Earthquakes

“Je bent niet hulpeloos, Lil,” verzuchtte hij. Hij keek het blondje aan en kneep even met duim en wijsvinger in de brug van zijn neus, terwijl hij nadacht over de woorden die hij moest spreken. Hoe lang was het geleden dat dit precies was wat hij haar had gezegd? En hij kon het niet ontkennen, ze maakte niet zo veel zonder. Maar, de Seedot was wat gezakt en hij kon het niet maken om dat tegen ‘r te zeggen. Niet tegen haar. “Je komt er wel, echt wel.” Als ze nou even wat op zou fleuren, want hij wilde echt niet dat ze weer ging huilen.
Lilium zei dat ze bang was en dat ze mazzel had dat hij de Holo Caster niet zag. “Klopt. Die vent is ziek,” mompelde hij. Er was iets goed mis in het hoofd van de gozer die ze zojuist gezien hadden. Sowieso lag het Aiden al niet dat ‘ie Lilium bang had lopen maken en dat zijn arm toch wel echt zeer deed dankzij die gast, maar daarnaast was die vent ook gewoon… Niet goed in zijn hoofd. Zonder het helemaal door te hebben duwde hij toch zachtjes met zijn vrije hand in het verband. Arceus, die wond deed nog zeer ook. Dat verband zou wel genoeg zijn. Toch?

“Dat komt wel weer,” merkte hij met een grijnsje op toen Lilium zei dat hij haar al even geen Lillipup had genoemd. Misschien wel, misschien niet. Lillipup was geen belediging en in zekere zin paste het meer dan perfect bij d’r. Ze was zo… Zo… Ja, hoe legde je ‘t uit. Ze was gewoon exact een Lillipup. Er viel weinig tegenin te brengen.
Harder trainen. Dat klonk hem goed in de oren. “Als je Leo nog ‘ns wat leuks wil leren, staat Tyrion altijd klaar,” zei hij. Misschien dat Khaleesi ook wel mee zou kunnen leren. Wat zou dat schattig zijn. Tyrion de mentor. Maar goed, Tyrion was ook wel flink ouder dan de andere twee en was duidelijk sterker. Al was Leo ook weer duidelijk sterker dan Khaleesi.
Toen zijn pols beet werd gepakt hief hij zijn wenkbrauwen, maar hij liet Lilium doen wat ze wilde doen en keek rustig naar zijn arm. “Ik vind het er prachtig uit zien.” Eigenwijs? Nope. Hoe kwam je dáár nou weer bij, joh?

“Maar het past zo perfect,” merkte hij op. Geen beledigende of sarcastische ondertoon. Of dit kwam omdat zijn normale stem gewoon al zo klonk, door de pijn of om een andere reden… Waarschijnlijk gewoon een beetje van alles. Ze was en bleef een Lillipupje. En Lillipupjes dienden beschermd te worden door Seedots. Zo zat het leven in elkaar.
Toen ze hem vroeg wat Leo van Tyrion kon leren, hief Aiden zijn schouders voor een moment. “Na al die jaren heeft Tyrion flink wat leuke trucjes. Geen idee of je Leo al Blast Burn kan,” grijnsde hij. “Schijnt geen goed idee te zijn om het uit te voeren in een gym.” Oeps. Arme spruit. Had ‘ie toch zomaar perongeluk zijn gym vernield.
Oh Arceus, ze was vastberaden. Ze gaf maar al te duidelijk aan dat het de bedoeling was dat hij naar de dokter ging en hij zuchtte een keer. “Dat komt morgen wel. Voor nu zit ‘t prachtig verbonden.” Echt niet dat het morgen kwam. Maar, dat hoefde Lil toch niet te weten? Nee, hij had er niets mee. En de laatste keer had dat enkel erger gemaakt, al zou niemand denken dat Lilium in zijn arm gesneden had.

