Earthquakes

Leo leek zich terug te trekken en Aiden liep rustig naar Lilium toe, om zich naast haar te voegen. Hij luisterde tijdens zijn rustige passen, alsof er totaal geen haast was, naar de vraag wie hij was. “Aiden,” meldde hij rustig, alsof het de meest gepaste vraag ooit was geweest. Alsof Floyd het recht had hem om zijn naam te vragen. “Jij?”
Zodra hij zich aan de zijde van het meisje had gevoegd, keek hij de man met één wenkbrauw opgetrokken aan. De man ging door met vragen, tot hij Lilium vroeg of deze een babysitter nodig had. Aiden schudde zijn hoofd zachtjes. “Als ik een babysitter was, had je veel minder te vrezen,” glimlachte hij poeslief naar zijn leeftijdsgenoot, alsof hij hem uitnodigde voor een bakje koffie. Nee, mensen als hij zou hij niet sparen. En hoe meer hij zou spreken, hoe meer problemen hij voor zichzelf zou maken.
Toen de donkerharige zijn Blastoise zei een Water Gun af te vuren op Tyrion, legde Aiden zijn vinger op de Keystone rond zijn pols. Licht ontstond en verplaatste zich naar de Charizard, om deze de kans te geven van vorm, kleur en type te veranderen. De Water Gun raakte, maar was niet langer super effectief. Nu ging het pas echt leuk worden.
“Blast Burn.” Het was niet de meest effectieve aanval. Heck, in tegendeel zelfs. Maar, Arceus, wat was het een krachtige aanval. De Charizard twijfelde dan ook geen moment en blauw vuur omhulde de Pokémon, waarna hij zijn vuist tegen de grond knalde. Blauw vuur zorgde ervoor dat de grond kraakte, open barstte, terwijl dit zich richting de Blastoise verplaatste, om onder zijn poten te ontploffen.

_{De onbekende stelde zichzelf voor als Aiden, om vervolgens naar zijn naam te vragen. Het leek er allemaal zeer rustig aan toe te gaan, zeker aangezien beide zich niet druk leken te maken. ‘Floyd.’ stelde hij zich dan ook maar voor, zonder er een heel gebla om heen te binden. ‘Geen babysitter dan.’ zei hij haast met een zucht. ‘Het is in ieder geval aardig van je dat je haar wilt beschermen. Is ze dan je vriendinnetje?’ vroeg hij nog aan Aiden. De Water gun die vervolgens werd afgevuurd had niet veel effect. Eigenlijk had het enkel een slecht effect doen ontstaan. Een Mega Evelution werd gebruikt en de Charizard van de andere veranderde naar zijn mega evolutie. Even vernauwde Floyd zijn ogen, maar die werden al snel weer groter toen de Blast Burn de grond deed vernielen en vlammen goed te zien waren.
Bij de Blast burn moest zelfs Floyd zijn armen voor zijn gezicht houden voor de stukken steen die omhoog kwamen gevlogen door de grond die barsten. Het was een aanval geweest die hij nog nooit had gezien, maar het was een verdomd sterke aanval. Eén die hij liefst geen tweede keer meer zag. Een hoop stof was ook kop gewaaid waardoor hij even niet kon zien wat er voor hem was gebeurd. Zou Bellamy de aanval hebben kunnen doorstaan? Voor hetzelfde geld lag hij volledig verslagen op de grond en dan stond Floyd daar mooi. Hij kon moeilijk een Yamask in zetten die niet eens zou willen vechten of een Fennekin die het gewoon niet zou overleven. De stof begon wel langzaam aan te verdwijnen en Bellamy werd weer zichtbaar. De pokémon stond nog recht, maar één van zijn voorpoten steunde op de grond. Het zag er alles behalve goed uit. Alsof dat de pokémon zelfs door een zachte windvlaag kon worden verslagen.
Vanbinnen stond hij op dat moment ook op het barsten van de spanning, adrenaline en misschien zelfs de stress. Hij had geen idee hoe sterk de Charizard was, maar Floyd maakten geen schijn van kans. Dat was maar al te duidelijk. Zijn gezichtsuitdrukking verraden echter totaal niks. Hij stond er alsof hij de kalmte zelf was. Als je goed kijkt kon je misschien net wel zien hoe hij zijn tanden op elkaar klemde. ‘Bellamy!’ riep hij naar de Blastoise. Hij hield ondertussen zijn tegenstander wel nog steeds in het oog. ‘Gaat het?!’ Bellamy maakten een zwak geluid, en met moeiten wist hij zich terug rechter te zetten. Nee, nog één zo een aanval kon hij niet aan. ‘Flash Cannon!’ hij moest zien of de pokémon toch nog één aanval kon gebruiken. Hij wou niet zo maar even opgeven. Ook Bellamy probeerde de aanval uit te voeren, die een heel pak zwakker zou zijn dan normaal.}

