What did I do - Cecille Skarsgard

De reis naar Kalos was goed verlopen, veel last van vertragingen of iets anders had ze niet gelukkig. Ze was aangekomen in Vanville town en wou vanaf daar zo snel mogelijk door reizen naar Lumiose City in de hoop dat ze daar iets van Cecille haar ‘zus’ kon vinden. Toen ze aangekomen was in Vanville town was het nog maar net middag, dus tijd genoeg volgens haar om verder te reizen. Aan haar Torchic was ook nog geen moeheid te zien dus ze besloot om haar plattegrond uit haar tas te halen en de weg te gaan zoeken naar Lumiose. Ze zag op de kaart dat ze eerst nog langs een andere town kwam genaamd Aquacorde town moest. Misschien kon ze daar een korte pauze houden dan, ze keek naar haar Torchic en zei “zullen we dan maar.” Ze vond het nu wel weer een beetje raar om tegen haar pokémon te praten. Maar ze was niks anders gewend, toen ze nog thuis woonde deed ze haast niks anders dan comuniseren met haar pokémon na het vertrek van haar Cecille. Het zal voor Chiyo ook raar zijn als ze niet meer contact met haar zocht. Aangezien zij nu gewend was dat ze best close met elkaar waren. Eigenlijk was dat al vanaf het begin, wat nog nooit met iemand of iets gebeurde. Maar het moment dat Yara haar Torchic zag hadden ze gewoon al een goeie band. Ze wist nooit dat een pokémon dit kon doen met haar.  

Terwijl ze in haar gedachte was verzonken was ze al weer uit Vanville town gelopen, op weg naar Aquacorde town. Ze kwam al een paar mensen en pokémon tegen hier, er waren anderen pokémon dan dat ze hadden in Johto. Tot nu toe wiste ze meer af van de pokémon dat in Johto leefde dan hier in Kalos, maar echt erg vond ze het ook niet om er meer over te leren. So wie so had ze nog veel te leren voor dat ze haar eerste coördinator wedstrijd kon gaan houden. De blik van Yara ging steeds van het pad naar mensen en pokémon om haar naar haar eigen pokémon die nog steeds vrolijk langs haar liep. Ze was nog best vaak jaloers op Chiyo, ze liep er altijd zo vrolijk en zonder zorgen langs haar. Ze wou dat ze ook zo vrolijk langs iemand kon lopen en kon genieten van het leven.

Ze waren al vlug aangekomen in Aquacorde aangekomen en Yara merkte aan haar buik dat ze al trek begon te krijgen, waarschijnlijk had haar Torchic ook al honger. Ze keek even rond of ze ergens een café zag waar ze iets kon eten en drinken. Maar die was er helaas niet, gelukkig had ze wel wat eten en drinken in haar tas zitten dus besloot ze een bank te gaan zoeken. Na wat rond gekeken te hebben vond ze er een bij het water en ging er op zitten. Ze tilde Chiyo op zodat ze langs haar kon zitten. Yara deed haar tas open en haalde het etens-bakje van haar pokémon er uit en deed een beetje water en pokébrokjes in. Voor haar zelf had ze nog een lekker belegd broodje die ze nam. Nadat ze hun eten op had ruimde ze het voederbakje van haar pokémon weer op en keek ze nog even naar de mooie uitzicht. Ze had een foto toestel mee gekregen van thuis dus ze besloot maar haar eerste foto te gaan maken van dit uitzicht en een foto van haar Torchic die ook vrolijk naar het uitzicht keek. Ze ruimde haar camera weer op en deed haar tas weer om haar rug. Chiyo sprong zelf van het bankje af en volgde haar mee op naar Santalune City.

Echt tijd aan trainen besteedde Yara zich nog niet, ze wou eerst haar ‘zus’weer zien. Misschien dat zij haar op weg kon helpen. Het enigste wat ze Chiyo soms liet doen is Scratch gebruiken, maar meer niet. Ze oefende altijd samen op kartonnen dozen, omdat Yara het anders ook zielig vond als ze niet gebruikt zal worden, waar voor ze haar uiteindelijk kreeg. Ook kon ze eigenlijk stiekem niet wachten op het moment dat haar Torchic aanvallen leerde, die goed te pas kwamen in een contest. De weg naar Santalune City door de wat langer dan de eerste wandel toch, maar ze hadden het uit eindelijk gehaald. Het was nu al wat donker geworden en behoefde naar avond eten had ze wel. Gelukkig hadden ze hier wel een café. Yara twijfelde er niet over en liep er direct naar het café toe, blijkbaar hadden niet veel mensen het zelfde idee als haar. Voordat ze ging zitten liep ze naar een medewerker die achter de bar stond of het café wel open was. De medewerker vertelde dat ze tot 21:00 open waren, dus Yara had nog zat tijd om te eten, aangezien het pas 6 uur ’s avonds was.

