What did I do - Cecille Skarsgard

Cecille grijnsde voldaan toen haar zusje haar vertelde dat het als een goed idee klonk. Ze voelde de adrenaline al door haar lijf gieren bij de gedachte alleen al om samen te mogen trainen met Yara. Nu wist ze dat hun trainingen waarschijnlijk zouden verschillen – zij was zelf namelijk een trainer en de zwartharige een coördinator, maar ze konden wel samen hun pokémon sterker maken. Even vroeg ze zich af of Yara met haar mee zou willen reizen of juist liever aparte wegen insloeg, zodat ze elkaar af en toe konden tegenkomen om bij te kletsen. Cecille zou tevreden zijn met beide keuzes om heel eerlijk te zijn, vooral omdat zij en Sara ook niet vierentwintig zeven rond elkaar hingen en het daarom juist bijzonder was wanneer ze wel samen waren. De blondine stelde echter geen vragen daarover, geconcentreerd op de training die ze samen met Yara kon houden. Helaas was het nog steeds vrij donker omdat het nacht was, dus van training kon op het moment niet veel komen. “Ik wil eigenlijk meteen beginnen,” begon Cecille oprecht, waarna ze om zich heen keek. “Maar misschien kunnen we beter op zoek naar de juiste weg naar Santalune. Je kan toevallig geen kaartlezen en hebt geen kaart bij je, of wel?” Hoopvol keek ze naar Yara. Misschien, heel misschien, had ze dit keer wat meer geluk.      

De zwartharige maakte de blondine dolgelukkig door te vertellen dat ze inderdaad een plattegrond bij had. Yara voegde er echter nog wat aan toe dat indiceerde dat Cecille die moest gaan lezen en die nachtmerrie werd werkelijkheid toen het meisje haar plattegrond aan de zeventienjarige gaf. Deze nam het met een geforceerde grijns aan en keek toen onzeker naar het stuk papier, terwijl ze haar zaklamp erbij pakte en die erop scheen. “Eh, even zien...” begon ze, proberend intelligent te klinken. Als Sara hier was, dan had zij vast de kaart kunnen lezen. Dan hadden ze niet eens in deze situatie gezeten, want haar vriendin had de weg wel nog geweten, omdat zij geen stomme sukkel was. Djavlär, dit was haar eigen schuld. Cecille hield de kaart in zoveel mogelijk verschillende posities, maar ze kon er geen touw aan vast knopen. Hoe moest zij weten waar ze zich precies vonden op deze stomme plattegrond? Er stond nergens een ‘u bevindt zich hier’ op. Niet dat zoiets logisch was, maar ze zag gewoon geen centrale punten waar ze een aanwijzing uit kon vinden. Deze bank stond nergens op het papier aangegeven. Sivar keek geamuseerd toe hoe zijn trainers pogingen stuk voor stuk faalden. De blondine was echter te koppig om zoiets toe te geven. Om nog maar te zwijgen over het feit dat haar trots dan zwaar gekrenkt zou zijn. Cecille stond op van de bank en wees nerveus naar rechts. “Deze kant op!” riep ze, hopend op het beste. De Tyrogue schudde met zijn hoofd, maar besloot toch maar achter haar aan te lopen. Het was immers een weg die ze nog niet hadden gelopen, dus misschien hadden ze dit keer wel geluk en had het richtingsgevoel van de zeventienjarige het dan voor één keer goed.

