I can see my own reflection

<sub>Terwijl dat de jongen op een willekeurige bank zat was zijn aandacht maar op één iets gefocust. Het ei dat hij in zijn handen had. Nog maar enkele minuten geleden was het ei beginnen bewegen. Daarom dat Floyd het ei uit de capsule had gehaald en hij het vast had. Het was nog altijd niet gestopt met bewegen, en ergens maakten hij zich misschien toch zorgen. Hij had geen enkele ervaring met eieren en wie wist was er wel iets fout met het ei. Dat dacht hij in ieder geval tot dat de eerste barst zichtbaar werd. Een frons kwam automatisch op zijn gezicht en zacht tikten hij tegen de barst die enkel groter werd. Een klein stukje ei brak zelfs af en viel de grond op. Het wezentje dat er in zat werd daardoor iets meer zichtbaar. Vanaf het moment dat het eerste stukje was gelost ging het allemaal nog vrij snel. Stukjes vielen er steeds vaker af tot er een kopje uit kwam piepen. Floyd keek recht in de ogen van de kleine vuur pokémon die erin zat. Het eerste wat de jongen opmerkte aan de Fennekin was het linker oog. Het had een grijze doffe kleur. Fijn. Dat had hij weer, een half blinde pokémon. Een vrolijke glimlach verscheen op de snuit van de Fennekin.
De pokémon sprong haast uit de rest dat nog over bleef van het ei en landen daardoor bijna tegen het gezicht van Floyd. De jongen pakten het beestje onder zijn armen vast en wou het wat bij hem vandaan houden. De vrolijke blik leek enkel niet te verdwenen. Pas wanneer dat de eerste koude windvlaag bij hem door drong kromp het wat in elkaar. Een rilling ging door het wezentje zijn lichaam heen. Meteen leek hij het buiten het ei veel minder leuk te vinden. 'Koud hé?' zei hij tegen de baby Fennekin. De vuur pokémon knikten enkel even en het rillen hield niet op. 'Wel ja, welkom in de echte wereld.' zijn nieuwe pokémon keek hem even aan en vervolgens keek hij om zich heen. Floyd was - al zei hij het zelf - verschrikkelijk met kleine kinderen. Hij wist nooit hoe hij zich erbij moest gedragen. Hetzelfde gold kennelijk ook bij baby pokémon. Hij ritste zijn jas maar een stukje open om vervolgens de pokémon erin te steken. Wel zo dat het kopje er nog uit stak. Zodra dat hij de jas weer dicht deed zag het ernaar uit dat de Fennekin het een heel pak beter vond. Hij maakten een vrolijk geluidje en gaf zijn nieuwe trainer een lik over zijn kin. Wat hij daarvan moest vinden wist hij niet precies, maar wel ja, hij moest ervoor zorgen dat de pokémon hem mocht right? Het ging dus zeker de goede kant op. 'Hm, je zou eigenlijk nog een naam moeten hebben.' zei Floyd terwijl dat hij recht stond.
Eén arm hield de jongen tegen zijn jas, juist onder de baby pokémon om hem te ondersteunen. Anders lag het ding binnen de kortste keren voor zijn voeten op de grond. De pokémon tegen zijn borst aangedrukt was best nog een goed idee geweest. Het zat misschien niet geweldig goed, maar in ieder geval was het een heel pak warmer dan ervoor. 'Laten we dan maar eens verder gaan.' met zijn vrije hand aaide hij even over het kopje van de pokémon die tussen hem en zijn jas in zat. Ze bevonden zich namelijk nog steeds in Geosenge Town, en het was zijn bedoeling geweest om naar de Reflection Cave te gaan. Het was in de buurt dus lang moesten ze niet stappen. De capsule liet hij gewoon achter op de bank. Hij had het toch niet meer nodig en het zou er enkel voor zorgen dar hij met nog meer nutteloze spullen moest liggen sleuren.