Yara nam plek aan tafel en keek op de menu kaart, ze zag dat ze de favorite smaak pokébloks hadden voor haar Torchic en voor haar zelf nam ze een lekkere bord pasta. Ze vertelde de ober wat ze wouden en ook wat ze wou drinken. En kort daarna kregen ze het eten, het gezicht van Chiyo maakte haar heel gelukkig. Het was het gezicht van een kind die voor het eerst sneeuw ziet dat jaar.  “Eet smakelijk,” zei ze zachtjes tegen haar pokémon. Het voelde een beetje awkward, omdat ze bijna de enigste was die in het café was. Nadat ze het eten op hadden rekende Yara af en liep naar buiten met haar Torchic in haar armen. Haar buik zat namelijk nog te vol om door te wandelen.

Yara keek naar de klok die in de city hing en zag dat het 7 uur was, ze twijfelde om nog door te lopen of toch maar hier een slaap plek te gaan zoeken. Maar iets in haar zei dat ze door moest wandelen, want haar gevoel zei dat het dichtbij was. Dit keer belande ze in een bos ze begon een beetje in paniek te raken, het was nogal donker en veel licht was er niet. Alles leek ook het zelfde en voor haar gevoel had ze al vele rondjes gelopen. Chiyo was nog steeds in haar armen, want dat gaf Yara nu een veilig gevoel. Yara zag een bankje die ze nog niet tegen gekomen had, ze ging daar maar even op zitten en probeerde zich zelf een beetje te kalmeren. Misschien had ze beter in Santaluna City kunnen blijven, maar ze was voor een keer te koppig. Ze wou dit al zo lang en zo graag, maar misschien was ze stiekem toch nog te jong hier voor. Het feit dat haar pokémon haar vrolijk aan keek deed Yara goed en kalmeerde haar een beetje. Ze keek even om haar heen of ze toevallig iemand zag aan komen die haar verder kon helpen.

Yara merkte op dat er iemand naar haar toe kwam lopen met een zaklamp. Ze voelde iets van gerusteling in haar lichaam en ging alvast wat rechter op zitten, zodat ze de persoon zo nog aan kon spreken. Daarlangs als ze het niet meteen durfde kon ze achter de persoon aan rennen, want het persoon zou niet gauw uit beeld verdwenen zijn. Aangezien het een zaklamp bij zich had. De gene die naar haar toe kwam stond stil voor haar en had haar kans al eerder genomen, dan dat Yara deed. Tenminste Yara vond de stem van de gene die voor haar stopte op een vrouwen stem klinken en het kwam haar ook bekend voor. Het klonk als Cecille’s stem. Ze kreeg ook het idee dat ze de Tryogue hoorde van het meisje, maar ook dat wist ze niet zeker. Voor dat de ze wou antwoorden op de vraag die haar gesteld was ging de Tryogue vrolijk langs haar zitten, nu zag Yara ze wist het zeker “Sivar?” vroeg ze als nog voorzichtig. En daarna keek ze weer terug naar waar het persoon stond “Cecille ben jij dat?” Nog vrolijk van de bank af springen wou ze niet, want zodalijk was het niet de persoon wie ze dacht dat het was. Maar het kon toch haast niet anders, wie liepen er nou nog meer rond in Kalos met een Tyrogue. Ze merkte dat haar Torchic contact begon te zoeken met de pokémon die langs hun was komen zitten. Echt contact had Chiyo nooit gehad met een anderen pokémon, dus Yara was benieuwd hoe het zou gaan. Stiekem hoopte ze ergens dat de band net zo goed werd als de band van haar en Cecille.

