Ghosts don't play it Fair

Ondanks dat de rondschietende skaters hun best hadden gedaan om Lynn aan te rijden, had de jonge Trainer het voor elkaar gekregen om met al haar ledematen nog intact aan te komen in Shalour City. Een zacht, opgelucht zuchtje verliet haar lippen terwijl het meisje op een sneeuwvrij bankje plaatsnam en twee Pokéballs tevoorschijn haalde. Een moment zat Lynn gewoon daar, kijkend naar de twee ronde voorwerpen in haar hand, maar niet lang daarna werd één van de twee Pokéballs opgegooid en verscheen Zara voor haar. De Liepard miauwde een vrolijke begroeting en ging met een tevreden gezichtsuitdrukking tegen Lynns benen zitten. “Hé Zara,” Glimlachte Lynn, “Zin om het nieuwe teamlid te ontmoeten?” Met gespitste oortjes legde de katachtige Pokémon haar hoofd in haar nek zodat die tegen de knie van de jonge Trainer aanlag en Zara haar maatje aan enthousiast aan kon kijken. “Oké dan,” Grinnike Lynn, waarna ze ook de tweede Pokéball met een boogje opgooide. De bekende rode straal vormde de contouren van een kleine gestalte en enkele seconden later stond ze daar dan. Met een vrolijke miauw stond Zara op en liep meteen op haar nieuwste teamgenoot af, die het allemaal met grote oogjes aankeek. Het zwartharige meisje liet haar ellebogen op haar bovenbenen steunen en boog zich iets voorover. “Hey daar, nieuwe,” Sprak ze op vriendelijke toon. De Cyndaquil slaakte een vrolijk kreetje waarbij er vlammen oprezen op haar rug. Bij het zien van het vuur maakte Zara een bewonderend geluidje en versnelde haar pas om eerder bij de Fire-type aan te komen. Lynn wist dat het het beste zou zijn als de twee rustig kennis met elkaar zouden kunnen maken en leunde weer achterover totdat haar rug de bank raakte. Inmiddels was Zara de rug van de nieuweling aan het bestuderen, terwijl de Cyndaquil zo goed mogelijk probeerde over haar schouder naar Zara te kijken. Na nog even aan de Cyndaquil gesnuffeld te hebben, zette de Liepard zich voor de andere Pokémon neer en keek die vrolijk aan. De Cyndaquil zette op haar beurt een paar stapjes naar voren en liet met een speelse blik haar kopje tegen Zara aankomen. De katachtige Pokémon gaf de Cyndaquil een speels duwtje terug. Blijkbaar zag de jonge Pokémon dit als een uitdaging, want het kleine wezentje zette zijn kleine pootjes tegen Zara aan en probeerde haar om te duwen. Geamuseerd keek Zara op de Cyndaquil neer die maar niet opgaf en bleef duwen, zelf steeds bijna wegglijdend. Nadat Zara haar nieuwe teamgenoot zo enkele minuten had laten doen, gaf ze de Cyndaquil een klein maar ferm duwtje met haar hoofd om aan te geven dat het zo wel weer genoeg was. Het was duidelijk dat de twee wel met elkaar konden opschieten, wat alweer een hele opluchting was voor Lynn. Hoewel ze ieder teamlid erg waardeerde en niet meer kwijt wilde, was Zara toch wel het belangrijkst. Zara was haar maatje. Het was de Pokémon waarmee Lynn de sterkste band had en degene die ze al het langste kende, en het oordeel van de Liepard telde dan ook zwaar mee voor Lynn. De jonge Trainer ving de aandacht van de twee Pokémon voor haar en sprak: “Welkom in het team, kleintje. Nu nog een naam.” De Cyndaquil knikte en liet zichzelf wat tegen Zara aanvallen om te kunnen leunen, waarop de Liepard met een grijnsje van de jonge Pokémon naar Lynn keek, die teruggrijnsde. Ja, met die twee zat het prima. “Wat dacht je van..” Begon de jonge Trainer nadenkend, “Van Cinna?” De Cyndaquil keek nog een beetje bedenkelijk. Niet helemaal dus, dacht Lynn. “Cin?” Probeerde het meisje. Met een ferme knik en vrolijk geluidje liet de Fire-type weten dat ze het daar mee eens was. Een vrolijke glimlach verspreidde zich over Lynns gezicht. “Oké, welkom, Cin.” Sprak het meisje opgewekt terwijl ze weer opstond. “Laten we dan nu maar weer gaan. Zara, vind je het oké om weer even in je Pokéball te gaan?” Voor een moment was er teleurstelling in de ogen van de Liepard te zien, maar al snel was dat weer verdwenen en knikte de katachtige Pokémon. Lynn aaide haar maatje nog even over haar kopje en liet haar vervolgens terugkeren. Het was haar wel opgevallen dat de Liepard qua gedrag wat gegroeid was. Misschien had de verantwoordelijkheid over een steeds groter wordend team daar wel voor gezorgd. Lynn wist het niet, maar vond de verandering ook niet erg. Zara was nog steeds Zara en had nog steeds hetzelfde vrolijke karakter dat de Liepard zo fantastisch maakte. Het zwartharige meisje borg de Pokéball van haar maatje zorgvuldig op in één van de binnenzakken van haar vest en verschoof haar sjaal wat zodat die haar nog wat beter tegen de wind beschermde, waarna ze de kleine Cyndaquil oppakte. “Laten we gaan, Cin.” Glimlachte ze. De Fire Mouse Pokémon maakte een vrolijk en aanmoedigend geluidje en legde zijn kopje met een zachte bonk te rusten op haar arm.

