Pups 'nd alcohol.

“Tyrion, ja,” antwoordde Aiden. “En als het hem niet lukt, in dat ene zeldzame geval, zijn Arya en Garrett er ook nog,” glimlachte hij. Arya kwam in de buurt van de kracht die haar Banette bezat en al was Garrett nog niet zo sterk, kon niemand ontkennen dat de Scizor angst kon aanjagen als geen ander. Het gebrek aan een stop was wat de Pokémon gevaarlijk maakte.
Toen Lilium zei dat ze haar Pokémon net zo sterk wilde trainen als Tyrion en dat ze de Banette Thunder wilde leren, glimlachte Aiden. “Als Thunder voor hem is wat Blast Burn is voor Tyrion,” zei hij rustig, voor hij zijn schouders ophaalde. “Je hebt altijd iets nodig om op terug te vallen, een krachtige aanval die het einde kan maken aan een gevecht,” ging hij door. Voor hem was dat absoluut Blast Burn, de aanval die de gyms neer had gehaald en elke tegenstander zonder problemen uit de weg leek te kunnen ruimen. Nog nooit had hij zo’n sterke aanval meegemaakt en hij hoopte dat Team Rocket dat niveau nooit zou bereiken. “We hebben er wel heel lang over gedaan, natuurlijk,” mompelde hij vervolgens nog, doelend op het feit dat Lilium had gezegd haar Pokémon zo sterk te willen als Tyrion. Hij had de Charizard al zo lang. Hij kon hem met alles vertrouwen, met werkelijk alles.
“Maar, het zou een geruststelling zijn als je iemand als Tyrion aan je zijde had.” Immers was Aiden niet degene die haar beschermde, het was zijn pokémon.

Toen het meisje vroeg of Garrett haar zou willen helpen, glimlachte Aiden. “Garrett doet alles voor zijn trainer,” meldde hij. Hiermee maakte hij maar al te duidelijk dat Garrett het hoogstwaarschijnlijk niet voor Lilium zou doen. Maar, hij zou het doen. Het maakte niet echt uit voor wie.
Lilium vertelde over Cheshire en zijn coverage, waarna ze zei een zwakkeling te zijn zonder haar Pokémon. “Dat valt best wel mee… Je moet er gewoon nog wat aan werken,” grijnsde hij. “Fysieke kracht is overschat; zolang ze al denken dat je ze kan verslaan zit het goed.” Hij had niet het idee dat mensen hem snel aan zouden vallen als hij ergens vol zelfzekerheid stond. Nee, ze pakten eerder iemand die er onzeker uit zag. Want ze wisten dat diegene niet eens in zichzelf vertrouwde.
Toen hem werd gevraagd wat hij ging doen, trapte hij in de afleiding. “Ik dacht dat ‘t wel een ideetje zou zijn om de gym eens uit te dagen, nu ik er toch ben…” merkte hij op. Arya en Garrett zouden het aan moeten kunnen, toch?

Hij had een punt. Aiden hief zijn wenkbrauwen geamuseerd terwijl hij haar aankeek. “Ik bedoel, ik heb echt wel wat meer kracht dan jij,” begon hij, zijn ondertoon wat plagerig toen hij de vergelijking maakte. Natuurlijk had hij meer kracht dan zij. “Maar ‘t is nie zo dat ik een op hol geslagen spierbundel ben, dus ook ik moet ‘t een beetje hebben van stoer praten,” knipoogde hij. Het gebrek aan angst in zijn stem was vaak genoeg om irritante mannetjes aan de bar af te slaan, die dachten dat je naar hun vriendin keek. In negen van de tien gevallen kon Aiden hen vertellen dat hij er absoluut geen interesse in had. En in dat ene geval waarin het een best wel knappe vriendin was, moest hij maar gewoon liegen.
Toen het blondje vroeg of ze mee mocht, hief Aiden een wenkbrauw. “Eh, natuurlijk,” zei hij. Het was omdat hij zeker wist dat Arya en Garrett het aankonden. Als hij hier minder zeker van was, wist hij niet of hij zijn ego op het spel had willen zetten.

