Please, burn in hell

Rustig liep Danique door het mistige gebied, hopend iemand tegen te komen. Waar was ze?! Het meisje fronste eventjes en keek naar de Larvitar, welke zoals altijd vlak naast haar voet liep. Het meisje probeerde in alles iets te herkennen, maar herkende echter niets. Wat was dit voor een verdomde dom plan geweest? Waarom moest ze nu uitgerekend hier heen gegaan zijn. Ze was dus totaal niet blij, echt gewoon helemaal niet. En ook Merrick leek niet geweldig blij te zijn. Sinds enkele minuten staarde hij woedend voor zich uit, terwijl hij murmelende geluidjes maakte. Danique fronste eventjes, toen hij strak naar voren keek. Er was.. niets? Okay. Merrick leek echter steeds gefrustreerder te worden. “Wat is er –“ Plotseling onderbrak iemand haar, door tegen haar aan te lopen. Meteen ontwaakte de Groudon in de blondine – ze was al boos, nu nog erger. “Kijk verdomme uit ja!” snauwde ze woedend, waarna ze haar hand tegen de schouder van de persoon zette en deze opzij duwde. Merrick keek geïrriteerd naar de persoon. Danique had nog niemand erin herkend, maar Merrick blijkbaar wel. Deze siste woedend naar de persoon. Danique keek eventjes naar de persoon, waarin ze langzaam Dominique herkende. Oh Arceus. Nee. Niet weer die Hobbit. Verdomme. Danique liep enkele stappen naar achteren. Waarom was Merrick geen Tyranitar. Dan kon hij ze opeten. Verdomme. Zat ze weer met dat wijf opgescheept. Ze moest zich omdraaien. En heel hard wegrennen. Alsof haar leven er vanaf hing. Heel hard. Want no way dat ze met die Hobbit in de mist ging staan. Je weet maar nooit. Dadelijk kwam die Rattata weer in haar naar boven. Nope. Daar had Danique 0,0% zin in. Ze moest weg!! Voor een klein aantal minuten had ze gehoopt iemand tegen te komen. Maar niet deze 'iemand'.

+ Dominique

Danique keek eventjes zuchtend naar de Larvitar, welke als versteend naar de persoon staarde. Natuurlijk moest ze van alle zeven miljard personen op de wereld, zij die hobbit tegen komen. “Het lijkt wel alsof we monsters aantrekken,” sprak ze zuchtend tegen Merrick, zacht genoeg om niet gehoord te worden door Dominique. Merrick liet een sis horen en staarde naar de mistbanken. Het meisje zuchtte eventjes. Ze moest misschien maar eventjes gebruik maken van deze situatie en misschien één keer haar stomme hobbitzusje hulp vragen, om haar dan vervolgens weer te verlaten. Ze moest dat mens echt lozen. Stom kind. Altijd de betere van de twee geweest – echt, ze was echt een heel stuk beter dan Danique, ze was vriendelijker, intelligenter. Niet dat de blondine daar ooit problemen mee gehad had. Zij was niet zo gericht op aandacht, zoals haar zusje, zij vond het prima als iedereen haar met rust liet. Hoe beter juist. Hoe minder zeikende mensen ze om haar heen had. Ze zuchtte eventjes en keek naar Merrick. “Ook verdwaald?” sprak ze rustig, waarna ze een korte dodelijke blik op Dominique legde. Ze kon het toch niet zien in de mist en misschien viel ze wel dood neer, uit toeval. Dan had Danique weer één probleem minder. Maar nu moest ze nog eventjes aardig zijn, tot ze deze verdomde mist uit was. Danique slikte eventjes. “Ik weet de uitweg niet meer,” sprak ze rustig, op een niet zeer vriendelijke toon, maar ook niet op die hatelijke toon als de toon die ze de vorige ontmoeting had. En echt aardig ging ze niet doen, Danique mocht de hobbit totaal niet en het zag er naar uit dat ze haar ook nooit ging mogen. En hoe hard haar instinct ook zei weg te gaan, Danique wist dat ze dan alleen maar meer in de problemen kwam. Dus dan moest ze haar zusje maar een soort van gaan ‘gebruiken’ als Google maps.