Reactie kreeg ze niet echt, maar dat had ze ook niet verwacht. Cecille besloot gewoon haar weg te vervolgen in de hoop dat ze goed gegokt had en scheen met de zaklamp willekeurige kanten op. Het apparaat stilhouden kon ze niet, zo was ze gewoon niet aangelegd, dus switchte ze vaak van kant om op te schijnen. Sivar was eraan gewend dat zijn trainer zo willekeurig was, dus het maakte hem alles behalve nerveus. Cecille keek af en toe op de kaart alsof ze wist wat ze deed, maar in alle werkelijkheid had ze geen idee van welke kant ze opliepen. Het pad herkende ze dan ook voor geen meter, simpelweg omdat ze er nooit was geweest en dat baarde haar zorgen. Ze had immers de weg naar Santalune vanuit Lumiose al eens bewandeld, maar dat scheen nu niet van pas te komen, want niks begon bij haar te dagen. De neiging om te schelden kon ze nog net inhouden, hoewel ze wel erg dicht op het randje zat om dat te doen. Na een tijdje besloot ze dan toch maar te spreken. “Ik herken het hier niet,” gaf ze doodweg toe. Ze zuchtte. Eigenlijk wilde ze niet in het bos blijven slapen – ze was wel toe aan een lekker zacht bed, maar zoals het er nu naar uitzag, was die ver uit haar buurt. “Kun jij misschien even op de kaart kijken?”      

Tot haar genoegen wilde Yara wel even een kijkje nemen op de kaart en nam die uiteindelijk van de zeventienjarige over. Nieuwsgierig keek Cecille alsnog over de schouder van Yara mee, ondanks dat ze geen idee had waar ze zich bevonden en hoe ze een kaart moest lezen. Dat Santalune ergens in koeienletters stond geschreven en dat betekende dat daar de stad lag, begreep ze nog wel. Ze begreep echter niet waar zij zich bevonden, want dat stond natuurlijk nergens aangegeven. Gelukkig had ze er niet ver naast gezeten volgens Yara, want ze waren schijnbaar bijna bij hun bestemming. “Echt? Söt,” reageerde ze, waarop ze op haar tong beet en besefte dat ze nu had prijsgegeven geen flauw benul te hebben gehad waar ze heen liepen. “Ik bedoel euh, dat wist ik wel! Haha...” Ze wreef ongemakkelijk met haar hand in haar nek en beet even op haar onderlip. Gelukkig knoopte haar zusje al een ander onderwerp aan. “Natuurlijk!” reageerde Cecille nonchalant. Ze pakte de Torchic van de grond op, maar was zo gewend aan het letten op de blindheid van haar eigen Torchic, dat ze dit zo voorzichtig mogelijk deed en expres de rechtkant van Chiyo’s gezicht vermeed.

De zwartharige vertelde haar vervolgens dat ze naar links moesten en de blondine gehoorzaamde door die kant op te stappen. “Geen idee of je in het Pokécenter wilt slapen, trouwens,” begon ze, proberend het gesprek voort te zetten. “Maar er waren geloof ik ook hotels in Santalune en dat lijkt me eerlijk gezegd comfortabeler.” Oké, het was dan niet geheel gratis in een hotel en dat was het in een Pokécenter wel, maar Cecille had nog wel wat geld over. Na een tijdje was dan eindelijk licht zichtbaar dat niet afkomstig was van haar zaklamp en was daar dan eindelijk de stad zodra ze het bos uitstapten. “Arceusdank,” verzuchtte de zeventienjarige. “Niks tegen kamperen, maar ik was echt bang dat we in het bos moesten overnachten. Sivar en ik liepen er al de hele dag rondjes.”

Waar Cecille Yara aan te danken had, wist ze niet, maar ze was zo ontzettend blij met haar zusje. Het meisje wist haar altijd een compliment te geven, zelfs wanneer zoiets onmogelijk leek door de vreemde capriolen die ze uit wist te halen, en ze was zo ontzettend begripvol dat Cecille dacht dat ze in haar vorig leven wel een belangrijke held moest zijn geweest of iets. Ze had in ieder geval een hoop goede karma verzameld om een meid als Yara in haar leven te hebben verdiend. “Hehe,” was haar enige reactie op het compliment, niet precies wetend hoe ze er verder op moest reageren behalve grinniken. De vijftienjarige vertelde vervolgens dat ze ook best graag in een hotel wilde verblijven en dat ze desnoods zou betalen voor de blondine. Cecille grijnsde lichtjes, wetend dat Yara waarschijnlijk vrij veel zakgeld had gekregen van de Celica’s. Het was immers een rijk gezin en als het meisje het slim speelde, dan kon ze er heel lang mee vooruit. Maar het was niet de bedoeling dat ze dat geld aan de zeventienjarige zou opmaken. Dat stond Cecille niet toe. Niet alleen was zij de oudste van de twee – hoewel het qua gedrag nog wel eens andersom wilde zijn – maar ze voelde zich ook verantwoordelijk voor Yara.

