What did I do - Cecille Skarsgard

Yara had niet veel later een nieuwe tactiek verzonnen en hoewel het voor Cecille al duidelijk was wat de zwartharige probeerde, deed ze er verder niks aan om het tegen te gaan. Sivar scheen ook te doen alsof hij niks doorhad, want hij bleef met een schuine kop op zijn plek te staan. Dit was niet om Yara het voordeel van de twijfel te geven, maar om de Torchic van haar ervaring op te laten doen. Cecille zou het liefste zelf winnen natuurlijk, maar daar ging het in dit gevecht gewoon niet om. Bovendien was dit een perfecte training voor de band tussen haar en haar Tyrogue, want als hij verblind was, moest hij wel op haar vertrouwen. Dan was zij zijn ogen. Chiyo liet het zand al snel opstijgen van de grond en Sivar moest moeite doen om tussen het stof en de zand door te kunnen zien. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes in de hoop niks erin te krijgen en probeerde ook te ontdekken waar Chiyo vandaan zou aanvallen. Helaas was dat niet helemaal zichtbaar voor hem en werd hij flink geraakt door de Ember. Hij keek even vragend naar Cecille, maar die had het schijnbaar ook niet goed kunnen zien voor hem. Niet dat ze het erg vonden. Hij knikte immers naar de blondine om aan te geven dat ze een compliment moest geven. “Zo mag ik het zien, Yara!” riep Cecille dan ook niet veel later. “Dat was een hele mooie tactiek. Wij kunnen nog wel even doorgaan!” Ze was benieuwd naar de volgende plannen van het meisje. Misschien dat zij binnenkort ook eens over moesten gaan op aanvallen, zodat Chiyo kon oefenen met ontwijken?  

Yara meldde dat zij ook door konden gaan en besloot vervolgens dat het een goed idee was om Cecille uit te dagen. De blondine begon gevaarlijk te grijnzen en balde haar handen tot vuisten. “Oh, is dit niet uitdagend genoeg voor je?” vroeg ze plagerig aan haar zusje, terwijl ze een blik wisselde met haar Tyrogue. Hij keek grijnzend terug, hoewel zijn grijns meer eentje van plezier was dan wat anders. “Wat dacht je hiervan; een nieuw plan,” begon de zeventienjarige toen. “Sivar en ik vallen nu aan en jullie moeten ontwijken.” In haar hoofd klonk het praktisch. Op die manier kon Chiyo ook voor wedstrijdgevechten oefenen en konden ze proberen op creatieve manieren te ontwijken. Zonder te wachten op een reactie gaf Cecille aan dat de Tyrogue in de aanval mocht gaan, die het in het begin bij gewone trappen en vuistslagen hield. Hij sprintte op de Torchic af en begon haar vervolgens genadeloos aan te vallen. Eens zien hoe goed Yara hier tegenop kon.

Cecille vond het niet uidagend genoeg meer. Sivar overduidelijk ook niet, want een beetje trappen en een paar stoten geven, verveelde uiteindelijk ook weer. Het werd pas leuk wanneer er echt strategie aan te pas kwam. Daar kon de blondine ook over meepraten, want ze hield wel van een goede kickbokswedstrijd. En dat betekende meestal dat de tegenstander, net als jijzelf, een strategie had. “Laten we het eens wat opvoeren!” riep het meisje naar haar Tyrogue. Hij staakte zijn aanvallen even en wachtte op een volgend commando. “Low Sweep!” En daar was het al. Sivar bukte zich, zwiepte met één van zijn poten naar Chiyo’s poten en kwam toen weer recht overeind. De Tyrogue sprong een klein stukje achteruit, wachtend op Cecille’s volgende opdracht. “En nu een Brick Break!” riep ze, zodra ze de Torchic en haar trainer tijd hadden gegeven om te bekomen van de aanval. Sivar sprong op Chiyo af, hief zijn arm omhoog en liet hem toen neerkomen in een poging de Torchic te raken. Of niet. Lag eraan hoe je het bekeek.