."Ik heb ook geen idee waar ik de uitweg kan vinden," sprak de zwartharige. Danique snoof eventjes geïrriteerd. Dit betekende dus dat ze echt niets aan haar zusje had. Dan kon ze nog beter heel hard weg gaan. “Dan heb ik een probleem,” zuchtte Danique, waarna ze haar blonde haren naar achteren streek. Door de hoge luchtvochtigheid werd haar wat pluizig maar ze kon het aardig verstoppen. Ze keek kort naar de Larvitar, welke geïrriteerd snoof naar de pokémon van Dominique. Hij mocht haar pokémon waarschijnlijk niet omdat hij de duidelijke spanning tussen de twee zussen voelde. En de Grovyle mocht hij sowieso al niet. Was allemaal zeer handig. "Ik denk dat we hier een nachtje moeten blijven." Danique keek geschrokken omhoog, haar ogen sprongen wagenwijd open, terwijl ze half stikte. Hoe kon die hobbit dat in haar hoofd halen?! Waar haalde ze het lef vandaan zoiets te zeggen? Eventjes hoestte het meisje nog een enkele keer, waarna ze met ogen als die van de duivel naar de hobbit keek. “Wacht,” begon ze rustig. Eventjes bleef het stil. “Dus jij verwacht, vooral na de laatste ontmoeting, dat ik een nacht hier blijf met jou, in deze verdomde koude, met deze dunne kleding in deze enge omgeving?” sprak ze toen op een snauwende toon. Ze keek eventjes naar Merrick, welke ook fronsend naar de zwartharige keek. “Ik bedoel, ben je helemaal gek of zo?!” snauwde ze vervolgens, nog niet helemaal zeker van wat ze hiervan moest vinden. Ze keek naar Merrick, waarna ze haar hoofd schudde. “Nee, dan vind ik de uitweg uit dit verdomde doolhof zelf wel.”

Eventjes keek het meisje geïrriteerd naar de Hobbit, waarna ze met haar ogen rolde. Stom kind, met haar betweterige gedrag – ook al had ze gelijk. "Wat jij wil, maar dan weet ik zeker dat je straks onderkoeld gaat raken," sprak Dominique. Danique snoof geïrriteerd. “Wat wil je eraan doen dan? Een zwak vlammetje zal niet werken in dit vochtige gebied,” sprak ze op een rustige toon, waarna ze eventjes haar haren naar achteren streek, omdat deze het weer nodig vonden naar voren te ‘kruipen’. Ineens schoot een van de pokéballen op de riem van Danique open en kwam Shev naast haar te staan. Het meisje keek eventjes zuchtend naar Shev, waarna ze de Bulbasaur in haar armen nam. Hij was warm. Gelukkig maar. Ze drukte de klein uitgevallen Bulbasaur dichter tegen zich aan. "Ik bedoel, kijk naar je kleding! Als de nacht valt gaat het vriezen, ya know." Danique fronste eventjes. Ya know? Okay. “Laten we dan maar zoeken naar de uitgang tot het te donker wordt,” zuchtte Danique verslagen. Oh wat haatte ze het als dat stomme kind weer eens gelijk had. Maar ze had wel gewoon een normale broek aan – al was deze wat dun, ze had een aardig dikke jas aan. Alleen die schoenen waren niet bepaald warm. Die sportschoenen. En haar broek kwam maar tot haar enkels en haar sokken waren afgestemd op de schoenen, die waren dus kort. Dus haar enkels waren koud. Danique zuchtte en duwde Shev nog wat dichter tegen zich aan. Deze maakte een verbaast geluid. Danique draaide zich snel om en begon te lopen. Ze konden beter naar een uitgang zoeken dan ruzie maken. Dan konden ze bij de uitgang weer ruzie maken. Dat was gewoon goed opgelost. Merrick siste nog eventjes woedend naar Admiral en draaide zich om, om vlak naast de voet van Danique te lopen. Help. Hoe kwamen ze hier ooit uit.