Earthquakes

Licht verbaasd keek Garrett zijn trainer na, terwijl deze even zijn vuist balde toen hij Lilium hoorde schreeuwen. Nou, wat wilde ze dan? Er zelf wel op af lopen? Hij moest zich inhouden om niet kwaad op ‘r te worden, om d’r uit te maken voor eigenwijze Tauros. Of het zijn manier was om zijn zorgen te uiten, of gewoon echt irritatie omdat ze af en toe een beetje dom was… Misschien was het een combinatie van beiden.
Hij had gehoopt dat de man blufte, maar zodra het mes langs hem schoot, was hij toch wat te laat. Al zou het geen dodelijke wond zijn, deed het zeer en greep hij er snel naar zijn arm. Voor even keek hij naar het bloed dat zichtbaar was op zijn hand. Een misselijkmakend gevoel kwam in hem naar boven. Arceus. Langzaam klemde hij zijn hand er weer strak om heen. Voor nu kon hij er immers toch weinig aan doen. Hij was nou niet echt het type om een EHBO-doosje bij te dragen voor ‘t geval een of andere mafkees met een mes ging lopen zwaaien.
Terwijl hij dit deed, een beweging die toch minder dan enkele seconden duurde, zag hij een rode flits in zijn ooghoeken. De Scizor, in wie eerder geen interesse te bekennen was geweest, haalde met zijn klauw uit naar de nek van de man, in een poging hem op te tillen en op die manier enkele meters verder te werpen. Dit zou genoeg zijn. Zou de man niet weggaan, dan zou Aiden niet instaan voor de permanente schade die Garrett aan zou richten.

_{Het mes had Aiden geraakt. Worden boven wonder had hij zijn doelwit geraakt. Ergens was hij verwonderd, maar vrij snel had hij ergens toch spijt van zijn daad. Het groene beest kwam op hem af gestormd, en voor hij het wist werd hij de lucht in getild. Alleen dat al was geen pleziertje, maar het weg gegooid worden was ook niet fijn. Dat monster was precies waarom Bugs uit zijn buurt moesten blijven. Ze waren gewoon eng.
Met een kreun landen hij een eind verder op weer op de grond. De val was zeker alles behalve zacht maar beter dat dan half dood op de grond liggen. Floyd moest eerlijk zijn dat hij van geluk mocht spreken. Tegen de Scizor wou hij op dat moment gewoon ook niet in gaan. Niet voor hij iets had dat het ding kon verbranden. Dat de groene pokémon maar mooi bij hem uit de buurt bleef voor de komende tijd. Met wat moeiten wist Floyd weer recht te gaan zitten. Hij legde één hand tegen zijn schouder aan die wel het meeste zeer deed door de klap. Als hij zich niet vergiste was dat ook het eerste deel dat de grond had geraakt. Zonder dat de jongen ondertussen de twee uit het oog verloor en zeker bleef letten op de Scizor stond hij recht. Voor één dag was het allemaal genoeg geweest. Het mes stak hij weer weg terwijl hij achteruit aan het stappen was. In de plaats daarvan nam hij er er pokébal bij en liet Bellamy nog terug keren - dat grote mormel lag daar nog steeds te liggen namelijk - om de bal dan weg te steken. Nee, hij wilde er geen seconde langer blijven.
‘Tot de volgende...’ riep hij naar de twee andere, ondanks dat het allemaal veel minder overtuigend klonk dan ervoor. Nope, hij zag er niet naar uit om de twee snel terug te zien. Allison kon voor een tijd op haar kop gaan staan als ze verwachten dat hij weer even een bezoekje zou gaan nemen. Dat ze het lekker zelf deed. Hij draaide ondertussen wel zijn rug naar de andere toe om weg te rennen. Jups, rennen, niet gewoon wandelen want dat was niet wat je moest doen op zo'n moment. Hij wilde gewoon weg van die plek.}

Het ging allemaal wat snel. Aiden was praktisch bevroren en stond daar, zijn hand om de wond houdend. Natuurlijk had hij wel eens eerder gebloed en was dit lang niet de eerste keer dat hij iets stoms deed, maar het was toch wel echt de eerste keer dat hij een mes langs zijn arm had gekregen. Hij wist dan ook even niet zo goed wat te doen, terwijl het bloed tussen zijn vingers door droop en de pijn langzaam terug leek te schieten. Uit reflex balde hij zijn vuist en zette hij zijn nagels in zijn handpalm. Het was absoluut geen goed idee geweest om de man te benaderen.
Hij werd uitgemaakt voor idioot en even keek hij Lilium wat verdwaasd aan, waarna hij een lichte glimlach op zijn gezicht forceerde. “Het gaat wel.” Lekker geloofwaardig ook, Aiden. Hij had immers gezien hoe ze een EHBO-doosje tevoorschijn haalde (met de nodige moeite) en had niet echt het idee dat hij daar heel blij mee was. Al was het een betere oplossing dan de dokter, was hij niet zo van het… Zwak zijn? Pijn tonen? Nee, het was niet goed.
Haar dreigement was waarschijnlijk niet eens nodig geweest. Garrett stond daar, zijn arm gestrekt. De blik in zijn ogen was duidelijk. Garrett was de enige Pokémon in Aiden’s team die in staat was tot moord, letterlijk. Hij zou iemand tegen een muur pinnen en had geen stop meer, dan. Garrett ging door tot het einde. En, een mes zou niets doen in zijn stalen pantser. Voor nu was de strijd dus gestreden en het verbaasde Aiden niet dat de man wegging.
“De eerstvolgende keer dat ik die malloot zie,” gromde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Lilium. Arceus, zo’n wond deed nog best wel veel pijn.

