WAT DE-..!" riep hij boos, kapte zijn zin toen af omdat hij iemand anders gezien in de grot terwijl hij een bliksemflits had gekregen. Oeps..

Heilige Arceus. Hij gooide de Pikachu zowat uit zijn armen, maar het beestje maakte enkel een gniffelend geluidje. Af en toe kon het gele monster echt vals zijn. "Hoi Danny," mompelde hij, een knikje gevend naar de Bulbasaur. Als hij hier was, kon hij ook wel raden wie er nog meer was. En ja hoor, binnen een paar tellen stond het roodharige meisje tegenover hem. "Gaat.. gaat het?" vroeg het meisje toen op een wat ongemakkelijke toon. Een glimlach om hem niet al te zielig over te laten komen kwam al snel rond zijn lippen te liggen, waarna hij met zijn hand door zijn haar streek. Gelukkig kreeg hij het dit keer wel wat sneller plat, anders zou hij er weer zo belachelijk uitzien.. "Ja hoor," zei hij met een glimlach en keek naar de kleinere persoon. "So, wat doe jij hier.. zo alleen.. zo laat?"

"Danny moest.. uh.. nee.. ik.. uh.." Hij kon het niet laten om zachtjes te grinniken toen hij haar naar de goede woorden zag zoeken. "Ik zocht een beetje rust?" kwam er toen uit. "Oh, je weet toch zeker wel dat er 's nachts niet altijd aardige figuren rondlopen die je rust gunnen?" zei hij vervolgens. Nee, 's nachts liepen er inderdaad niet altijd alleen maar aardige mensen rond. Ook mensen die gevaarlijk konden zijn, al was hij er zelf nog nooit een tegengekomen. "Anyway, ik kon de weg niet meer terug vinden na mijn wandelingetje," zei hij toen nonchalant en haalde zijn schouders grijnzend een beetje op. "Alles lijkt 's nachts zoveel op elkaar daarbuiten," zei hij en hij wuifde in de richting van de uitgang van de grot.

"Misschien tijd voor een lichtgevende bril." Toen ze haar tong uitstak moest hij lichtjes grinniken, waarna hij zijn hoofd schudde. "Ach, Sparklez kan me zelfs helemaal oplichten," zei hij en haalde zijn hand even kort door zijn haar heen, zijn ogen nog altijd op Caroline gericht. "En over dat andere, zie ik eruit als een eng persoon?" vroeg hij toen plagerig en klakte een keertje met zijn tong. Sparklez was ondertussen weer eigenwijs op zijn schouder gaan zitten en keek in het rond in de grot. Af en toe vroeg hij zich echt af of het wezen geen ADHD had..

"N-nee hoor, t-totaal niet." Hij kon het niet laten om eventjes te grinniken, en opende hierna zijn mond om iets te zeggen. Echter zou dat nooit gebeuren, omdat zijn Pikachu plotseling van zijn schouder afsprong en de tunnel inrende. "Hé, Sparklez!" riep hij, maar de Pikachu was al verdwenen in de duisternis. Hij bleef staan, drie tellen lang. De Pikachu was 'm echt gepeerd. "Shit," mompelde hij en keek naar Caroline. Ach, hij was toch verdwaald, kon hij net zo goed de tunnel nog wel verder ingaan om zijn Pikachu te gaan halen. "Ga je mee?" vroeg hij vervolgens, waarna hij de tunnel verder in begon te lopen. Ze hoefde niet mee hoor, maar ach..

Er klonk een raar geluid in de grot, waardoor hij plotseling bleef staan. Ook Caroline bleek te schrikken van het plotselinge geluid. "Iek!" hoorde hij haar piepen, waarna ze zich om zijn arm klemde en half onder zijn vest verschool. De jongen keek verbaasd rond, maar hij zag geen moer in het donker. "Let's go," mompelde hij toen, haar half meetrekkend. Het was niet verstandig om hier langer te blijven. Dan maar wat dieper de tunnel in gaan, als daar geen rare geluiden waren. Ondertussen had hij zijn hand om haar pols gesloten, anders zouden ze elkaar nog kwijtraken in deze donkere grot. "Sparklez? Waar ben je?" riep hij ondertussen, hopend dat het gele monster op een gegeven moment ook wel klaar zou zijn met het spelletje.

"Zie jij iets Danny?" hoorde hij de roodharige aan haar Bulbasaur vragen, maar Jordan kon het wel raden dat deze natuurlijk ook niks kon zien in de donkere grot. "Doet je pikachu dit vaker?" vroeg het meisje vervolgens. "Zo nu en dan," mompelde hij met een zucht en liep toen snel door, haar pols nog altijd vasthoudend. Een gele gestalte kwam plots op hem afrennen. Eerst had hij niet door wat het was, maar toen Sparklez plots weer op zijn schouder zat wist hij het dus wel. De pokémon begon meteen wild te brabbelen, alsof het vertelde dat ze weg moesten wezen. Er kwam een paar wezentje uit de duisternis zetten - een Whismur - en keek hun richting op. Maar toen begon het, want het wezentje begon plots een hard, zowat huilend, geluid te maken. "Muk," mompelde hij en wierp een snelle blik op Caroline. En well, hij kon wel door gaan met het zeggen van Muk, want uit de schaduwen kwamen nog meer paarse wezentjes zetten. Muk, ze moesten hier weg, maar die beestjes blokkeerden de ingang. Muk. Hij pakte Caroline bij haar pols en trok haar mee naar een andere gang, terwijl er steeds meer Whismurs begonnen te gillen/krijsen/huilen of hoe je het ook wilde noemen.