Nadat ze de naam ‘Cecille’ liet vallen merkte dat de gene die voor haar stond de zaklamp wat naar boven scheen, ze bedekte de ogen van haar Torchic een beetje, om te verkomen dat haar ogen er geen last van zouden krijgen. Ze merkte dat Chiyo het niet begreep en ongeduldig van werd en steeds naar boven keek naar haar, maar Yara was meer gefocust op de gene die voor haar stond. Was het dan echt haar ‘zus’ die voor haar stond, had ze haar echt zo gauw gevonden. Nouja gevonden, ze liepen gewoon toevallig tegen elkaar op, maar goed. Ze hoorde haar stem weer de stem zei haar naam vragend, nu wist Yara het helemaal zeker het was haar ‘zus’. De blijdschap in haar groeide hoog en de tranen waren moeilijk te bedwingen. Het voelde zo lang geleden tot dat ze weg was gegaan, het voelde ook of er een stukje leegte in haar weer gevuld werd. Alleen van de bank af durven te gaan durfde ze nog niet, bang dat de blondine boos op haar zou zijn. Boos omdat ze haar niks liet wegen, boos omdat ze het misschien een dom idee van haar vond. In de tussen tijd toen ze de dingen afvroeg en emoties voelde in haar lichaam was haar zaklamp op de grond gevallen.

Gauw daarna voelde ze de warme knuffel weer van de blondine, de knuffels die ze al een tijdje gemist had. Yara sloeg haar armen ook om haar heen en begon over haar rug te aaien. De woorden die ze saai liet haar goed voelen, ze was dus niet boos op me. “Ik heb je ook gemist,” reageerde ze terug met blijdschap. Daarna begonnen de vragen, wat niet echt gek was in haar ogen. Naja misschien een beetje, had ze dan geen contact gehad meer met haar ouders toen de zwart harige vertrok? Of hadden ze er gewoon simpel weg nooi  over gehad? Cecille liet haar weer los, iets wat ze best jammer vond. De knuffel had wel wat langer mogen duren voor haar gevoel. Door de paarse ogen kon ze zien dat ze antwoord wou op haar vragen, dus beantwoorde Yara ze maar “Nou ik wil Coordinator worden, dus ik dacht ik kom ook maar hier heen. En nee dit is geen droom, tenminste ik hoop van niet.” Ze liet even een kleine stilte vallen en merkte dat haar Torchic op de schoot van de blondine was gesprongen. Het deed haar goed om te zien, dat Chiyo haar nu al mocht. “Daarlangs miste ik je te erg, dus wou je weer zien. Dat is ook een van de redenen dat ik hier ben,” vervolgde ze verder.

De blondine begroete haar pokémon en begon haar ook te aaien, ze vroeg wat de naam was van haar Torchic. “Ze heet Chiyo,” antwoordde Yara terug. Terwijl ze haar pokémon zag genieten en wat lieve geluidjes maakte.

Cecille verontschuldigde haar zelf van wegen het feit dat ze niks van haar liet horen. Yara begreep het wel, waarom ze dat deed. Zij was een nieuw leven begonnen en druk bezig met nieuwe avonturen mee te maken. “Het is oke, ik snap het,” reageerde ze terug. Yara begreep alleen niet goed waarom ze lachte van wegen het feit dat ze een keer gebeld had. Maar dat zal misschien door de zenuwen komen, of door iets anders. “Je ouders missen je wel,” reageerde ze weer voorzichtig terug. Ze merkte dat de blondine Chiyo van haar schoot afzette en het op de bank zette. Daarna pakte ze de zaklamp en ging ook op de bank zitten. Het voelt weer als ouds, als ze samen op de bank tv aan het kijken waren. Ze zei dat ze hier veel beleefd had en dat ze een goede keuze gemaakt had, dat beloofde ze. Dat maakte Yara best nieuwsgierig ze wou graag alle verhalen horen die de blondine had. De zwart harige dacht er niet lang over na en vroeg dus ook maar “vertel me al je verhalen, ik bedoel we zijn toch beiden verdwaald.”

