What did I do - Cecille Skarsgard

Doe geen gekke dingen. Ha. Ze was een Skarsgard. Die deden geen gekke dingen. Oké... Misschien toch wel. Ze deed een hele hoop gekke dingen, nu ze erover nadacht. Cecille stootte een lach uit terwijl ze door de deur naar buiten liep. “Ik kan niks beloven,” sprak ze nog tegen Yara, draaide zich om en stak knipogend haar tong uit. Vervolgens sloot ze de deur en liep ze terug naar de balie in de hal, zodat ze de geleende sleutel terug kon brengen. De dame zat er nog, maar ze leek druk in gesprek te zijn aan de telefoon, dus Cecille bleef eventjes wachten. Pas toen oogcontact werd gemaakt en de vrouw naar haar knikte, begaf de blondine zich naar de balie. “Ik kom deze terugbrengen,” vertelde ze grijnzend, terwijl ze de reservesleutel losjes tussen haar wijsvinger en duim omhoog hield. Het bungelde een beetje heen en weer. “Dat was redelijk snel,” merkte de vrouw op. Cecille’s blik veranderde naar trots. “Jazeker, zo zijn wij nou eenmaal,” reageerde ze grinnikend. Vervolgens gaf ze de vrouw een knipoog dat aan moest geven dat het grapje toch net wat volwassener was dan origineel gedacht. Gelukkig kon die er ook wel mee lachen. “Is ze niet een beetje jong?” kwam toen de vraag.

Cecille stopte meteen met lachen, verward over de woorden die zojuist werden gesproken. Te jong? Wie? Yara? ... Oh Jirachi. “Nee nee nee!” sprak de blondine vlug, haar handen opgeheven en opgefokt wuivend, alsof het de al gesproken woorden weg kon waaien. “Dat is mijn zusje!” voegde ze eraan toe. De vrouw schoot ietsje harder in de lach, al leek het erop dat ze haar volume zo laag mogelijk probeerde te houden. Barst. Dat had zij weer. Joke gone wrong. En ze had Yara nog wel beloofd om geen gekke dingen te doen. Nou, hier wilde ze zich ook even niet meer vertonen. Althans niet voor de komende paar uur. Of ze het durfde was een ander verhaal, maar ze kon de vrouw in ieder geval niet meer onder ogen komen vannacht. In plaats van een lang praatje te maken, besloot Cecille dat ze maar beter weg kon gaan. Dus bedankte ze de vrouw en liep ze vlug de trappen op naar haar kamer. Waar Yara zat te wachten. Nonchalant opende het meisje de deur, alsof het gesprek van net totaal niet had plaatsgevonden, en liep ze naar binnen. “Yoooooo, raad eens wie er terug is?”

Ze werd hartelijk verwelkomd door haar zusje. Cecille had ook niet anders verwacht. Net als dat ze niet anders had verwacht dat Yara al voor het één en ander had gezorgd; zoals thee. Het zou de blondine nog minder verbazen als er ook koekjes bij te krijgen waren, maar daar vroeg ze nog even niet naar. “Ja, lekker!” reageerde het meisje enthousiast. Cecille was eigenlijk geen theeleut. Ze dronk het wel en ze sloeg het aanbod van Yara of haar ouders dan ook nooit af, maar het ging nooit zo makkelijk naar binnen als de drankjes die ze eigenlijk op haar zeventienjarige leeftijd nog niet mocht hebben. Nonchalant liep ze naar de bank, sprong over de rugleuning heen en liet zich op de zitkussens vallen, waarop ze netjes recht ging zitten en naar het kleine tafeltje voor haar keek. Koekjes en theesmaken stonden er al op te rusten. “Heb je hulp nodig daaro of lukt het wel?” Ze zat net, maar daar had ze niet echt over nagedacht. Sowieso sprong ze zo weer overeind, mocht Yara de hulp nodig hebben. Al zou het haar niet verbazen als de zwartharige vertelde dat ze die niet nodig had.