Lilium bedankte hem omdat hij gekomen was en zei zich aan haar belofte te hebben gehouden. Aiden wendde zijn blik even van de man af en keek haar met een lichte glimlach aan, een hele andere blik dan hij de man schonk. “Geen probleem. Heeft hij je aangeraakt?” De vraag kwam er onmiddellijk achteraan en zou bepalen hoe kwaad hij kon zijn op dit… Monster. Want, als hij ook maar een haar op het hoofd van het blondje had gekrenkt, zou dit mannetje een probleem gaan hebben met vandaag navertellen.
Toen hem werd gevraagd of Lilium zijn vriendinnetje was, schudde Aiden lachend zijn hoofd. “Nee, misschien dat ik ‘r dan wel bij je achtergelaten had,” merkte hij op, voor hij even een blik naar achteren wierp om Lilium’s reactie te peilen. Nou ja, hij vond ‘r heus niet zó erg en ze kon best aandoenlijk zijn, maar zo was het onderwerp tenminste lekker snel van de tafel geveegd. “Laten we zeggen dat ik haar nodig heb.” Hij had geen idee waarom, het was gewoon zo. Hij zou het niet oké vinden als dit blondje ineens spoorloos zou verdwijnen.

De Blast Burn raakte het doelwit en Aiden kon een lichte grijns niet onderdrukken. Toen de stofwolk verdween was dan ook duidelijk dat de Blastoise niet in goede conditie was na de aanval. De man riep de naam van zijn Blastoise en vroeg hem of het ging, maar al te opgewekt klonk het antwoord van de Pokémon niet meer. Goed zo. Hij was benieuwd hoe lang deze het nog vol zou houden. Tyrion leek immers veel sterker en zelfs al zou Tyrion dit niet volhouden, was Arya ook niet de zwakste.
De Flash Cannon naderde Tyrion en Aiden zuchtte een keer. “Flare Blitz en Dragon Claw,” commandeerde hij zijn Charizard. Vuur omhulde de Pokémon en hij zette zich dwars door de Flash Cannon heen (iets wat natuurlijk enige schade op zou leveren), om vlak voor de Blastoise de vuurlaag te laten verdwijnen en een poging te doen hem te slaan met zijn klauw, welke omhuld was door een blauwe laag.

_{De twee beweerden dat ze niet samen waren. Bij Floyd bracht het toch wat vragen naar boven maar geen waar hij zich mee bezig hield. Wat kon het liefdesleven van een ander hem ook schelen? Wat konden de twee hem überhaupt schelen? ‘Ik had haar nu ook al achtergelaten.’ antwoordde hij droogjes. Er waren maar weinig mensen waar hij effectief respect voor had en waar hij ook echt om gaf. Floyd zou die mensen misschien zelfs op één hand kunnen tellen. In ieder geval snapte hij de twee niet. Aiden zei dat ze niet samen waren maar toch had hij haar nodig. ‘Schattig.’
Het was afgelopen. Dat was iets dat hij al had besloten toen de eerste Blast werd afgevuurd. De Charizard was gewoon veel sterker, en er was niets dat Floyd daaraan kon doen. Hij kon het gevecht sowieso niet winnen, en ergens wist hij dan ook niet of het een goed idee was om verder te blijven proberen. Ach, één laatste aanval om het af te sluiten kon vast geen kwaad. De Charizard werd omhuld door vuur en kwam op de Blastoise af. ‘Water Gun!’ commandeerde hij nog en water schoot uit de kanonnen. Het was alleen maar af te wachten of het zijn doel had weten te raken. De lange klauwen wisten Bellamy echter wel te raken en na nog wat te waggelen op zijn poten viel hij vervolgens achterover. Verslagen lag de grote blauwe pokémon daar op de grond.}

