I can see my own reflection

‘Ach ja, ooit zal je er wel weer door moeten.’ Het meisje maakte een instemmend geluidje, daar had hij gelijk in. Ze zou nog door veel grotten heen moeten om bij bepaalde stadjes te komen, dus veel zin had het niet. "Da's waar," mompelde ze nog en besloot zich er verder niet meer druk om te maken. Stress was niet goed en ze moest het van de zonnige kant inzien: ze hadden het overleefd. ‘Daar is Geosenge Town in ieder geval al. Nog maar enkele minuten en we zullen er vast wel zijn.’ Het meisje werd opgewekt uit haar gedachten en keek naar het stadje wat voor hen begon te verschijnen. "Eindelijk, ik heb echt honger," zei het meisje en ze voelde haar maag ineen krimpen, zo'n honger had ze namelijk. Ze wierp een snelle blik op Floyd en toen weer op het steeds dichterbij komende Geosenge Town. Eindelijk zou ze weer op een fijne stoel kunnen zitten, wat eten en drinken, in een warm bed slapen. Ze kon gewoon niet wachten om weer terug te zijn in haar kamer in het pokémon center. Daar lagen de rest van haar spullen die ze gisteren had achtergelaten. Ze voelde in haar jaszak en voelde het sleuteltje van haar kamer gelukkig nog zitten.

Het duurde niet lang voordat ze aankwamen in Geosenge Town, eindelijk waren ze weer in de bewoonde wereld aangekomen. ‘Als ik koffie neem, probeer het deze keer niet omver te stoten.’ Het meisje keek hem aan en zag dat hij knipoogde, waarop ze breed grijnsde. Well, dit keer zou ze wel oppassen ja! Eenmaal in het pokémon center werden ze verwelkomt door een aangename warmte. Floyd ging meteen in de richting van de cafetaria. Eten en drinken, daar verlangde ze nu echt heel erg naar. ‘Iets speciaal dat je moet hebben? Of ga je gewoon mee en bestel je voor jezelf?’ vroeg hij nog. "Ik kom wel mee," zei het meisje en liep naar de cafetaria toe. Al snel was ze aan de beurt en bestelde ze een grote kop warme thee, en nog wat andere dingen die een ontbijt compleet maakte.

Dominique besloot om het ontbijtje niet al te overweldigend te laten zijn en bestelde naast de grote glas thee dus maar een paar broodjes, wat over bleef kon ze nog altijd bewaren voor de middag. Ze volgde Floyd naar een tafeltje en ging net zoals de vorige keer tegenover hem zitten. ‘En toen zaten we waar het allemaal begon.’ Dominique maakte een instemmend 'mmh' geluidje en nam een slok van haar warme glas thee. Eindelijk had ze weer iets om te drinken, want haar mond was kurkdroog. Ze sloot haar ogen even en genoot van de warme thee. Hierna zette ze het glas neer op tafel en begon aan een van de broodjes. ‘Na dit ga ik echter wel eens verder, heb nog belangrijke plaatsen waar ik moet zijn.’ Eerlijk gewekt zorgde dit voor de opwekking van een lichte nieuwsgierigheid, en terwijl ze at keek ze met een schuin oog naar Floyd. "En wat voor belangrijke plekken bedoel je daarmee?" besloot ze toen te vragen en nam nog een slok van haar thee. Zelf zou ze over een tijdje de tweede gym uit gaan dagen, en dan zou ze wel weer zien waar haar benen haar zouden brengen. Sowieso zou ze kriskras door heel Kalos trekken, nieuwe mensen ontmoeten en haar team trainen.

Een glimlach, dat was het enige wat hij haar schonk. Oh, gingen we het zo spelen? ‘Dat is het jammere aan het leven,’ begon Floyd toen weer, en iets in zijn stem gaf haar al een hint dat hij niks zou gaan vertellen ‘, je kan niet alles weten.’ Het zwartharige meisje keek wat verbaasd naar de jongen, al herstelde ze zich snel en haalde haar schouders op. Wie weet had hij wel ergens een vriendinnetje en zou hij haar gaan bezoeken. Logisch natuurlijk, dat hij dat niet wilde mededelen met haar. Ze kenden elkaar nog niet zo lang, misschien was hij bang voor roddels of whatever. "Oké dan," zei ze en nam ondertussen nog een slok van haar thee. Ze was niet goed in het laten lopen van gesprekken, maar om niks meer te zeggen leek haar ook weer zo saai. "Dus, doe je aan gyms of wat?" besloot ze toen te vragen, wel licht nieuwsgierig naar wat hij nou deed in zijn dagelijks leven.

‘Ik ben van plan om de eerste gym in de komende periode uit te dagen. Enkel denk ik niet dat het een groot probleem zal worden.’ Zijn Fennekin was ondertussen op tafel gesprongen en het zwartharige meisje knikte een keer. Logisch met een vuursoort in je team. Bij haar toen der tijd had ze geluk gehad, want ze had geen pokémon die echt in het voordeel was. Nu ze de tweede gym uit wilde gaan dagen was dat nog steeds niet het geval, maar als ze haar team sterk genoeg zou trainen kwam het allemaal vanzelf wel weer op zijn pootjes terecht. ‘Maar ik moest maar eens gaan. Tot een volgende?’ De jongen was opgestaan en tilde zijn vuurpokémon op en stak deze tussen zijn jas, vervolgens pakte hij zijn plateau op. "Ja, tot de volgende keer," zei ze glimlachend en bleef nog zitten, ze zou straks haar kamer wel op gaan zoeken. ‘Ik ben er zeker van dat we elkaar nog wel eens zien.’ Zowaar verscheen er een glimlach op zijn gezicht, en er volgde een knipoog waarna hij de tafel verliet. Een vreemd gevoel kwam in haar buik, hij knipoogde naar haar. Om eerlijk te zijn, het meisje was op dat moment een beetje verlamd en keek naar de jongen die wegliep. Hierna richtte ze zich weer op haar eigen spullen en pakte haar Holo Caster erbij, om te kijken of ze nog berichtjes had gehad in de tijd dat ze offline geweest was.