Ze moest lekker blijven zitten. Cecille glimlachte lichtjes. Ze had ook niet anders moeten verwachten van Yara. De blondine besloot er maar geen opmerking over te maken en wachtte geduldig tot haar zusje met de twee kopjes aan kwam zetten. “Dank je,” sprak ze, zodra de kopjes op tafel stonden en de zwartharige naast haar op de bank kwam zitten. Wachtend tot Yara klaar was met haar theesmaak uit het bakje te halen, probeerde zij zich al een smaak uit te kiezen. Hm. Waar had ze zin in? Aardbei was wel lekker zoet. Zodra haar zusje haar hand had weggetrokken, verplaatste Cecille haar hand naar de aardbeienzakjes en pakte er één uit. Net als Yara opende de blondine het zakje, al gebeurde het bij haar ietwat wild, en liet ze het in het water dopen. Toen haar zusje haar een koekje aanbood, grijnsde de zeventienjarige naar het meisje. “Ja, lekker,” vertelde ze, waarop ze een koekje uit het trommeltje pakte en die naar haar lippen bracht. “Proost!” riep ze nog, voordat ze er een hap uit besloot te nemen, het koekje even omhoog heffend. Die thee moest toch nog even intrekken.

Het was stil. Afgezien van het gekauw op het koekje en het geslurp aan de thee, was het verder stil. Het meeste van het geluid was afkomstig van de blondine, want Yara was nou eenmaal een rustig persoon en zij niet bepaald, maar Cecille vond dat er wel meer mocht zijn. Daarom besloot ze een gesprek te willen aanknopen, al wist ze niet precies waar ze het over wilde hebben. “Wat is morgen eigenlijk het plan?” viel haar uiteindelijk te binnen. Ze zou morgen de gym uitdagen en van tevoren haar vriendin ophalen, maar verder dan dat kwam ze niet echt. “Sara zou morgen in Santalune aankomen,” vervolgde ze. “En ik doe nog altijd mijn ochtendrondje. Waarschijnlijk kan ik haar ophalen en joggen combineren, dus dan zie je ons morgenvroeg samen terugkomen.” Cecille nam rustig een slok van haar thee. Ah, die zoete smaak van aardbei ging perfect samen met die van het koekje dat ze zojuist had opgegeten. Ze besefte zich echter al snel dat ze niet al teveel van Yara wilde verwachten in verband met sociaal contact, aangezien de zwartharige daarin voorheen erg terughoudend was en Cecille had geen idee of dat al was verminderd. “Tenzij jij liever langer de tijd wilt hebben om haar te ontmoeten?”

Yara had nog geen plannen. Cecille liet een bedachtzame ‘hm’ klinken, terwijl ze nog een slok van haar thee nam, de zoete smaak verwelkomend. “Je hoeft ook niet meteen een heel plan klaar te hebben liggen,” vertelde ze haar zusje grijnzend. Het was immers geen geheim dat de blondine altijd halsoverkop ergens aan begon, een plan verre van in haar hoofd. Ze verwachtte dat dus ook niet van Yara en gunde het meisje alle tijd die ze nodig had. Gelukkig had ze niet al te lang nodig om Sara te willen ontmoeten, want de zwartharige vertelde het alleen maar leuk te vinden om de vriendin van haar zus in levende lijven te mogen zien. Cecille schonk Yara dan ook een grijnsje toen die vertelde dat Sara veel voor haar betekende. “Jep, dat doet ze zeker. Maar jij betekent ook veel voor me, dus als je niet op je gemak ermee bent, dan mag je dat ook zeggen.” Ze hief haar hand omhoog en haalde die door Yara’s haren. Wat was het toch heerlijk om dit weer te kunnen.

