Kinda dark in here, right?

Het tweetal kwam tot stilstand, maar in de verte hoorde je het geluid van de Whismurs nog wel. "Oh nee.." murmelde Caroline vervolgens. "Er is toch maar een ingang van deze tunnel? De ander leidt helemaal naar Verdanturf." De blonde jongen haalde zijn hand kort door zijn haren heen en liet hierbij dus de pols van het meisje los. "Well, we moeten wachten tot ze weer wat bedaard zijn. Ik denk dat Sparklez ze boos heeft gemaakt," zei hij en richtte zijn blik op de Pikachu, die een onschuldig geluidje maakte. "Laten we nog een stukje verder gaan, ik heb geen zin om straks een heel leger van die krijskoppen voor m'n neus te hebben staan," zei hij en sloeg weer een ander zij gangetje in. Waarschijnlijk liep deze dood, maar de Whismurs zouden vast het grote pad volgen. Na een klein stukje lopen kwamen ze inderdaad uit bij een doodlopend stuk, en hier stopte hij dan ook. "Als we ze voorbij horen komen, kunnen we 'm snel peren," mompelde hij en liet zich vervolgens op de grond zakken. Dat werd wachten waarschijnlijk.

Caroline volgde zijn voorbeeld en al snel zaten ze dus beide op de grond. Jordan liet zijn hoofd iet wat uitgeput op zijn handen leunen, die hij bovenop zijn knieën had gezet. Ergens hoopte hij dat die Whismurs snel weg zouden gaan, al was het dan nog maar de vraag hoe lang ze buiten rond zouden dwalen voordat ze weer in het pokémon center zouden komen. In de nacht leek alles zoveel op elkaar.. overdag kon je tenminste nog wat verschillen zien en zoeken naar een pad. "Heb jij al een plan voor de rustboro gym?" vroeg de roodharige hem vervolgens. "Nou, ik wil sowieso een water type vangen voordat ik de gym ga doen," zei hij en keek naar Caroline. "Heb jij een of ander plan dan?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Niet echt iets, alleen is mijn andere pokemon in het nadeel, maar ik las in m'n pokedex dat er een ijzer type TM is die ze kan leren, dus misschien ben ik dan minder in het nadeel." Hij knikte een keertje, dat was wel een slim idee ja. "Anders heb ik Danny altijd nog, die doet het vast wel goed." De jongen keek ondertussen naar de Bulbasaur, dat was inderdaad een handig idee om te gebruiken in de gym. "Hij zal het vast wel goed doen," verzekerde hij haar en leunde met zijn hoofd tegen de muur aan. Heilige Arceus, laat die Whismurs gewoon voorbij komen, dan kon hij terug naar het pokémon center. Naar zijn warme bed. "Denk je dat we als we uit deze grot komen we überhaupt het pokémon center kunnen vinden?" Immers waren ze beide moe, plus het was donker buiten.

Hij keek toe hoe zijn Pikachu zich op zijn schoot nestelde, het was best wel een beetje koud in deze grot. Zeker als je helemaal niet meer bewoog. Een glimlach kwam toch weer rond zijn lippen te liggen toen hij de roede van de Bulbasaur op zijn hoofd voelde, hij mocht dat wezentje wel. Sowieso mocht hij iedereen van het gezelschap waarmee hij nu rondwandelde, stuk voor stuk. "Het komt vast wel goed." De jongen knikte een keertje en zuchtte, wat kon wachten ook saai zijn. Hij moest toegeven, het was verreweg van zijn beste eigenschappen. Lang kunnen wachten. Na een tijdje zo stilgezeten te hebben gleed zijn hand af naar de riem waaraan zijn pokéballs zaten. Naast de lege van zijn Pikachu hing sinds kort nog een andere. Zijn blik ging eventjes naar Caroline. Hij had de pokémon deze dag gekocht in een winkeltje, want hij was opslag verliefd geworden op het ding. Daarom klikte hij de tweede pokéball van de rij ook van de riem af, liet hem groot worden in zijn hand en drukte op het knopje. De bal klapte open en er verscheen een Rufflet op de grond naast hem. Het wezentje kraste een keer blij en keek naar zijn trainer, die hij nu al mocht. Vervolgens draaide hij zich hippend om naar de andere twee personen in het doodgelopen gangetje.

De jongen grijnsde eventjes kort toen hij een wat verbaasde reactie kreeg. Best wel logisch ook, omdat hij niet tegen zijn reismaatjes had gezegd dat hij een nieuwe pokémon had. "Oh.." murmelde Caroline vervolgens. De Rufflet hipte voorzichtig in de richting van het meisje, maar bleef op een klein afstandje toch nog staan. "Sinds wanneer.. heb je deze?" vroeg de roodharige hem toen. Jordan streek met zijn hand even kort door zijn haren heen, zijn blik nog altijd gericht op het kleine vogeltje. "Ik heb hem vandaag gekocht in Rustboro," zei hij vervolgens kalmpjes en kriebelde Sparklez een beetje achter zijn oortje. Iets veel beters had hij op dit moment niet te doen, en de Pikachu leek het fijn te vinden. "Het is een jonge Rufflet, pas uit het ei gekomen. Ik heb hem de naam Stormbird gegeven," meldde hij vervolgens. Het was altijd handig om in Hoenn een flying type te hebben, dan kon hij het wezentje later de TM fly leren en konden ze ook op de eilanden komen. Zijn volgende stage was namelijk een aardig grote vogel, dus dat zat wel goed. "Naar mijn weten is zijn soort enkel in Unova te vangen," vervolgde hij toen. Een koude vlaag woei door de grot heen, waarschijnlijk was het nu al over middernacht. Het werd dan ook steeds kouder in de grot bij elke minuut die voorbij tikte.

