Practice like you've never won

Het was zeker alweer een hele belevenis voor het meisje geweest, die reis waar ze na haar zestiende verjaardag aan gestart was. Ze was door een zandstorm geweest, die ze nog nooit eerder had meegemaakt, in Mauville City geweest en zelfs in Verdanturf Town. Waar ze mensen had ontmoet die ze in Fortree City nooit had kunnen ontmoeten. Een glimlachje verscheen op haar gezicht bij de gedachte eraan en vrolijk wierp ze nog even een laatste blik door Verdanturf Town. Ja, het was zeker een mooie en gezellige stad, maar niet bepaald iets voor Annie. Ze had zich veel fijner gevoeld in Mauville City, waar er niet zo’n sterke en wind te vinden was. Daarnaast hield ze zeker meer van de warmte dan van iets kouds, en door de wind had ze zich toch wel wat meer moeten bedekken. Fortree City was voornamelijk redelijk warm, maar natuurlijk kon het op winterse dagen ook verschrikkelijk koud worden als sneeuw was gevallen. Ze zag de huisjes van de stad nog in de verte staan, met voor haar nog een paar velden met hoog gras – waar ongetwijfeld wel wat pokémon in rond liepen. Uiteindelijk draaide het meisje zich soepel om en even moest ze haar lichtbruine haren uit haar ogen wrijven. Haar Larvitar stond al klaar om de grot in te gaan, maar Annie vond het nog best eng. Ja, ze had een ground en rock pokémon bij zich van level 20, maar wat als de grot instortte, of wat als ze zouden verdwalen? Ze had het niet zo op gesloten plekken, een bos was veel fijner om in rond te hangen en ze hield er niet zo van om in deze donkere plek te stappen. Maar ze had geen andere keuze, want ze had haar Larvitar beloofd dat ze zouden gaan trainen en hij wilde graag trainen in een grot. Annie verbood hem om te oefenen tegen echte pokémon, want dat vond ze ronduit zielig. Dat wilde ze alleen doen als ze de pokémon achteraf zou vangen, een gewonde pokémon achterlaten in het wild was niks voor haar. Ze had al vaker meegemaakt in Fortree City dat trainers zo’n soort dingen deden en dat de gewonde pokémon uiteindelijk bij hen terecht kwam. Of stierf. Het was ronduit zielig als zoiets gebeurde en ze had een ware hekel aan trainers die zo deden oefenen. Je kon toch ook gewoon tegen een boom aanvallen doen, of twee van je pokémon tegen elkaar laten oefenen? Nu had zij niet veel opties om te trainen, want Larvitar was nog de enige pokémon in haar team en dat wilde ze eigenlijk wel zo houden tot ze haar eerste badge had behaald. Ze zou ook niet echt weten welke pokémon ze in haar team wilde hebben, het zou net zo goed kunnen gebeuren dat ze in deze grot de perfecte pokémon tegenkwam en deze ving. Dat zou natuurlijk super gunstig zijn, dan zou ze die nog even een beetje kunnen trainen en als reserve achterhouden, zou Lei niet tegen alle twee de gymleader’s pokémon aan kunnen. Ze haalde nog even diep adem en zamelde alle moed bijeen om vervolgens met grote passen achter haar Larvitar de grot in de stappen. Lei ging alvast voor haar uit, hij vond het zo te zien heerlijk om eindelijk in een grot te zijn. Het meisje voelde zich echter steeds benauwder worden en haar appelgroene ogen schoten heen en weer. Ze vond dit niet leuk, het was hier te donker. Ze kon helemaal niks zien! Een bang piepje verliet haar mond toen ze iets hoorde bewegen boven haar, maar het was maar een steentje dat lichtjes verschoof. Larvitar besloot naast haar te gaan lopen en door zijn aanwezigheid voelde ze zich toch weer wat fijner.

De grot was lang en het duurde dan ook een hele tijd voordat ze aan zouden komen in Rustboro City. Maar voordat dat zou gebeuren, zouden ze eerst nog even moeten trainen. Larvitar moest immers nog 10 levels omhoog en dat ging niet zo heel simpel, daarvoor moesten ze keihard oefenen, zodat hij nog een paar krachtige aanvallen erbij kon leren. Uiteindelijk waren ze gestopt op een punt waar een beetje licht door het plafond kwam en desondanks dat Annie gewend was geraakt aan de duisternis, vond ze dat kleine puntje licht toch wel wat fijn. Het maakte Lei niet echt uit waar hij trainde, als hij maar kon trainen op het moment. Hij leek gespannen te zijn voor het gevecht dat ging komen en daarom hurkte Annie voor hem neer. ”Je hoeft niet zenuwachtig te zijn voor de gym.” Probeerde ze hem te vertellen. ”Of we nou verliezen of niet, ik ben hoe dan ook trots op jou en dat zal ik altijd blijven.” Ze kon het niet laten om even een glimlachje te laten zien en de pokémon over zijn bol te aaien. Deze knikte even en staarde haar met zijn rode ogen voor een moment aan, waarna een blok van hem af leek te vallen en hij enthousiast weer klaar ging staan om te trainen. Ze wilde de gymleader verassen, dus daarom bedacht ze zich dat ze van tevoren misschien aanvallen konden combineren. Iets speciaals maken, dan zou ze de gymleader en haar pokémon kunnen verassen en een verassing zou haar misschien wel eens naar de overwinning kunnen leiden! ”Doe Rock Slide!” Weerklonk haar stem uiteindelijk na een paar minuten stilte. Ze had deze aanval goed geoefend met Larvitar en daarom verliep de aanval ook soepel. De Larvitar stampte op de grond, waardoor brokken steen tevoorschijn kwamen voor hem en na een hevige klap van zijn poten naar voren schoten. De brokken steen kwamen tegen de muur aan en spatten uiteen. ”Ga naar voren en doe Chip Away!” De pokémon zocht een opening in de stenen muur, alsof het echt een pokémon was die hij net had aangevallen met Rock Slide. Klappen volgden vervolgens. Eerst leken zijn vuisten een witte kleur te krijgen en de witte gloed gleed met hem mee wanneer hij zijn vuisten naar voren werkte. Knallen waren hoorbaar toen ze tegen de stenen muur aan kwam en Annie keek toe hij haar Larvitar zijn best deed om met de meest furieuze klappen uit te halen. Annie knikte tevreden, dit ging goed. ”En nu iets heel belangrijks, om de aanval toch nog onverwachts te houden, doe je Bite direct nadat je een klap hebt uitgedeeld. Ga na de klap omlaag en kom dan weer omhoog, om de pokémon op de zwakke plek te bijten.” Zijn Larvitar leek het te begrijpen en na een klap schoot hij razendsnel omlaag om de steen vervolgens ergens onderaan waar de nek van een pokémon bijvoorbeeld zat, een bite uit te voeren. Brokken steen vielen langs zijn mond af na de bite en de Larvitar leek tevreden te zijn met zijn werk. Hij draaide zich naar zijn trainer om en Annie zag dat hij sterker moest zijn geworden tijdens de training. Hij was vast geleveld, maar daar was ze niet helemaal zeker over. ”Mooi gedaan!” Glimlachte ze vrolijk. Ze was zeker weten heel erg trots op haar Larvitar. Hij was een fantastische pokémon. De twee vervolgden hun weg weer, ze moesten immers wel nog steeds naar Rustboro City gaan om de gym uit te dagen en het liefst deed Annie dat zo snel mogelijk.

Open