Haar rustige passen ontlokten een knerpend geluid aan de verse sneeuw onder haar voeten terwijl het zwartharige meisje door het stadje liep. Toen ze net een stap in Shalour gezet had, had daar een bord gestaan met daarop een kaart en Lynn wist dus waar ze moest zijn. Een sneeuwveld dat niet verpest was door vele voetstappen doemde voor haar op en het meisje sloeg af naar links, weg van de brug die zich aan het einde van de sneeuwwitte vlakte bevond. De Tower of Mastery zou ze later misschien nog wel opzoeken, maar voor nu trok dat haar aandacht even niet. Over de tweede Badge had Lynn naar haar idee lang genoeg gedaan en ze was niet van plan weer zo lang te blijven steken voor de derde, wat dan ook de reden was dat ze doelbewust op de Shalour Gym afging. Binnen een paar minuten was ze er. De zware klapdeur liet haar binnen in een wereld van een met neonkleuren bedekte skatebaan en de geur van rubber. Cin nieste slaperig in haar armen, wat Lynn even liet grinniken. Voordat een man die een zwart pak met felroze details droeg haar aan kon spreken en het gebruikelijke verhaal op kon hangen, zette Lynn zich weer in beweging. Ze had een deur gezien, aan de overkant van de skatebaan, waarboven het teken van de League hing. Zo snel mogelijk, zo veel mogelijk aan de zijkant van de baan en met Cin stevig in haar armen zodat de Pokémon niet op de grond zou springen, zigzagde Lynn tussen de skaters door. Het meisje vroeg zich af of het misschien een verplichte was in Shalour dat je kon skaten. Dat je anders geen baan en geen huis kreeg, of zo. Iedereen leek hier te skaten. Ze was er bijna. Lynn ontweek nog een laatste skater en trok toen snel de deur waarbij ze was aangekomen open. “Ah, veel beter.” Zuchtte Lynn. De neonversiering was gestopt en de enige kleuren die hier te vinden waren, was het zwart van de muren en de vloer, het zachtgele schijnsel van een soort spotlight wierp op een afgebakend veld, en dan nog de kleuren wit en rood die een vrouw op skates droeg. De Gymleader was rondjes aan het zoeven, maar stopte abrupt in het midden van het veld toen het geluid van de deur die achter Lynn dichtsloeg haar duidelijk maakte dat er iemand anders in de ruimte was. Met een grote glimlach werd Lynn aangekeken alvorens Korrina begon te spreken: “Welkom, uitdager, in mijn Gym,” Het enthousiasme duidelijk in haar stem te horen. Met een beleefd glimlachje en een knik gaf Lynn te kennen dat ze het gehoord had. “Oké!” De Gymleader klapte één keer in haar handen, “Laten we dan maar snel beginnen!” Het zwartharige meisje legde de resterende afstand naar het gemarkeerde veld af terwijl Korrina zich al pirouettes draaiend op haar skates naar haar eigen vak begaf. “Lijkt me een goed idee,” Beaamde Lynn nog, waarna ze een frons onderdrukte om de pirouette-draaiende Gymleader. Ach ja, bedacht ze zich, als je dan toch skates aanhad, kon je ze net zo goed gebruiken, niet?