Hij was een lid van Team Rocket. En hij was degene die het had gedurfd om een mes in Lilium’s buurt te houden? Aiden’s blik veranderde en duidelijke irritatie verspreidde zich over zijn gelaat, terwijl hij zijn ogen sloot en zijn vuist balde. Het duurde even voor hij zijn ogen weer opende en Floyd weer aankeek. Oh, die gast zou spijt krijgen van wat hij Lilium had aangedaan. De eerstvolgende keer dat hij haar zien zou, zou hij omlopen. Daar zou Aiden persoonlijk wel voor zorgen.
“Zwijg,” was alles wat Aiden naar de jongen gooide nadat hij het schattig noemde. Hij had geen zin in een discussie met deze geschifte gast. Alles wat hij wilde, was duidelijk maken dat hij zichzelf officieel tot Aiden’s vijand had bekroond. En oh, dat was geen positief iets. Zeker niet. Dat betekende dat er geen enkel beetje genade over was. En dat zou de ander merken ook.
Een laatste Water Gun raakte Tyrion, wie opnieuw niet onder de indruk leek. Door zijn drakentype was de aanval niet indrukwekkend effectief meer en de Blastoise was zoveel zwakker dat Tyrion er zo weinig schade van op deed dat het de moeite niet waard was te ontwijken. Dat de Blastoise ook neerviel was geen verrassing. Aiden sloeg zijn armen weer over elkaar en keek Floyd geamuseerd aan. “Je hebt twee keuzes. Of ik zorg dat liefste Tyrion hier jou Blast burnt, of je rent zo hard als je kan terug naar je mammie en vertelt haar dat de eerstvolgende keer niet zonder brandwonden zal eindigen.” Streng klonk zijn stem, terwijl hij zijn dreigement uitsprak. Het was maar al te duidelijk: hij zou er niet mee zitten om zijn dreigement uit te voeren.

_{Ze hadden het dus niet graag over hun liefdes leven. Goed voor hem. Hij haalden even kort zijn schouders op en maakten zich er verder niet druk om. Als hij dat wel had gedaan zou hij nog een relatietherapeut worden.
Floyd zijn blik was heel de tijd gericht geweest op de Blastoise. Hij wilde de pokémon wel laten terug keren maar hij kek op zodra hij de stem van Aiden hoorden. De dreigement klonk zeker niet goed, en hij vermoede dat hij het ook nog echt meende. ‘Zou je dat wel doen?’ vroeg Floyd. Zijn handen hield hij in de lucht, als een teken dat hij zich wel over gaf. Als je goed zou zien dan zag je ook hoe zijn handen zacht aan het trillen waren. ‘Je zou me wel eens kunnen  vermoorden en dan is de kans groot dat Lilium nooit weet wat er met haar Fennekin is gebeurd.’ ging hij verder. Zijn hart klopte harder dan normaal, maar hij keek even kort naar Lilium. Hij wou het niet helemaal in een nederlaag laten eindigen. In ieder geval was hij wel al een pak wijzer geworden. Lilium had niet alleen vrij sterke pokémon, ze had ook nog één of andere babysitter met een Charizard waar ze maar beter voor konden op passen. ‘Je wilt toch wel weten waar dat arm, klein wezentje zich bevind of niet?’ die vraag was volledig bedoeld voor Lilium die zich best stil had gehouden. Tegen de andere kon hij niks gaan beginnen, daar was hij zeker van. Alles wat hij op dat moment ook deed was op zijn eigen risico en daar was hij zich van bewust. ‘Want geloof me, de plek waar hij nu is is alles behalve wat jij voor hem zou willen.’ eindigde hij nog. Zijn handen liet hij nog steeds omhoog. Zo zagen ze ten minste dat hij niet meteen wat van plan was. Ondertussen had hij onbewust al enkele stappen naar achter gezet.}

Hij was zo klaar om de man te laten gaan. Hij stond op het puntje om hem echt veilig weg te laten lopen en van de rest van zijn zieke, niets betekende leventje te genieten. Hij was zo dichtbij het verder leven van zijn leventje en hij wist het nog te verpesten. Floyd was duidelijk niet degene die het licht had uitgevonden in zijn familie. Voortplanten zou voor hem verboden moeten zijn.
“Ben je dom?” Dit keer klonk zijn stem niet zomaar streng en Aiden hield Lilium in de gaten, klaar staande om haar tegen te houden als ze zou besluiten iets doms te doen. Immers leek zij daar zelf ook maar al te goed in te zijn. Hij griste een Pokéball van zijn broekriem en gooide deze recht voor zich tegen de grond. Uit de ball kwam een Houndour. Groot voor zijn soort, met nog altijd verwondingen zichtbaar op snuit en schouder. “Pak ze,” zei hij. Dit commando kende de hond en hij zette zich af. Na één stap al omhulde een witte gloed de kleine hond en tijdens het rennen groeide hij, vormden twee grote horens zich op zijn kop en sprong hij richting Floyd. Vlammen schoten van zijn tanden, terwijl hij er klaar voor was om zijn kaken in de jas van de man te zetten.