Ze vond hem niet meer aardig. Althans, daar leek het op. Hij werd uitgemaakt voor idioot, iets wat ze nou niet heel erg vaak deed. Meestal werd het Seedot of iets in die richting, maar nee. Voor vandaag was hij een idioot. Iets wat hij niet al te erg kon hebben, aangezien hij dit zonder haar in de buurt nooit gedaan zou hebben. “Ja, wat kon ik dan doen? Ik leef tenminste nog,” snoof hij licht geïrriteerd, doelend op dat hij niet dacht dat het meisje Floyd aan zou kunnen. Immers was Floyd aardig groter dan zij en was ze niet zo sterk. Misschien d’r Pokémon, maar zij zelf niet.
Toen ze een heel mukverhaal begon en vroeg of hij het zelf wilde spoelen, haalde hij zijn bebloede hand van de wond. Ja, ehm… “Het spijt me,” mompelde hij droogjes. Maar beter dat zij het deed, anders werd het ook weer zo onfris.

Hij werd een Tauros genoemd en ze zei hem dat hij ook andere dingen had kunnen doen, waarna ze doorging over hoe er wel iets ergs had kunnen gebeuren. “Maar, dan gebeurde het niet met jou.” Hij snoof eventjes licht geïrriteerd. “Als ik je niet had tegengehouden, was dit heel anders afgelopen,” meldde hij er nog achteraan. Spijt van zijn actie had hij niet. Nee, in tegendeel. Hij zou zo weer het zelfde doen. Er waren niet veel mensen waar hij zowaar voor uit zijn weg zou gaan, maar zo onderhand kon hij van haar niet meer weglopen.
Ze vertelde hem dat het zeer zou doen en even keek hij geamuseerd naar ‘t meisje. “Lijkt erop dat jij ‘t erger vind dan i-” Arceus, dat prikte. Hij kneep zijn ogen even dicht, maar wist al snel weer een geamuseerde grijns op zijn gelaat te zetten. “Dan ik.” Ja, even duidelijkheid voor die ene letter. Wat een heer.

“Houd toch je mond,” snoof hij. Het was vreemd hoe het nu van ver zou klinken dat ze terug bij af waren, terwijl er nu een heel andere reden achter zijn irritatie zat. Hij kon het niet zo hebben hoe ze erover sprak, terwijl hij er zoveel voor zou doen om haar nou gewoon veilig te houden. Alsof het niet uitmaakte. “Ik laat je hier niet zo makkelijk mee weg komen, Lil.” Brompot die ‘ie was. Z’n toon en woorden klonken veel minder vriendelijk dan hoe hij het had kunnen brengen, maar het was nog wel Aiden.
Toen ze vroeg of het te strak was, schudde hij zijn hoofd. “Bedankt,” zuchtte hij en hij keek er even naar. He, verdikkie. Dat was helemaal niet fijn. Die Floyd irriteerde hem mateloos. Even keek hij op naar Garrett, wie hem weer met de bekende Garrett-blik aankeek, in plaats van de hatende blik die zijn ogen de afgelopen tijd gedragen hadden.

Het meisje begon te spreken en Aiden zuchtte een keer. Ze was absoluut niet de makkelijkste om mee om te gaan, maar toch moest het maar. Zo onderhand hadden ze elkaar alweer zo vaak gezien en zoveel doorgemaakt, dat Aiden haar toch ook wel stiekem een klein beetje miste (maar zich vooral zorgen maakte over het feit dat ze misschien dood was) als hij langere tijd niets van haar hoorde.
Zijn vrije hand legde hij even met een grijnsje op haar blonde haren (dat werd echt standaard, want meer aanraking dan dat was te close). “Ik ga niet dood, daar ben ik veel te sterk voor,” zei hij met een knipoogje. “Laat mij me nou maar zorgen maken om jouw levensduur, want ik werk me in heel wat minder problemen.” Hey, dit was pure waarheid. Al deed zijn arm op dit moment wel een beetje pijn.
Het meisje stapte weer achteruit en Aiden keek even op naar Tyrion, die verderop terug in zijn eigen vorm met Garrett aan het communiceren was. Schijnbaar was ‘t beest blij dat Garrett weer luisterde. Aiden glimlachte even lichtjes, maar keek Lilium al gauw weer aan.
“Maar, hij heeft je niets gedaan verder?” Aiden zou die vent nog wel krijgen, wacht maar. Dat hele Team Rocket verdiende een bom.

Lilium merkte op dat hij nog zo sterk mocht zijn, maar dat Team Rocket het vals speelde. Aiden keek even kort naar zijn arm, maar keek Lilium al snel weer aan. De irritatie was ondertussen uit zijn blik verdwenen. Ze was net zo’n schattig pupje waar je niet te lang boos op kon blijven, zeer irritant. Een geamuseerde grijns gleed over zijn gezicht terwijl hij nadacht over haar woorden. “Maar ik kan het ook vuil spelen.” Daar was geen twijfel over mogelijk. Als hij wilde winnen, dan zou hij winnen. Zo werkte het. En als hij nu niet kon winnen, dan zou hij ervoor zorgen dat hij het later wel kon. Hij weigerde te accepteren dat Team Rocket deze macht had.
De paniek in haar stem deed hem licht fronsen. “Kalm aan, ze blijven met hun fikken van je af.” Hij wendde zijn blik even bedenkelijk af. “Je zei het zelf al. Ze spelen vals,” mompelde hij. Team Rocket, hmn? Nogmaals richtte hij zijn blik op zijn arm en balde hij zijn vuist. Zijn arm kon hij mee leven, maar het moment dat ze gezakt waren tot het pakken van-... Hij snoof eventjes zacht.
“Ik ben blij dat je een berichtje stuurde.”