Lang wandelen was het niet eer. Eenmaal dat Floyd Geosenge Town had verlaten en nu een stukje op een route had liggen rond wandelen had hij al snel de ingang gevonden. Of het een goed idee was om met dat weer een grot te gaan bezoeken was een ander verhaal, maar toch deed hij het. In je leven moest je namelijk alles wel eens gezien hebben. Dat vond hij in ieder geval toch. Voorzichtig wandelde hij de grot in en bij de eerste stap al kon hij voelen hoe glad dat het er binnen was. De Fennekin in zijn jas was enkel nieuwsgierig aan het rondkijken. Natuurlijk was het voor hem allemaal nieuw. Een hele tijd had hij in een ei gezeten, dus veel had hij nog niet gezien van de buiten wereld en alles wat er was. Zijn ogen stonden wel net wat minder alert dan toen hij pas uit het ei was. Vermoedelijk was de pokémon in slaap aan het vallen. Het duurde dan ook niet lang voor de ogen van de pokémon effectief dicht waren gevallen. 'Nu maar hopen dat je niet gaat snurken.' zei de jongen zacht. Weer gaf hij de pokémon een zachte aai over zijn hoofd. Het was zijn bedoeling geweest om de pokémon af te geven aan team Rocket zodra die was uit gekomen, maar bij nader inzien hield hij de pokémon toch liever bij. Een vuur soort kon altijd wel van pas komen.
Floyd liep ondertussen zelf maar verder de grot in. Nog steeds ondersteunde hij zijn pokémon. Het was vrij rustig er binnen, voor een bepaalde tijd toch. Alles veranderde toen hij iets verder op iemand zag. De persoon zag er bekend uit maar hij kon er geen naam noch gezicht bij plakken. In ieder geval - wie het ook was - ze viel de grond op en het enige wat Floyd de eerste seconden deed was toe kijken hoe die de grond op viel. 'Auwsh.' zei hij zacht terwijl dat hij maar naar de persoon toe wandelde. Floyd ging voor haar staan om vervolgens haar aan te kijken. Ja, ze kwam hem bekend voor maar daar bleef het ook bij. Vroeg hem niet van waar of iets in die stijl, waarschijnlijk was hem dat allemaal al ontglipt. 'Gaat het?' vroeg hij maar. Normaal zou hij haar moeten helpen met recht staan maar dat deed hij nog niet.


vanaf volgende post word het weer een heel pak korter ze xD</sub>

_{Floyd had gevraagd of dat het ging, en daarop reageerde ze dat alles goed was. Op het feit dat haar kont vast wel zeer deed, maar ze kon nog zelfstandig recht staan. Dat was in ieder geval een begin. Op zich stond hij er niet om te springen om haar te helpen, maar als ze zou vragen voor hulp zou hij die nog wel aanbieden. Het was dat ze zelf recht stond en ook zelf recht geraakten dat hij niet meteen ten hulp schoot. Ze viel niet meteen weer de grond op. Een kleine frons kwam op Floyd zijn gezicht zodra het meisje zijn naam uit sprak. Hm, dus ze kenden elkaar wel. ‘Ken ik je van ergens?’ toen dat hij haar beter aan keek deed het wel een belletje rinkelen, maar hij kon nog altijd niet op een naam komen. Laat staan dat hij wist waar dat hij haar was tegen gekomen. ‘Ik ben niet goed met namen en gezichten.’ voegde hij er maar achter. Dat kwam nog iets beter over dan te zeggen dat hij enkel bepaalde mensen bleef onthouden.}

_{Het was nog steeds niet tot Floyd doorgedrongen wie het meisje precies was. In tegenstelling tot hem wist zij duidelijk wel waar dat ze elkaar van kenden. Een rode flits was vervolgens ook nog eens zichtbaar. Het geluid en het licht had de pokémon in zijn jas doen wakker schrikken. De Fennekin keek dan ook meteen om zich heen om vervolgens naar het groene ding voor hen te kijken. De Grovyle kwam hem zeker wel bekende voor. ‘Oja, dat was die pokémon die ik ooit,’ maar in het midden van zijn zin stopten hij met spreken en richten zijn gele ogen van de groene pokémon naar het meisje. ‘Laat maar zitten.’ zo’n zaken kreeg je dus wanneer dat je eerst sprak en nadien pas nadacht over je woorden. ‘Maar ik weet wel weer wie je bent.’ zei hij vervolgens om het onderwerp te doen veranderen. Zijn ogen vernauwde zich wat terwijl dat hij haar aan keek. ‘Door jou was ik mijn koffie kwijt en vervolgens deed je ook nog eens sociaal.’ ja, het kwam allemaal terug. Alles behalve haar naam. Het was vast niks belangrijks.}

_{Het meisje deed hem eraan denken dat ze voor hem een nieuwe koffie was gaan halen. Natuurlijk dat ze een nieuwe was gaan halen. Het was niet meer dan logisch geweest omdat het haar schuld was geweest. ‘Dat weet ik nog ja.’ hij had toen nog gezegd dat de koffie die hij ervoor had beter was geweest, maar dat vermelde hij maar niet. De eerste koffie den de tweede waren vast allebei gewoon hetzelfde geweest.
Wanneer dat het meisje het had over de Fennekin wreef hij even over het kopje van de half blinde pokémon. ‘Hmhm, je kan niet eeuwig met hetzelfde team blijven ronlopen.’ hij wist perfect welke pokémon dat hij allemaal wilde hebben. Sommige pokémon zouden nog een ramp gaan worden om te verkrijgen maar hij zou zijn best doen. Als hij eenmaal zijn team compleet had was hij er zeker van dat het de moeiten waard was. ‘Jou team nog wat veranderd?’ vroeg hij op zijn beurt maar. Op de Fennekin in zijn jas was er best weinig veranderd. Alles kwam wel op zijn tijd.}