Daarom kon ze niet anders dan het voorstel omdraaien. “Niks daarvan! Ik trakteer. Als viering, omdat je nu in Kalos bent en we elkaar weer hebben gevonden.” Ze had vast nog wel geld genoeg op haar rekening, toch? Immers had ze wel eens een gevechtje gehad met een willekeurige trainer die haar geld ervoor gaf. En ze kon makkelijk een klein vakantiebaantje of iets nemen.
Yara bekende dat ook zij dacht dat ze in het bos moesten verblijven en Cecille lachte ermee. “Yep, we komen van Lumiose af en we liepen in rondjes... Eerst omdat we de weg kwijt waren en daarna omdat we aan het kibbelen waren,” gaf de blondine lachend toe. Ze mocht dan wel trots hebben, maar eerlijkheid was nog altijd haar sterkste kant. Dit nog wel eens tot ergernis voor zichzelf, maar ze kon in ieder geval zonder te liegen vertellen dat eerlijkheid niet echt het langst bij haar duurde. “Hoe heb jij eigenlijk de dag doorgebracht? En hoe ben je in het bos beland?” vroeg de zeventienjarige geïnteresseerd, terwijl ze om zich heen keek om te zoeken naar een geschikt hotel.                

Yara maakte nog een opmerking over hun hotelkamer – dat het niet hoefde, maar Cecille had haar besluit al genomen en sloeg, inwendig, de opmerking dan ook in de wind. Toen haar zusje vervolgens vertelde over haar korte avontuur, moest ze wel even grinniken om het feit dat Yara droog op een bankje was gaan zitten in het donker, terwijl ze er juist bang van was. “Dat klinkt eerlijk gezegd wel als jou,” plaagde ze, waarbij ze haar ondertoon versterkte door eens te knipogen naar het meisje. Vervolgens richtte ze haar blik naar de vele gebouwen die in zicht kwamen op en blikte zoekend naar de nummerbordjes en naamplaatjes die erbij te vinden waren. Een hotel was toch niet zo moeilijk te vinden? Hoe laat was het eigenlijk? Cecille haalde haar Holocaster tevoorschijn en zag dat het een aantal minuten voor negenen was. Misschien konden ze het oefenveldje van het Pokécenter straks nog even gebruiken om Yara te helpen met de training, want morgen kwam Sara Santalune ook binnen. “Hey, als we een hotel gevonden hebben,” begon ze, terwijl ze haar Holocaster weer wegstopte met haar ene hand en Chiyo vasthield in haar andere arm. “En Chiyo is weer wakker, zullen we dan nog eventjes naar het Pokécenter toe om een begin te maken aan je training?” Sivar keek haar schuin aan, fronste even, maar constateerde toen dat hij zelf ook nog wel wilde oefenen. Misschien dat hij zelfs gebruikt ging worden tijdens die training, aangezien ze morgen de gym wilden uitdagen en de blondine nog een last minute oefening wilde doen. “Morgen is namelijk een grote dag voor mij en Sivar. En voor Sara, haha.”