Hoe laat Sara er was, daar had Cecille geen idee van. “Om heel eerlijk te zijn? Ik weet het niet,” gaf ze eerlijk toe. Ze had wel contact gehouden via de Holocaster, maar een tijd hadden ze nog niet afgesproken. De blondine kende haar vriendin echter wel al een beetje en kon dus wel het één en ander gokken. “Ik denk dat het wel in de ochtend zal zijn. Sara stuurt me een berichtje als ze er is en ik weet zeker dat ze op tijd in Santalune aankomt.” Het zou immers de witharige niet zijn als het laat in de middag was; ze hadden namelijk een gymbadge te behalen. “Misschien dat het tijdens mijn rondje joggen is, misschien erna, dat kan ik nog niet met zekerheid zeggen... Hoezo, was je wat van plan?” Geïnteresseerd keek ze haar zusje aan.  

Yara was niks van plan. Cecille liet een bedenkelijk geluidje horen, maar dat was niet omdat ze haar zusje wantrouwde of iets. Daar was ze veel te naïef voor. Cecille dronk haar laatste beetje thee op in één slok en zette het kopje toen terug op tafel. “Hah, ik had eigenlijk niet geweten dat ik zo’n dorst had gehad. Bedankt.” En het zorgde ervoor dat ze geleidelijk kalmer was geworden; oftewel, Cecille was moe. Nog net kon ze een gaap onderdrukken en omdat de blondine niet gauw zo snel moe was, besloot ze dus een kijkje naar de tijd te nemen. Het was al laat. Erg laat. “Zeg, is het niet allang kinderbedtijd geweest?” vroeg ze grijnzend aan de zwartharige. Oké, Yara mocht haar thee eerst nog wel opdrinken natuurlijk. Dat deed haar er overigens aan denken dat ze haar pokémon nog niet had vrijgelaten, dus stond ze op van de bank en liep naar het slaapgedeelte van de ruimte, waar ze al haar pokémon uit de pokéball liet. “Oké jongens, tijd om te slapen. Ik wil over vijf minuten niks meer horen, oké? Morgen hebben we een drukke dag voor de boeg!” Het stel pokémon hadden redelijk verschillende reacties, maar gelukkig waren de verstandigste ook meteen degene waarnaar geluisterd werd. Cecille liep toen terug naar de bank en keek haar zusje verwachtingsvol aan. Zelf zou ze het niet erg vinden om wat te kunnen slapen.    

Het was een speciale dag. Cecille lachte om de opmerking. “Oké, oké, vooruit. Voor deze ene keer,” sprak ze tegen de zwartharige. Een strenge ouder zou ze absoluut niet kunnen worden. Ze mocht dan wel tegen haar pokémon gezegd hebben dat ze na vijf minuten niks meer wilde horen, maar dat was gewoon voor de show. Zolang ze maar stil deden wanneer zij ging slapen, vond ze alles prima. Terwijl Yara zich al aan het klaarmaken was voor bed, zocht Cecille nog naar haar slaapkleding in haar tas. Haar zusje stond inmiddels bij de wasbak haar tanden te poetsen en zij kleedde zich nog om, waarop ook zij naar de wasbak vertrok om hetzelfde ritueel als Yara uit te voeren. Eenmaal daarmee klaar, keerde ze terug naar de bedden en nam ze plaats op haar eigen, waarbij ze het dekbed open legde en probeerde te besluiten of ze eronder wilde liggen of niet. Zelfs in haar simpele shirt met korte mouwen en haar losse shorts had ze het warm. Sivar kroop bij haar in bed en ging naast haar liggen; zijn arm over haar middel heen en de hare onder zijn nekje door. Alsof hij een klein jongetje was wat een nachtmerrie had gehad en bij zijn moeder in bed kroop. “Trusten zussie,” reageerde Cecille op haar zusje, een gaap onderdrukkend, maar uiteindelijk faalde ze daarin. “Morgen gaat een gave dag worden.” Na dat gezegd te hebben, sloot ze haar ogen en viel ze in een diepe slaap.