Niet lang daarna hadden zowel de jonge Trainer als Korrina een Pokéball in haar hand. “Mienfoo, laat je zien!” Een geel met rode Pokémon materialiseerde en nam onmiddellijk een vechthouding aan. Lynn hoefde haar Pokédex er niet bij te pakken om te weten dat dit een Fighting-type was, maar voor de zekerheid deed ze dat toch wel om te kijken of ze rekening zou moeten houden met een tweede type. Toen dat niet het geval bleek te zijn en het meisje de informatie over de Pokémon vluchtig doorgelezen had, gooide ze haar eigen Pokéball met een klein boogje op en ving hem weer. De Gengar die verscheen landde niet op de grond, maar bleef daar zo’n vijftig centimeter boven zweven. Korrina leek even niet te weten hoe ze het had. Pan keek Lynn en daarna Cin met een vrolijke blik aan, die het meisje met een even vrolijke blik beantwoordde en waarop Cin even een geluidje liet horen, voordat hij zich met een grijns naar zijn tegenstander draaide. “Hmm.. Niet heel eerlijk, dit.” Mompelde de Gymleader. Dat was natuurlijk ook waar: zowel Normal-type als Fight-type aanvallen hadden geen effect op de Shadow Pokémon, en ergens had Lynn ook een eerlijker gevecht gewild, maar gezien Zara en Atlas allebei in het nadeel waren tegen Fighting-types, was ze toch maar voor deze strategie gegaan. Misschien zou ze later Atlas nog inzetten, gewoon om hem nog wat extra training te geven. Een vastberaden blik verscheen in de ogen van de Gymleader en richtte zich tot in haar volle lengte op. “En toch gaan we je het niet makkelijk maken, Calm Mind, Mienfoo!” De Martial Arts Pokémon bracht zijn pootjes bij elkaar en leek diep in te ademen. Toen de Fighting-type zijn ogen weer opende, was er een vastberaden schittering in te zien. ”Shadow Ball, Pan,” Een klein, intens donkerpaars balletje vormde zich tussen de twee samengebrachte handen van de Gengar, die met een geconcentreerde gezichtsuitdrukking maar ook met zijn gebruikelijke, opgewekte grijns naar zijn tegenstander keek. Korrina leek zich volledig gefocust te hebben op de Shadow Ball die maar groter en groter werd. Plots vuurde Pan de bal van schaduw, die nu ongeveer zo groot was als twee grote vuisten, op zijn tegenstander af. Precies op hetzelfde moment commandeerde de Gymleader: Duik weg, nu!” Met een sierlijke koprol werd de Ghost-type aanval ontweken. “Op ‘m af!” De Mienfoo zette er flink vaart achter. Met vluchtige passen verkleinde de Fighting-type de afstand tussen de Pokémon van Korrina en de Gengar binnen enkele seconden tot minder dan twee meter. “Shadow Punch,” Pan hief zijn gebalde vuist waar een paars aura omheen hing en bewoog die naar achteren om hem vervolgens met veel kracht naar voren te stoten, op de aanstormende Mienfoo af. “Spring op en gebruik Swift!” Werd er vanaf de andere kant van het veld geroepen. Net iets te laat sprong de Martial Arts Pokémon op, waardoor zijn baan onderbroken werd door Pans Shadow Punch. De geel met rode Pokémon herpakte zich echter al snel en wierp zacht gloeiende sterren in de richting van de Shadow Pokémon. Die liet zichzelf echter iets door de grond zakken waardoor de sterren alleen maar lucht doorkruisten en een eindje achter de Gengar in de grond sloegen. De Gengar had een ietwat luie maar effectieve manier van ontwijken ontwikkeld tijdens de trainingen die, zoals net in het gevecht te zien was geweest, inhield dat de Shadow Pokémon zich door oppervlaktes liet zakken waar andere Pokémon niet doorheen konden komen, om zo de afstand te creëren die nodig was om de aanval van de tegenstander te laten missen. Zonder geluid te maken landde de Mienfoo inmiddels alweer op de grond en hervond het evenwicht dat hij in de lucht verloren was door toen van de aanval van Pan raakte. Meteen reageerde Lynn: “Dark Pulse, zweef daarna omhoog en gebruik je Night Shade!” Iets wat nog het meeste leek op zwartgekleurde mist verscheen en schoot op de Mienfoo af, die met een grimmige blik in de ogen een commando af leek te wachten. Opnieuw wachtte Korrina tot op het laatste moment. De Dark Pulse had haar Pokémon al bijna geraakt toen ze riep: “Spring, probeer achter je tegenstander te landen!” Meteen daarna bevond de Mienfoo zich alweer in de lucht en deed een poging om tussen Pan en de nog steeds uitbreidende zwarte golf door te springen. “Ander plan, draai je naar Mienfoo en gebruik Confuse Ray!” In de hoop gebruik te kunnen maken van het feit dat de Martial Arts Pokémon zijn koers niet meer kon veranderen nu hij eenmaal door de lucht zeilde, draaide Pan zich