Nadat de blondine verbaasd nog eens de woord ‘alles’ herhaalde begon ze toch maar met het vertellen van haar verhaal. Ze vertelde over haar eerste ontmoeting in Coumarine City, blijkbaar was ze daar over een prullenbak gevallen. Haar ontmoeting was met een jongen die het grapig vond wat met de blondine gebeurde. De jongen had de naam Tyson en ze kwam hem nog eens tegen Santaluna. Zijn pokémon zat vast in een boom, en zij was zo lief om hem uit de nood te helpen. Al gauw merkte Yara op dat de blondine nog twee pokémon had genoemt waar ze nog niet gehoord van had. Dus Cecille had al meer pokémon dan alleen haar Tryogyue. Dat bedacht Yara op een goed idee, misschien kon de blondine haar leren hoe je een pokémon moest vangen.

Yara hield haar vragen maar even voorzich tot dat Cecille klaar was met haar verhaal. Ze vertelde dat Pancham haar eerste pokémon was die ze zelf ving. Blijkbaar had de pokémon een chagerijning persoonlijkheid, waar Yara wel om kon lachen. Aangezien ze wist dat de blondine ook soms chagerijnig kon zijn. Ze begon verder vertellen over een meisje ‘Sara’ in haar oren klonk ze best aardig. Aangezien Yara het idee kreeg dat ze net zo afstandelijk was als zij kon zijn in het begin. Het was fijn om te horen dat Cecille niet de hele tijd alleen gereist had, maar soms ook een reis maatje had. In Santalune had ze een pokémon gekocht een Torkoal van een vreemde, daarna had ze nog een gratis pokémon van de man gekregen en die had ze aan Sara gegeven. De zwart harig vroeg zich af wat voor pokémon dat was. Ook vond ze het triest dat een zwerver zijn pokémon verkocht en weg gaf. Ze hoopt nooit op dat moment aan te komen dat ze afstand moest gaan nemen van har pokémon. Niet dat het gauw zou gebeuren dat ze arm zal zijn, aangezien haar ouders een goede baan hebben. Maar dan nog, je weet nooit wat er in het leven ging gebeuren.

In Santalune kwam ze Tyson weer tegen, dit maakte yara al gauw duideijk dat de blondine tot nu toe nog maar twee vrienden gemaakt had. Sara en Tyson een meisje en de andere was een jongen. Het had haar niks verbaast als haar ‘zus’een crush had op een van de twee. Want Yara kon de dag nog goed herineren dat ze uit de kast kwam. Ze was blij voor haar, blij dat ze wist wat ze was. Yara daar in tegen hield zich er nooit echt mee bezig, daarlangs kwam ze daar voor ook te weinig mee in contact met mensen. De blondine vertelde dat ze daar weer een pokémon gekocht had, dit keer een Chimchar. Waardoor de zwartharige zich afvroeg waarom de blondine voor had gekozen had om al twee pokémon te kopen in plaats van te vangen. Ze begreep dat ze het van de zwerver gekocht had, dat had zij ook gedaan als ze voor die kans stond. Maar de reden om een tweede te kopen, begreep ze niet helemaal. De band als je een pokémon ving was toch beter dan dat je er een kocht? De blondine ging verder dat ze kerst vierde in Santalune en dat ze toen haar ouders belde. Ze vertelde ook dat ze om haar gevraagd had, maar dat ze er niet was. Yara kon het nog goed herinneren dat ze die dag thuis kwam van een wandeling buiten in de sneeuw met haar Torchic. Ze voelde zich schuldig dat ze er niet was toen. En het zelfde gevoel voelde ze nu weer. Blijkbaar voelde de Cecille er ook schuldig over, aangezien ze even naar de grond staarde.

Cecille vertelde verder en begon er over dat ze Sara weer tegen kwam op een nieuwjaarsfeest. Blijkbaar wist ze niet dat Sara er was, aangezien het een gemaskertbal was. Yara kon er wel om lachen het was wel iets voor de blondine om mensen niet meteen te herkennen soms. Toen ze vertelde dat ze op het balkon aan het zoenen was met haar wit harige vriendin keek Yara even op. Ze had al een relatie zonder het hun te laten weten. Ergens voelde Yara zich vergeten, maar ze kon het ook nog wel begrijpen. Niet dat zij haar had verteld dat ze een pokémon had ofzo, maar toch voelde ze zich een beetje veraden. Een ding was Yara wel en dat was dat ze blij was voor de blondine, blij dat ze hier goed bezig was met haar leven. Blijkbaar was ze nog niet helemaal klaar met haar verhaal en ze voegde er nog aan toe dat ze daar weer met haar vriendin had afgesproken voor hun eerste gym gevecht. De zwartharige vond het wel toevalig dat het beiden trainers waren, nu begon ze wel erg nieuwsgierig te worden naar het wit harige meise genaamt ‘sara’