Haar zusje reageerde enthousiast op het idee. Of, nou ja, enthousiast? Het was niet Cecille-enthousiast, maar wel Yara-enthousiast. Ze vond het in ieder geval een goed plan en dat was waar het om draaide, niet waar? “Anders ik wel,” counterde de zeventienjarige de plagerige opmerking van Yara met een brede grijns. Het kwam niet vaak voor dat de zwartharige een plagerige opmerking maakte, want meestal kon de blondine die altijd wel terugcounteren. Iets wat, in dit geval, dan ook weer gebeurde. Niet lang nadat ze dat gezegd had, kreeg Cecille een hotel in zicht en wees er uitbundig naar. “Daar is een hotel. Geen idee of het de enigste is, maar het ziet er wel goedkoop uit,” vertelde ze, waarop ze koers zette naar het gebouw. Zonder ook maar een reactie af te wachten, begaf ze zich erheen en naar binnen, waarop ze toch wel even wachtte tot haar zusje naast haar stond aan de balie in de lobby om een kamer te regelen.

Een vrouw van rond de dertig of veertig keek naar hen op en voor een moment zag Cecille een verbaasde frons op diens voorhoofd. Waarschijnlijk omdat ze een stel jonge meiden waren die voor haar neus stonden, in plaats van volwassenen die op vakantie waren of iets. Dat was best wel vreemd, aangezien er meer trainers waren dan wat anders. “Goedenavond,” begon de dame niet veel later, haar verbazing inmiddels weggewerkt. “Kan ik jullie ergens mee van dienst zijn?” De blondine keek even naar Yara en toen weer terug naar de vrouw. “Yep,” reageerde ze nonchalant. “We willen graag één kamer voor vannacht.” De vrouw typte iets op haar computer, klikte wat aan en vroeg vervolgens of het voor één overnachting was. “Ik denk het wel,” mompelde Cecille toen twijfelend. Ze wilde hier namelijk zo snel mogelijk weer weg, want ze had op het moment wel genoeg gezien van Santalune en Lumiose. De vrouw pikte de twijfel echter op in diens toon en zei dat, mochten ze van gedachten veranderen, ze het nog voor morgenmiddag door konden geven.

Na een hele administratie kreeg Cecille dan eindelijk een pasje voor hun hotelkamer. Ze stak hem grijnzend uit naar haar zusje. “Aan jou de eer om de kamer te vinden en te openen,” vertelde ze die. Ze kon eerlijk gezegd niet wachten om eventjes te gaan zitten en haar tas ergens te kunnen dumpen.

De blondine begon vermaakt te lachen toen de zwartharige over een avontuur begon. In alle eerlijkheid was heel hun leven dat, als je naging dat zeer zeker Cecille altijd op het randje leefde. “Eén voor allen, allen voor één,” grapte de zeventienjarige, waarop ze haar zusje door de gangen volgde zodra ze de lift hadden verlaten. Haar blik viel even op de Torchic in haar armen, die zo te zien nog lag te slapen van de vermoeidheid. Bij die realisatie keek ze even naar haar Tyrogue, die haar tot nu toe gehoorzaam had gevolgd en slechts kleine tekens van vermoeiing prijsgaf. Toen hij merkte dat zijn trainer naar hem keek, wierp hij een blik op haar en grijnsde breed. Hij was dus nog lang niet uitgeteld. Cecille’s aandacht werd vervolgens getrokken door Yara, die haar vertelde dat ze tien hadden bereikt en dus bijna bij twaalf waren; wat waarschijnlijk hun kamernummer was, aangezien de zeventienjarige geen andere rede kon bedenken. Toen ze een “score” hoorde, grinnikte ze zachtjes en volgde het meisje naar binnen.

“Wow, oké, dit is nog redelijk chique voor een hotel zo goedkoop als deze,” was het eerste commentaar wat Cecille’s mond verliet. Ze stapte rondkijkend naar één van de bedden en haalde haar tas toen van haar schouder af, die ze vervolgens op het bed dumpte. Chiyo legde ze op het kussen van dat bed neer. Haar eigen pokémon was op een stoel bij de eettafel gesprongen en keek, net als zijn trainer, bewonderend rond. “Niet zo chique als mijn vorige hotel, maar nog steeds chique,” grijnsde Cecille toen tegen Yara, terugdenkend aan Nieuwjaarsavond waar ze een kamer had gedeeld met haar vriendin. Mooie tijden, mooie tijden.