vliegensvlug om zodat hij met zijn gezicht naar de grond gericht in de lucht hing en drukte zijn handen lichtjes tegen de zijkanten van zijn hoofd. Een flikkerend bolletje schoot van Pan naar de Mienfoo, die al bijna de grond raakte. “Force Palm!” Nog net wist de Fighting-type Pokémon zich naar het aanvliegende bolletje te draaien en er met een korte beweging zijn vlakke palm tegenaan te slaan. De Confuse Ray spatte uit elkaar in kleine vonken, maar Lynn gaf de verwarring veroorzakende aanval nog niet op. Als het niet zo ging, dan zou ze er wel voor zorgen dat de Mienfoo bezig werd gehouden zodat hij de aanval niet meer zo makkelijk teniet zou kunnen doen. “Shadow Ball,” Pan begreep wat zijn Trainer probeerde te doen en nam deze keer niet de tijd om de donkerpaarse bal van schaduwen te laten uitgroeien tot een grotere versie. De Shadow Ball schoot vrijwel meteen nadat het commando gegeven was op de Fighting-type af. “Ontwijk!” De Mienfoo week uit door opzij te springen en meteen vervolgde Lynn: “Dark Pulse” Pan, die nog steeds in de lucht hing, vuurde de Dark-type aanval af. De pikzwarte, mistachtige substantie schoot op de Mienfoo af. De Martial Arts Pokémon wachtte het commando van de Gymleader niet af en dook al opzij in de wetenschap dat Korrina dit hem toch zou gaan bevelen, maar wist toch niet onder de golf van donkere gedachten niet volledig te ontwijken en zakte iets door zijn poten. “Nu, gebruik Lick en meteen daarna Confuse Ray!” Pan daalde vlak voor zijn tegenstander neer en gaf die een stevige Lick. De Mienfoo werd een klein stukje naar achter geworpen en was net bezig met weer opkrabbelen toen de flikkerende Confuse Ray hem precies tussen zijn oogjes raakte. Even knipperde de Pokémon heftig en vervolgens verscheen er een doffe waas in zijn ogen. Nieuwsgierig boog Pan zich wat meer over zijn tegenstander toen die een beetje begon te wankelen. “Kom op, Mienfoo! Probeer een Calm Mind en zorg daarna voor afstand!” Werd er geroepen. De Martial Arts Pokémon hief zijn pootjes, maar deze misten elkaar volledig toen de Pokémon probeerde ze tegen elkaar te drukken. “Shadow Ball, Pan,” De donkere blob raakte de tegenstander vol omdat hij van erg korte afstand werd afgevuurd en de Mienfoo belandde opnieuw op de grond. “Night Shade,” Vervolgde Lynn op rustige toon. Ook deze aanval raakte. Dit gevecht kwam aan zijn einde, dat was te zien. De Mienfoo had nog steeds een doffe blik in zijn ogen en deed een poging om weer op te staan, maar de vele aanvallen van Pan leken nu toch hun tol te eisen. “Geef nog niet op, ik geloof in je!” Klonk er ietwat wanhopig op van de andere kant van het veld. Voor een moment werden de ogen van de Mienfoo weer helder en de Pokémon bundelde al zijn resterende krachten om zichzelf weer op de been te krijgen en een sprintje te trekken naar de andere kant van het veld, Swift op Pan afvurend als afleiding. De Shadow Pokémon nam deze keer niets eens de moeite om de lichtgevende sterren te ontwijken en de aanval schoot door het lichaam van de Gengar heen zonder ook maar enkele schade te doen. “Nog een Shadow Ball,” Commandeerde Lynn, haar blik voor even op de Gymleader richtend. Korrina’s blik was strak op haar Pokémon gericht en haar onderlip trilde iets. Nu richtte ook de jonge Trainer haar blik op de Martial Arts Pokémon, die niet zo stevig meer op zijn poten stond als aan het begin van het gevecht. De opgeladen Ghost-aanval vloog inmiddels het veld over, recht op de Fighting-type af. “Probeer te ontwijken, Mienfoo!” De rood met gele Pokémon wierp zichzelf aan de kant en wist zo de Shadow Ball nog net te ontwijken. Op hetzelfde moment verloren de ogen van de Pokémon echter opnieuw hun helderheid en Lynn kon zien dat de confusion weer opstak. Niet genoeg energie meer overhebbend om een derde keer omhoog te krabbelen, bleef de Mienfoo liggen, zijn oogjes nog net openhoudend. Pan draaide zich half om en keek zijn Trainer vragend aan. Het meisje gaf een knikje en de Gengar vuurde nogmaals een Shadow Ball af, een wat kleinere dit keer, die raakte. Lynn wachtte een paar tellen geconcentreerd af, maar al snel kondigde het dichtvallen dat de ogen van de Martial Arts Pokémon aan dat de Pokémon uitgeschakeld was. “Je was dapper, Mienfoo,” Werd er gemompeld terwijl een rode straal de Fighting-type Pokémon deed terugkeren. Pan draaide zich met een vrolijke glimlach om naar Lynn, die teruggrijnsde. Ook Cin leek te begrijpen dat de Gengar de overwinning binnengesleept had en liet een vrolijk geluid horen.