De Low Sweep kon niet ontweken worden en hoewel Cecille trots was op de rake klap van haar pokémon, voelde ze zich een beetje schuldig. Het was immers de bedoeling dat Chiyo leerde te ontwijken en niet dat Sivar de precisie van zijn aanvallen kreeg getraind, hoewel dat wel een mooie bijwerking was hiervan. De Brick Break werd gelukkig wel ontweken en dat lag dit keer niet alleen aan de Torchic zelf; Yara gaf aanwijzingen waar de pokémon veel mee kon. Sivar stopte even, maar had zijn poten wel omhoog geheven om in een vechthouding te kunnen staan. Eentje die precies op die van Cecille leek wanneer ze in de (denkbeeldige) ring stond, want hij had haar vechtstijl dan ook overgenomen. Niet alleen omdat ze het hem geleerd had, maar ook omdat hij vaak naar haar gevechten had gekeken. Yara had overduidelijk het uidagen op zin, want ze sprak nog een keer wat woorden die alleen maar olie op de blondine haar innerlijke vuur waren. Haar grijns werd breder dan de vorige keer en eveneens gevaarlijker. “Oh, je wilt meer? Nou, vooruit dan,” begon ze, waarop ze zich op de Tyrogue richtte. “Sivar, wat dacht je van een Tackle?” De pokémon was even in de war, maar deed wat hem werd opgedragen en rende op Chiyo af in een poging tegen haar aan te beuken. “Gevolgd door een Fake Out!” Als deze aanval raak was, dan zou de Torchic niet kunnen bewegen voor een paar tellen. “En als laatste nog een Brick Break!” Eens zien of Yara en Chiyo dit konden overleven.

De Tackle was te ontwijken. De rest niet. Sivar wist zich in te houden met zijn aanvallen en daarom minder schade toe te brengen aan de Torchic, anders had Chiyo kans gehad dat ze wel meer pijn voelde dan tot nu toe. De Tyrogue keek zijn trainer vragend aan, die zich even stil hield en naar het schouwspel keek tussen haar zusje en diens pokémon. Ergens voelde ze zich schuldig, want het voelde nu wel alsof ze indirect pijn had toegediend aan de onschuldige Torchic van Yara. En dat voor een training. Haar pokémon waren het gewend en vonden het niet erg, maar Chiyo? Die had eigenlijk niet veel keuze gehad, of wel soms? Cecille keek onzeker van haar eigen partner naar haar zusje. “Gaat het wel goed daar?” besloot ze uiteindelijk maar te vragen. Hier als een zoutzak blijven staan staren had ook niet veel nut en ze wilde wel graag weten wat er aan de hand was. “Moeten we stoppen?” Hoewel het met tegenzin zou gebeuren, want ze wilde nog wel wat meer trainen, kon de zeventienjarige wel begrijpen wanneer Yara het niet meer wilde. Zeker wanneer Chiyo niet meer verder wilde. En Sivar? Die zou het meer dan begrijpen. Hij was begripvoller dan zijn trainer, in ieder geval.  

Yara wilde pauze. Cecille knikte begrijpend en richtte zich toen op haar eigen pokémon. “Zullen we jou en Björn nog een laatste rondje geven voor morgen?” vroeg ze aan hem, terwijl ze wachtte tot haar zusje veilig aan de kant zat met haar Torchic. Vervolgens gooide ze de Pancham zijn pokéball het veld op en vroeg aan hem of het oké was dat haar zusje meekeek met de training. Hij leek even verward te zijn over wie, maar toen hij opzij keek en zag dat daar een zwartharig meisje stond/zat met een Torchic aan haar zijde, besloot hij dat het wel een goed genoeg antwoord was op zijn niet gestelde vraag. Hij haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op en wachtte op een commando van zijn trainer – alleen had die andere plannen. Ze begon namelijk naar de zijkant van het oefenveld te joggen en riep toen haar twee pokémon bij zich. “Twintig rondjes!” meldde ze alleen. Sivar begreep haar direct; Björn had meer moeite daarmee. Maar toen ze begon te rennen met haar Tyrogue op de hielen, snapte hij ook de bedoeling hiervan. Uithoudingsvermogentraining. Natuurlijk. Cecille begon op een rustig tempo en bouwde geleidelijk snelheid op, al werd ze hier en daar ingehaald door haar team; om ze niet veel later weer terug in te halen en haar gebalde vuisten juichend de lucht in te gooien. Die zat!