Ze was heel erg sterk, vertelde ze hem. Aiden hief een wenkbrauw op terwijl hij toekeek hoe ze haar arm hief in een poging een spierbal te laten zien. Helaas voor haar, leek het er niet op dat ze ook maar een sterke spier in haar lichaam had. Maar, daar was hij voor. "Ik heb helaas mijn vergrootglas thuis laten liggen."
Lilium vertelde niet goed te zijn in stoer praten en Aiden lachte even kort. "Daar ben ik me van bewust," meldde hij. Met haar stem en uitstraling zou ze niemand intimideren. Gelukkig konden haar Pokémon dit wel.
Ze wilde zijn vader niet tegenkomen. Aiden zuchtte even, licht geïrriteerd door het feit dat dit allemaal weer neer kwam op zijn vader. Dat zelfs Lilium last had van de man. "Je hoeft hem niet te vrezen," mompelde hij. Nee, de man had uit haar buurt te blijven.

Toen het blondje hem vroeg of ze vragen mocht stellen, fronste Aiden even kort. Al wilde hij zeggen van niet, dat het een tijd was die hij het liefste ver achter zich liet, was hij zich er ook maar al te goed van bewust dat hij het niet maken kon. Ze was nieuwsgierig en dat was goed. Want, zolang ze hem de vragen stelde, hoefde ze deze niet aan de man zelf te stellen. Dit was dan ook de reden dat Aiden langzaam knikte. “Ik zal eens zien hoeveel ik kan beantwoorden,” sprak hij, zijn woorden met nauwkeurigheid gekozen. Hij beloofde haar geen antwoorden. Hij wist immers niet hoe ver hij haar over zijn verleden in wilde lichten, hoeveel hij er sowieso al over los wilde laten. Het was niet zijn ding om erover te praten.

De eerste vraag had hij kunnen verwachten en hij hief een wenkbrauw bij het horen ervan. Het was een simpele vraag en niet iets waarvoor hij nu nog bang zou zijn om het toe te geven. Het was de voornaamste reden dat hij altijd zo’n gigantische hekel aan de man had gehad. Van Tyrion en Garrett had je immers af te blijven. Destijds waren ze immers, vanzelfsprekend, een stuk minder krachtig geweest dan dat ze nu waren. Nu zoudn ze nuttiger zijn, maar ook minder makkelijk te pakken. Aiden zou de eerste willen zien die zijn handen om Tyrion legde en daar levend vanaf kwam. “Dat klopt,” meldde hij haar. “Hij gebruikte hen voor zijn eigen zaakjes, dus denk niet dat ‘ie heel veilig is als ik ze eruit haal,” merkte hij vervolgens op, voor hij haar weer afwachtend aankeek. Hij was benieuwd of ze nog verdere vragen zou hebben. Haar kennende was er vast nog wel iets.

Ze noemde het vervelend en Aiden grijnsde wat schaapachtig. Ja, wat moest hij er nou verder op zeggen? Het was niet anders dan vervelend. “Dat is ook de druppel geweest waardoor ik vertrok naar Kalos,” vertelde hij. Immers kwam hij niet uit Kalos en was hij altijd wonende geweest in Kanto.
“Ge-” Zijn stem viel even stil. “Oh, met m’n moeder was het vrijwillig, hoor. Maar ik heb inderdaad nog een half-zus, schijnt,” vertelde hij. Welkom in het hoofd van Aiden, waar alles veel eerder die kant op liep dan een andere. In plaats van eraan te denken dat ze bedoelde of hij misschien al eens iemand anders vermoord had, dacht hij met zijn foute kop aan hele, hele andere dingen waar Lilium nooit van haar leven naar zou vragen.

Het hoofd van het blondje kleurde rood en Aiden hief zijn wenkbrauwen voor een moment. Ze begon met haar handen te zwaaien en maakte duidelijk iets heel anders te bedoelen. “Oooooh, ik vond het al een vreemde vraag,” merkte hij op. Deed hij weer goed. Hij wist niet eens of Lilium wel wist hoe kindjes gemaakt werden. Ze was zo onschuldig dat het hem niets zou verbazen als ze dacht dat het door knuffelen werd. Ze zou dus waarschijnlijk ook niet snappen waarom dat zo veel in zijn hoofd voor kwam. Oeps. Gebrek aan een vriendin.
“Oh, ik heb geen idee,” zei hij. “Het was niet zo dat we het daar aan de eettafel over hadden,” ging hij wat droogjes verder.