Korrina’s stem klonk opnieuw, harder dit keer. “Mijn volgende Pokémon zal niet zo makkelijk neergaan, wees daar maar zeker van!” Een nieuwe Pokéball werd hoog opgeworpen en op het veld verscheen een felgekleurde Pokémon die meteen zijn vleugels uitdagend spreidde en een uitdagende kreet liet horen. Met zijn standaard vrolijke grijns draaide Pan zich naar zijn tegenstander, even zijn handen over elkaar wrijvend. Met een kleine glimlach keek Lynn toe hoe de twee Pokémon elkaar uitdagend aankeken totdat de stilte werd verbroken door de luide stem van Korrina die riep: ”Hawlucha, Wing Attack!” De Wrestling Pokémon zakte door zijn poten en lanceerde zichzelf de lucht in en spreidde zijn vleugels. Met zijn blik strak op de Gengar gericht dook de Hawlucha op Pan af, zijn vrolijk gekleurde vleugels fel wit opgloeiend en die het rood en groen tijdelijk wegvagend. “Wacht af.” De Shadow Pokémon, die zijn handen al geheven had om een tegenaanval te doen, knikte en hield zijn rode ogen strak op zijn tegenstander gericht. De Hawlucha naderde snel, binnen enkele seconden zou hij dichtbij genoeg zijn om zijn aanval uit te voeren. Toen dat moment op het punt stond om aan te breken sprak Lynn: “Shadow Ball, gevolgd door Thunder!” De donkerpaarse bal raakte de Wrestling Pokémon recht in zijn gezicht en deed hem van zijn koers afwijken en tegen de grond knallen, waardoor de Wing Attack doel miste. Pan verspilde geen moment en bracht zijn handpalmen naar elkaar toe om te vervolgens even over elkaar te wrijven. Even leek het erop dat de vonkjes die van Pans handen afsprongen het enige resultaat waren van de Thunder, maar niet lang daarna ontstond er een soort wolk van bliksem om te Gengar heen die vervolgens recht op de Hawlucha afging. De supereffectieve aanval kwam hard aan, en dat was te zien. De vogelachtige Pokémon, die bezig was geweest weer op te krabbelen, zakte door zijn poten en viel tegen de grond. “Herpak jezelf, Hawlucha, je kan dit!” Een soort grom verliet de bek van Pans tegenstander en met enige moeite stond de bontgekleurde Pokémon weer op, zichzelf al snel weer in het luchtruim lancerend. “Goed, nu Bounce!” De Wrestling Pokémon schoot hoger de lucht in. Toen de Hawlucha zich op zijn hoogste punt bevond, liet hij zich in een soort schroef naar beneden vallen, recht op zijn tegenstander af. “Ontwijk en gebruik Night Shade.” Met één hand tegen zijn slaap gedrukt en een gemenere versie van zijn normale grijns zweefde Pan, nèt iets te sloom, opzij. De Bounce raakte doel waardoor de Gengar met een mild gepijnigde blik op de grond landde, maar op datzelfde moment kromp de Hawlucha ineen, het teken dat de Night Shade ook niet gemist had. “Maak gebruik van de korte afstand, Aerial Ace!” Al snel had de Pokémon van Korrina zich herpakt en schoot op Pan af, omhuld door stroken van wit licht. “Beperk de schade, gebruik Shadow Punch op hetzelfde moment!” Reageerde Lynn zo snel mogelijk. De met een paarse gloed omhulde vuist van de Shadow Pokémon en het lichaam van de Hawlucha raakten elkaar op volle kracht. De felgekleurde van het stel had zich in de lucht bevonden, maar moest nu noodgedwongen op de grond landen, licht hijgend. Pan schudde even met zijn vuist die het grootste gedeelte van de klap en dus de kracht van de aanval had opgevangen en keek licht verbaasd naar zijn tegenstander. De Hawlucha snoof even uitdagend en sprintte daarna zonder bevel of aankondiging op Pan af, zichzelf vlak voor de neus van zijn tegenstander met een draai de lucht inwerpend, vleugels fel wit opgloeiend. “Ontwijk,” Sprak Lynn simpelweg. Terwijl de Hawlucha zich omhoogwerkte om Pan goed te kunnen raken, liet de Gengar zichzelf door de vloer zakken totdat alleen nog de bovenkant van zijn hoofd te zien was. “Aerial Ace!” Nu zijn doel van plaats veranderd was, veranderde de Wrestling Pokémon van richting en stortte zich naar beneden terwijl de lichtgevende slierten zich alweer om zijn lichaam vormden. “Dark Pulse, naar boven,” Commandeerde Lynn en een geconcentreerde straal van de pikzwarte mist leek wel vanuit de grond omhoog te schieten, recht op de Hawlucha af. Die wist uit de wijken, maar moest daardoor wel zijn aanval staken. Pan liet zichzelf weer volledig zien en keek vol enthousiasme maar zijn tegenstander, die iets door zijn poten gezakt terugstaarde, klaar om de aanval weer in te zetten. Even viel er een stilte, beide partijen wachtten de aanval van de ander af, maar er kwam niets. De stilte werd echter al snel weer doorbroken en wel door twee stemmen die vrijwel tegelijkertijd opklonken: “Wing Attack!”