_{Het was wanneer dat Aiden er een andere pokébal bij nam dat hij al op zijn hoede was. Al helemaal toen de Houndour op hem af kwam. Dankzij zijn vingervlugheid had hij zijn zakmes in zijn hand. Floyd hield dat ding altijd dicht in de buurt van zijn hand, ter hoogte van zijn pols. Het kleine ding zou vast niet al te veel effect hebben maar het was goed voor hem toch iets of wat te beschermen. Nope, tegen de volgende keer moest hij maar meer pokémon hebben dan alleen zijn Blastoise. De Houndour was ook niet langer Houndour. Tijdens het rennen was die geëvolueerd in een Houndoom, en dat stond hem zeker niet aan. Hij had liever het ding van ervoor gehad. Waar dat de pokémon op uit was wist hij ook wel. Zijn pokéballen. In een vlugge beweging draaide hij zich schuin naar de Houndoom, wel zo, zodat de pokéballen verder van hem weg waren. De beet zou moeilijk worden om aan te ontsnappen dus hield hij zijn vrije arm wat voor zich zodat als de Houndoom iets vast te pakken zou krijgen, dan zou het zijn arm zijn.
Ondanks alles was hij gehecht aan zijn pokémon. Zelfs de Fennekin die hij eerder niet had moeten hebben. Het kleintje was een deel van zijn team en zijn team zou hij beschermen. De draaibeweging, en zijn arm die het pad wat wou moeten blokkeren deed hij allemaal in één beweging. Floyd hoopten ergens wel dat de dikke stof van zijn jas voor iets of wat bescherming kon zorgen. Met het mes haalde hij ondertussen wel uit naar de Houndoom. Zo had het allemaal niet horen te gaan. Het was hem volledig ontgaan dat ook Lilium op hem af kwam lopen. De Houndoom leek op dat moment namelijk ook een iets grotere bedreiging.}

Arceus. Het blondje glipte langs hem en Aiden wachtte geen moment. Enkele passen zette hij naar voren, voor hij haar arm beetgreep en haar (misschien iets te ruw) naar zich toe trok, in een poging haar tegen zich aan te duwen terwijl hij kwade woorden naar haar mompelde. Eigenwijze Tauros, als ze nou eens bij hem bleef. Maar, nee, ze moest weer moeilijk doen. Moest ze per se haar ouders achterna? Was het zo moeilijk om te blijven leven? Arceus.
En toen zag hij het. ‘t Mes. Nu had hij het echt misdaan, hoor. Hij kon veel flikken, maar een mes gebruiken? Nuh-uh. Dit was zijn doodsvonnis. Aiden balde zijn vuist voor een moment en greep naar zijn Pokéball, om de Houndoom vlak voor het raken van het mes terug te laten keren. Hij kon het niet riskeren, kon Kratos niet in gevaar brengen voor de jongen. Zelfs Tyrion zou hij weghouden bij het mes. Hij wist precies wie er tegen zou kunnen, nu was het hopen dat deze mee zou werken. Hij hield een Pokéball voor zich en het duurde niet lang voor Garrett voor zijn neus stond. Garrett zou de laatste oplossing zijn.
“Jij blijft hier staan,” gromde Aiden naar Lilium, voor hij haar ruw los liet. “Ik meen het, Lil.” Hij had vaak streng geklonken tegen het meisje, maar nu was het nog veel erger. Immers kon hij zijn Pokémon niet in gevaar brengen. Hij stapte langs Garrett en zag voor een moment een verbaasde blik in de ogen van de Pokémon, voor hij op Floyd afstapte. Aangezien Aiden toch wel wat groter was dan Floyd, hoopte hij ook sterker te zijn. Als hij dat mes nou eenmaal in zijn handen had…
Hij deed een poging het mes uit de handen van Floyd te grissen. Een gevaarlijke actie, aangezien het hem net wat te dicht in de buurt van de jongen bracht.

_{Floyd had op dat moment echt veel geluk gehad. Het mes had de Houndoom nog niet bereikt maar in ieder geval werd de zwarte pokémon terug geroepen door zijn trainer. Als een rode gloed verdween de pokémon en meteen richten de zwart harige zijn ogen op Aiden. Die zag er ook niet al te blij uit. Een nieuwe pokémon werd ondertussen uit zijn bal gelaten, één die er van Floyd in had mogen blijven. De Scizor mocht even snel verdwijnen als die was verdwenen. Hij was al geen grootte held als het ging op Bug types maar iets kleins als een caterpi ging nog wel, ze Scizor daarin tegen niet.
Een tot vechter was Floyd zeker niet. Hij hoorde ook totaal niet te vechten met iets of iemand, daarvoor waren er pokémon. De persoon die zich Aiden noemde had er zo te zien andere gedachten over. Hij kwam op hem af en Floyd nam het mes in zijn handen steviger beet. Normaal gezien gebruikten hij het enkel om sloten mee open te breken of om wat door te snijden. Wanneer het moest zou hij het gebruiken om mee te dreigen maar hij had er nog nooit echt iemand mee pijn gedaan. Voor alles was echter een eerste keer zeker? Hij moest toch iets doen om zichzelf te beschermen? Wanneer dat Aiden te dicht kwam en naar zijn mes greep haalde hij dan ook uit met het mes naar de andere persoon.}