Na de rondjes die ze moesten rennen van de blondine, zakten Björn en Sivar hijgend op de grond. Ook de zeventienjarige had even moeite met ademhalen, maar zij bleef rechtovereind staan, proberend haar ademhaling onder controle te krijgen. Toen haar dat gelukt was, riep ze wederom haar pokémon bij zich. “Ik wil van jullie een sparringsmatch zien. Geen vuil spel, geen aanvallen, alleen sparren. Oké?” Ze keek de pokémon individueel streng aan en toen ze knikjes had gekregen, liet ze de twee hun gang gaan. Cecille zelf begaf zich naar Yara’s zijde en keek met haar armen over elkaar en een trotse glinstering in haar ogen naar de twee pokémon die naar elkaar trapten en sloegen. Ze wilde hun energie immers besparen voor morgen en dat werd makkelijker verbruikt bij hun moveset dan een gewone match.

Yara’s opmerking wist Cecille’s aandacht te trekken. “Zo ongeveer,” reageerde ze, terwijl ze nadacht over een beter passend antwoord dan dit. Haar training varieerde namelijk erg veel van dag tot dag. “Soms laat ik ze sparren, soms laat ik ze rennen, soms houden we een oefengevecht... En soms train ik met ze mee,” grijnsde ze naar haar zusje. Het was vast vreemd om te horen, een mens die vocht met een pokémon. Maar voor Cecille werkte het prima, want haar pokémon kregen ervaring en zij hield haar lijf in goede conditie. Het ging namelijk moeilijk om dat te doen wanneer je echte focus je pokémon waren in plaats van je eigen sport. “Af en toe leren ze me iets bij,” vervolgde ze, haar blik glijdend naar haar Pancham. “Björn bijvoorbeeld. Hij vecht wel als een pokémon, maar hij heeft duidelijk een vechtstijl die op karate lijkt. En sommige pasjes kan ik dan overnemen.” Ja, het hebben van pokémon met verschillende vechtstijlen was geweldig. Haar Monferno, bijvoorbeeld, gebruikte Capoeira. Een rare vorm van vechten, maar nog altijd ontzettend interessant. “Trainers kunnen net zoveel leren van hun pokémon als andersom, weet je.” Haar paarse kijkers gleden van haar vechtende pokémon naar Yara, een vriendelijke blik in haar ogen en een warme glimlach rond haar lippen. Arceus, wat had ze dit soort momenten met haar zusje gemist.

Pokémon. Het was en bleef een geweldig onderwerp, maar ontzettend rare wezentjes. Ze leken soms net kleine kinderen, zoals Sivar. Maar in andere gevallen, leken het wel de wezens die voor ouder door konden gaan en alles en iedereen zou beschermen, wat het ook koste. Bij die laatste hoorde Elias thuis. En dan had je nog de chagrijnige pubers, de verlegen vlinders... Kortom, elke pokémon had zo hun karakter en elke pokémon had zo zijn dingen. Zo leerde Cecille bijvoorbeeld van Sivar en Elias om eens een keertje wat geduldiger te zijn, maar tegelijkertijd leerde Minnoo weer van Cecille dat een beetje gek doen ook wel eens mocht. “Dat klopt,” grijnsde ze daarom ook naar haar zusje. Ergens deed haar Torchic haar wel aan Yara denken. Beide konden niet goed met sociaal contact overweg, maar ze konden wel hun mannetje staan wanneer het echt nodig was. Of vrouwtje, lag eraan hoe je het bekeek.

De blondine keek op toen ze een harde plof hoorde; één van haar pokémon lag uitgeteld op de grond en kon niet meer verder vechten. Tot haar verbazing was het niet Björn die daar lag, maar Sivar. Schijnbaar had hij toch wat meer energie verbruikt tijdens de training met Chiyo dan Cecille in eerste instantie had gedacht. Cecille liep erheen en klapte in haar handen. “Oké jongens, zo kan hij wel weer. Goed gedaan Björn, en Sivar, jij was ook niet verkeerd.” Ze oogde haar teamgenootjes trots en grijnsde vriendelijk naar hen. Vervolgens checkte ze even naar ernstige schade en constateerde dat haar Tyrogue gewoon rust nodig had. De zeventienjarige draaide zich naar haar zusje om. “Denk je dat je klaar bent voor een rondje met Björn of wil je terug naar het hotel?” vroeg ze aan de zwartharige, geduldig wachtend op een antwoord.