“Shadow Ball.” De intens zwarte blob raakte de Hawlucha, maar die zette door en schoot op zijn tegenstander af. “Thunder, Pan!” Grote bliksemschichten kwamen als een soort net op de Hawlucha af en raakten, maar de Wrestling Pokémon zette door, vastberaden. Pan zette met zijn ogen dichtgeknepen een pasje achteruit en de Hawlucha zette vrijwel meteen zodra hij de grond raakte een hand neer voor extra steun. “Creëer afstand en gebruik Roost!” Hier had Lynn dus geen zin in. “Volg hem, Pan!” Commandeerde ze dan ook snel. De Hawlucha had zich zo snel mogelijk omgedraaid en sprong de lucht weer in. Pan zweefde wat omhoog en zette de achtervolging in. “Fling!” De Dark-type move deed een onbekend voorwerp naar Pan toegegooid worden, waardoor de snelheid van de Hawlucha meteen verhoogde vanwege diens ability; Unburden. “Shadow Ball tegen dat ding!” Riep Lynn zo snel mogelijk om ervoor te zorgen dat de supereffectieve aanval geen schade zou kunnen aanrichten, maar het was te laat. De Shadow Ball miste zijn echte doel en raakte in plaats daarvan de Hawlucha, die op dat moment te druk bezig was met wegkomen om een Roost te kunnen uitvoeren. Pan kromp ineen en drukte zijn handen tegen de plek waar het voorwerp hem geraakt had. De afstand was nu te groot geworden om de Hawlucha nog aan te vallen voordat die zijn Roost deed, zag Lynn en de Hawlucha leek precies hetzelfde te denken. De Wrestling Pokémon landde op de grond en sloeg zijn vleugels stevig om zichzelf heen. Dit was nog te redden. Ten minste, dat hoopte Lynn terwijl ze riep: “Pan, Hypnosis!” Met open bek staarde de Hawlucha in Pans ogen, die een indringende blik hadden gekregen. De felgekleurde Pokémon knipperde één keer met zijn ogen. Twee keer. “Hawlucha!” Drie keer. De Shadow Pokémon bleef zijn tegenstander indringend aankijken, Lynn wachtte gespannen af. Na nog een keer geknipperd te hebben, viel de Hawlucha toch echt in slaap. “Dream Eater, Pan.” De Gengar hief zijn handen en sloot zijn ogen, een soort energie leek van de Hawlucha naar hem toe te vliegen. “Nee, Hawlucha!” De frustratie in de stem van de Gymleader deed Lynn zich ietwat schuldig voelen. Dit was een van haar minder eerlijke gevechten, dat gaf ze (dan wel weer) eerlijk toe. Dit hoorde niet thuis in Kalos, maar in Unova, in de steegjes en straten waar ze haar tijd toen had doorgebracht. Maar het mocht, vond Lynn, het werd niet verboden en dit was de eerste keer dat ze deze combinatie hier gebruikte. En daarbij had Pan het nodig; de Gengar had nu toch redelijk wat klappen te verduren gekregen en dit zou hem ook het volgende duel in helpen. Langzaam maar zeker werden de laatste restjes energie van de Hawlucha op Pan overgebracht. De rust die niet erg lang geleden voor een moment in de ruimte gehangen had, keerde weer terug en duurde deze keer langer. Er was geen enkel geluid te horen terwijl rozige wolkjes zich van de Wrestling Pokémon naar de Gengar bewogen, even fel oplichtend zodra ze de huid van de laatstgenoemde raakten en zo hun kracht afgaven. Kort blikte Lynn even naar haar tegenstander die nog niet helemaal geaccepteerd leek te hebben dat ook dit gevecht zo goed als besloten was, maar toch haar mond niet opendeed. Na een moment dat veel langer duurde dan dat het daadwerkelijk deed, liet Pan zijn handen weer langs zijn zijde vallen en opende zijn ogen die glinsterden van de hernieuwde energie. De Hawlucha was verslagen.