_{De pokémon die het meisje allemaal liet verschijnen waren in zijn ogen niet allemaal zo indrukwekkend. De enige pokémon die echter wel zijn aandacht wist te trekken wat de grijze Eevee die dat erbij zat. Zijn ogen bleven op het grijze wezentje gericht. Had hij in zijn leven even geluk. Het was al de tweede Shiny die dat Floyd was tegen gekomen bij trainers sinds dat hij in Kalos was. De juiste materialen voor de pokémon te stelen had hij op dat moment niet bij, maar in zijn hoofd maakten hij zeker wel aantekeningen. Dominique was haar naam en ze had een Shiny Eevee. Dat was iets dat hij niet zou vergeten. Hij mocht het gewoon niet vergeten want ooit zou hij haar wel eens een bezoekje komen brengen. ‘Een shiny zie je ook niet iedere dag.’ zei Floyd terwijl hij het meisje weer aan keek. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de pokémon nog steeds in het oog. Het was zo’n zonde dat hij niet de juiste spullen in zijn bezit had. ‘Vele kunnen er enkel maar over dromen om een shiny in hun bezit te hebben.’ vervolgde hij nog. Hij kon zien hoe dat de Fennekin van de grijze pokémon naar zijn trainer keek. Daarvoor moest de pokémon namelijk omhoog kijken en kwam zijn snuitje in het gezichtsveld van Floyd. De pokémon snapte natuurlijk niet wat er zo speciaal was aan de Eevee.}

_{Floyd kon zich ongeveer wel inbeelden hoe dat de Eevee evoluties eruit zagen als shiny. Ooit had hij het eens gezien in het één of het andere boek. Welk het was wist hij niet meer maar het belangrijkste was dat hij zich wel kon inbeelden hoe dat ze eruit zagen. Van wat hij wist zagen ze er jammer genoeg niet zo zeer speciaal uit. De meeste hadden gewoon een tint lichter of het was maar één kleur die dat echt veranderde. Voor hem was het dan ook niet de moeiten om er één te hebben maar de organisatie zou er in ieder geval blij mee zijn. Het zou er daarbij voor zorgen dat hij een goede naam kreeg. ‘Hmhm, ik vind het altijd jammer dat ze er niet zo speciaal uit zien als Shiny.’ zei Floyd. Daarbij vond hij Eevee en zijn evoluties ook niet zo geweldig, maar dat was vast gewoon omdat iedereen haast één evolutie wilde hebben in zijn of haar team.
‘Maar ik denk dat ik maar eens ga, heb hier al teveel tijd verloren.’ en met die woorden draaide hij zich om. Onder zijn voeten kon hij duidelijk iets horen kraken, en bij dat geluid bleef hij dan ook meteen staan. Verschillende vloekwoorden schoten voorbij in zijn hoofd. Op de grond was een grootte scheur te zien, die van iets voor zijn voeten, tot bij Dominique rijkte. ‘Ik zou niet bewegen als ik jou was.’ zei hij zonder dat hij echt bewoog. Fijn. Dat geluk moest hij natuurlijk weer hebben.}

_{Een scheur was in de grond ontstaan en de scheur werd al snel groter tot de jongen besefte dat het allemaal foute boel was. Hij had Dominique nog gewaarschuwd om niet te bewegen, maar zodra de grond in zakten onder hun voeten wist hij dat ze niet geluisterd had. Hij probeerde nog weg te springen maar zonder succes. Nog nog wist hij iets vast te houden zodat enkel zijn lichaam in de kuil hing, maar hij had niet genoeg grip om zichzelf zo op te trekken.
De Fennekin schrok zich haast dood wanneer zijn nieuwe trainer ineens door de grond zakten. Hij sprong uit de jas van Floyd om zo op de grond te belanden, maar niet in de kuil die was ontstaan. De jongen daarin tegen hing half in de kuil. Nog net had hij een grote steen vast kunnen nemen maar hij wist niet hoe lang hij het nog vast zou kunnen houden. Het meisje daarin tegen lag al beneden op de grond. ‘Wat?’ snauwde hij haar kortaf toe zodra dat hij haar stem hoorden. Natuurlijk. Het kon ook niet beter. Zijn greep voelde hij ondertussen verzwakken. ‘Ik heb dringendere problemen en daar ben jij niet één van op het moment.’ hij wilde niet perse zo onbeleefd zijn - want dat was hij zeker wel - maar hij vond de situatie alles behalve oké. ‘Had ik niet gezegd dat je niet mocht bewegen?’ ging hij verder. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij naar beneden te kijken maar hij zag daar niks. Enkel zwarte duisternis.}