De Rufflet bleef nog altijd nieuwsgierig staan, en keek naar het meisje en haar Bulbasaur. "Het is wel een dotje." De Rufflet maakte een vrolijk geluidje en draaide zijn nekje vervolgens een beetje, om zo naar zijn blonde trainer te kunnen kijken. Jordan had het wezentje nog niet lang, had zelfs voorheen niet geweten dat het had bestaan. Maar hij wist wel dat het wezentje best eigenwijs kon zijn. Nu was het nog een jonkie, maar als hij wat ouder zou zijn was hij ervan verzekerd dat het een sterkwillige pokémon zou worden. Toen er een wat koude bries door de grot heen waaide stond Caroline op. Was ze van plan om het Whismur legertje alleen aan te gaan pakken? Nee, ze kwam naast hem zitten. Gelukkig maar, want die beestjes hadden haar nog doof gemaakt. "Straks bevriezen we beiden apart en nu delen we elkaars warmte." Hij wist eigenlijk niet al te goed wat hij moest zeggen, maar knikte toen. Hij trok zijn arm wat op, zodat ze eventueel tegen hem aan kon zitten. Je lichaamswarmte delen op een afstand was namelijk best wel zinloos. Ondertussen had zijn Pikachu zich op zijn schoot ingenesteld, zijn kopje half verstopt onder zijn pootjes en zijn oortjes wat naar achter liggend. Waarschijnlijk sliep het beestje, of het deed een poging tot.

Het was moeilijk om zijn lach te onderdrukken toen de Bulbasaur zich snel naast hem in nestelde. Er kwam toch nog een kleine grinnik uit zijn mond en hij keek naar Caroline. Hij mocht dit groene wezentje wel, echt. Zijn hand zakte weer naar beneden en kwam op de Bulbasaur te liggen. "Nou.. vertel me eens wat over jezelf, ik ken je pas een paar dagen." Eerst keek Jordan wat bedenkelijk. Wat viel er nou voor interessants over hem te zeggen? Niet al te veel leuke dingen. "Nou.." begon hij op een nadenkende toon en keek naar het meisje. "Ik kom uit Vandanturf Town, waar ik op dit moment mijn eigen huisje heb. Mijn moeder is overleden toen ik tien was, mijn vader heeft ons verlaten en woont nu in elk geval in een andere regio, ik heb een broer en drie zussen, maar de jongste daarvan is vroegtijdig overleden.. Een van mijn zussen is blind, maar die heeft besloten haar reis voort te zetten in een andere regio, net zoals mijn andere zus en broer." Hij besloot het er maar even buiten te houden dat zijn oudere broer het slechte pad op was gegaan. Mensen gingen dan vaak negatief over hem denken, terwijl hij verreweg zijn broer was. "Nu jij," zei hij met een glimlach en keek de ander aan. Ondertussen vond Stormbird dat hij ook wel weer eens wat aandacht verdiende, want hij kraste een keertje, waarna het zich voorzichtig op de schoot van Caroline hees. Hier schudde het zijn pluizige lichaampje een keer uit, waarna het door zijn pootjes heen zakte en de roodharige trainer aankeek.

Misschien had hij een simpel antwoord moeten geven, of gewoon iets moeten bedenken wat over kon komen als een 'normale' jeugd. Maar wie had er tegenwoordig nog zo'n perfecte jeugd? Niemand eigenlijk. Jordan was geen leugenaar, verreweg van zelfs. Hij was altijd open, eerlijk en loog niet over zijn verleden en gevoelens. "Klinkt als een hard leventje." Zijn blik ging afwachtend naar het meisje, benieuwd wat deze nu zou gaan zeggen. Ergens maakte het hem niet veel uit, je moest iemand namelijk niet beoordelen op zijn of haar verleden. "Ik.. eh.. ik kom uit Mossdeep, ben opgegroeid in een redelijk normaal gezin en ja, verder was mijn leven niet zo heel speciaal." Het meisje grijnsde en hij glimlachte terug. Well, dat klonk redelijk normaal in zijn ogen ja. "Dus ik ben eigenlijk best wel saai." Hij keek toe hoe Stormbird op de schoot van Caroline ging zitten. "Ik vindt niet dat je saai bent hoor," zei hij toen met een knipoog en glimlachte naar haar, de Bulbasaur een aai gevend.