Er werd nog steeds geen geluid gemaakt terwijl de Gymleader de Hawlucha liet terugkeren en haar handen even strak om de Pokéball klemde. Lynn verbrak de stilte ook niet en verschoof haar blik alleen van Korrina naar Pan, die haar blij aankeek, maar de stilte uit respect voor zijn tegenstander niet doorbrak. “We geven nog niet op.” De stilte was weg en verruild voor vastberaden toon in de stem van de Gymleader. Ze hief een Pokéball op en hield haar blik op de ijzeren capsule gericht terwijl ze verder sprak: “Mijn laatste Pokémon.” Het laatste gevecht. “Als je dit van me wint, ben je de badge waardig.” Lynn knikte. De Pokéball, de laatste Pokéball, werd opgeworpen en er verscheen een grotendeels blauwe Pokémon die meteen zodra hij gematerialiseerd was zijn rode ogen op de rode ogen van Pan richtte en zijn poten, die eerst voor zijn lichaam gekruisd waren, tot strak naast zijn lichaam bewoog. Korrina hief haar hand en op de rand van één van de polsbeschermers die ze droeg glinsterde een regenboogkleurige steen. Oh. “Ah,” Ontglipte Lynn. De Gymleader ging all-out. “Lucario, Mega Evolve!” Zowel de opgeheven steen als de Lucario begonnen te gloeien. Pan wierp hoopvol een blik op zijn Trainer, maar die schudde lichtjes haar hoofd. Volgens haar Pokédex kon de Lucario Bone Rush, en zodra Pan mega evolueerde, raakte hij ook zijn immuniteit voor onder andere die grondaanval kwijt. Dat de keuze uit de aanvallen van Pans tegenstanders zo beperkt waren, zorgde er juist voor de dat Shadow Pokémon de andere Pokémon een stapje voor kon blijven, en Lynn wilde dit voordeel niet kwijt. De Gengar leek het te begrijpen en haalde even zijn schouders met een nonchalante glimlach op voordat hij wat hoger in de lucht ging zweven. De mega Lucario liet zijn tegenstander voor geen moment uit het zicht raken, maar bleef rustig staan totdat de Gymleader haar commando gaf: “Lucario, doe Dragon Pulse!” De Aura Pokémon bracht zijn poten bij elkaar en een blauwpaars gloeiende bal vormde zich daar. “Counter met Shadow Ball.” Pan hield zijn handen op een afstandje van elkaar voor zijn borst en een donkerpaarse bol begon er te groeien. De Gengar hield zijn blik strak op zijn tegenstander gericht om zo op tijd te kunnen reageren wanneer die zijn aanval afvuurde. “Nu!” Zowel de Dragon Pulse als de Shadow Ball schoten door de ruimte, op elkaar af. De twee aanvallen raakten elkaar en spatten uiteen, en Lynn zag haar kans. “Night Shade!” In de verwarring die de uiteenspatting van kleurige vonken veroorzaakte, wist de aanval de mega Lucario te raken. “Spring op en gebruik Metal Claw!” Snel hurkte de mega Lucario door zijn poten en sprong vervolgens op zoals dat hem gecommandeerd werd. In de tijd dat de Aura Pokémon Pan had bereikt, die niet al te hoog boven de grond hing, waren de uitsteeksels op de poten van de Lucario twee keer zo groot geworden en straalden een zilverachtig licht uit. “Sucker Punch om de aanval af te weren,” Reageerde Lynn. De tot een vuist gebalde, paarse hand van Pan sloeg de poot van zijn tegenstander uit zijn baan, maar deed weinig tot geen schade gezien het type van de aanval. Ook wist de Gengar de aanval niet geheel te ontwijken waardoor hij toch wat schade opliep. Inmiddels werd de Lucario door de zwaartekracht weer naar de grond getrokken en landde daar met een zachte plof. Pan had de tijd die zijn tegenstander nodig had gehad om de grond te raken gebruikt om zich nog wat hoger de lucht in te laten zweven om er zo voor te zorgen dat het eventuele gebruik van een tweede Metal Claw moeilijker zou worden. “Probeer nog een Dragon Pulse, Lucario!” De Pokémon van Korrina gromde even gefrustreerd, waarschijnlijk vanwege het beperkte aantal aanvallen dat nut had tegen zijn tegenstander, en vuurde vervolgens de Dragon-type aanval af. “Ontwijk en daarna Thunder.” Pan schoot omlaag en vloog vlak boven de grond op zijn tegenstander af terwijl hij zijn handen hief. Enkele flinke bliksemschichten schoten over naar de Lucario voordat diens Trainer riep: “Houd die bliksemstralen weg met Bone Rush!” Uit het niets verschenen er twee lange botten in de poten van de Lucario die ze kundig in de rondte zwaaide en zo de meeste bliksemschichten wist af te weren. Lynn had ondertussen wat naar haar teamgenoot gebaard en de Gengar cirkelde nu om zijn tegenstander heen, twee Shadow Balls afvurend om vervolgens dichterbij te komen, zijn handen in de aanslag houdend voor een Shadow Punch. Eén van de Shadow Balls wist tussen de verdedigende muur van Bone Rushes door te glippen en de Lucario te raken waar de andere donkerpaarse blob miste. De Aura Pokémon