What did I do - Cecille Skarsgard

Yara wilde teruggaan naar het hotel. “Dat vind ik prima,” glimlachte de blondine naar haar zusje nadat die had gemeld dat ze liever terugging. Of het kwam door de kou zelf of juist door vermoeidheid, aangezien je het dan ook koud kreeg, dat wist Cecille niet. Maar als het meisje terug wilde gaan, dan deden zij dat maar ook. Sivar en Björn hadden een mooie last minute training gekregen, dus zij waren vast en zeker ook al tevreden. De zeventienjarige liet beide haar pokémon terugkeren en liep vervolgens naar Yara toe. Ze haalde al haar pokémon wel weer tevoorschijn wanneer ze in het hotel waren, zodat ze daar konden rusten voor morgen. Cecille sloeg een arm om haar zusje heen en grijnsde breed naar het meisje. “Klaar om te gaan?” vroeg ze aan het meisje, nog altijd vrolijk en enthousiast, maar toch ook wel een beetje uitgeput van alles wat er vandaag was gebeurd. Wellicht dat ze zelf nog vroeg ging slapen vanavond.

Yara sloeg haar arm om de middel van Cecille – een gebaar dat een glimlach teweegbracht bij de blondine – maar hield zich stil tijdens de wandeling naar het hotel. De oudste van de twee ging ervan uit dat dit door vermoeidheid kwam en besloot daarom om ook niet veel te zeggen. Ze kon zich echter niet inhouden om toch nog even enthousiast te zijn over hun training en het feit dat ze Yara weer kon zien na al die tijd. “Dat was een goeie eerste training. Ik ben trots op je,” grijnsde ze naar de ander. “En k ben echt superblij dat je naar Kalos besloot te komen, want ik miste je heel heel erg.” De blondines grijns zwakte af naar een tedere glimlach – eentje die duidelijk aangaf dat Cecille echt blij was met de beslissing. Het duurde echter niet lang voor ze bij de deur van het hotel stonden en de blondine begaf zich naar binnen, langs de balie en richting de verdieping waar ze moesten zijn. Eenmaal voor de deur keek ze Yara afwachtend aan. “Maak die handel maar open,” zei ze tegen het meisje, een speelse grijns rond haar lippen. Zelf had ze de sleutel namelijk niet bij zich.

“Hoe bedoel je?” vroeg Cecille aan Yara met een opgetrokken wenkbrauw. Waarom zou zij de sleutel aan haar zusje moeten geven als zij degene was die het ding had? Tenzij... Tenzij Yara de sleutel niet had. En als dat het geval was, dan hadden de twee nu een groot probleem, want dat was de enige manier om op eigen houtje in die kamers te kunnen komen. Het duurde even, maar Cecille’s bedenkelijke frons verdween dan eindelijk van haar voorhoofd en realisatie kwam daarvoor in de plaats. “... Oh...” mompelde ze droog, terwijl ze Yara nog altijd aanstaarde met haar paarse kijkers. Meteen probeerde ze een oplossing te vinden voor hun probleem, maar haar voorkeur ging natuurlijk maar naar één ding; brute kracht gebruiken. Haar brute kracht. Ze balde haar handen tot vuisten en keek uitdagend naar haar zusje, een gevaarlijke grijns op haar gezicht. “Ik kan hem wel proberen open te breken?” stelde ze voor, kloppend op haar schouder met één van haar handen. Ze keek vervolgens naar de deur en klopte er een keer zachtjes op. “Moet te doen zijn.” Dat hotelkamers geavanceerder waren beveiligd dan gewone huizen, dat vergat Cecille even.

Cecille stond net op het punt om haar plan uit te voeren toen de stem van Yara opeens weerklonk. Het was geen aanmoediging die de blondine hoorde, zoals ze verwacht had – ondanks het feit dat haar zusje wel verantwoordelijk was – maar een redelijk bezorgde halt die haar werd toegeroepen. De zeventienjarige fronste weer, richtte haar paarse ogen op Yara en vroeg geluidloos om een uitleg. Die kreeg ze naderhand ook. Cecille’s mondhoeken gleden omlaag bij de realisatie dat ze meer zouden moeten betalen wanneer de deur was gesloopt. Nu ze er zo over nadacht was dat niet eens zo handig. Dan moesten ze gaan slapen met een deur die was ingeramd en kon iedereen naar binnen en buiten lopen met hun spullen. “Je hebt gelijk,” gaf Cecille toe. Ze had wel eens slimmere ideeën gehad, ja. “Wat stel jij dan voor?” vroeg ze aan de zwartharige. Yara stopte haar niet zomaar van haar eigen plannen als ze er zelf geen had. De blondine ging er daarom ook vanuit dat haar zusje een beter idee had. Eentje die wel in hun voordeel kon werken en waarbij ze niks extra’s hoefden te betalen, want als er iets was waar Cecille een hekel aan had, dan was het meer geld uitgeven dan was afgesproken.    

