Pups 'nd alcohol.

Ze was klaar met vragen stellen en Aiden vernauwde zijn blik, terwijl hij haar aankeek. Zijn blik was gefocust terwijl hij enige tellen naar haar staarde, recht in haar ogen. Met zijn kin leunde hij weer op zijn hand, terwijl zijn elleboog steun vond op de tafel. Hij bleef zo een tijdje zitten, voor hij zijn mond opende. “Mag ik je iets vragen?” vroeg hij zacht. Zijn stem klonk alweer heel wat minder streng dan deze af en toe had geklonken in het gesprek, al klonk het vrij serieus. “Heb je verder nog iemand? Broers, zussen… Andere familie? Misschien… Een eh.. Een vriend?” Arceus, hij hoopte dat ze nog ergens familie had om op terug te komen.

Lilium vertelde hem dat haar familie verspreid over Kanto en Johto woonden en dat ze niet veel contact hadden ermee. Geïnteresseerd hief Aiden een wenkbrauw. “Kanto? Johto?” merkte hij op. “Dat is dichtbij huis,” mompelde hij vervolgens. Ja, daar was… Thuis, toch? Als zijn vader nou eens voor goed opgesloten zou zitten, dan was het misschien niet eens een slecht idee om er vroeg of laat eens te gaan kijken. Misschien zou hij d’r wel kunnen helpen met het vinden van een familielid, zou ze daar rustig… Nee, ze gingen de problemen niet uit de weg. Hij weigerde het over te geven.
Toen ze begon over de vriend wendde hij zijn blik af naar een andere tafel, terwijl hij luisterde hoe ze zei dat ze hem kon proberen te bellen. “Ja, ehm…” Keel schraap. “Dat kan natuurlijk,” ging hij door. Wat klonk dat enthousiast, zeg! Not.

Het blondje zei niet zeker te weten of ze erheen zou willen en ging door met een argument wat best wel goed klonk. Hij zou het ook niet echt waarderen als een willekeurig familielid bij hem voor de deur stond, vragend om bescherming en daarbij hem in de problemen brengend. Misschien dat hij nog wel in staat zou zijn om nee te zeggen, om diegene te laten staan. Niet zijn verantwoordelijkheid. Er was wel meer nodig dan bloed om zijn zorgen waard te zijn.
Aiden was blijer met het feit dat ze het nummer van de vriend kwijt was dan hij toe wilde geven. “Ach, tijd voor nieuwe contacten dan maar,” merkte hij op met een lichte glimlach. Niet dat nieuwe contacten altijd zo te vertrouwen waren. “Misschien als nieuwe contacten van die lieve, blonde… Pretjochies en pretmeisjes. Veiligheid voorop,” merkte hij wat schaapachtig op. Je wist het met Lilium maar nooit.
Iets vertelde hem immers dat ze geen goede types aantrok.

“Ik heb zo het vermoeden dat jij alleen veilig bent als ik Garrett achter ze allemaal aanstuur,” verzuchtte hij na haar opmerking. “Maar, misschien is hij inderdaad wel een perfecte date. Valentijnsdag nadert immers,” merkte hij liefjes op. Hij wist van haar idee om aan de blind dates mee te doen en vooralsnog beviel dit hem to-taal niet. Absoluut niet. Nope.
Haar reactie op de pretjochies en -meisjes deed hem lachen en hij keek haar geamuseerd aan, terwijl hij zijn hoofd schudde. “Ik bedoelde meer types die nog nooit een vriend of vriendin hebben gehad,” lachte hij. “Onschuldige typjes,” lichtte hij toe. Hij keek haar nog altijd even geamuseerd aan. “Lilium, ik had dit niet van je verwacht. Waar gaan je gedachten heen, joh?” Oh, ja. Dit vond hij grappig. Dit vond hij natuurlijk echt heel leuk.
Wat een Seedot.

Lilium merkte iets op over daten met Garrett en Aiden moest lachen. “Ik had het over Floyd, meis,” merkte hij grijnzend want grinniken is niet mannelijk op. Nee, met een Pokémon daten ging wel echt heel ver. Al waren Pokémon voor velen hun beste vriend, weigerde hij te geloven dat er zieke geesten op deze wereld bestonden die zouden daten met een Pokémon. “Al ben je misschien wel veiliger met Garrett,” merkte hij nog geamuseerd op. Toen het meisje echter opmerkte dat ze beter met hem kon gaan, vernauwde Aiden zijn blik even. “Ik denk niet dat je dat zou willen,” verzekerde hij haar geamuseerd. Nee, hij was geen braaf knulletje zoals zij nodig leek te hebben. Hij was niet… Haar type.
Het volgende onderwerp had hem ook al zo geamuseerd en het gegrom deed hem weer even lachen. “Wil je nog een glas, meis?” merkte hij geamuseerd op. Arceus, hij vermaakte zich wel met haar faal-momentjes, hoor.

Toen ze hem vroeg wie zei dat ze het niet zou willen en zei misschien wel hopeloos verliefd op hem te zijn, leunde hij wat voorover en keek hij haar geamuseerd aan. “Hmn? Nou, misschien moeten we dan maar eens terug naar die kamer,” zei hij. Zijn stem klonk serieus terwijl hij de woorden sprak, al was aan zijn gezicht te zien dat het niet lang zou duren voor hij faalde.
Hij lachte even kort en ging weer naar achteren zitten. “Grapje toch,” besloot hij haar nog duidelijk te maken, voor het geval ze zich nu compleet geïntimideerd zou voelen en bang zou zijn dat Aiden vreemde dingen met haar wilde doen. Nee, hij kon met zekerheid zeggen dat hij haar niet snel op die manieren aan zou raken. Ze was meer… Een onschuldig pupje. Hij kon d’r klieren en d’r dragen wanneer lopen lastig leek. Een knuffel op een uitzonderingsdag waarop alles mis leek te gaan, maar meer dan dat? Niet echt.
De gym. Aiden hief zijn schouders even. “Alle tijd, het zal vast niet te lang duren,” grijnsde hij. Hij wist niet waarom hij het uitstelde. Want de echte reden was dat Tutu te sloom typt. Maar, hij wilde het wel graag doen. Een extra glas cola kon echter niet echt kwaad.

Haar wangen werden rood en Aiden leunde weer geamuseerd naar achteren. Ze zei er niets over, maar leek overduidelijk opgelucht over het feit dat dit niet echt zijn bedoeling was. Hij snoof even een keertje geamuseerd toen haar hand haar borstkas bereikte. Haar shock maakte haar eerdere not-so-innocent opmerking weer wat beter. Ze was dus nog altijd super onschuldig, dat was fijn om te weten. “Zie je? Dat doen we je niet aan, of wel pup?” vroeg hij liefjes. Nee, het zou gewoon zielig voor d’r zijn als ze met iemand als hij zou eindigen.
Hij wilde het doen. Bijna maakte hij een opmerking over dat ze de nacht na de passoa vast wel gezellig had gevonden. Maar, hij slikte hem in. “Ik ben alleen bang dat je dan nog langer aan me vast zit, want met een glaasje op laat ik je niet alleen,” knipoogde hij, voor hij de twee glazen oppakte en opstond, om richting de bar te lopen en ze te laten vullen.
Eenmaal terug zat er weer een roze rietje in die van Lilium, welke hij weer veel te blij voor haar neus neerzette. Hij zou het nooit leren.