had nu echter wel in de gaten gekregen dat zijn tegenstander op hem afkwam en kon daar, nu de Thunder succesvol afgeweerd was, op reageren, al leek het op het eerste gezicht alsof dit niet zou gebeurden. Plots kwam de mega Lucario echter in actie. Al zigzaggend stak hij het veld over om de afstand tussen hem en de Gengar te verkleinen, met onregelmatige tussenpozen Dragon Pulses afvurend. Pan, die zich had geconcentreerd op ervoor zorgen dat hij bij de Lucario in de buurt kwam, kon niet snel genoeg meer uitwijken om de eerste twee van de Dragon-type aanvallen te ontwijken, maar dook daarna de grond in om achter zijn tegenstander weer boven te komen en die vanachter met zijn Shadow Punch aan te vallen. De Lucario, die best hard geraakt werd, viel voorover op de grond. “Dragon Pulse, nog eens!” Nog steeds op de grond draaide de Aura Pokémon zich om en schoot zijn aanval van korte afstand af. Opnieuw werd Pan geraakt. Aan Lynn ontsnapte een wat gefrustreerd geluidje. Dit duel ging niet zo goed als de andere, maar dat mocht ook wel verwacht worden van de laatste Pokémon van een Gymleader. In ieder geval kwam het erop neer dat Lynn dit nu wel zo snel mogelijk wilde afhandelen en daarom werd het tijd voor meer combinaties en een hoger tempo. “Pan, eerst Destiny Bond gevolgd door Shadow Ball!” Voor een moment was er een ketting tussen de Gengar en de Lucario te zien die al snel weer verdween en opgevolgd werd door een van de grotere uitvoeringen van een Shadow Ball. “Bone Rush!” De Ghost-type aanval werd succes tenietgedaan, maar Lynn had niet anders verwacht. “Lick en Night Shade!” Vervolgde de jonge Trainer. Pan had ongezien weten te naderen en likte zijn tegenstander vol. Voor een moment stond de mega Lucario daar maar zonder zich te kunnen bewegen. De Night Shade kon dan ook niet ontweken worden, ook al riep Korrina nog iets wat Lynn niet helemaal kon verstaan doordat de Lucario een soort kreet slaakte en door zijn knieën zakte. Bevrijd van de paralyze maar blijkbaar nogal geschrokken door de beelden die de Night Shade had opgeroepen, bleef de Lucario zo even zitten voordat hij opsprong en met een boos geluid een Dragon Pulse Pans kant op slingerde. Die schoot wat omhoog de lucht in en vuurde speels een Shadow Ball terug, die de Lucario driftig met een Bone Rush aan stukken sloeg. Die Night Shade was niet erg goed geland, dat was duidelijk te merken. Niet dat aanvallen nou echt goed konden landen op degene die geraakt werd, bedacht Lynn, maar goed. In ieder geval duidde het aan dat dit gevecht maar beter snel afgemaakt kon worden. “Thunder,” Sprak ze snel, voordat Korrina weer een aanval zou kunnen bevelen. De Lucario, die net op eigen initiatief een nieuwe Dragon Pulse had afgevuurd en nu kwam aanstormen om een Metal Claw te gebruiken, werd geraakt maar was nu dichtbij genoeg om de Steel-type aanval uit te voeren hoewel de Dragon Pulse miste. “Incasseer en Shadow Punch!” De Gengar zette zich schrap en liet zich raken. Toen de mega Lucario een paar passen naar achteren zetten om afstand te creëeren sloeg de Shadow Pokémon echter terug en raakte ook. De Aura Pokémon zakte uitgeteld door zijn poten en keek bozig naar Pan op, al zat er niet veel vuur meer achter de blik. Grommend probeerde Pans tegenstander weer op te krabbelen, al een Dragon Pulse vormend in zijn ene poot. “Shadow Ball, Pan.” Eerst mikte de Gengar op de arm die de Dragon Pulse af zou vuren, waardoor de Dragon-type aanval compleet de verkeerde kant op vloog, en vervolgens vuurde de Shadow Pokémon nog eenzelfde aanval af op het lichaam van de Lucario. Die zakte weer weer op de grond en maakte geen geluid meer. “Lucario.. ?” Was zachtjes te horen van de overkant van het veld. Pan zweefde wat naar achteren, zijn blik niet van zijn misschien nog niet verslagen tegenstander afhalend, om wat dichter bij Lynn in de buurt te komen. De jonge Trainer voelde de Cyndaquil die in haar armen hing wat vooroverbuigen om wat beter zich de krijgen op de mega Lucario. Zou het hierbij blijven, was het goed genoeg geweest?

The short version:
Hits on Mienfoo: Shadow Punch, Dark Pulse, Lick, Confuse Ray, Shadow Ball, Night Shade & Shadow Ball
Hits on Pan: none

Hits on Hawlucha: Shadow Ball, Thunder, Night Shade, Shadow Punch, Shadow Ball, Thunder, Shadow Ball, Hypnosis & Dream Eater
Hits on Pan: Bounce, Aerial Ace, Wing Attack, Fling

Hits on (mega) Lucario: Night Shade, Thunder, Shadow Ball, Shadow Punch, Destiny Bond, Night Shade, Thunder, Shadow Punch, Shadow Ball, Shadow Ball
Hits on (non-mega) Pan: Metal Claw, Dragon Pulse, Dragon Pulse, Dragon Pulse, Metal Claw