Cecille stelde voor dat zij nu haar verhaal ging vertellen, maar eerst wou Yara dat ze een paar vragen ging beantwoorden die ze had gekregen door haar verhaal. “Voordat ik mijn verhaal vertel, zou ik graag willen dat je me een paar vragen ging beantwoorden,” vertelde de zwart harige. “Zou je me willen leren hoe je een pokémon wilt vangen, heb namelijk al een paar pokémon in gedachte die ik graag zou willen. Wat voor pokémon heb je dan aan Sara gegeven? Waarom koop je Pokémon, is het niet beter om ze te vangen, of heb ik dat mis?” ze liet even een korte stilte vallen en ging verder met “Owja, en ik zou graag je vriend en vriendin willen ontmoeten. Ze klinken aardig namelijk,” en gaf de blondine een vriendelijke glimlach.

De zwart harige stond even op en ging weer zitten, ze kreeg namelijk een beetje last van haar billen. Vanwegen al dat zitten. “Oke dan, tijd voor mijn verhaal. Ik kreeg Chiyo al gauw nadat jij vertrokken was. Het was mijn ouders opgemerkt dat ik weer anders was, dan toen jij er nog was. Dus leek het hun een goed idee om me een pokémon te geven. Gek genoeg werkte het en was ik weer de Yara die ik eerst was toen jij er nog was. Chiyo helpt me ook een beetje om uit me comfortzone te komen soms. Ik voel me namelijk erg veilig bij haar, we kunnen ook goed praten.” Ze liet even een stilte vallen, misschien vond de blondine het wel raar dat ze prate met haar pokémon. Maar voor haar was het de normaalste zaak van de wereld geworden. Alleen wist de zwart harige nooit goed of andere trainers het ook deden, of juist niet. Of lag het per trainer aan?

Ze vervolgde haar verhaal met “Thuis ging het goed toen ik vertrok, het bedrijf van me ouders lopen nog steeds goed en even druk als altijd. Met je ouders gaat het ook steeds beter en moest je vertellen dat ze je miste. En het fijn zouden vinden als je ze weer gauw belde, waarom weet ik niet precies ze deden een beetje geheim zinnig.” Ze liet even een stilte vallen, zodat de blondine het kon verwerken. Echt meer vertellen wist Yara nog niet, als Cecille meer wou weten. Kon ze het haar altijd vragen, net zoals ze net deed bij haar.

Yara vond het fijn te horen dat de blondine geen problemen had om haar vragen te beantwoorden. Ook vond ze het fijn om te horen, dat Cecille haar wou leren hoe ze een pokémon kon vangen. Ookal had ze in haar verhaal gehoort dat ze er maar een had gevangen. Ze had zeker meer evaring dan dat zij had, en ook vast wel tips en trucks voor haar. Sara had blijkbaar een Cubchoo gekregen, het was een schatige pokémon, maar geen typ voor de blondine. Terwijl Yara stiekem Pancham ook een schatige pokémon vond, maar dat hielt ze maar voorzich.

De vraag van dat de band niet beter was als je de pokémon ving, vond ze blijkbaar grapig. Aangeien ze er een lach toonde. Ze begon te vertellen hoe het zat en dat het niet uit maakte, zolang je maar wist dat de pokémon op je lette en voor je zorgde. Net zoals de eigenaar moest doen. Dat klonk best logisch in haar ogen, en ze keek haar Torchic aan. Ze hoopt dat ze met haar volgende pokémon ook een goeie band kon crearen, maar ze begreep dat het nooit zo goed zal kunnen zijn als met Chiyo.

Toen de blondine vertelde, dat ze binnenkort Sara misschien kon ontmoeten, vanwegen het feit dat ze samen een gym gevecht gingen doen. Voelde Yara blijschap in haar, ookal wist ze niet zo goed, wat haar vriendin van haar zal vinden. Maar het betekende al veel voor haar, dat ze haar ging ontmoeten. Aangezien Cecille een relatie mee had, was het een goed en aardig persoon.