Inderdaad. Yara kwam met een eigen idee. Eentje die, voor zover, in hun voordeel werkte. Natuurlijk kregen ze waarschijnlijk op hun kop voor het vergeten van de sleutel, want tieners en pubers stonden nou niet bepaald op het lijstje van meest verantwoordelijke personen ooit. Wat best wel stom was, want er waren wel degelijk tieners en pubers die dat wel konden zijn. Cecille niet, bijvoorbeeld, maar Yara wel. “Dat klinkt als een strak plan,” reageerde de blondine, waarop ze langs haar zusje liep en zich al naar het einde van de gang begaf. De vraag of Yara meeging of niet bleef in haar keel hangen, want de zwartharige liep vanzelf wel mee als ze dat wilde, niet? Cecille wachtte ongeduldig op de lift, haar armen over elkaar gevouwen en haar voet zachtjes tikkend op het tapijt van de hal, waarna ze de lift eindelijk in kon stappen en naar beneden kon gaan. Ze had net zo goed de trappen kunnen nemen, maar ze voelde zich te moe om nog aan gymnastiek te doen. Eenmaal beneden liep ze naar de lobby en sprak ze de medewerkster aan. Het was een ander iemand dan daarstraks. “Goedenavond, waar kan ik u mee helpen?” vroeg de vrouw zodra ze klaar was met haar telefoongesprek. “Euh, nou, zie je,” begon Cecille met een geforceerde lach. “Ik heb mijn sleutel laten liggen in mijn hotelkamer, want ik ben een idioot.” De vrouw begreep het al, al leek zij het niet zo grappig te vinden. “Welk nummer?” En toen begon het meisje te zweten. Nummer? Als in kamernummer? Shiftry, wat was het nummer ook alweer?!

Yara ging met haar mee. Gelukkig maar, want anders stond ze mooi aan de balie die vrouw aan te gapen, omdat ze hun kamernummer was vergeten. Haar zusje kwam met de oplossing door het nummer te vertellen. 412, blijkbaar. Op de vierde verdieping. Kamer 12. Yep, dat klonk wel logisch. Cecille knikte een keer instemmend en enthousiast. De dame achter de balie ging op zoek naar de juiste sleutel en overhandigde die toen aan Yara, want de vrouw ging er vast vanuit dat zij de verantwoordelijke was, omdat ze het nummer wel nog wist. De blondine kon niet anders dan inwendig instemmen met de keuze van de vreemdelinge. Zijzelf zou zich ook niet meer vertrouwen met de sleutel. Toen de vrouw nog waarschuwde dat ze de sleutel niet meer moesten vergeten, grinnikte Cecille geforceerd. “We zullen ons best doen,” sprak de zeventienjarige nog. “Ik zal de sleutel zo wel weer terug komen brengen.” Met die woorden en een knipoog verliet de blondine de hal weer, achter haar zusje aan, de glimlach van de vrouw nog op haar netvlies. Ergens deed het haar aan Sara denken, al had Cecille geen idee waarom. Misschien omdat ze de witharige miste, wat eigenlijk niet zo gek klonk. Ze hadden immers een relatie en elkaar een tijdje niet meer gezien. De nadelen van een langeafstandsrelatie... Toen Cecille naast Yara stond te wachten op de lift, kon het meisje het niet helpen dan in de lach te schieten. “Ik vind het eigenlijk nou net weer iets voor ons,” vertelde ze tussen het lachen door. “Al is het meer wat voor mij dan voor jou.” Wat een avontuur weer. En dat op de eerste dag van hun reünie.

Cecille niet. Oké, misschien wel, want ze zou Cecille niet zijn als er iets misging door haar toedoen, maar dat dit precies gebeurde had ze nooit gedacht. Ze lachte met haar zusje mee. “Ja, vandaag was echt een achtbaanritje,” reageerde ze grijnzend op Yara’s opmerking. Vanochtend werd ze wakker met het idee dat ze de dag erna de gym wilde doen en dat ze nog even moest trainen. Die avond vond ze haar zusje in het bos vlak naast Santalune – terwijl datzelfde zusje eigenlijk in Johto had moeten zitten volgens haar logica. Maar dat was niet zo en Cecille had sinds nieuwjaar niet meer zo’n gelukkige dag gehad als vandaag. De blondine sloeg haar arm om Yara heen en glimlachte teder naar de zwartharige. Ze was echt ontzettend blij dat haar zusje hier in Kalos was. Nu konden ze vaker meeten en weer leuke dingen samen doen. En uiteraard moesten ze eens afspreken met Sara erbij, zodat die twee elkaar ook konden ontmoeten. Het zou immers niet leuk zijn als haar twee favoriete meiden elkaars paden nooit kruisten. Hopelijk mochten ze elkander wel, anders wist Cecille niet wat ze moest doen. Toen de lift op de juiste verdieping was, liet de zeventienjarige Yara weer los en liepen de twee naar hun kamer, die vervolgens werd geopend door de jongste van de twee. Ze konden naar binnen stappen en Cecille vroeg de sleutel terug. “Ik ga die terug brengen,” voegde ze eraan toe, waarop ze de andere sleutel van de tafel pakte. “En ik neem deze mee voor de zekerheid, zodat ik de deur zelf kan openen.”