“Omdat je een schattig, eigenwijs pupseltje bent,” zei hij met een grijnsje. Het was iets wat al lang geleden niet meer ontkend kon worden. De naïviteit van het blondje was aandoenlijk en na de keren dat hij haar had zien huilen, was het veilig om er het labeltje “schattig” op te plakken. “Die snor valt inderdaad wel mee,” grijnsde hij nog. Misschien daar één blond haartje… Nee, grapje. Wat grappig was ‘ie toch soms.
“Klopt,” antwoordde Aiden op de vraag over Blast Burn. “’t Is echt zijn sterkste aanval. Had nooit verwacht er zoveel aan te hebben,” gaf hij toe. Hij gebruikte Blast Burn ook niet vaak, meestal als afmaker van een gevecht. Hij had nog geen Pokémon meegemaakt die lang doorkon na de aanval, immers. Zelfs de Blastoise had er moeite mee gehad.
Het dreigement om de dokter deed hem zuchten. “Ik ben bang dat ik wel moet.”

Niet schattig noemde ze zichzelf en Aiden grinnikte wat droogjes. Het was duidelijk dat ze het niet zo goed kon hebben en of dit een soort agressieve vorm van verlegenheid was, of dat ze het zag als een belediging was hem nog onbekend. Immers had Lilium het spectaculaire talent om alles te zien als een belediging. Als je d’r vertelde dat d’r haar goed zat, zou ze liggen huilen dat ze dik was. Bij wijze van spreken.
Lilium leek geïnteresseerd in Blast Burn. Mooi zo, daar zou ze zich flink wat beter mee kunnen beschermen. Maar, helaas ging het gesprek al snel weer over op de dokter. Gadverdamme. “Tyrion kan Oz ook verb-” Au, au, au, au! Aiden klemde zijn kaken op elkaar toen Garrett met zijn schaar in de verwonde arm kneep en keek hem met een kwade frons aan. Het enige wat de Scizor deed was het blondje afwachtend aanstaren en terugkijken naar zijn trainer, om de arm weer los te laten. “Ik heb zo t idee dat mn arm anders geamputeerd wordt,” zuchtte hij. Dat was een eng idee.

“Sure,” antwoordde Aiden rustig toen het meisje hem vroeg of hij Leo Blast Burn zou kunnen leren. Het zou geen al te grote moeite zijn en hij zou het ook wel oké vinden als het meisje eindelijk eens wat minder hulpeloos zou worden. Het was zo’n zielig blondje. Ze zou een bodyguard moeten gaan huren, want dan werd het nog eens wat.
Arceus. Hij moest maar. “Nou, dan zie ik je wel weer,” zei hij hoopvol. Hij stak zijn hand uit naar het meisje als een doei. Ja, hij zou zelf naar de dokter gaan. Tussen aanhalingstekens. Hij zou helemaal zelf naar het Pokémon Center gaan en het zelf regelen. Dat kon hij best, joh. Het zou heus wel goed komen. Hij had geen hechtingen nodig. Zo’n diepe wond was ‘t vast niet.

Lilium geloofde hem. Woehoe, feestje. Dat betekende dus geen dokter voor hem. Nee, desnoods zou hij er zelf een naald doorheen porren en ‘t hechten. Zou ook niet de eerste keer zijn dat ‘ie dat probeerde, alleen de laatste keer was ‘t toch gaan ontsteken en toen had het voor heel wat meer oponthoud gezorgd dan de bedoeling was. Het was destijds gewoon niet meer dan logisch geweest. Want, zijn pa was zoveel weg dat een autoritje naar ‘t ziekenhuis zo goed als onmogelijk was. Dat zelf hechten had wel echt heel veel pijn gedaan en het had geleken op een scene uit een horrorfilm. Het was ook zijn been geweest, zijn arm zou wat minder makkelijk gaan. Aangezien hij die arm nodig had om mee te hechten.
Aiden hoorde het meisje praten tegen garrett en stak wat groetend zijn hand op, voor hij Garrett wenkte. Tyrion zou wel over het bos meevliegen, dat was immers een druiloor die vaak rondvloog ergens in de buurt. Toch niemand die hem zou stelen.
Eenmaal uit ‘t zicht van Lilium liet hij Garrett terugkeren en maakte hij een ommekeer naar ‘t Pokémon Center. Mooi niet dat hij die engerds aan z’n arm liet zitten.