Yara kon er wel omlachen hoe Cecille opmerkinge maakte tijdens dat ze haar verhaal vertelde, ze was ook niks anders gewent van de blondine. In het begin vond ze het lastig, maar ze raakte er aan gewent. En kwam er ook achter dat meer mensen het deden, toen ze er op ging leten. Zelf deed ze het niet, omdat ze het beleefder vond om te wachten. Nadat iemand zijn verhaal had gedaan.

Toen de zwart harige over begon dat haar ouders haar miste, merkte ze dat Cecille beetje ongemakkelijk lachte. En daarna vertelde, dat ze naar huis ging bellen, om Sara voor te stellen. Ze glimlachte terug naar de blondine en zei “Dat zouden ze fijn vinden.” Meer wist ze er even niet aan toe te voegen. Gelukkig had de blondine haar weer een vraag gestelt, over waarom ze coordinator wou worden. “Owja, dat was ik nog vergeten te vertellen. Nouja, ik vond de shows heel mooi die ik op de tv zag. Daarlangs denk ik dat het beter bij me zou passen dan een trainer zijn. Ik hou nooit echt zo van geweld, dus waarom zou ik me Pokémon dan dat aandoen,” vertelde ze

Blijkbaar waren haar laatste worden “Ik hou nooit echt zo van geweld, dus waarom zou ik me pokemon dan dat aandoen.”Niet echt goed gevallen bij haar zus. De reactie die  Yara  zag van haar zus realiseerde wat voor stoms ze eigenlijk zei. Want ook zei moest haar pokémon trainen, door ze te laten vechten tegen anderen. Alleen had ze dat nooit gedaan, omdat ze het niet over haar hart kon krijgen om Chiyo gewond zien raken. Ze had wel eens vaker dat ze dit soort dome of rare dingen zij, maar gelukkig bleef de blondine altijd rustig en begonnen ze er over te praten. Net zoals nu, Cecille begon er over dat ze het ook niet fijn vond om haar pokémon pijn te zien hebben. Wat de zwart harige wel kon begrijpen.

Gelukkig begreep de blondine haar keuze wel en toen ze vertelde over hoe zij de contesten voor haar zag, kon Yara niet meer wachten tot dat ze echt gaat trainen er voor. Ze zag al voorzich hoe haar Torchic stond te schijnen voor het publiek en haar beste kanten liet zien. Cecille zei dat ze haar gedachte niet wou veranderen, maar dat idee kreeg Yara ook niet. Dat haar zus dat bij haar deed. Ze kreeg meer het idee dat de blondine haar de veschillen wou uitlegen, aangezien ze nu gymgevechten uit legde.  

“Sorry, dat ik het zei. Je hebt gelijk, ben gewoon bang om Chiyo pijn te doen. Misschien omdat ik niet weet hoe ik een gevecht moet beginnen. En waneer de punt is dat je moet stoppen,” reageerde ze verontschuldegent. “En van gedachte brengen deed je niet, je legde me het verschil uit en dat was fijn,” vervolgde ze nog aan toe.

Gelukkig vertelde de blondine haar, dat ze wist dat Yara het nooit bedoelt had wat ze allemaal zei. Toen Yara vertelde dat ze niet goed wist hoe ze een gevecht moet houden. En je dat ze niet goed kon zien, waneer een pokémon niet verder kon. Merkte dat ze de blondine liet nadenken, ze vroeg zich af waar over ze nadacht. Na een tijdje zei ze, dat het voor iedere pokémon anders was. Ergens kon Yara dat wel begrijpen. Het was logisch opzich dat iedere pokémon een andere grens had. Want net zoals mensen, hadden pokémon allemaal een ander karakter. Cecille vertelde haar, dat ze tegen woordig wel goed wist waneer Sivar er door heen was. Maar dat had ze ook moeten leren door veel te trainen, met haar pokémon.

Toen de zwartharige hoorde, dat haar zus haar wel eens met haar wou samen trainen. Ze was blij omdat te horen en keek even naar haar Torchic. Ze had zich zelf een beetje kleiner gemaakt, en het leek er op dat ze bijna in slaap viel. Het was zo schatig. “Klinkt als een goed idee,” zei ze tegen de blondine, met een vriendelijke glimlach. Ze kon stiekem niet wachten om met haar zus te trainen of een gevecht te hebben. Daarlangs leek het geweldig om haar pokémon te zien groeien en sterker te zien worden.